บทที่ 315 จะไม่อยู่เฉย
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่สนามหญ้า และก้าวไปอย่างรวดเร็ว
ตามไปยังคำพูดที่นักศึกษาพูดเมื่อครู่ เขาหาเจอห้องอุปกรณ์แล้ว สรุปที่นี่มีคำว่า “รื้อถอน” คำโตๆเขียนไว้อย่างชัดเจน ปกติก็จะไม่มีคนผ่านมา
“มีใครอยู่ไหม—“
เสียงที่คุ้นเคยดังมา มู่วี่สิงสายตาเย็นชา รีบผลักประตูออก
แต่ถูกล็อคไว้ชัดเจน
“ภรรยามู่ ถอยไปก่อน!”
เวินจิ้งได้สติ ได้ยินเสียงของมู่วี่สิง สายตาร้อนผ่าว น้ำตาแทบจะไหลลงมา
ถูกขังอยู่ที่นี่สิบชั่วโมงแล้ว สำหรับเธอทุกวินาทีนั้นทุกข์ทรมานมาก
ถ้าหากตู้ลี่เฉิงไม่กลับมา ถ้าหากไม่มีใครพบเธอ…
ระหว่างเหม่อลอย ประตูถูกถีบออกอย่างรุนแรง เธอเงยหน้า ในสายตาที่มืดสลัว ใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่วี่สิงปรากฏในสายตา
เป็นเขา
ยังคงเป็นเสื้อขาวกางเกงดำที่คุ้นเคย ชายคนนั้นเหมือนตกลงมาจากท้องฟ้า
ถูกมู่วี่สิงกอดไว้ในอ้อมแขนแน่นๆ หัวใจของเวินจิ้งกลับมาเต้นปกติ
ความกระสับกระส่าย ความกลัว และความหวาดกลัว ทั้งหมดได้มลายหายไป
“ฉันมาช้าเกินไป” น้ำเสียงที่รำคาญตัวเองของมู่วี่สิงดังมา เขาไม่กล้าคิด ว่าเธออยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ แล้วเจออะไรมาบ้าง
ในที่สุดเวินจิ้งก็หลับตาลง เพื่อสงบสติอารมณ์ในขณะนี้
ทั้งสอง ไม่มีใครออกเสียง
เป็นเวลานาน เวินจิ้งถึงจะเงยหน้าขึ้นมาถาม “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”
มู่วี่สิงเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร
เรื่องที่เวินจิ้งถูกตรวจสอบการลอกเลียนแบบ เขาไม่อยากบอกเธอด้วยตัวเอง
“มู่วี่สิง คุณยังจัดคนมาติดตามฉันอยู่เหรอ?” เวินจิ้งทำหน้าตึง
“ไม่มี แต่ฉันเสียใจ” มู่วี่สิงพูดเงียบๆ
ถ้าหากเขาจัดคนคอยปกป้องเวินจิ้ง อย่างน้อยตอนที่เธอเกิดเรื่อง เขาสามารถหยุดการเกิดเรื่องได้
“ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ เพราะฉันถูกไป๋สือรับเป็นนักเรียน มีนักศึกษาอิจฉาตาร้อน…” เวินจิ้งอธิบาย
ตอนนี้เธอได้รับความนิยมอย่างมากในมหาลัย แต่เว้นก็แต่คนที่อิจฉา ในนั้นมีคนอิจฉาคิดจะทำลายชื่อเสียงของเธอ
เพียงแต่เธอเพิกเฉย และไม่เคยคิดว่าจะมีคนกักขังเธอไว้เพื่อระบายความโกรธ
“เวินจิ้ง ถ้าหากฉันบอกเธอ ว่าเธออาจถูกเลื่อนออกจากมหาลัย”
น้ำเสียงของเขาพยายามอ่อนโยน แต่สีหน้าของเวินจิ้งทันใดนั้นก็ขาวซีด
“คุณพูดอะไร?” เธอเงยหน้าขึ้น สายตาตึงเครียดปรากฏ
“คำตอบข้อสอบของเธอคล้ายคลึงกับของนักเรียนอีกคนหนึ่ง ก่อนที่ยังตรวจสอบเรื่องนี้ไม่ได้ สิทธิ์การมาเรียนของเธอยกเลิกชั่วคราว”
เวินจิ้งคว้าแขนเสื้อของมู่วี่สิงแน่น เป็นเวลานานกว่าจะคลายมันออก
เธอหัวเราะเบาๆ “คุณเชื่อฉันไหม?”
“ฉันเชื่อเธอ ภรรยามู่ เรื่องนี้ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจน” มู่วี่สิงจับหน้าของเธอ น้ำเสียงอ่อนโยน
“คุณไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ฉันจะตรวจสอบด้วยตัวเอง” เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ
เธอกับมู่วี่สิงไม่ใช่สามีภรรยากันตั้งนานแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
“ฉันจะไม่อยู่เฉย” น้ำเสียงขอบเขาไม่จำเป็นต้องพูด
…
ตลอดทางกลับไปที่หอ เวินจิ้งสัมผัสได้ถึงสายตาของนักศึกษารอบๆได้อย่างชัดเจน การถากถางและการดูถูกสารพัด
ด้านหน้าของกระดานข่าว มีข่าวเกี่ยวกับการลอกเลียนแบบของเธอ นักศึกษาอีกคนคือหลี่หมิง เธอไม่รู้จักเขาเลยสักนิด
แต่คำตอบของพวกเขากลับแทบจะเหมือนกันหมด
ทำไมถึงเป็นแบบนี้…
“เวินจิ้ง!” ทันใดนั้น มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหู
หลิงอี้รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอเธอ เขาตามหาเธอตลอดช่วงเช้า
“เธอไปไหนมา” หลิงอี้ถามด้วยความเป็นห่วง ยืนยันว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนถึงจะโล่งอก
“ฉันถูกขังไว้ในห้องอุปกรณ์”
“ใครเป็นคนทำ?”
“เดี๋ยวฉันจะไปบอกกับศาสตราจารย์ให้ชัดเจน” เวินจิ้งไม่ได้ตอบอะไร
หลิงอี้สีหน้าเงียบ สัมผัสได้ถึงระยะห่างของเวินจิ้งได้อย่างชัดเจน
อยากตามเธอไป แต่เท้าก็ไม่ได้ก้าวไป
เมื่อกลับถึงห้อง หลิงเหยาไปร่วมพิธีเปิดของมหาลัยแล้ว เวินจิ้งเปลี่ยนชุดสะอาด แล้วมาที่ห้องทำงานของไป๋สือ
แต่ไป๋สือไม่อยู่ เดี๋ยวเขาต้องไปพูดเปิดพิธีในวันเปิดเทอม
เยาเฉียวที่เดินผ่านมาพอดีเห็นเวินจิ้ง ขมวดคิ้วและเดินมา “ศาสตราจารย์ไป๋ไม่อยู่ เธแก็ไม่ต้องขอร้องแล้ว เขาช่วยอะไรเธอไม่ได้”
“ศาสตราจารย์เย่ ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าฉันทุจริต?” เวินเจิ้งหันมามองเย่เฉียว
“เธอเคยมีประวัติมาก่อน คนที่ไม่ผ่านแม้แต่วิทยานิพนธ์ ยังอยากอยู่มหาวิทยาลัยหลิงไห่? มันเป็นความเข้าใจผิด” น้ำเสียงของเย่เฉียวเต็มไปด้วยความรังเกียจเวินจิ้ง
“เรื่องวิทยานิพนธ์มหาลัยได้ตรวจสอบชัดเจนแล้ว ฉันถูกปองร้าย ศาสตราจารย์เย่ ก่อนที่เรื่องความคล้ายกันของคำตอบยังตรวจสอบไม่ชัดเจน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำเรื่องผิดให้เป็นเรื่องถูก” เวินจิ้งสีหน้าเยือกเย็น
“ดูแล้วมีมู่วี่สิงคอยช่วยไม่เหมือนกันจริงๆ แต่มหาวิทยาลัยหลิงไห่ไม่ใช่ที่ที่เขาจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจของเขา เรื่องครั้งนี้ อาจารย์ใหญ่จะจัดการเรื่องนี้อย่างยุติธรรม”
เวินจิ้งยังคงนั่งรอไป๋สือในห้องทำงานอย่างดื้อรั้น และมองคนแสดงความคิดเห็นบนเน็ต
หลี่หมิงเป็นนักศึกษาแผนกประสาทวิทยาในการสอบเข้าเอกประสาทวิทยาครั้งที่หก ข้อมูลเกี่ยวกับเขาเธอไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่ตอนนี้ความคิดเห็นของคนในมหาลัยมีอคติต่อเวินจิ้งในการเลียนแบบหลี่หมิง
หัวใจของเธอค่อยเย็นลง
ไป๋สือกลับมาในอีกหนึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นเวินจิ้ง เขาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้
การรับนักศึกษาคนนี้เข้ามา เขารู้แต่แรกแล้ว เกรงว่าจะยุ่งยาก
แต่ความสามารถของเวินจิ้ง เขาชื่นชม อยากรับนักศึกษาคนนี้จริงๆ
“ศาสตราจารย์ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันหวังว่าคุณจะเชื่อฉัน” เวินจิ้งพูดอย่างเคร่งขรึม
“ฉันเชื่อผลการตรวจสอบ แต่ในเมื่อเธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน หากเธอบริสุทธิ์ใจจริง ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอผิดแน่นอน”
เมื่อได้ยินความเชื่อใจในคำพูดของไป๋สือ เวินจิ้งก็โล่งอก
“ศาสตราจารย์ การบันทึกการสอบในวันนั้น คุณตรวจสอบได้ไหม?”
เมื่อได้ยินที่พูด ไป๋สือส่ายหน้า “หาไม่เจอแล้ว ตอนนี้เธอและหลี่หมิงจะถูกตรวจสอบ แต่ทางมหาลัยพบพฤติกรรมผิดปกติระหว่างการสอบของเธอ ดังนั้น เธอจำเป็นต้องถูกระงับชั่วคราว”
เมื่อออกจากห้องทำงาน ความรู้สึกของเวินจิ้งแย่มาก
ตอนนี้การแสดงความเห็นของทุกคนมีอคติต่อการที่เธอลอกเลียนแบบ การถูกกล่าวโทษที่ไม่สมเหตุสมผลนั้นทำให้เธอไม่สบายใจ
หลิงอี้รอเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นเวินจิ้งเดินออกมา ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าชั่วครู่
เขาไม่รู้จะปลอบเธอยังไง ทำได้เพียงเดินอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบๆ
จนเวินจิ้งสังเกต จึงหยุดฝีเท้า
“คุณหลิง คุณเลิกตามฉันสักทีได้ไหม” เวินจิ้งขมวดคิ้ว น้ำเสียงไม่ดี
“ฉันเป็นห่วงเธอ” หลิงอี้ขมวดคิ้ว
“ความเป็นห่วงของคุณมันกดดันฉัน รบกวนคุณไปยุ่งเรื่องของตัวเอง”
“ฉันช่วยอะไรเธอได้บ้าง?” หลิงอี้ถาม
“อยู่ห่างจากฉัน ก็เป็นการช่วยฉันแล้ว”
หอพักชั้นล่าง รถคันสีดำจอดอยู่ไม่ไกลนัก
สายตาของมู่วี่สิงมองไปที่รางของคนทั้งสอง สายตาเย็นชาขึ้นทีละนิด
ไม่นานหลิงเหยาก็กลับมา ได้รับสายจากพี่ชาย ว่าเวินจิ้งได้กลับมาหอพักแล้ว ให้เธอซื้อของกินมาจากโรงอาหารให้เธอ
เหตุการณ์การทุจริตข้อสอบของเวินจิ้งถูกเผยแพร่ในมหาลัย เดิมเมื่อวานยังมีคนไล่ตามเวินจิ้งบอกว่าเธอคือ “เทพธิดาแห่งการเรียนรู้” ไม่คิดว่าวันนี้เธอจะถูกคนเหยียบซ้ำ
“พี่ชาย ฉันรู้สึกว่าเวินจิ้งอาจจะถูกพักการเรียนจริงๆแล้ว”
