บทที่ 319 เธอเป็นคนของฉัน จำไว้
“เธอพักอยู่ไหน วันนี้ตอนเย็นฉันจะไปพักที่หอพักเธอได้ไหม ฉันไม่อยากกลับไปที่บ้านตระกูลมู่” มู่ซือซือมองเธออย่างตั้งตารอ
หลิงเหยาได้หยุดชะงัก “หอพักฉันมีรูมเมทอื่นอยู่ในห้อง อีกอย่างจริงๆแล้ววันนี้ฉันต้องกลับบ้านด้วย เขาเลยพาแฟนมาอยู่ด้วย อาจจะไม่สะดวก”
เธอแค่สร้างเหตุผลสุ่มสี่สุ่มห้าขึ้นมาเท่านั้น
“งั้นก็ได้ งั้นฉันจะกลับไปที่บ้านตระกูลหลิงพร้อมเธอ!”
“ได้แน่นอน” หลิงเหยายิ้ม
แต่ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็ได้นิ่งลง
ตรงหน้า เวินจิ้งกำลังเดินออกมาจากอาคารสำนักงานที่อยู่ตรงข้าม
ไม่ได้บอกเธอว่าอย่าออกมาไม่ใช่เหรอ!
และมู่ซือซือ..……ก็ได้เห็นเวินจิ้งเข้าแล้ว
สีหน้าชะงักและหม่นหมองลง
“ซือซือ ……”
“เธออยู่ที่มหาวิทยาลัยหลินไห่ด้วยเหรอ” มู่ซือซือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เธออย่าโกรธเลย เวินจิ้งเธอได้หย่าขาดกับพี่ชายของเธอแล้ว”
“อะไร หย่าเหรอ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ” มู่ซือซือยังคงฟังหูไว้หู
เมื่อได้เห็นมู่ซือซือ เวินจิ้งได้หยุดเดิน แม้ว่าตอนนี้เธอดูจะเป็นปกติมากแล้ว แต่ไม่รู้จริงๆว่าเธอจะบ้าคลั่งขึ้นมาตอนไหน
“เธอลองไปถามพี่ชายของเธอก็รู้แล้ว”
“แต่ฉันก็ยังเห็นเธอไม่น่ามองอยู่ดี” มู่ซือซือพูดอย่างโกรธเคือง
ถนนเส้นนี้แคบมาก ทั้งสองบังเอิญเจอกันอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เวินจิ้งยืนอยู่ด้านข้าง ให้รถเข็นของมู่ซือซือผ่านไปก่อน
“เวินจิ้ง พี่ชายของฉันเบื่อเธอแล้วเหรอ” มู่ซือซือพูดเหน็บแนบ
เวินจิ้งไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย และไม่มีเสียงพูดอะไรออกมา
“ดูแล้วก็น่าจะใช่ เธอมาอยู่ในสายตาพี่ชายของฉันได้ไง โชคดีตอนนี้พี่ชายของฉันมีสติแล้ว” คำพูดและการแสดงออกของมู่ซือซือนั้นเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ
“คุณหนูมู่ ขอร้องอย่าพูดอะไรมั่วๆ เกี่ยวกับเหตุที่ฉันและมู่วี่สิงหย่ากัน” เวินจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก
“พูดมั่วๆเหรอ มันเป็นเรื่องจริง เวินจิ้ง เธอถูกพี่ชายของทิ้งแล้วล่ะ”
“ซือซือ ฉันหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ” หลิงเหยาได้พูดขัดจังหวะคำพูดของมู่ซือซือ
เมื่อมองสายตาของเวินจิ้ง เธอก็ผลักมู่ซือซือเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“เหยาเหยา ทำไมเธอรีบอะไรขนาดนี้” มู่ซือซือพูดอย่างไม่พอใจ
“เธอไม่ได้ยินเสียงท้องฉันร้องเหรอ” เราไปกินอาหารญี่ปุ่นกันเถอะ……”
“ฉันยังไม่ได้ไปเยี่ยมหอพักเธอเลย …… รูมเมทของเธอน่าจะยังไม่กลับมาใช่ไหม ฉันอยากไป …..”
………..
เวินจิ้งหายใจเข้าลึกๆ ได้แต่ปลอบตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าไม่โกรธ เพราะมู่ซือซือเป็นผู้ป่วยทางจิต
แต่คำพูดเหล่านั้น กลับทำให้เธอมีความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ
กลับมาถึงด้านล่างหอพัก ไมบัคคันสีดำได้จอดอยู่ทางเข้าที่เห็นได้ชัด
เวินจิ้งจำได้ …….. นี่คือรถของมู่วี่สิง
เขามาได้อย่างไร
มองมู่วี่สิงกำลังลงจากรถ ฝีเท้าของเวินจิ้งได้หยุดนิ่ง
“พี่ชาย!”
ทันใดนั้น น้ำเสียงของมู่ซือซือที่มาจากด้านหลัง เวินจิ้งหันหลังกลับ และหันมองไปรอบๆได้เห็นมู่ซือซือผลักรถเข็นมา
เธอเกาะแขนของมู่วี่สิงอย่างใกล้ชิด “พี่มาหาฉันใช่ไหม”
“อืม เย็นนี้กลับไปกินข้าวที่บ้านตระกูลมู่” อารมณ์ดวงตาของมู่วี่สิงถูกเขาทำนิ่งลง
“งั้นก็ตามนั้น วันนี้ฉันก็ยังอยากไปนอนที่บ้านเหยาเหยานะ” มู่ซือซือพูดอย่างผิดหวัง
“คุณปู่ไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว กลับบ้านกับฉัน” มู่วี่สิงอุ้มมู่ซือซือเข้าไปในรถ
“ก็ได้ งั้นเหยาเหยา พรุ่งนี้ฉันจะมาหาเธอใหม่นะ”
รถเก๋งขับออกจากสายตาของเวินจิ้งอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มอย่างผิดหวัง ตัวเองมาคาดหวังอะไรอยู่ตอนนี้
มู่วี่สิงมาหามู่ซือซือ ไม่ใช่มาหาเธอสักหน่อย
………..
ในรถ มู่ซือซือมองดูความเฉยเมยของพี่ชายและถามด้วยเสียงต่ำว่า “พี่หย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้วจริงเหรอ”
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของมู่วี่สิงหม่นหมองลง และไม่ได้ตอบอะไรไป
มู่ซือซือรู้ว่าเขาโกรธ เธอจึงไม่กล้าพูดต่อ
แต่เมื่อรู้ว่าพี่ชายหย่าขาดแล้ว เธอจึง มีความสุขมาก
กลับถึงบ้านตระกูลมู่ มู่ซือซือเพิ่งจะทราบว่าคุณปู่ไม่อยู่ งั้นมู่วี่สิงจะให้เธอกลับมาทำไม ……
เธอโกรธเล็กน้อย “พี่ชาย พี่โกหกฉันเหรอ”
“จริงๆแล้วพี่ต้องการไปหาเวินจิ้งใช่ไหม” มู่ซือซือหันหลังกลับมา
“แล้วแต่เธอจะคิด” เสียงของมู่วี่สิงอ่อนลง
“พี่ พวกคุณหย่ากันแล้วนะ และฉันก็เป็นน้องสาวของพี่!” มู่ซือซือตามขึ้นมาข้างบน
แต่รถเข็นคันนั้นได้เคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอกำลังจะชนกำแพง มู่วี่สิงรีบดึงเธอ
สายตาที่น่ากลัวได้แพร่กระจายออกไป “อย่าให้ฉันได้ยินที่เธอพูดไม่ดีกับเวินจิ้งอีกนะ”
“จริงอย่างที่คิดไว้ พี่ยังคงปกป้องไอ้คนเลวทรามจริงๆ!”
“มู่ซือซือ! เธอคือคนของฉัน จำไว้”
“พวกคุณได้หย่ากันแล้ว!” มู่ซือซือพูดตะโกนออกไป
ในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าที่อยู่ข้างนอก มู่เหิงเดินเข้ามา และดูการทะเลาะกันของทั้งคู่ รอยยิ้มในดวงตาก็กระจายออกไป “น้องชาย คุณโกรธน้องสาวมากเกินไป เพื่อภรรยาเก่าคนเดียว มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
“หุบปาก” มู่วี่สิงพูดเสียงลึก
มู่เหิงยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ซือซือก็เป็นน้องสาวของผม คุณไม่เจ็บ แต่ผมเจ็บ”
“มู่เหิง ฉันไม่ต้องการให้คุณเจ็บปวด คุณหลีกไป” มู่ซือซือพูดด้วยความโกรธ ความสัมพันธ์ของเธอและมู่เหิงนั้นแย่มาก
“ซือซือ เธอยังไม่เห็นอีกเหรอ มู่วี่สิงทำเพื่อผู้หญิงคนนั้น จริงๆแล้วไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนในครอบครัวเลย”
“งั้นคุณก็ไม่ต้องมายุ่ง!” มู่ซือซือยังคงทำหน้าเรียบนิ่ง
ถึงแม้ว่าเธอโกรธมู่วี่สิง แต่เธอก็ยังยืนอยู่ข้างเขา
“ได้ ฉันจะพาคุณกลับมา คิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณอยู่ที่ประเทศ C”
“ฉันจะไม่กลับไป!” มู่ซือซือตัดสินใจแล้ว และก็ต้องการที่จะอยู่หนานเฉิงต่อ
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว และผลักมู่ซือซือกลับไปที่ห้อง
เมื่อมองเธอ สีหน้าของเขายังคงเย็นชา
“พี่ชาย พี่อย่าโกรธเลยนะ ……” การได้เห็นมู่วี่สิงนั้นไม่พูดอะไรออกมา มันทำให้มู่ซือซือรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
เมื่อพี่ชายไม่พูดขึ้นมา มันน่ากลัวมาก
“อยู่ประเทศ C ดีๆ ดีกว่าไหม” เขาพูดด้วยความโกรธ
เขายังคงปกป้องมู่ซือซืออยู่ตลอด แต่น้องสาวคนนี้ไม่ได้ทำให้เขาหายกังวลใจ
มู่ซือซือเม้มริมฝีปาก สักพักหนึ่งพูดว่า “ฉันรู้ว่าช่วงนี้เหตุการณ์ของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปไม่ค่อยจะดีนัก ฉันกังวลใจ…….”
“บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน เธอไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่มู่เหิงอยู่ ฉันรู้วิธีการรับมือของเขา เขาต้องการบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป พี่ชาย!”
“เขาต้องการ แต่ก็ต้องได้รับอนุญาตจากคุณปู่ ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีสิทธิ์ในมรดก” มู่วี่สิงใจเย็นเป็นอย่างมาก
“แต่ไม่นานมานี้ เขากับมู่เฟิงได้ซื้อหุ้นของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปจากข้างนอก ฉันกลัวพวกเขาจะคุมการประชุมของผู้ถือหุ้นทั้งหมด
มู่วี่สิงตบไหล่น้องสาวอย่างเบาๆ “พี่รู้”
“ให้ฉันอยู่เถอะ พี่ ฉันจะอยู่ประเทศ C ตามลำพัง” มู่ซือซือพูดอย่างอ้อนวอน
เธอไม่อยากกลับไปแล้วจริงๆ
“ส้งวี่ไม่ได้อยู่ข้างๆเธอเหรอ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“ช่วงนี้เขาอยู่ที่บ้านตระกูลส้ง อยู่กับฉันก็แค่ชั่วครู่ชั่วยามก็เท่านั้น” มู่ซือซือพูดงอน
“ฉันสัญญาว่าจะไม่รบกวนพี่” มู่ซือซือสัญญาอีกสามครั้ง
“อย่าสร้างปัญญาให้ฉันอีก โดยเฉพาะเวินจิ้ง เข้าใจไหม” มู่วี่สิงพูดอย่างเยือกเย็น
“รู้แล้ว ฉันจะไม่ไปหาเธอ ไม่ไปแน่นอน!” มู่ซือซือสัญญา
ตอนเย็น ห้องรับประทานอาหารที่บ้านตระกูลมู่
มู่ซือซือกลับมาแล้ว มู่เฉิงดีใจ
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ต้องการให้มู่ซือซืออยู่ที่หนานเฉิงในตอนนี้
“คุณปู่ ให้ซือซืออยู่เป็นเพื่อนไม่ดีเหรอ” สังเกตเห็นที่คุณปู่ไม่พอใจ มู่เหิงจึงพูดออกไป
“ดีสิ แต่ว่าซือซือ เธอคุ้นเคยกับประเทศ C แล้ว กลับมาหนานเฉิง ปู่เกรงว่าเธอจะปรับตัวไม่ได้” มู่เฉิงขมวดคิ้ว
“คุณปู่ ฉันชอบหนานเฉิงที่นี่ และเหยาเหยาก็ยังอยู่นี่ด้วย ฉันก็ไม่รู้สึกเหงา”
ในขณะนี้ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างนอกประตู พร้อมกับเสียงหัวเราะของผู้ชายคนหนึ่ง
“ที่รัก เย็นนี้พ่อของผมไม่อยู่ คุณมาอยู่เป็นเพื่อนผมหน่อย …..”
“น่าเกีลยด เราไปโรงแรมไม่ดีเหรอ”
“โรงแรมที่ไหนจะสบายเท่าบ้านผม เด็กดี——-”
