Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 345

บทที่345 ไม่อยากให้เขาไป

ผ่านไปไม่นานเกาเชียนซื้อโจ๊กกลับมา เวินจิ้งถึงได้ผลักมู่วี่สิงออก แก้มแดงเล็กน้อย

และในห้องผู้ป่วยไม่มีหลิงอี้แล้ว

“คุณเป็นคนส่งฉันมาที่นี่เหรอ? ” เวินจิ้งมองที่เขา

“อืม ” มู่วี่สิงตอบ และเปิดกล่องอาหาร

เวินจิ้งมองท่าทางของเขา ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

ถ้ามู่วี่สิงไม่ได้มาค้นพบเธอ……เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงผลที่ตามมา

แต่ว่า เขารู้ได้ยังไง?

“ทำไมตอนนั้นคุณถึงมาที่ห้องทดลอง? ”

“ห้องทดลองเกิดเรื่อง ผมก็ต้องมาดูด้วยตัวเอง ”

“แล้วเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆล่ะ? ” เวินจิ้งถามด้วยความกังวล

“เขาเลิกงานไปตั้งนานแล้ว ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว

เวินจิ้งนิ่งเงียบไป งั้นก็หมายความว่า น่าจะมีคนจงใจที่จะขังเธอไว้ในห้องทดลอง

“เรื่องนี้เดี๋ยวผมไปตรวจสอบเอง คุณกินก่อนเถอะ ” มู่วี่สิงพูดอย่างอ่อนโยน

เวินจิ้งขมวดคิ้ว มองมู่วี่สิง ลังเลที่จะพูด

เดิมที่คิดว่าตัดความสัมพันธ์กับเขาอย่างชัดเจน แต่มักจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

“ขอโทษ ที่ทำเรื่องวุ่นวายมาให้คุณแล้ว ” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ

ถ้าสาเหตุของเรื่องนี้เป็นเธอ งั้นก็เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้มู่วี่สิงและบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปแล้ว

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มองหน้าเวินจิ้ง สีหน้าเข้มงวด “ผมมีความสุขที่คุณสร้างปัญหาให้ แต่คุณก็ต้องปลอดภัยด้วย ”

เธอมองเห็นความกังวลในสายตาของมู่วี่สิง

เธอเม้มปาก ไม่ได้พูดออกเสียงมาตั้งนานแล้ว

ความหมายของคำพูดเขา เธอเข้าใจครึ่งหนึ่งไม่เข้าใจครึ่งหนึ่ง

“ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว ” เธอพูด

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ผมยอมรับไม่ได้แน่นอน ” มู่วี่สิงปล่อยเธอออก

เขาจะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้นั้นน้อยมาก นอกจากตอนที่ยากที่เก็บซ่อนไว้แล้วจริงๆ

ในตอนนี้ มากระทบเส้นความอดทนสุดท้ายของเขาแล้ว

เวินจิ้งใจสั่น ถามเสียงต่ำ “คุณยังเป็นห่วงฉันมากไหม? ”

มู่วี่สิงไม่ได้ตอบ นั่งลงข้างเธอ ตักโจ๊กขึ้นมาป้อนเข้าไปในปากของเธอ

เวินจิ้งมอง ยิงทำให้เธอเชื่อว่ามู่วี่สิงยังเป็นห่วงเธออยู่

“คุณกลับไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ” เห็นมู่วี่สิงเก็บของเสร็จเรียบร้อยแต่ยังไม่จากไปไหน เวินจิ้งมองเขา

“โอเค ” พูดเสร็จ เขาก็รีบจากไปจากห้องผู้ป่วย

ในห้องผู้ป่วยมีไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่ มีความมืดนิดหน่อย

รอบข้างเงียบสงบ เวินจิ้งได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเองอย่างชัดเจน

ที่จริง ไม่อยากให้เขาไป

แต่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ เธอชัดเจนที่อยู่แล้ว

นอนพลิกตัวไปมา เวินจิ้งนอนไม่หลับ

และด้านนอก มู่วี่สิงยื่นอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ไม่ได้จากไปไหน

บ้านใหญ่ตระกูลมู่

มู่เหิงฟังคำรายงานของลูกน้อง สายตาดุเดือด

“ไอ้คนไม่มีประโยชน์! ” เขาเตะคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นเข้าไปอย่างแรง

“ผมก็ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงค้นพบได้ยังไง……”

มู่เหิงหรี่ตา “เป็นอย่างที่คิดไว้ เขายังเป็นห่วงภรรยาเก่าคนนี้มาก ”

“ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว หรือว่า พวกเราจะลงมือกับเธอที่นั่นอีก? ” ลูกน้องพูดให้คำแนะนำ

“ไม่ได้ ตอนนี้มู่วี่สิงต้องระวังมากแล้วอย่างแน่นอน ถ้าไปโรงพยาบาลต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน ”

“งั้น……”

“ไสหัวไป ” มู่เหิงทำหน้านิ่งขรึม

คนที่อยู่ด้านหลัง ฉินเฟยเดินขึ้นมาข้างกายเขา

“ตอนนี้คุณควรที่จะเชื่อฉันแล้วหรือยัง มู่วี่สิงยังคงมีความรู้สึกหลงเหลือกับเวินจิ้งอยู่ ”

“คิดไม่ถึงว่าน้องชายของผมจะให้ความสำคัญกับความรักมาก รู้จุดอ่อนของเขาแล้ว งั้นก็ง่ายมากแล้ว ” มู่เหิงยิ้มหัวเราะเยาะ

“คุณวางแผนที่จะทำอะไรต่อไป? ”

“ตอนนี้หุ้นในมือของผมมีไม่น้อยแล้ว หุ้นที่คุณปู่ถือก็โอนให้น้องชายผมไปหมดแล้ว แต่ว่า หุ้นในมือที่ผมถืออยู่มีเยอะกว่ามู่วี่สิงแล้ว ขอแค่ขัดขวางคุณปู่ ผมก็มีสิทธิ์ที่จะดึงเสนาบดีควบคุมการบริหารของเขาลงมาได้อย่างง่ายดาย ”

“แต่ว่าการประสบความสำเร็จของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปนี้ ล้วนเป็นการกระทำของมู่วี่สิง เกรงว่าผู้ถือหุ้นคนอื่นๆจะไม่ยอมให้คุณมาดำรงตำแหน่งเสนาบดีควบคุมการบริหาร ”

“เรื่องนี้ก็ต้องให้คุณช่วยแล้ว ”

มู่เหิงมองฉินเฟย

……

โรงพยาบาล

เวินจิ้งไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ตอนตื่นขึ้นมานั้น หลิงเหยาก็มายืนอยู่ข้างเธอแล้ว

“คุณมาตอนไหน? ” เวินจิ้งขยี้ตาเบาๆ มองเธออย่างเบลอๆ

“เพิ่งมา……คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ? ” หลิงเหยาห้ามอย่างเป็นห่วง

ได้ยินอย่างนั้น เวินจิ้งก็นิ่งเงียบไป ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้พูดขึ้นมา “ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น ห้องทดลองของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปตัดไฟแล้ว ฉันก็ถูกขังไว้พอดี ”

“อะไรนะ? บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเกิดเรื่องอย่างนี้ได้ยังไง? ”

หลิงเหยาขมวดคิ้ว คิดไปคิดมาแล้วพูด “คงไม่ใช่เรื่องคาดไม่ถึงใช่ไหม? ”

“ตอนนี้กำลังตรวจสอบอยู่ ฉันก็ไม่เป็นไรแล้ว คุณไม่ต้องกังวล ” เวินจิ้งยิ้มๆ

มองดูรอบๆ กลับไม่มีแม้แต่เงาของมู่วี่สิง

สายตาของเธอมีความผิดหวังประกายออกมา

“เมื่อวานพี่ชายฉันมาแล้วใช่ไหม? ” หลิงเหยาถามอย่างสงสัย

เวินจิ้งนึกนึกดู เหมือนเมื่อวานตอนกลางคืนจะเห็นหลิงอี้อยู่

แต่ว่ามู่วี่สิงมาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นเขาอีกเลย

ในเวลานี้ เสียงก้าวเท้าดังออกมาจากด้านนอก หลิงอี้ถือกล่องข้าวเดินเข้ามา

“หิวแล้วใช่ไหม? ” บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่

ท้องของเวินจิ้งท้องขึ้นมาพอดี……

เธอไม่ได้กินอะไรมานานมากแล้ว

“รีบกินเถอะ ” หลิงเหยายิ้มๆ

ด้านนอก มีรถเก๋งสีดำมาจอดไว้ตรงทางเข้า

มู่วี่สิงได้ยินคำรายงานของเกาเชียน หลิงอี้ซื้อของมากมายมาให้เวินจิ้ง

และกล่องข้าวที่อยู่ข้างเขา เขาก็เอาทิ้งลงขยะในทันที

เกาเชียนมองดูbossอย่างตกใจ……

นี้เป็นอาหารที่ประธานมู่ต่อแถวมาตั้งนานเพื่อที่จะซื้ออาหารเช้ามาให้เวินจิ้ง……

“กลับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ” เขาสั่ง

เกาเชียนรีบพยักหน้า สตาร์ทรถออกไป

บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป

Amyผู้รับผิดชอบฝ่ายการวิจัยค้นคว้ายามาที่ห้องเสนาบดีผู้ควบคุมการบริหารตั้งนานแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมู่วี่สิงตรวจสอบออกมาหมดแล้ว เธอหลบหลีกความรับผิดชอบไม่ได้

มองมู่วี่สิงเดินเข้ามา เธอยิ่งลุกลี้ลุกลน

“ประธานมู่ ”

สีหน้ามองมู่วี่สิงเย็นชาอย่างมาก นั่งอยู่บนโซฟา ขาเรียวยาวนั่งไขว่ห้าง แพร่รังสีที่น่ากลัวออกมา

“อธิบายมา ”

สีหน้าของAmyขาวซีด พูดอย่างดื้อรั้นว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นเวลาหลังเลิกงาน ฉันคิดไม่ถึงว่าเวินจิ้งยังไม่ออกไป ”

“ใครสั่งให้เธอไปที่ห้องทดลองสามนั้น? ”

“ฉัน……”

“เหตุผล ”

“ต้องการน้ำยาทดลองพอดี ตอนนั้นเวินจิ้งกำลังช่วยฉันอยู่ ฉันก็เลยให้เธอไปเอา แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะไปนานขนาดนั้นแล้วออกมาไม่ได้ ”

“อืม ไปทำการลาออกซะ ” มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นชา

ได้ยินอย่างนั้น เบ้าตาของAmyก็แดงขึ้นมาทันที “ประธานมู่ เรื่องนี้ฉันไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ ห้องทดลองไฟดับนั้นเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง ใครก็ไม่รู้ว่าเวินจิ้งอยู่ในนั้น……”

“ในเมื่อคุณเป็นคนรับผิดชอบ ตอนนี้ห้องทดลองเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าต้องรับผิดชอบแบบไหน? ” มู่วี่สิงพูดเสียงต่ำ

เดินออกไปจากห้องเสนาบดีผู้ควบคุมการบริหาร มู่เหิงเดินออกมาจากลิฟต์ เห็นAmyที่กำลังร้องไห้อยู่ หยุดชะงักในทันที

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”

“ประธานมู่ไล่ฉันออกแล้ว แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ฉันไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ……”

“ในเมื่อประธานมู่ที่คำสั่งอย่างนั้นแล้ว ก็ต้องโทษว่าเธอนั้นโชคร้ายมากๆ แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเวินจิ้งจงใจนะ? ”

“อะไรนะ? คุณว่าเวินจิ้ง……”

“ผมแค่พูดไปอย่างนั้น ” มู่เหิงฉีกยิ้มมุมปาก “คุณไม่รู้ ความสัมพันธ์ของเวินจิ้งกับมู่วี่สิงที่ไม่ได้ง่ายเหรอ?”