บทที่ 376 อย่าพยายามท้าทายอำนาจของฉัน
เวินจิ้งเกลี้ยกล่อมไม่ได้ แต่ว่ามีเพื่อนเป็นห่วง เธอสบายใจขึ้นไม่น้อย
ตอบผ่านวีแชทเสร็จ เธอขยับ ถึงจะพบว่าทั่วร่างกายก็ยังเหนื่อยมาก ทำอะไรได้ไม่มาก ทำได้เพียงนอนไว้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เวินจิ้งไม่เห็นหลิงเหยา แต่กลับมีสายโทรเข้าจากเธอ
“เวินจิ้ง ฉันเข้ามาไม่ได้!”
“อะไรนะ?” เวินจิ้งไม่เข้าใจความหมายของหลิงเหยา
“โรงพยาบาลนี้บอกว่าไม่ต้อนรับฉัน…”
เวินจิ้ง: ??
หรือว่าจะเป็นโรงพยาบาลส่วนตัว?
“หรือไม่เธอกลับไปก่อน ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ” เวินจิ้งพูด
ตอนนี้เธอไม่สามารถออกไปรับหลิงเหยาได้
“ไม่ได้ นี่เป็นโรงพยาบาลของตระกูลหลินเหรอ? ฉันให้พี่ชายช่วยหาวิธี”
สิ้นเสียง หลิงเหยาบอกให้หลิงอี้ทันที
หลังจากที่หลิงอี้ได้ยินถึงโรงพยาบาลนี้ สีหน้าเคร่งขรึม
โรงพยาบาลนี้ไม่ค่อยเปิดให้บุคคลภายนอก คนทั่วไปเข้าไปไม่ได้
“นี่เป็นโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลมู่” หลินอี้พูดเสียงเข้ม
“งั้นฉันไปหามู่วี่สิง!” หลิวเหยาพูดอย่างดื้อๆ
หลิงอี้ดูอาคารที่สวยงามแห่งนี้ เขาเพิ่งเช็คเจอโรงพยาบาลที่เวินจิ้งอยู่ แต่ไม่ใช่ที่นี่
มีเพียงมู่วี่สิงที่สามารถย้ายเวินจิ้งมา
แล้วก็ไม่ให้ใครเข้าไป เขาต้องการทำอะไร
“เวินจิ้งบอกว่าเธอเกิดอุบัติเหตุการรถยนต์…เธอยังได้ผ่าตัด ต้องสาหัสมากแน่ๆ ฉันเป็นห่วงจริงๆ…” หลิงเหยายังคงหาวิธีเข้าไปให้ได้
“เธออยากเข้าไปจริงๆเหรอ คงต้องรอกลางคืนให้ยามผ่อนซาลง”
“อะไรนะ? เราต้องแอบเข้าไปงั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันจะไปหามู่วี่สิง” หลิงเหยาพูดอย่างดื้อรั้น
“มู่วี่สิงอยู่ที่นี่เธอจะไปหาเขาที่ไหน?” หลิงอี้พูดเสียงเย็นชา
หลิงเหยาชะงัก หัวสมองติดขัด
“ฉันลองหาวิธีดู” หลิงอี้พูด
จนกระทั่งกลางคืน เวินจิ้งอยู่ห้องผู้ป่วยคนเดียว ไม่ได้เอาอะไรมาเลย มีเพียงมือถือ สำหรับเธอน่าเบื่อมาก
แต่หลิงเหยาเข้ามาไม่ได้ เธอก็ไม่สามารถให้เธอเอาพวกหนังสือมาให้เธอ
แต่ยามที่นี่เข้มงวดเกินไปรึเปล่า?
ตอนที่มู่วี่สิงเข้ามา เวินจิ้งถามอย่างอดไม่ได้ “ที่นี่ไม่อนุญาตให้เยี่ยมเหรอ? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้?”
เธอเช็คได้เมื่อครู่ โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นของเอกชน และเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่มีทางที่จะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้
นอกเสียจาก เธอถูกโอนย้าย
เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความสงสัย
“ฉันพาเธอมาเอง เพื่อร่างกายของเธอ ทางที่ดีที่สุดคือรักษาตัวให้ดีๆ”
“หลิงเหยาก็เข้ามาไม่ได้เหรอ…” น้ำเสียงของเวินจิ้งไม่ค่อยพอใจ
ทำไมเหมือนว่าเรื่องที่เธอนอนที่โรงพยาบาล เป็นการควบคุมโดยมู่วี่สิงทั้งหมด
“อืม” มู่วี่สิงตอบอย่างเรียบเฉย นำอาหารเย็นเสิร์ฟเข้ามา
แต่เวินจิ้งไม่หิว กินได้ไม่เยอะ
“ยังไม่สบายอยู่เหรอ?” มู่วี่สิงถามด้วยความเป็นห่วง
เวินจิ้งส่ายหน้า เพียงแค่รู้สึกว่าที่นี่…อ้างว้าง
รู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกจองจำไว้ในคุก แต่ไม่ใช่พักอยู่ที่โรงพยาบาล
เมื่อเห็นว่ามู่วี่สิงอยู่ที่นี่ตลอด เวินจิ้งจ้องมองเขา “คุณรีบกลับไปเถอะ เดี๋นวฉันก็จะนอนแล้ว”
“เธอยังไม่ออกจากโรงพยาบาล ฉันก็จะอยู่ที่นี่ตลอด”
ตรงหน้าของมู่วี่สิงมีสมุดจดบันทึกและโน๊ตบุ๊ควางอยู่ตรงหน้า ชัดเจนว่าจะทำงานที่นี่
เวินจิ้งมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา หัวใจค่อยๆเงียบลง
ไม่มีใครสามารถเข้ามาเยี่ยมได้ มีเพียงมู่วี่สิงอยู่ข้างๆเธอ…
ทำไมรู้สึกค่อนข้างแปลก…
“ทำไมคุณต้องย้ายโรงพยาบาลฉัน” เวินจิ้งถามเงียบๆ
เขาไม่ใช่ผู้ปกครองของเธอ เขาไม่มีสิทธิ์ด้วยซ้ำ
“เธอจำเป็นต้องพักผ่อน”
“มีโรงพยาบาลอื่นก็พักผ่อนได้ ที่นี่ต้องแพงแน่ๆ…” เวินจิ้งมองดูการตกแต่งที่หรูหราในห้องผู้ป่วยนี้ เดิมทีเงินออมของเธอก็ไม่เยอะ…
“ฟรี” มู่วี่สิงพูด
เวินจิ้ง: …
“งั้นค่ารักษาพยาบาลก็ไม่ถูก”
“โรงพยาบาลแห่งนี้ฉันเปิดเอง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอ ฟรีหมด”
เวินจิ้ง: …
“ฉันไม่อยากติดค้างคุณ”
“เวินจิ้ง เธอติดค้างฉันก็ไม่น้อย หากเธอต้องการคืนจริงๆ มีเพียงให้เธอกับฉัน” ความร้อนปรากฏในแววตาของมู่วี่สิง เวินจิ้งคุ้นเคยกับสายตาของเขาเป็นอย่างดี ทันใดนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร
“คุณฝันไปเถอะ” เป็นเวลานาน เธอพูดด้วยความโกรธ
เธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับมู่วี่สิงอีก
เมื่อได้ยินเข่นนี้ ผู้ชายก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“หากง่วงแล้วก็นอนเถอะ ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอด”
เวินจิ้งจะนอนหลับได้อย่างไร หัวใจมักรู้สึกไม่ไว้ใจ
เปิดมือถือ หลิงเหยาส่งข้อความหาเธอไม่น้อย ทั้งสองคนก็สนทนากัน
หลิงเหยา: ฉันกับพี่ชายกำลังหาวิธีเข้าไป
เวินจิ้ง: มู่วี่สิงอยู่ในห้องผู้ป่วยกับฉัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงย้ายฉัน เหมือนว่าจะกักบริเวณฉันยังไงอย่างนั้น
หลิงเหยา: ฉันก็รู้สึก อิโมจิร้องไห้ฉันเป็นห่วงมาก…แต่ว่าโรงพยาบาลอห่งนั้นฉันได้เช็คแล้ว เหมือนว่าจ้เป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของประเทศจีน พวกเครื่องมือการแพทย์ต่างๆไม่ต้องกังวลเลย
เวินจิ้ง: แตที่นี่ดูเย็นๆ…น่ากลัว
…
เป็นเวลานาน ในที่สุดหลิงเหยาก็มีวิธีเข้ามาได้ หลิงอี้เข้ามาพร้อมกับเธอ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น มู่วี่สิงมองออกไปข้างนอกอย่างเย็นชา
เมื่อเห็นหลิงเหยา สีหน้าเงียบลงเล็กน้อย
แต่เธอได้ผลักประตูเข้ามาแล้ว
“เวินจิ้ง!”
ในที่สุดก็ได้เจอคนสักทีที่ไม่ใช่มู่วี่สิง อารมณ์ตึงเครีดยของเวินจิ้งผ่อนคลายลงไม่น้อย
หลิงอี้ก็เดินตามมาทีหลัง ฝีเท้าหยุดลงข้างๆมู่วี่สิง
“ประธานมู่ย้ายเวินจิ้งไปเป็นการส่วนตัว เรื่องนี้ตระกูลหลินไม่เห็นด้วย” คำพูดของหลิงอี้ไม่ได้ปิดบัง
ตอนนี้หลินเวยกำลังระดมกำลังเพื่อตามหาเวินจิ้ง แต่ว่ามู่วี่สิงได้ซ่อนการเคลื่อนไหวของเวินจิ้งไว้ จนถึงตอนนี้หลินเวยยังไม่ได้ข่าวใดๆของเวินจิ้งเลย
“ความสัมพันธ์ของเธอแล้วตระกูลหลิน ก็ไม่ได้ลึกซึ้ง” มู่วี่สิงพูดเงียบๆ
“แต่สถานะของเธอ คุณไม่ควรเพิกเฉย!”
“แล้วประธานหลิงในฐานะอะไรถึงมาสอนฉัน?” มู่วี่สิงยิ้มอย่างเยือกเย็น
“ฉัน…” หลิงอี้หยุดชะงัก และไม่ได้พูดอะไร
เขาก็ไม่ถือว่าเป็นคนของตระกูลหลิน ความสัมพันธ์กับเวินจิ้งก็ไม่สนิทกัน
“เรื่องนี้ฉันจะแจ้งให้คนของตระกูลหลิน”
“งั้นฉันก็จะย้ายเวินจิ้งให้ไปยังที่ที่คุณไม่สามารถหาเธอเจอได้ตลอดไป”
คำพูดนี้ไม่เกินไป แต่อยู่ในห้องผู้ป่วย เวินจิ้งและหลิงเหยาได้ยินหมดแล้ว
สีหน้าของเวินจิ้งซีดขาว มองมู่วี่สิงด้วยความไม่เชื่อ
“มู่วี่สิง คุณหมายความว่ายังไง?”
“ความหมายของฮฉันก็คือ อย่าพยายามมาท้าทายความอดทนของฉัน”
มู่วี่สิงในเวลานี้ ออร่าความเยือกเย็นนั้นทำให้คนหวาดกลัว
หลิงเหยาก็ไม่เคยเห็นด้านนี้ของมู่วี่สิง ก็ต้องตกใจ
“นำตัวออกไป” มู่วี่สิงรีบสั่งให้บอดี้การ์ดมา
ตามองดํหลิงอี้ถูกนำตัวออกไป ความกังวลในสายตาของเวินจิ้งแพร่กระจาย
“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเวินจิ้ง! มู่วี่สิง คุณกับเวินจิ้งไม่ได้เป็นสามีภรรยากันคุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินเธอทั้งหมด?” หลิงเหยาพูดด้วยเสียงเยือกเย็น
ที่จริงตั้งแต่เล็กจนโตเธอกลัวมู่วี่สิงมากๆ แต่เวลานี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
มู่วี่สิงเม้มปากบางอย่างเย็นชา สายตามองไปที่เวินจิ้ง กำมือไว้แน่น
“เวินจิ้ง เธอว่าไง?” เขาพูด
