บทที่ 306 เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ฉันจะจีบเธอ
เวินจิ้งตบไหล่ของหลินเวยอย่างปลอบโยน “คุณนายหลิน เสียใจด้วย”
“เธอก็ยังไม่สามารถให้อภัยคุณปู่ และให้อภัยฉันได้?” เมื่อได้ยินคำเรียกของเวินจิ้ง หลินเวยพูดอย่างสั่นเทา
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และพูดเสียงเรียบ “ฉันไม่ได้เกลียดพวกคุณ”
“แล้วทำไมเธอไม่กลับมา และไม่เรียกฉันว่า ‘แม่’…”
เวินจิ้งลดสายตาลง และไม่ได้พูด
ตระกูลหลินสำหรับเธอ มีความอดทนสูงมาก
เดินออกมานอกงานศพ อารมณ์ของเวินจิ้งเสียใจเล็กน้อย
ไม่ไกลนัก ฉีเซินอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นเวินจิ้งก็เดินมา
“ไม่เจอกันนาน”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และพยักหน้าอย่างเรียบเฉย
“คุณปู่จากไปแล้ว ได้ยินว่าจำได้แค่หลานสาวอย่างเธอ หลานชายอย่างฉัน ไม่มีพื้นที่ในใจของเขาเลยสักนิด” ฉีเซินพูดด้วยอารมณ์
หลังจากหลิงเจิ้งจากไปแล้ว เขาถึงได้รับข่าวสาร
“มรดกของเขา ให้เธอไปทั้งหมด ฉันอยากจะคว้ามันมาจริงๆ” ฉีเซินพูดติดตลก
“มรดกของตระกูลหลิน ฉันไม่ต้องการ” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“นั่นเป็นอณาจักรของตระกูลหลินทั้งหมด เธอรู้ไหมว่ามูลค่าเท่าไหร่? สามารถซื้อได้ประมาณสิบประเทศเชียว”
เดิมเขาคิดว่าตัวเองจะได้รับส่วนแบ่งจากมรดกนี้ด้วย แต่เขารู้แล้ว สำหรับเขาในใจของหลินเจิ้ง พื้นที่สักนิดก็ไม่มี
จะเต็มใจได้ยังไง เขาได้ไปตรวจเช็คประวัติของตัวเอง ไม่อย่างนั้น ทำไมตระกูลหลินถึงไม่เห็นคุณค่าในตัวเขา
ต่อมา เพิ่งเข้าใจ
“ฉันไม่สนใจ” ในที่สุดสีหน้าของเวินจิ้งก็เรียบเฉย
สำหรับเธอของที่ไม่มีความสามารถยอมรับได้ เธอจะไม่รับ
“เพราะตอนนี้เธอแค่อยากเรียกแพทย์ใช่ไหม? ก็ใช่ การทำธุรกิจ ก็ต้องการคนที่มีพรสวรรค์ อย่างเช่นฉัน” ฉีเซินพูดอย่างภาคภูมิใจ
“หรือไม่ เธอรับมรดกไว้ แล้วส่งมันมาให้ฉัน เป็นยังไง?”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่ฉีเซิน
สำหรับความสามารถของฉีเซิน เวินจิ้งก็ยังสงสัย
อย่างไรอุตสาหกรรมของบริษัทหลินซื่อก็ใหญ่พอ และฝ่ายบริหารของฉีเซินก็ยังรุ่งเรือง
แต่ว่า เธอก็ไม่ลืมว่าเขากับมู่วี่สิงเป็นคู่แข่งกัน
โดยไม่รู้ตัว เธอจะไม่ยืนอยู่ข้างเขา
อีกอย่างบริษัทหลินซื่อ
เมื่อเธอเข้ามา ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะถอน
“เธอรู้ไหมว่าหลินเจิ้งพูดอะไรกับฉัน? หากฉันแต่งงานกับใคร บริษัทหลินซื่อก็จะเป็นของคนนั้น ฉีเซิน นายพูดมาสิว่านายขอฉันแต่งงานได้ไหม?” หลินจิ้งแค่โจมตีเขา
อย่างไรฉีเซินก็ไม่ทราบข้อเท็จจริง เขาคิดเสมอว่าเธอเป็นพี่สาวของเขา
แต่ไม่คิดว่า ทันใดนั้นฉีเซินก็เข้ามาใกล้ อ้าแขนออก แล้วกอดเวินจิ้งไว้ในอ้อมแขน “ฉันสามารถ”
“อะไรนะ?” เวินจิ้งอึ้ง และรีบผลักฉีเซินออก
“ฉันไม่ใช่น้องชายของเธอ แน่นอนฉันขอเธอ—แต่งงานได้” ฉีเซินพูดเสียงดัง
เวินจิ้งเงยหน้า “นายพูดอะไร?”
“ฉันไม่ใช่น้องชายของเธอ หลังจากได้รู้จักเธอได้ แม่ไม่เหลียวมองฉันสักครั้ง เธอคิดว่าฉันจะไม่สงสัยเหรอ?”
“นายไปตรวจเจออะไร?”
“อย่างไร เราไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ในเมื่อเธอไม่สนใจบริษัทหลินซื่อ งั้นก็แต่งงานกับฉัน ฉันช่วยเธอดูแล”
“แค่คิดก็ไม่ต้องคิด” เงินจิ้งปฏิเสธ
สรุป ไม่ควรพูดเล่น
“เวินจิ้ง ในเมื่อเธอหย่ากับมู่วี่สิงแล้ว ตัวเลือกอย่างฉันก็สามารถเลื่อนขั้นแล้วใช่ไหม?” ฉีเซินพูดอย่างหน้าด้าน
เวินจิ้ง: …
“ฉันไม่เอานายมาเป็นตัวเลือก” เวินจิ้งพูดเงียบๆ
“งั้นเริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ฉันจะจีบเธอ”
เงินจิ้ง: …
“ฉีเซิน นายพอได้แล้ว”
เมื่อเห็นว่างานศพใกล้เสร็จสิ้น เวินจิ้งหันและเดินจากไป
หลิงอี้เดินออกมา “คืนนี้กินข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยกลับ”
“ไฟล์บินของฉันในอีกสามชั่วโมง”
หลิงอี้ขมวดคิ้ว “คืนนี้ฉันเตรียมเครื่องส่วนตัวไปส่งเธอ”
“ไม่อย่างนั้น ฉันก็คงต้องแคนเซิลไฟล์บินของเธอโดยตรง”
“คุณ!” เวินจิ้งถลึงตาใส่หลิงอี้ เธอรู้ ว่าเขามีอำนาจสามารถทำได้
“กลับบ้านกับฉัน”
เมื่อเห็นแผ่นหลังของทั้งสองคน ฉีเซินค่อยๆหรี่สายตา เมื่อก่อนคิดว่าตัวเองและเวินจิ้งมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เขาถึงให้เธอกับหลิงอี้ ให้หลิงอี้อยู่ภายใต้ตัวเขาเอง
แต่ไม่คิดว่าตอนนี้ หลิวอี้จะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับหลินเจิ้ง
สีหน้าของเขาขรึม
ตระกูลหลิน
เพราะหลินเจิ้งจากไป ในบ้านราวกับว่าอ้างว้างไม่น้อย
หลังจากงานศพเสร็จสิ้น ตระกูลหลินทุกคนมาที่บ้านตระกูลหลิน พร้อมด้วยทนาย
หลินเจิ้งทำพินัยกรรมในชีวิตของเขา แต่ว่าทุกคนล้วนรู้ ว่าส่วนใหญ่ส่งมอบให้เวินจิ้ง
“ตามเจตนารมณ์ของคุณท่านหลิน ในนามของเขาถือหุ้นของบริษัทหลินซื่อ60% ยังมีบริษัทในมืออีกหลายอย่าง วิลล่าสามที่ในต่างประเทศ คฤหาสน์สองหลังในประเทศ ถูกโอนย้ายไปให้คุณเวินจิ้ง แต่มีอยู่ว่า คุณเวินจิ้งต้องแซ่เดียวกันกับตระกูลหลิน ละต้องแต่งงานกับคุณหลิงอี้ภายในหนึ่งปี”
“คุณเวิน คุณคิดอย่างไรบ้าง?” ทนายถามเวินจิ้งเป็นการส่วนตัว
“ถ้าหากฉันไม่รับข้อเสนอนี้ ฉันก็ไม่สามารถสืบทอดมรดกของคุณปู่ได้ใช่ไหม?” เวินจิ้งถามอย่างเงียบๆ
“ใช่”
“อย่างนั้นจะจัดการกับมรดกพวกนี้อย่างไร?”
ทนายขมวดคิ้ว “ถ้าหากคุณเวินสละสิทธิ์การสืบทอดมรดก สิทธินี้ก็จะตกอยู่กับทายาทคนที่สองก็คือคุณหลินเวย”
“เสี่ยวจิ้ง เธอตามแม่มา” หลินเวยตัดบทสนทนาของทนาย เรียกเธอมาที่ห้องหนังสือ
“มรดกของคุณปู่เป็นของเธอทั้งหมด เธอจำเป็นต้องรับไว้” หลินเวยพูดเงียบๆ
“คำขอของคุณปู่ ฉันทำให้ไม่ได้” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
การเปลี่ยนแซ่และแต่งงานกับหลิงอี้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่เธอเต็มใจ
“เธอทำได้ ตอนนี้เธอหย่าร้างแล้ว หลิงอี้ไม่ดีตรงไหน?”
“เขาดีทุกอย่าง แค่ฉันไม่ชอบเขาก็เท่านั้นเอง” เวินจิ้งไม่แสดงสีหน้า
“เธอยังคงเกลียดพวกเราที่ทำให้เธอกับมู่วี่สิงต้องหย่ากัน?”
“คุณนายหลิน ฉันไม่ได้เกลียดพวกคุณ แต่ว่าพวกคุณเคยทำร้ายฉันใช้ชีวิตของฉันมาขู่ฉันกับมู่วี่สิง เรื่องนี้ฉันให้อภัยไม่ได้” เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา
ข้อมือของตระกูลหลิน เธอกลัวแล้ว
เธอไม่เต็มใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวแบบนี้
แม้ว่าเธอจะเต็มใจที่จะไม่รับมรดกที่เป็นของเธอ
ต้องการเพียงแค่ชีวิตที่เรียบง่ายที่สุด
“สุดท้ายเธอก็เกลียดฉันแล้ว เรื่องนี้ ฉันก็อยากยุติ แต่ถ้าเธออยู่ข้างมู่วี่สิง แม่ก็กังวล ระยะนี้ตระกูลมู่ไม่ค่อยมั่นคง…”
เมื่อได้ยินคำนี้ เวินจิ้งขมวดคิ้ว
ตระกูลมู่ทำไมเหรอ?
เธอกับมู่วี่สิงแทบจะตัดความสัมพันธ์กันทั้งหมด แม้แต่เรื่องของตระกูลมู่ เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“ฟังที่แม่พูด ไม่ต้องติดต่อกับมู่วี่สิงแล้ว และไม่ต้องข้องเกี่ยวกับตระกูลมู่ เดี๋ยวผ่านไปสักพัก แม่ก็จะกลับไปหนานเฉิง เธอย้ายเข้ามาบ้านตระกูลฉี” น้ำเสียงของหลินเงยออกคำสั่งเล็กน้อย
“คุณนายหลิน ฉันมีชีวิตของตัวเอง ไม่ต้องให้คุณเป็นห่วง”
“เธอ..เสี่ยวจิ้ง เธอเป็นลูกสาวของฉัน” น้ำเสียงของหลินเวยผิดหวังเล็กน้อย
ความเย็นชาที่เวินจิ้งมีให้เธอ ทำให้เธอลำบากใจมาก
“ฉันไม่ได้ปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ แต่ว่า มันก็เท่านั้น”
“เธอ…แล้วมรดกของคุณปู่ เธอแน่ใจว่าจะปล่อยวาง?”
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงแน่วแน่ “ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนเริ่มปล่อยวาง แต่เพราะข้อเสนอของคุณปู่ มันทำให้ฉันไม่สามารถรับไว้ได้”
สิ้นเสียง เธอรีบออกจากตระกูลหลินอย่างรวดเร็ว
หลินเวยลงมาชั้นล่าง มองแผ่นหลังของเวินจิ้ง สีหน้าเงียบ
“หลิงอี้ ส่งเธอกลับอย่างปลอดภัย”
“คุณนายหลิน เวินจิ้ง ยอมแพ้การสืบทอดมรดกเหรอ?” หลิงอี้ถาม
“อืม แต่ว่าควรจะเป็นของเวินจิ้ง ฉันจะเก็บไว้ให้เขา”
