บทที่ 307 อยากให้เธอเต็มใจ
ข้างนอก เวินจิ้งเดินออกมาจากบ้านหลัก ท้องฟ้ามืดลง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไร
แต่ยังไง เธอก็ไม่อยากอยู่ที่บ้านตระกูลหลินแล้ว
ทันใดนั้น มีเสียงเบรกดังอยู่ข้างๆ รถคันสีฟ้าไพลินค่อยๆจอดลงข้างเธอ
หลิงอี้ลงจากรถ เปิดประตูรถ “ที่นี่ต่อรถยาก ฉันส่งเธอไปสนามบิน เธอไปคนเดียว ฉันไม่วางใจ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว แต่ก็ขึ้นรถ
เพียงแต่ครั้งนี้ หลิงอี้ไม่ได้ส่งเธอไปสนามบิน
รถลีมูซีนขับไปยังใจกลางเมือง ระยะทางยิ่งอยู่ยิ่งห่างจากสนามบิน
เวินจิ้งมองไปยังหลิงอี้ “คุณจะพาฉันไปไหน?”
“บ้านฉัน”
“ฉันจะกลับไปหนานเฉิง” เวินจิ้งพูดอย่างเงียบๆ
“เธอยังไม่เปิดเรียน กลับไปหนานเฉิงอยู่คนเดียว กลับไปกับฉันดีกว่า จะได้สานสัมพันธ์”
“ใครจะสานความสัมพันธ์กับคุณ!” เวินจิ้งโกรธ
ต้องการเปิดประตูลงจากรถ แต่หลิงอี้ได้ล็อคประตูไว้แต่แรกแล้ว
“ตอนนี้มู่วี่สิงไม่อยู่ข้างกายเธอ ฉันอยากใช้โอกาสนี้” หลิงอี้พูดอย่างไร้ยางอาย
“หลิงอี้ ฉันต้องการลงจากรถเดี๋ยวนี้!” เวินจิ้งถลึงตามองเขา
หลิงอี้ไม่ไหวติงเลย
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจแล้ว” เวินจิ้งหยิบมือถือ
การข่มขู่นี้หลิงอี้มองแล้ว ไม่มีผลกระทบเลยสักนิด
เขาหัวเราะเบาๆ “อยู่ที่บ้านตระกูลหลิน ฉันได้ถอดซิมการ์ดมือถือของเธอออกแล้ว มือถือของเธอตอนนี้ไม่มีสัญญาณ”
เวินจิ้งกดมือถือ สรุป…ช่องเสียบการ์ดว่าง
“ไอ้บ้า!” เวินจิ้งด่าด้วยความโกรธ
หลิงอี้ยิ่งพอใน เวินจิ้งที่โกรธ ทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่ารักมาก
ในไม่ช้ารถก็ขับเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว หลิงอี้เปิดประตูหลัง “คุณเวิน เชิญ”
เวินจิ้งลงจากรถ ก้าวขาวิ่งออกไป แต่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ตั้งนาน แล้วจับเธอไว้อย่างง่ายดาย เข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“หลิงอี้!”
“อย่าบังคับให้ฉันต้อบใช้กำลัง ฉันแค่อยากให้เธออยู่ข้างกาย ฉันไม่ทำร้ายเธอ อยู่บ้านตระกูลหลิง ฉันก็จะไม่ยุ่งกับอิสรภาพของเธอ”
“ตอนนี้คุณก็กำลังยุ่งกับอิสรภาพของฉัน!” เวินจิ้งถลึงตาใส่เขา
“เว้นแต่ตอนนี้ แค่เธอไม่ออกไปจากหนานเฉิง อยู่ข้างกายฉัน เธอจะทำอะไรก็ได้” หลิงอี้พูดอย่างจริงใจ แต่เวินจิ้งไม่เห็นคุณค่า
พาเธอเดินออกมาจากลานจอด หลิงอี้นำเธอไว้ในอ้อมแขน
“คุณปล่อยฉัน ฉันไม่ไปไหนก็พอแล้ว” เวินจิ้งไม่ชอบเข้าใกล้กับหลิงอี้มากๆ
หลิงอี้ขมวดคิ้ว เดินเข้ามาจนถึงลิฟต์เขาถึงจะปล่อยเธอ
เธอรีบออกห่างจากเขา
เมื่อมองตัวเลขในลิฟต์ สีหน้าของเวินจิ้งยิ่งอยู่ยิ่งขาวซีด
สำหรับหลิงอี้ เธอฝืนจิตใต้สำนึก
“ไม่ต้องกลัวฉัน ฉันไม่เคยทำร้ายเธอ ไม่ใช่เหรอ?”
เวินจิ้งยิ้มเยือกเย็น “คุณวางยาฉัน แล้วพยายามจะมีอะไรกับฉัน แบบนี้ไม่ถือว่าทำร้ายเหรอ?”
“ฉัน…” หลิงอี้เม้มริมฝีปาก
เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เขาพูดไม่ออก
คุณปู่เป็นคนจัดการ แต่เขายอม แม้ว่าต่อมา เขาก็เสียใจ
เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นเวินจิ้ง เขาทำไม่ลง
เขาอยากให้เธอเต็มใจ
“พวกคุณทุกคนบอกว่าทำเพื่อฉันแต่ภายใต้หน้ากากนั้นคอยทำร้ายฉันอย่างไร้ยางอาย ฉันพอแล้ว” เวินจิ้งอดที่จะใส่อารมณ์ไม่ได้
เธอไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกควบคุม เธอต้องการได้รับการเคารพ
แต่ว่าอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน เหมือนว่าจะไม่สามารถทำได้เลย
หลิงอี้มองเวินจิ้งอย่างเงียบๆ ตอนนี้ เหมือนว่าเข้าใจเธอเพิ่มขึ้น
“ฉันยอมรับว่าเรื่องนั้นฉันทำไม่ถูกต้อง ฉันคิดว่าฉันได้ชดเชยความผิดไปแล้ว” น้ำเสียงของหลิงอี้อารมณ์เสียเล็กน้อย
“นั่นแค่คุณคิดไปเอง”
“เธอจะให้ทำยังไง ถึงจะอภัยให้ฉันได้?” หลิงอี้ยกมือ
เขากักเวินจิ้งไว้ระหว่างกำแพงกับแขนของเขา
เวินจิ้งรู้สึกรังเกียจมาก และใช้แรงผลักเขาออก
“คุณออกห่างจากฉันหน่อย!”
“บอกฉัน ทำยังไงถึงจะอภัยให้ฉัน” หลิงอี้ถามเธอซ้ำๆ
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น และหัวเราะอย่างเยือกเย็น “งั้นตอนนี้คุณ ปล่อยฉันไป”
“เธอเกลียดฉันไปก่อน”
ตระกูลหลิงตั้งอยู่ชั้นบนสุดของอาคาร หลิงอี้เปิดประตูออก
เมื่อเห็นเวินจิ้งยืนอยู่ตรงประตู เขาผายมือในท่าเชื้อเชิญ
ในที่สุดเวินจิ้งก็ทำหน้านิ่ง
คุณนายหลิงเห็นเวินจิ้ง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มหวาน “หลิงอี้ ทำไมแกพาผู้หญิงมาที่บ้านก็ไม่บอกฉันสักคำ?”
“ชั่วคราว” หลิงอี้พูด เขาสั่งคนใช้ “ไปเก็บกวาดห้องนอนแขก”
“คุณนายหลิง” เวินจิ้งทักทายอย่างมีมารยาท
“เข้ามาเถอะ ไม่ต้องกังวล”
สังเกตได้ถึงเวินจิ้งอึดอัด รอยยิ้มของคุณนายหลิงอ่อนโยน
“เวินจิ้ง หลานสาวของคุณปู่” หลิงอี้แนะนำ
คุณนายหลิงเดินเข้ามา และถามอย่างรวดเร็ว “หลิงอี้แกล้งเธอรึเปล่า ไม่ค่อยมีความสุข?”
เวินจิ้งจมวดคิ้ว ดูเธอเก็บอารมณ์ไม่เป็น เรื่องในใจอยู่บนหน้า
“อืม ฉันไปพักผ่อนก่อน” น้ำเสียงของเวินจิ้งเรียบๆ
คุณนายหลิงมองลูกชาย สายตาของเขามองแต่เวินจิ้ง
“ทำไมถึงพาเธอกลับมา? เธอตเองอยู่ที่ตระกูลหลินไม่ใช่เหรอ?” คุณนายหลิงถามอย่างสงสัย
“เธออยากกลับไปหนานเฉิง ฉันบังคับให้เธออยู่ที่นี่”
“มิน่า ดูออกว่าเธอต่อต้าน”
“เธอเกลียดผม ก็ยังดีกว่าไม่มความรู้สึกอะไรกับผมเลย” หลิงอี้พูดติดตลก
อย่างน้อย เวินจิ้งแบบนี้ก็มีอารมณ์ แต่ไม่ใช่คนที่ไร้ความรู้สึก
“วันนี้เนื้อหาของหลินเจิ้ง คืออะไร?” คุณนายหลิงถาม
“บริษัทหลินซื่อยังมีทรัพย์สินส่วนมาก แต่เธอยอมแพ้ ตอนนี้มรดกมีคุณนายหลินดูแล”
“เพราะอะไร?” คุณนายหลิงแปลกใจ
“เธอไม่ยอมแต่งงานกับผม จึงไม่สามารถรับช่วงดูแลมรดกของคุณปู่ได้”
“เด็กคนนั้นไม่เหมือนใคร” คุณนายหลิงหัวเราะ
ลูกชายของเธอมีคนเป็นหมื่นหลงใหล ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธได้ แต่เวินจิ้ง ยอมทิ้งมรดกและไม่ยอมแต่งงานกับหลิงอี้
“แต่ว่าเธอเป็นภรรยาเก่าของมู่วี่สิง เกรงว่าคงยังไม่ลืมมู่วี่สิง” คุณนายหลิงนึกขึ้นได้
“ผมจะทำให้เธอค่อยลืม”
“แกดูเอาเองก็แล้วกัน หากขอเวินจิ้งแต่งงานได้ สำหรับตระกูลหลิงจองเราก็จะแข็งแกร่งมากขึ้นโดยธรรมชาติ”
…
กลางคืน เวินจิ้งหาห้องของหลิงอี้เจอแล้ว
“นอนไม่หลับ?” เขายกมุมปากขึ้น
“ในเมื่อฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว คุณจะคืนซิมการ์ดให้ฉันได้แล้วใช่ไหม?”
“รอให้เธอกลับหนานเฉิง ฉันจะคืนให้ วางใจได้ จะเติมเงินให้เธอตลอด”
“คุณรู้สึกไหมว่าคุณทำเกินไป? คุณกับการจำคุกมีอะไรแตกต่างกัน!” เวินจิ้งถลึงตาใส่เขา
“อืม รู้สึกเกินไปจริงๆ แต่ก็เพื่อให้เธออยู่ ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันพาเธอไปเดินเล่นรอบๆ ไปผ่อนคลาย ดีไหม?”
“คุณไปเดินเล่นคนเดียวเถอะ ฉันไม่อยากไป”
เมื่อคุยไม่รู้เรื่อง เวินจิ้งจึงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง
หลิงอี้ไล่ตามมา “อยู่ที่นี่คุ้นชินไหม?”
“ไม่ชิน ฉันอยากกลับบ้าน” เงินจิ้งจ้องเขา
เธอจะชินกับที่นี่ได้ยังไง เธอแค่อยากออกไปจากที่นี่
“ไม่แน่ ต่อไปที่นี่จะเป็นบ้านของเธอ” หลิงอี้มองไปที่เธออย่างร้อนแรง เขาหวังให้เวินจิ้งชอบที่นี่
“หลิงอี้ นายพอได้แล้ว ตอนนี้ ต่อไป ยังไงที่นี่ก็จะไม่ใช่บ้านของฉัน” เวินจิ้งพูดเงียบๆ
สิ้นเสียง “ปัง” ปิดประตู
