บทที่334 คุณจัดการได้ไหม
“เมื่อกี้คุณตื่นเต้น? ” มู่วี่สิงยังคงไม่ได้เปลี่ยนท่าทางอะไร
“เปล่า! ” เวินจิ้งปฏิเสธ
“ใช่เหรอ? ผลของการโกหกผม คุณแน่ใจว่ายอมรับได้?” น้ำเสียงมู่วี่สิงลดต่ำลง อันตรายมาก
ใจของเวินจิ้งเต้นแรงมาก……
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา จูบของมู่วี่สิงก็บรรจงลงมาแล้ว ครอบงำทำให้เธอไม่มีทางที่จะหลบหนีได้
“อือ! ”
เธอตกใจ ผลักเขาออก
แต่ยิ่งเธอเป็นผู้ต่อสู้ของมู่วี่สิง กลับยิ่งทำให้ถูกเขายิ่งจูบยิ่งลึกมากขึ้น……
ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ ซูยางเกือบจะเคลิบเคลิ้มหลงใหลตามไป
โชคดีที่ ไม่นานลิฟต์ก็ถึง
แต่ว่า กลับเป็นขึ้นมาชั้นบนสุด
เมื่อกี้มู่วี่สิงกลับไม่ได้กดลิฟต์ให้เธอเลย!
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง……”
“นี้เป็นลิฟต์เฉพาะของเสนาบดีผู้ควบคุมการบริหาร คุณไม่รู้? ” มู่วี่สิงชอบท่าทางที่เธอโมโหที่สุด รอยยิ้มในดวงตาแพร่กระจายออกมา
เวินจิ้งตกตะลึง มองดูแป้นลิฟต์ เธอยืนมือออกไป ชั้นด้านล่างลงไปกดไม่ได้จริงๆด้วย
“คุณเดินเข้ามาในกับดักเองนะ เวินจิ้ง ” มู่วี่สิงค่อยๆฉีกริมฝีปากบางขึ้น
“ขอโทษ รบกวนคุณแล้ว ” พูดเสร็จ รีบวิ่งออกไป วิ่งไปลิฟต์ฝั่งตรงข้าม
มู่วี่สิงกลับจับมือของเธอไว้แล้วลากเธอเข้าไปในห้องทำงานอย่างจริงจัง
“มู่วี่สิง คุณทำอะไร! ”
“เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผมแป๊บหนึ่ง ” น้ำเสียงของคนบางคนเหมือนเดิมไม่ผิด
“ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ และไม่ใช่ลูกน้องของคุณ! ”
ได้ยินเสียงนั้น มู่วี่สิงหยุดก้าวย่างอย่างกะทันหัน ร่างกายรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งตัว
ซูยางรู้สึกได้อย่างชัดเจน เขาโกรธ……
แม้แต่กรามด้านล่างก็สั่นขึ้นมาอย่างรุนแรง
เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างลึกลับ
อยากจะแกะมือของเขาออก แต่มู่วี่สิงก็กลับจับไว้แน่นมากขึ้น
เจ็บจนสีหน้าของซูยางขาวซีดขึ้นมา
“พูดใหม่อีกรอบ หือ? ”
ผ่านไปครู่ใหญ่ มู่วี่สิงถึงหมุนตัวกลับมา ดวงตาเย็นขา และทำให้คนกลัว
เวินจิ้งเม้มปากแน่น หลบสายตาของเขา
“ฉันไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ ” น้ำเสียงของเธอเย็นชา
แต่มู่วี่สิงได้ยินเสียงที่สั่นเครือของเธอ
ในที่สุดเขาก็ค่อยๆปล่อยมือออก “ลงไป ”
มือไม่มีแรงที่หนักแน่นลงมาอย่างกะทันหัน ซูยางกลับไม่ได้โล่งใจขึ้นมา
ข้อมือถูกมู่วี่สิงใช้แรงจับไว้แน่นจนเป็นรอยขึ้นมาแล้ว เจ็บปวดเข้าไปในกระดูก
หัวใจเจ็บปวด
เธอวิ่งออกไปโดยไม่หันหลังกลับมา
สายตาของมู่วี่สิงมองไปที่หน้าต่าง เห็นภาพเงาด้านหลังของเวินจิ้งอย่างชัดเจน
ดวงตาของเขานิ่งสงบยิ่งเย็นชามากยิ่งขึ้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงจะลงไปห้องทดลอง
เมื่อเดินเข้าไป ในสายตาก็คือเงาด้านหลังร่างเล็กของเวินจิ้ง กำลังถกเถียงรายงานการทดลองกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนโรงเรียนเดียวกับสองคน
เลื่อนสายตาไป ผู้ช่วยรีบวิ่งเข้ามาทันที
ครั้งนี้มู่วี่สิงอยู่ในห้องกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนผู้ชายคนหนึ่ง เวินจิ้งและเพื่อนร่วมชั้นเรียนอีกคนอยู่ห้องทดลองข้างๆ
จนถึงตอนดึกเวินจิ้งถึงจากไป และก็พบว่าในห้องทดลองไม่มีคนแล้ว
เวินจิ้งวางเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ลงอย่างดี ถอดหน้ากากอนามัยออกแล้วจากไป
ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง ฉินเฟยเดินมาจากที่ไม่ไกลมากหนัก
มองเห็นเวินจิ้ง เธอหยุดเดิน
“คุณเลิกกับมู่วี่สิงแล้ว ยังจะมาตื๊ออยู่ที่นี่ทำไม? ” น้ำเสียงของฉินเฟยเฉียบคม
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ไม่อยากจะพูดกับเธอแม้แต่ประโยคเดียว
ไม่มองเธอ เวินจิ้งเดินไปที่ประตูทางเข้า
ฉินเฟยที่ถูกมองข้ามรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถอยหลัง เธอยืนอยู่ด้านหน้าเวินจิ้ง
“คุณว่า มู่วี่สิงจงใจที่จะทำร้ายฉัน? ” ฉินเฟยหรี่ตา
ถ้าใช้ล่ะก็ งั้นก็เป็นเพราะเวินจิ้งเท่านั้น
“ฉินเฟย ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ ”
“บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปใช้เวลาสั้นๆเพียงคืนเดียวราคาหุ้นก็กลับขึ้นไปสิบเท่า ยาตัวใหม่ที่วางขายเกือบผูกขาดตลาดทั้งหมด เกือบทำลายบริษัทฉีซื่อกรุ๊ปและบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปที่อยู่ภายใต้การบริหารด้วย คุณคิดว่ามู่วี่สิงวางแผนมาตั้งนานแล้ว เพราะว่าคุณเหรอ? ”
เวินจิ้งหัวเราะ “ฉินเฟย คุณก็ไม่ได้รู้แล้วเหรอว่าฉันกับมู่วี่สิงได้หย่ากันแล้ว คุณคิดว่าภรรยาเก่าอย่างฉัน สามารถมีผลกระทบกับมู่วี่สิงได้ไหม? ”
“ฝีมือการสมคบกับผู้ชายของคุณฉันรู้ หย่าแล้ว คุณก็ยังคิดถึงเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ? ” สายตาที่ดูถูกของฉินเฟยแพร่ออกมา
“นั้นมันก็เป็นเรื่องของฉัน ฉินเฟย คุณจัดการได้ไหม? ”
ฉินเฟยสะอึก กลับเห็นว่าเวินจิ้งเดินจากไปไกลแล้ว
ไม่ยอมจมอยู่อย่างนั้น เธอขึ้นไปชั้นบนสุด กลับถูกมู่วี่สิงแจ้งให้ทราบว่าเขาได้เลิกงานแล้ว
แต่เธอก็นัดกับมู่วี่สิงไว้แล้วว่าเจอกันเวลานี้!
เกาเชียนขวางเธอ “ขอโทษครับ ท่านประธานมู่มีธุระชั่วคราว ”
ฉินเฟยขมวดคิ้ว คงไม่ใช่เกี่ยวกับเวินจิ้งอีกแล้วใช่ไหม!
ชั้นหนึ่ง เวินจิ้งกำลังเดินตามทางไปที่สถานีรถประจำทาง
รถCayenneสีดำจอดข้างเธออย่างช้าๆ
เวินจิ้งคุ้นเคยเป็นที่สุด
รถคันนี้ เหมือนกับว่ามู่วี่สิงไม่ได้ขับมานานแล้ว
“ขึ้นรถ ” กดกระจกลง รูปหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงเข้ามาในดวงตา
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “ประธานมู่ ไม่รบกวนท่านหลอกค่ะ ”
“พรุ่งนี้คุณต้องไปร่วมเงินวันเกิดของคุณปู่ เสื้อผ้าเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง? ” มู่วี่สิงถาม
คำพูดนี้ทำให้เวินจิ้งตกใจ เธอไม่ได้เตรียมจริงๆด้วย
แต่ก่อนอยู่การ์เด้นมูเจียวาน ในตู้เสื้อผ้าก็ถูกมู่วี่สิงจัดซื้อไว้มากมายไว้ในตู้อยู่แล้ว แต่หลังจากที่ย้ายออกมาแล้ว เสื้อผ้าพวกนั้นก็ไม่ได้เป็นของเธอแล้ว
แต่ว่าในตอนนี้ เธอไม่มีเสื้อผ้าดีๆสักตัวเลย
“อยากให้ผมลงรถไปอุ้มคุณ? ” เห็นเวินจิ้งไม่มีท่าทางอะไร น้ำเสียงของมู่วี่สิงเย็นชาขึ้น
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก เปิดประตูด้านหลังรถอย่างไม่พอใจ
แต่มู่วี่สิงก็กลับรีบล็อกรถเลยทันที
เขาเปิดประตูข้างคนขับรถ
เวินจิ้งโกรธ ทำได้แค่เข้าไปนั่งข้างคนขับ
“ที่นั่งนี้ เป็นของคุณแค่คนเดียว ” เขาพูดบ่งชี้อย่างไม่ชัดเจน
เวินจิ้งนิ่งเงียบ แต่ในใจกลับเป็นเพราะคำพูดของมู่วี่สิงทำให้เธออารมณ์แปรปรวน
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถเก๋งขับเข้ามาที่ร้านตัดเสื้อผ้าระดับสูง
มู่วี่สิงเป็นแขกวีไอพีอย่างเห็นได้ชัด ผู้จัดการออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“คุณผู้ชายมู่ และคุณนายมู่ ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว พูดปรับแก้ว่า “ฉันไม่ใช่คุณนายมู่ ”
สีหน้าของผู้จัดการอึกอักหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง รีบเปิดปากพูด “คุณเวิน เชิญทางนี้ ”
เวินจิ้งเดินรอบๆ ที่จริงเธอถูกชุดสีขาวที่จัดโชว์อยู่ตู้โชว์ตั้งแต่แรกแล้ว หมุนตัวกลับไป กลับเห็นมู่วี่สิงที่เหมือนจะรู้ความคิดของเธอตั้งนานแล้ว ได้สั่งให้ผู้จัดการเอาชุดสีขาวนั้นลงมา
“ไปเปลี่ยนซะ ”
เวินจิ้งหยิบมา ปลายนิ้วกระทบกับนิ้วยาวของมู่วี่สิงนิดหน่อย
กระแสไฟนั้นแพร่ไปทั่วร่างกายเธอ เธอหมุนตัวรีบเดินก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่ห้องแต่งตัว
หายใจเข้าลึกๆ เวินจิ้งปรับอารมณ์ให้กลับมาคงที่ และเปลี่ยนชุด
แต่ว่าซิปที่อยู่ด้านหลังลากขึ้นมาได้นิดเดียว เวินจิ้งลากขึ้นไปสุดไม่ได้
“ด้านนอกมีคนไหม? ” เธอเปิดผ้าม่านออกมานิดหน่อย อยากจะหาพนักงานร้าน
แต่ด้านนอกกลับเห็นมู่วี่สิงแค่คนเดียว ได้ยินเสียงของเธอ เขาหันกลับมา รีบเดินเข้าไปหาทันที
“เป็นอะไร ”
เห็นมู่วี่สิงทำท่าจะเข้ามา เวินจิ้งรีบดึงผ้าม่านมาปิดทันที
“คุณช่วยตามพนักงานร้านมาให้ฉันหน่อย ”
“ผมช่วยคุณได้ ”
“ไม่ต้องการ! ” เวินจิ้งเคืองนิดหน่อย
หรือว่าผู้ชายคนนี้ไม่รู้จริงๆ ว่าสำหรับเขา มีแรงดึงดูดเธอได้อย่างร้ายแรงมาก!
เธออยากที่จะห่างจากเขาให้มากที่สุด!
แต่ว่ามู่วี่สิงจะเชื่อฟังเธอง่ายๆได้ยังไงกัน เดินเข้าไปโดนตรง
“หันกลับไป ” เขาพูดเสียงทุ้ม
เวินจิ้ง……เชื่อฟังเขาอย่างเป็นเด็กดี
ปลายนิ้วที่เย็นนิดหน่อยกระทบเนื้อด้านหลังเธอเบาๆ แป๊บเดียวซิปก็ถูกลากขึ้นไปบนสุด
แต่มู่วี่สิงก็ไม่ยอมปล่อยมือออก
มองคอด้านหลังของเธอ รูปร่างที่สวยงามทำให้เขามองเข้าไปอย่างลึกซึ้ง
ในวินาทีนั้น เขาก้มศีรษะลงไปจูบเธอ แขนยาวของเขาโอบรอบเอวเล็กๆของเธอ แล้วจับเธอพิงกำแพง
