บทที่ 316章ทุกสิ่งทุกอย่างก็อยู่ในควบคุม
ได้ยินดังนั้น หลิงอี้นิ่งเงียบ นึกถึงคำพูดตอนที่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ จะต้องพาเวินจิ้งไปอยู่ประเทศ B เธอจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยหลินไห่ไม่ได้
ความยุ่งยากก็ยังจะมาอย่างต่อเนื่อง
“อืม คุณคอยปลอบเธอให้ดี”
“แต่ฉันไม่สนิทกับเธอ” หลิงเหยาขมวดคิ้ว “แต่ว่า คุณกำลังจีบเธอไม่ใช่หรอ” ถ้าคุณช่วยเธอสะสางเรื่องนี้ ไม่แน่บางทีเธอก็อาจจะยอมที่จะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอก
“ไม่สามารถตรวจสอบเรื่องนี้ได้”
“ทำไมล่ะ” หลิงเหยาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เธอตั้งใจอ่านหนังสือเถอะ ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของเขา” หลิงอี้พูดอย่างจริงจัง
“งั้นฉันไม่ปลอบเวินจิ้งแล้ว” หลิงเหยาพูดอย่างจงใจ
“ตั๋วคอนเสิร์ตของ Binis เดือนหน้า ไม่อยากได้แล้วใช่ไหม” หลิงอี้พูดเสียงโกรธเล็กน้อย
หลังจากได้ยินดังนั้น หลิงเหยารีบเปลี่ยนสีหน้าทันที “ตกลง ฉันปลอบเธอได้หรือยัง อย่าลืมให้ตั๋วแถวแรกกับฉัน!”
เมื่อกลับถึงหอพัก เดิมทีคิดว่าเวินจิ้งจะแอบนอนร้องไห้อยู่บนเตียง แต่กลับไม่คิดว่าเธอกำลังตั้งใจอ่านหนังสืออย่างจริงจัง
“ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ฉันซื้อข้าวผัดมาให้เธอ” หลิงเหยายกกล่องอาหารมาให้
เวินจิ้งได้รับไป “ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร พี่ชายฉันบังคับฉันหน่ะ”
“แล้วเธอจะเอายังไงดีกับเรื่องครั้งนี้” หลิงเหยาถามเธอ
“ฉันยังไม่รู้เลย” เวินจิ้งสารภาพ
เธอมองหลิงเหยา และรู้ว่าเธอมีวงกว้างขวาง เธอถาม “เธอช่วยฉันหาทางติดต่อหลี่หมิงได้ไหม”
“เขาอยู่ข้างบนชั้นสอง 1208”
“ขอบคุณนะ”
เมื่อมาถึงหอพัก เวินจิ้งยืนอยู่หน้าประตูกำลังจะเคาะประตู และเสียงผู้ชายก็ได้ดังขึ้นข้างหูของเธอ
“หลี่หมิง คนที่ลอกคำตอบของเธอ เวินจิ้ง ที่มาหาเธอ”
คนที่พูดคือตู้ลี่เฉิง และผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ก็คงเป็นหลี่หมิง
สำหรับเขาทั้งสอง เวินจิ้งรังเกียจทั้งสองชื่อที่เขียนอยู่บนใบหน้า
“ตู้ลี่เฉิง ขอร้องล่ะอย่าพูดอะไรมั่วๆ ฉันไม่ได้ลอก”
เมื่อได้ยินคัดลอกสองคำนั้น สีหน้าของเวินจิ้งก็ซีดเซียว
คำสองคำนี้มักจะทำให้เธอเจ็บปวดในใจเสมอ เธอค่อยๆกำหมัดแน่น
“เวินจิ้ง เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ” หลี่หมิงกล่าว
“เธอก็รู้ ว่าฉันไม่ได้ลอกเธอ” เวินจิ้งมองเขา
แต่หลี่หมิงยังคงนิ่งเงียบ
“เธอจะลอกหรือไม่ได้ลอก มหาวิทยาลัยจะตัดสินเอง แต่ฉันจะพูดอีกครั้งนะว่า ฉันไม่มีทางลอกเธอเด็ดขาด”
“เวินจิ้ง เธอเป็นนักศึกษาที่โกงข้อสอบ รอถูกไล่ออกเถอะ” ตู่ลี่เฉิงพูดด้วยความโกรธ
“ฉันไม่มีทางโดนไล่ออก ไม่มีทางเด็ดขาด!” เวินจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
เธอต้องยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง
ยังไม่ได้กลับถึงหอพัก เวินจิ้งก็ออกไปเดินเล่นตามลำพัง
ขณะที่คะแนนสอบระดับป.โทออกมา ในตอนนี้มหาวิทยาลัยเพิ่งจะหยิบยกเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ออกมา ไม่มีใครพบว่าเธอและหลี่หมิงมีคำตอบเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้านใช่ไหม
นึกถึงตู้ลี่เฉิงถึงจะสมเหตุสมผล ในฐานะอิจฉาเพื่อนร่วมชั้นเรียนของตัวเองและเป็นนักศึกษาที่ได้แหกกฎการรับพิจารณาของไป๋สือ ถ้าคนที่ถูกใส่ร้ายคือเธอ ก็พูดออกไปนานแล้ว
และเมื่อหลี่หมิงได้ถูกเธอถาม แม้ว่าเขาจะทำตัวนิ่งเฉยมากขนาดไหน แต่เธอยังดูออกว่า เขามีการหลบสายตา
ควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี …….
เมื่อมองที่เพื่อนร่วมชั้นต่างก็พูดคุยกับเกี่ยวกับเรื่องวิชาการ และแม้แต่วิชาเดียวของเธอที่ยังไม่ได้เข้าเรียนก็ได้ถูกระงับ
เวินจิ้งนั่งที่ริมทะเลสาบอย่างกระวนกระวายใจ เท้าพลางเตะก้อนหินไปมา
ทันใดนั้น ก้อนหินที่ถูกเตะก็ได้กลับไปที่บริเวณเท้าของเธอ เวินจิ้งได้หันหัวพลางสงสัย ไม่ไกลออกไป มู่วี่สิงกำลังเดินใกล้เข้ามาทางนี้
“คุณมาทำอะไร” เวินจิ้งถอนสายตา
มู่วี่สิงนั่งลงแทรกข้างเธอ พลางเหยียดขายาว และได้เตะก้อนหินออกจากเท้าของเธอไป
“มาเยี่ยมเมียเก่าของฉันสิ”
“คุณกลับไปได้แล้ว” เวินจิ้งพูดเบาๆ
แต่มู่วี่สิงกลับไม่ได้ขยับไปไหน
เวินจิ้งไม่ได้ไปไหนจากเขา เพียงแค่เพิกเฉยก็เท่านั้น
แต่คำพูดทรงอำนาจของมู่วี่สิงนั้น ทำให้ไม่มีใครจะเพิกเฉยต่อเข้าได้
และยังมีเขาอยู่ข้างๆ อารมณ์ที่แปรปรวนเหมือนจะสงบลงมาก
“มู่วี่สิง คุณว่าฉันจะเรียนป.โทไม่จบจริงๆแล้วใช่ไหม” เธอพูดพึมพำ
ตั้งแต่ที่ได้สอบเข้ามาจนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น
ดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างหยุดเธอไว้จากเส้นทางนี้ที่กำลังจะดำเนินต่อไป
และตอนนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ใจของเธอได้อย่างไร อีกทั้งทุกคนต่างก็เห็นว่าเธอเป็นคนโกงข้อสอบ
“ไม่มีทาง เวินจิ้ง ผมบอกแล้วไงว่า ตราบใดที่คุณต้องการจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมก็จะช่วยคุณจนมันสำเร็จ” มือของมู่วี่สิงยื่นออกไป ไม่ยอมให้เธอดิ้นรน และกอดไหล่เธอไว้แน่น
ความกลัวและความสับสนวุ่นวายของเธอ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจน
ความเจ็บปวดในดวงตาก็ได้เผยออกมาอย่างชัดเจน
เวินจิ้งยิ้ม “คุณไม่ใช่ซูเปอร์แมนนะ ฉันถามศาสตราจารย์แล้ว ภาพกล้องวงจรปิดในห้องสอบได้หายไป ฉันคิดว่าต้องมีคนพยายามจงใจทำ อีกไม่นานจะมีการตั้งกรรมการสอบฉัน”
และเธอไม่ได้เตรียมพร้อมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้าคุณต้องการพิสูจน์ว่าคุณเข้ามหาวิทยาลัยมาด้วยความสามารถของตัวคุณเอง คุณสามารถขอให้ศาสตราจารย์ทำการสอบใหม่ได้อีกครั้ง”
ได้ยินดังนั้น เวินจิ้งหยุดชะงัก แสงสว่างในดวงตาค่อยๆเป็นประกายขึ้นมา
ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้!
เมื่อมองไปที่มู่วี่สิง เขาก็ยังคงนิ่งเงียบและเพิกเฉยอยู่เสมอ
แต่ในคำพูด ทุกสิ่งทุกอย่างก็คือกลยุทธ์
“เวินจิ้ง ยังไงก็อย่ายอมแพ้ เข้าใจไหม” เขายกคางของเธอ พร้อมคำพูดที่แผดเผา
แววตาที่ลึกล้ำของเธอเปรียบดั่งมหาสมุทรดวงดาว ทำให้เธอจะจมน้ำตาย
เธอกระพริบตา ใจที่เต้นนั้นไม่สามารถคุ้มได้
ได้แต่กลั้นเอาไว้
เธอกดหน้าอกของเขา แล้วค่อยๆพยักหน้า “ฉันรู้ มู่วี่สิง ขอบคุณนะ
มู่วี่สิงส่งเธอกลับไปยังหอพัก ตลอดทางทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน
บรรยากาศเคว้งคว้าง
แก้มเวินจิ้งเริ่มเป็นสีแดง และได้พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา
หลังจากที่ได้บอกลา มู่วี่สิงอยู่ชั้นล่างของหอพัก และยังไม่กลับไป
ชั่วครู่่หนึ่ง จนกระทั่งสายโทรศัพท์ของเกาเชียนโทรเข้ามา
“คุณมู่ พบข้อมูลหลี่หมิงและตู้ลี่เฉิงแล้ว”
“ว่ามา”
“ลี่เฉิงเป็นนักศึกษาทุนจากมหาวิทยาลัยหลินไห่ แต่ตอนที่เขาเรียนอยู่มีคะแนนสอบไม่ผ่านหลายครั้ง และเคยถูกลงโทษด้วยเช่นกัน ตามระเบียบแล้ว เขาไม่ผ่านเกณฑ์ของนักศึกษาทุน สำหรับตู้ลี้เฉิง ผมได้ตรวจตราใหม่ของสนามกีฬาแล้ว และได้ส่งมอบให้กับสำนักงานกิจการมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว”
“อืม ตรวจสอบหลี่หมิงต่อไป ดูว่าในปีนี้ได้ติดต่อกับใครผิดปกติบ้าง”
………..
วันรุ่งขึ้น เวินจิ้งตื่นแต่เช้า
เมื่อคืนไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน นอนกระสับกระส่ายจนเกือบหลับไปในตอนเช้า
หลิงเหยาไปเรียนแล้ว เวินจิ้งซักผ้าเสร็จและได้ติดต่อกับศาสตราจารย์ไป๋ เธอก็ไปหาเขา
ทันทีที่ออกไปข้างนอก ป้ายขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ในหอพักตรงข้ามได้ดึงดูดสายตาของเธอ
“หมาลอกงานเวินจิ้งไสหัวออกไปจากมหาวิทยาลัยหลินไห่” สายตาได้ทึ่งกับคำนั้นเป็นพิเศษ
นักศึกษาที่เคยอยู่รอบตัวเธอก็ต่างกล่าวหาเธอ “นักศึกษาที่มีความประพฤติไม่ดี เข้ามาติดต่อเราที่มหาวิทยาลัยหลินไห่”
“ก็ไม่รู้ว่าศาสตราจารย์ไป๋จะคิดยังไง แต่เวินจิ้งมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้”
“เข้าทางประตูหลัง ยังไงก็ตามแต่นักศึกษาพวกนี้จะอยู่ในมหาวิทยาลัยเราไม่ได้…….”
“………..”
นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาระหว่างทางล้วนแล้วแต่มีถ้อยคำและต่างแสดงความไม่พอใจใส่เธอ
เวินจิ้งลดใบหน้าลง มองดูป้ายที่ตระหง่านอยู่ และค่อยๆกำหมัดแน่น แต่ไม่สามารถควบคุมดวงตาไม่ให้แดงได้
แต่เธอจะต้องไม่ร้องไห้
