บทที่ 309 ส่งมือมาให้ฉัน
ขณะนี้ ทางเข้าของเขาเทียนเฉิง รถพอร์เชอสีดำหยุดลงอย่างรวดเร็ว
มู่วี่สิงมองประตูที่ปิดแล้ว ใบหน้าขรึม
ก่อนหนึ่งชั่วโมง เกาเชียนได้ยืนยันว่าตำแหน่งที่อยู่ของหลิงอี้อยู่ที่นี่
เขาเดา เวินจิ้งต้องอยู่กับเขา
กดโทรเบอร์ของเวินจิ้ง ติดต่อไม่ได้ตลอด
แม้จะมีสิ่งกีดขวางของพนักงาน แต่มู่วี่สิงก็เดินขึ้นบันไดไป
ที่นี่เป็นทางเดียวที่จะลงเขา
…
ในส่วนตรงกลางของภูเขาเทียนเฉิง มีแผ่นดินถล่มในส่วนหนึ่งของถนนข้างหน้า ทางข้างหน้าไม่สามารถเดินเข้าไปได้
เวินจิ้งหยุดฝีเท้า สีหน้านิ่งขรึม
ถ้าหากเส้นทางนี้เดินไม่ได้ อย่างนั้นก็ต้องเดินลงทางลงเขา
แต่ฝนเพิ่งตกไป ทางเขาก็เดินไม่สะดวก
“พวกเราย้อนกลับไป รอให้ทีมก่อสร้างจัดการแล้วค่อยเดิน” หลิงอี้อดไม่ได้ที่จะพูดความจริง
“เดินทางเขาเถอะ” เวินจิ้งหันตัว
เธอไม่อยากรออยู่ที่นี่อีก
“ทางเขายิ่งอันตราย” หลิงอี้ขวางเธอไว้
“อยู่ข้างกายคุณ อันตรายที่สุด” เวินจิ้งยิ้มเยาะ
สิ้นเสียง เดินตามทางเขาลงไป
“ลงจากเขาแล้ว ฉันก็ให้เธอกลับหนานเฉิง” หลิงอี้พูดอยู่ข้างหลังของเธอ
เขาประนีประนอม
นิสัยของเวินจิ้ง ต้องอ่อนโยนอย่าแข็งข้อทำให้เขาหงุดหงิดมาก
คนที่เขาไม่อยากทำร้ายมากที่สุดก็คือเธอ
เขาอยากใช้วิธีของตัวเองมาปกป้องเธอ แต่การต่อต้านของเธอทำให้เขาทนไม่ได้
เมื่อได้ยินที่พูด เวินจิ้งก็หยุดลง และยังคงไม่หยุดฝีเท้า
สำหรับคำพูดของหลิงอี้ เธอยังคงพิจารณา
“กริ๊ด!”
ทันใดนั้น เท้าลื่น เวินจิ้งเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าดินบนถนนจะยุบตัว เธอแค่เหยียบ ทั้งร่างเกือบจะอยู่กลางอากาศ และกลิ้งลงไปอย่างแรง
หลิงอี้สีหน้าเปลี่ยนอย่างหนัก มืออยากคว้าเวินจิ้งไว้ แต่เธอลื่นล้มได้เร็วมาก
อีกอย่าง ถนนตรงหน้าของเขาเพราะเมื่อครู่ถูกเวินจิ้งเหยียบจนยุบ มีทางแยกกันห่างสองเมตร ตรงกลางแยกออก
หากจะข้ามไปก็แทบเป็นไปไม่ได้
“เวินจิ้ง! เวินจิ้ง!” หลิงอี้ตะโกน แต่ในสายตาไม่เห็นร่างของเวินจิ้งแล้ว
เขาตกใจมาก เมื่อสติกลับมา รีบกดโทรหน่วยกู้ภัยทันที
…
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ศีรษะรู้สึกไม่สบายอย่างรุนแรง เวินจิ้งลืมตาขึ้นช้าๆ มีกลิ่นเลือดแตะจมูกอย่างรุนแรง
ความรู้สึกไม่สบายหลายอย่างในร่างกายของเธอทำให้นึดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
มองไปรอบๆ กลับไม่มีร่างของหลิงอี้
ที่นี่เป็นเนินเขาเล็กๆ มีต้นหนาทึบอยู่ถัดจากเธอ พอดีที่เธอถูกบังไว้ จึงไม่ได้กลิ้งลงไปอีก ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะจินตนาการเลย
ใช้แรงลุกขึ้นนั่ง บนตัวของเวินจิ้งเต็มไปด้วยดินโคลน และเปียกชุ่ม รู้สึกไม่สบายไปทั่วตัว
เธอพิงลำต้นมองไปรอบๆที่รกร้าง และมองเท้าบวมของตัวเอง
เธอเจ็บจนลุกขึ้นยืนไม่ไหว
แต่ไม่มีหลิงอี้อยู่ข้างกาย เธอรู้สึกโล่งไม่น้อย
หลับตาลงช้าๆ เธอทั้งหิวทั้งเหนื่อย จากนั้นก็เริ่มเบลอ อยากจะลืมตา แต่รู้สึกเหนื่อยมาก…
เป็นเวลานาน มีเสียงคุ้นเคยดังมาจากไม่ใกล้ไม่ไกล
“ภรรยามู่…”
ภรรยามู่…
ดวงตาของเวินจิ้งขยับ เป็นเสียงของมู่วี่สิง
เธอต้องฝันไปแน่ๆ เธอหย่ากับมู่วี่สิงแล้ว เธอไม่ใช่ภรรยามู่แล้ว
แต่ว่า หากนี่เป็นความฝัน เธอเต็มใจที่จะหลับต่อไป
“ภรรยามู่ ลืมตา”
เสียงข้างหูชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เวินจิ้งส่ายหน้า “อย่างรบกวนฉัน ฉันจะนอน”
“นอนไม่ได้ ลืมตาเดี๋ยวนี้!” เสียงที่ดื้อรั้นของผู้ชายค่อนข้างโกรธ
สิ้นเสียง ก้มลงจับป้ายสีแดงเข้ม สัมผัสเธออย่างลึกซึ้ง
เวินจิ้งขมวดคิ้วแน่นหนา ลิ้นของเธอเจ็บปวด ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น
ใบหน้าที่หล่อเหลาขยายใหญ่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอตกใจ
มู่วี่สิง…
เธอยังอยู่ในความฝัน?
แต่ก็ไม่เหมือน…
“ภรรยามู่ เป็นฉันเอง”
เธอได้ยินเขาถอนหายใจ
เขากำลังเป็นห่วงเธอเหรอ?
“คุณ…เป็นมู่วี่สิงจริงๆเหรอ?” เธอพึมพำ เอื้อมมือไปจับแก้มของมู่วี่สิง
สัมผัสนี้จริงมาก…ไม่เหมือนในความฝัน…
“เป็นฉันเอง ล้มจนโง่?” มู่วี่สิงเข้าใกล้
เวินจิ้งได้สติ “คุณนั่นแหล่ะที่โง่!”
มู่วี่สิงหัวเราะ เอื้อมมือไปกอดเวินจิ้งในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แรงนั้นเหมือนว่าจะทำให้เธอเข้าไปในกระดูก
เวินจิ้งแทบจะหายใจไม่ออก…
สัมผัสได้ถึงความกลัวและความกระวนกระวายของเขาได้อย่างชัดเจน เธอค่อยๆยกมือขึ้นมากอดเขา
“มู่วี่สิง ฉันไม่เป็นไร”
แต่ว่า…เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…
เธอถามพึมพำ “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ที่นี่คือประเทศบี และมู่วี่สิง ควรจะอยู่ที่หนานเฉิงไม่ใช่เหรอ?
“เธอหายไป”
“เราหย่ากันแล้ว ไม่ใช่เหรอ?” ทันใดนั้นเวินจิ้งผลักเขาออก
เธอหายไป เขาก็เป็นห่วง?
เมื่อได้ยินที่พูด สีหน้าของมู่วี่สิงก็ขรึมเล็กน้อย
กุมมือของเวินจิ้งไว้ เขายังคงไม่ปล่อย
“ฉันเป็นห่วง”
เวินจิ้งมองเขาอย่างตื่นเต้น “คุณเป็นห่วงฉัน ดังนั้นจึงหาเจอที่นี่?”
มู่วี่สิงไม่ได้ปฏิเสธ
มองดูบาดแผลบนตัวเธอ เดินลงเข้าไม่ได้แน่นอน
เขาอุ้มเธอขึ้นมา เวินจิ้งอุทาน และโอบคอเขาไว้โดยไม่รู้ตัว
“มู่วี่สิง คุณปล่อยฉันลง” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
ทางของที่นีขรุขระมาก มู่วี่สิงอุ้มเธอคงไม่สะดวก
แต่เขาไม่ได้ปล่อยมือ เหยียบบนถนนดินที่เปียกชื้น เดินขึ้นไปทีละขั้น
แสงสุดท้ายของท้องฟ้าค่อยๆหายไป รอบๆมืดลงสนิท
เวินจิ้งตื่นตระหนก สังเกตได้ถึงแรงของมู่วี่สิง ในขณะที่เขาหยุดเดิน เธอผลักเขาและลงจากอ้อมแขนของเขา
“ภรรยามู่” เขาเรียกเธอ
เวินจิ้งยืนอยู่ข้างหลังของเขา จับกระเป๋า มือถือของเธออาจจะหายไปในตอนที่กลิ้งลงมา
เธอนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด ช่างโชคร้ายจริงๆ!
มู่วี่สิงหยิบมือถือออกมา กลับไม่มีสัญญาณ
เขาทำได้เพียงเปิดไฟฉาย สังเกตทางรอบๆ สายตาหยุดตรงถนนเล็กๆทางขวามือ
เขาหันไปมองเวินจิ้ง เห็นเธอนั่งลงมา เกาข้อเท้าอย่างไม่สบาย
กลิ่นเลือดจางๆ มู่วี่สิงขมวดคิ้ว จับข้อมือเธอไว้
“ไม่ต้องเกาแล้ว เดี๋ยวก็ได้ออกไปจากที่นี่แล้ว” เขาพูดนิ่งๆ
“ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ตอนที่ฉันลงเขาถนนถูกก้อนหินและดินขวางทางไว้แล้ว เกรงว่าคงต้องรอถึงพรุ่งนี้ถึงจะออกไปได้” เวินจิ้งพูดเงียบๆ
อีกอย่างกระแสไฟบนเขาลูกใหญ่ขนาดนี้ก็ถูกตัดแล้ว แม้แต่ไฟบนทางเดินก็ไม่มี
“ไม่จำเป็น ภรรยามู่ ยื่นมือเธอมาให้ฉัน”
มู่วี่สิงหันหน้า แววตาร้อนแรง
ไฟของมือถือส่องมา เวินจิ้งเห็นใบหน้าที่แน่วแน่ของมู่วี่สิงอย่างชัดเจน
พวกเขา…วันนี้สามารถออกไปได้ไหม?
แต่คำพูดของมู่วี่สิง เธอเชื่อโดยไม่สมัครใจ
เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นมาตลอด
กัดริมฝีปาก เวินจิ้งค่อยๆยื่นมือ
แต่มือของมู่วี่สิงยังคงอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เธอหยุดชั่วคราว
มองไปที่ชายรูปงามตรงหน้า เธออยากถามคำถามหนึ่งให้ชัดเจน
“ถ้าหากฉันไม่ตกอยู่ในอันตราย คุณก็จะไม่มีวันตามหาฉันแล้ว?” เธอถามอย่างตื่นตระหนก มองไปที่มู่วี่สิง อยากฟังคำตอบจากเขา
“ฉันเคยพูดแล้ว ฉันไม่มีทางให้เธอเป็นอะไรไป” มู่วี่วิงไม่ได้ตอบเธอ
แต่สิ่งที่เขาเคยสัญญา เขาต้องทำได้
หันหลังให้เธอ แล้วเขาก็นั่งลงตรงหน้าของเวินจิ้ง
“ขี่หลังฉัน เดินข้ามถนนภูเขานี้ไปก็เป็นทางเดินบันไดแล้ว”
