บทที่ 305 โลภ
เวินจิ้งรู้สึกหัวชา ในสายตา ร่างกายส่วนล่างของผู้หญิงท้องมีน้ำเหลวๆล้นออกมา เหมือนว่าจะเป็นน้ำคร่ำ
“เหมือนว่าทารกจะออกมาแล้ว..อา…” หญิงท้องเหงื่อแตก พึมพำด้วยความเจ็บปวด
เวินจิ้งขมวดคิ้ว มองข้างนอกสภาพอากาศที่เลวร้าย สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้คือสามารถนำเครื่องลงในสถานีที่ใกล้ที่สุดก่อน นำหญิงท้องส่งที่โรงพยาบาล แต่เมื่อดูสถานการณ์ตอนนี้แล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้
อย่างนั้น—
เวินจิ้งสูดหายใจลึกๆ กวาดดูส่วนล่างของหญิงท้อง และจากนั้นก็หยิบเปิดชุดปฐมพยาบาลที่ลูกเรือถือมาอย่างเคยชิน แต่กลับถูกหยุดไว้ ลูกเรือมองเวินจิ้งอย่างสงสัย “คุณผู้หญิงท่านนี้ รบกวนถามคุณคือหมอไหม?”
เวินจิ้งหยุดชะงัก ไม่ได้พูดอะไร
เธอเคยเป็นเพียงแค่คุณหมอฝึกหัด ยังไม่ได้เลื่อนขึ้น
ลูกเรือมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เธอสวมกระโปรงสีดำยาวถึงเข่ากระดูกไหปลาร้ามีความสวยงาม ผมยาวประบ่ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการนอน ใบหน้ารูปไข่ผิวขาวละเอียด ผิวขาวสว่างที่ไร้การแต่งแต้มเครื่องสำอาง มีราศีเหมือนดารา ไม่เหมือนหมอ
“ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ และสามารถรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินได้” หลังจากครู่หนึ่ง เวินจิ้งตอบ
“เธอใกล้คลอดแล้ว เอาชุดปฐมพยาบาลมาให้ฉัน…”
ลูกเรือหลายคนมองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์นี้ไม่ได้เตรียมตัวกันมาก่อน แม้ว่าพวกเขาจะได้รับการอบรมเรื่องการคลอดบุตร แต่หากได้ประสบกับสถานการณ์เช่นนี้จริงๆ หากยังไม่เคยมีประสบการณ์จริงๆจะค่อนข้างกระวนกระวาย
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของหญิงท้องยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ไม่สามารถล่าช้าได้อีก ลูกเรือคิดอย่างมีสติ เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งมีทักษะค่อนข้างมาก จึงสามารถเลือกที่จะเชื่อเวินจิ้ง จึงนั่งลงช่วยกัน เวลาเดียวกันสั่งลูกเรือทาที่อยู่ด้านหลังว่า “ออกไปถามหน่อยว่ายังมีหมอที่สามารถมาช่วยได้อีกไหม หญิงท้องใกล้คลอดแล้ว”
ทันใดนั้น ห้องโดยสารกำลังเดือด ทุกคนกระซิบกระซาบ ทั้งประท้วงและกังวลผสมกัน แต่กลับไม่มีใครยืนออกมา
“ยังทนได้อยู่ไหม?”
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมาถามหญิงท้องที่ใบหน้าทุกข์ทรมาน ถ้าหากยังยืนหยัดทนจนถึงเครื่องบินลงจอด เธอก็เลือกที่จะไม่รับความเสี่ยง
หญิงท้องเพิ่งเจ็ดเดือน คลอดก่อนกำหนดเดิมทีก็อันตรายมากอยู่แล้ว อีกอย่างอุปกรณ์และสภาพแวดล้อมไม่เอื้ออำนวย แม้ว่าเธอจะมีความมั่นใจ แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะปลอดภัยได้100%
หญิงท้องหันมา พยายามยกตัวเองขึ้นอย่างเจ็บปวดและพูดว่า “ไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าเด็กจะออกมาแล้ว…”
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด กำมือแน่น มองไปที่ลูกเรือที่กำลังวุ่น และมองไปที่เวินจิ้ง ทันใดนั้น เธอจำได้ว่าเวินจิ้งนั่งข้างเธอมาตลอด เป็นลูกเรือเหมือนกันกับเธอ ทันใดนั้นก็ตื่นตระหนกขึ้นมา
“เธอเป็นหมอเหรอ? ฉันต้องการหมอมืออาชีพมาทำคลอดให้ฉัน เธอใช่รึเปล่า? ไม่ใช่ก็อย่ามาแตะต้องตัวฉัน…อา…” น้ำเสียงของหญิงท้องเหมือนฉีกหัวใจ เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งกำลังเทยาฆ่าเชื้อ เธอโบกมือด้วยความเจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้ ยาในมือของเวินจิ้งคว่ำลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
ยาฆ่าเชื้อสาดโดนกระโปรงของเวินจิ้งเปียกไปครึ่งตัว เวินจิ้งตะลึง รู้สึกทำอะไรไม่ถูกกับสถานการณ์เช่นนี้ ลูกเรือข้างๆก็ค่อนข้างร้อนรน ไฟล์นี้ไม่มีคุณหมอท่านอื่น คนที่จะช่วยได้ก็มีแต่เวินจิ้ง
เวลานี้ ผู้ดูแลการบินหนุ่มรีบวิ่งออกมาจากห้องนักบิน “กัปตันบอกว่าเครื่องบินจะลงจอดให้ตรงเวลา ตอนนี้ยังมีอีกครึ่งชั่วโมง”
ลูกเรือพยักหน้า และขอร้องไปยังเวินจิ้ง “คุณเวิน เราหาคุณหมอไม่ได้ อาจต้องให้คุณช่วยทำคลอด”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ตอนปีสี่เธอเคยฝึกงานด้านสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา แต่อย่างไร ก็ผ่านไปสี่ปีแล้ว
สถานการณ์ตอนนี้คับขัน หายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นและพูดกับหฯงท้องอย่างจริงจัง “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเวินจิ้ง เป็นนักศึกษาแพทย์ที่มหาวิทยาลัยหนานเฉิง ถ้าหากคุณยอมเชื่อฉัน ฉันก็จะใช้ความพยายามอย่างดีที่สุด รับประกันความปลอดภัยของคุณและทารกค่ะ”
หญิงท้องกัดริมฝีปาก ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกเช่นนี้ ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างช้าๆ
เมื่อได้รับการอนุญาตจากหญิงท้อง เวินจิ้งถอนหายใจ และเริ่มการช่วยเหลือทันที ขณะเดียวกันก็สั่งให้ลูกเรือเตรียมเครื่องมือให้เธอด้วย
…
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เวินจิ้งอุ้มทารกที่เพิ่งคลอดออกมา ร้องไห้ไม่หยุด ในที่สุดก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า
นี่เป็นความพอใจที่หายไปเป็นเวลานานของเธอ เธอเคยคิดว่าคงหามันไม่เจออีกแล้ว
เวลานี้เครื่องบินได้ลงจอดที่สนามบินหนานเฉิง ในที่สุดวิวข้างนอกก็เป็นสิ่งที่เวินจิ้งคุ้นเคย
สนามบินได้จัดเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ไว้นานแล้ว สายตามองคุณหมอรับตัวหญิงท้องและทารกเดินจากไป เวินจิ้งถึงจะโล่งใจ คิดว่าจะไปห้องน้ำล้างมือให้สะอาด
กลางคืน คนในสนามบินไหลเข้าออกไม่น้อย เวินจิ้งเดินออกมาจากทางเดิน กลับไม่คิดว่าจะเจอร่างที่คุ้นเคย
ข้างกายของเขาตามเกาเชียนเหมือนเคย ลากกระเป๋าเดินทาง เห็นได้ชัดว่ากำลังจะออกเดินทางเพื่อธุรกิจ
ครั้งก่อนที่เจอมู่วี่สิง แทบจะเป็นอดีตที่นานมาแล้ว
แต่ภาพความหล่อเหลาของเขายังคงประทับอยู่ในใจของเธออย่างชัดเจน
ทันใดนั้นไม่ทันระวัง เวินจิ้งถอยหลัง เพราะไม่อยากให้มู่วี่สิงเห็น
แต่ว่า สายไปแล้ว
สายตาที่คมชัดของมู่วี่สิงเห็นเธอนานแล้ว
มองเท้ายาวก้าวเข้ามา ตามเธอได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นคราบเลือดที่แห้งบนมือของเวินจิ้ง ใบหน้าก็ยิ่งอึมครึมเข้าไปอีก
เขาจับข้อมือของเธอแน่น “บาดเจ็บตรงไหน?”
บนมือของเธอ เขาไม่เห็นบาดแผล
เวินจิ้งดิ้น และพูดด้วยเสียงเรียบ “ไม่เกี่ยวกับคุณ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่วี่สิงมุ่ยหน้า น้ำเสียงเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “บาดเจ็บตรงไหน?”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ!” เวินจิ้งมองเขาอย่างเย็นชา
“อย่างนั้นก็ไปกับฉัน ให้ฉันตรวจเช็คดีๆ!” สิ้นเสียง และพาเวินจิ้งไป
ขณะนี้ มีเสียงผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง
ลูกเรือเดินเข้ามา เหมือนว่าจะไม่ทันสังเกตเวินจิ้งและมู่วี่สิงกำลังโต้เถียงกัน “คุณเวิน ที่แท้คุณก็ยังไม่ได้ไปไหน เมื่อครู่ขอบคุณมากที่สามารถช่วยหญิงท้องคลอดลํกในห้องโดยสารได้ ฉันเป็นตัวแทนในนามลูกเรือของสายการบินไชน่าเซาท์เทิร์นแอร์ไลน์เที่ยวบินC2100มาขอบคุณคุณ”
“ไม่ต้องขอบคุณค่ะ ฉันก็แค่พยายามทำให้ดีที่สุด” เวินจิ้งยิ้ม
ผู้ชายที่อยู่ข้างหก็ได้ยินโดยอัตโนมัติ และขมวดคิ้ว สายตามองไปที่มือของเวินจิ้งอีกครั้ง
ที่แท้…
ใบหน้าที่ตึงเครียดของเขาถึงจะคลายลง
เขาพาเธอไปที่อ่างล้างมือ เวินจิ้งก็ยังคงดิ้นรนตลอดทาง แต่แรงก็สู้ของมู่วี่สิงไม่ได้
“อย่าดิ้น!” สิ้นเสียง มู่วี่สิงจับมือของเธอวางไว้ที่ก๊อกน้ำ เมื่อล้างเสร็จ ก็ช่วยฆ่าเชื้อในมือของเธอให้อีกรอบ
เวินจิ้งลดสายตาลง สายตาเลี่ยงอย่างไม่ธรรมชาติ
หัวใจ รู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย
ช่วยเวินจิ้งเช็ดมือให้แห้ง เขาถึงจะปล่อยเธอ
“ฉันไปแล้ว” เวินขิ้งพูดเสียงเบา
มู่วี่สิงไม่ได้ตามไป สายตามองไปที่ร่างของเวินจิ้งตลอด เป็นเวลานาน เกาเชียนพูดเร่งว่าต้องเช็คอินแล้ว เขาถึงจะหันไป
เวินจิ้งมองมือตัวเอง เมื่อครู่มู่วี่สิงจับมือเธอ อุณหภูมินั้นยังตามหลอกหลอน ความโลภในดวงตาของเธอเพิ่มขึ้น
…
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เวินจิ้งมาประเทศบี
หลิงอี้รอเธอที่สนามบินตั้งนานแล้ว
แม้ว่าตระกูลหลินจะถ่อมตนที่ประเทศบี แต่อุตสาหกรรมของบริษัทหลินซื่อกระจายไปทั่วโลก และจุดแข็งของเขา ในชีวิตของหลินเจิ้งมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้บริหารที่ร่ำรวยหลายคน และงานศพ คนมาไม่น้อย
เมื่อเห็นเวินจิ้ง หลินเวยเดินเข้ามา อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ตลอดเวลา
