บทที่ 384 เป็นคนที่เธอรัก
“เธอคิดว่าเป็นไปได้เหรอ” มู่วี่สิงหรี่สายตาลง เดินออกไปจากวิลล่าตลอดทาง เขาได้นำไปใช้แล้ว ไม่มีใครกล้ามาขวาง
เมื่อเข้าไปในรถสปอร์ต ออร่าความเยือกเย็นของมู่วี่สิงก็ลดลง กุมมือของเวินจิ้งไว้ อุณหภูมิความร้อนในบนร่างกายของเธอทำให้เขาร้อนขึ้นมาเช่นกัน
เสียงแหบห้าวของเขาดังอยู่ข้างหูเธอ กอดเวินจิ้งไว้แน่น “ขอโทษ ภรรยามู่ ฉันมาสายไป”
เขาไม่กล้าคิด หากเขามาสายอีกนิด อะไรจะตามมา
สายตาที่เจ็บปวดและเยือกเย็นพัวพันกัน กอดเธอไว้ราวกับจะซึมเธอเข้าไปในกระดูก
จูบปากเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าแบบนี้ ถึงจะทำให้เขาสงบลงได้
แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้อีก เวินจิ้งยังควบคุมตัวเองอยู่ แต่เมื่อได้รับลมหายใจของมู่วี่สิง หัวสมอง “ฮง” ประกายไฟระเบิด
เธอโอบหลังคอของเขาไว้ เพียงต้องการมากกว่านี้ ยิ่งจูบยิ่งลึก
เรื่องบางเรื่องเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็เก็บกลับคืนไม่ได้…
แต่เวินจิ้งยังรู้ตัวอยู่บ้าง ว่าผู้ชายตรงหน้า คือมู่วี่สิง
พวกเขาหย่ากันแล้ว
พวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว
พวกเขาไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้อีก
เขาจูบตลอดทาง เวินจิ้งพยายามใช้แรงผลักเขาออก กลั้นหายใจ เธอพูดเสียงเข้ม “มู่วี่สิง คุณส่งฉันกลับตระกูลหลินเถอะ”
สถานการณ์ตอนนี้ของเธอ ก็ไม่เหมาะที่จะกลับไปหอพัก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ วินาทีนั้นสีหน้าของมู่วี่สิงก็ตึงเครียด เขาเห็นความไม่แยแสและความต่อต้านในสายตาของเวินจิ้ง
มือเรียวยาวบีบคางของเธอไว้ เขาพูดเสียงเย็นชา “เวินจิ้ง เธอแน่ใจว่าเธอสามารถ?”
“ฉันสามารถ” เวินจิ้งพูดแน่วแน่
มู่วี่สิงไม่ให้โอกาสนี้กับเธอ แล้วจูบเธออีกครั้ง กดเธอลงบนโซฟา…
เวินจิ้งไม่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้คือมู่วี่สิง
คือคนที่เธอรัก
ดวงตาค่อยๆแดงก่ำ เธอทำได้เพียงจับไหล่ของเขาไว้ ไม่สามารถต้านทานได้ ทำได้เพียงจมลึก…
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เวินจิ้งร้องไห้ตลอด ขดตัว เธอถูกมู่วี่สิงกอดไว้ในอ้อมแขน
เวลานี้ อารมณ์ค่อยๆได้สติ
แต่เมื่อนึกถึงมือของมู่เหิงได้สัมผัสเธอ เธอก็อดไม่ได้ตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง สะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วก
ทันใดนั้น เธอก็ผลักมู่วี่สิงออก
ในความเป็นจริงอุณหภูมิความร้อนในร่างกายยังไม่ลดลง แต่สบายขึ้นไม่น้อย
ยาแบบนั้น ฉีเซินเป็นคนจัด หรือว่ามู่เหิง?
…
บริษัทฉีเซิน
การประชุมใช้เวลาสามชั่วโมงเต็ม ตอนที่ฉีเซินออกมา ผู้ช่วยรออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ
“ประธานฉี…”
“พูด”
ฉีเซินขมวดคิ้ว ดูท่าทางกังวลของผู้ช่วย สมองมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“คุณเวินจิ้งถูกนำตัวไปแล้ว”
“อะไรนะ! พวกแกกลุ่มไร้ประโยชน์ ฉันจัดคนมาเฝ้าเยอะขนาดนั้น!” ฉีเซินเตะผู้ช่วยด้วยความโมโห ความโมโหอยู่ตรงอก
ผู้ช่วยลุกขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก และไม่กล้าพูด
เป็นเวลานานกว่าฉีเซินจะสงบลง ถามอย่างเยือกเย็น “เกิดอะไรขึ้น!”
“มู่เหิงมาที่วิลล่า แต่ได้กล่าวไว้ว่า เขาได้รับบาดเจ็บหนัก”
“มู่เหิง…เขาไปที่นั่นทำไม!”
“ไม่แน่ใจ…”
“ไสหัวไป!” ฉีเซินสีหน้าเข้ม รีบกลับไปวิลล่าทันที
คนของมู่วี่สิงกระจายออกไปนานแล้ว วิลล่าเงียบสงบ ฉีเซินเดินเข้ามาห้องที่จัดไว้ให้เวินจิ้ง เห็นเพียงภาพของมู่เหิงที่นองเลือด
ข้างกายเขาไม่มีใครสักคน
เห็นมือของเขา ฉีเซินตกใจอย่างชัดเจน
“ส่งฉันไปโรงพยาบาล…” มู่เหิงพูดกระซิบ
ฉีเซินขมวดคิ้ว นั่งลง “ทำไมเวินจิ้งถึงหนีไปได้?”
คนเฝ้าของเขาแน่นหนาขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เวินจิ้งจะหนีออกไปด้วยตัวเอง
แล้วมู่เหิงก็บาดเจ็บหนัก…
หัวสมองก็มีร่างหนึ่งแวบเข้ามา คือมู่วี่สิง?
เขาควรจะอยู่ที่เมืองเป่ยเฉิงไม่ใช่เหรอ!
“เหอะ ผู้หญิงคนนั้น…” มู่เหิงยังพูดไม่จบ ก็ได้สลบไป
ฉีเซินพูดด้วยความโกรธ “สิ่งของที่ใช้ไม่ได้ ล้วนเป็นสิ่งของที่ใช้ไม่ได้! นำตัวไปส่งโรงพยาบาล!”
…
เวินจิ้งมองออกไปนอกหน้าต่างการตกแต่งที่คุ้นตา ที่นี่คือ…การ์เด้นมู่เจียวาน
“ฉันจะกลับตระกูลหลินเอง” เวินจิ้งผลักมู่วี่สิงออก
มู่วี่สิงอุ้มเธอลงจากรถ ไม่ได้ให้โอกาสเธอได้ออกไปจากที่นี่
เดินเข้ามาถึงลิฟต์ เวินจิ้งคุ้นเคยกับทุกมุมเป็นอย่างมาก
เธอเคยคิดว่าที่นี่คือบ้านจริงๆแล้ว
“มู่วี่สิง ตอนนี้คุณคืนมือถือให้ฉันได้รึยัง” เวินจิ้งนึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง
หลังจากได้นอนโรงพยาบาล มือถือของเธออยู่ที่มู่วี่สิงตลอด
“อืม” มู่วี่สิงตอบเรียบๆ “กลับไปก่อน”
เดินขึ้นไปบังกะโลชั้นบนสุด การตกแต่งทั้งหมดยังคงเป็นเหมือนเดิมทุกอย่างก่อนที่เธอจะออกไป ไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย ดูออกว่าได้มาทำความสะอาดทุกวัน
มู่วี่สิง…ยังพักอยู่ที่นี่?
เวินจิ้งเพิ่งรับมือถือมา ทางเข้ามีหมอเดินเข้ามา เป็นหมอประจำของตระกูลมู่
“ตรวจร่างกายของเธอหน่อย” มู่วี่สิงสั่ง แล้วถอยไปข้างๆ
“ถูกวางยาปลุกเซ็กส์แต่ตอนนี้ฤทธิ์ยาได้หายไปแล้ว ผมออกยาบำรุงร่างกายก็พอแล้ว”
มู่วี่สิงพยักหน้า แต่ความกังวลในสายตายังไม่หายไปไหน
การ์เด้นมู่เจียวานกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเวินจิ้งและมู่วี่สิง
เปิดมือถือ ตอนแรกเวินจิ้งอยากแจ้งให้หลินเวยมารับเธอ แต่เมื่อนึกขึ้นได้
เมื่อกี้เธอหมดสติ นึกไม่ถึงว่าหลินเวยก็อยู่
คนที่ฉีเซินต้องการจัดการไม่ใช่หลินเวย สามารถรับประกันความปลอดภัยของเธอได้
แต่ตอนนี้ เธอสามารถเรียกให้ใครมารับเธอได้
ความคิดของเวินจิ้งเขียนไว้บนหน้าผาก มู่วี่สิงยึดมือถือเธอไว้อีกครั้ง “พักผ่อนที่นี่คืนหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันส่งเธอกลับหอพัก”
เวินจิ้งเม้มปาก ไม่ได้ตอบอะไร
ระหว่างเหม่อลอย มู่วี่สิงได้ก้มตัวลง ยกแขนแล้วโอบเธอไว้ในอ้อมแขนบนโซฟา
“ทำไม ข้ามแม่น้ำเพื่อทำลายสะพาน?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย
“คุณก็หาประโยชน์ ไม่ใช่เหรอ?” เวินจิ้งพึมพำ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่วี่สิงหัวเราะออกมาเบาๆ เชยคางของเธอขึ้นมา “ตอนนี้ดึกมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น พรุ่งนี้เธอควรไปโรงพยาบาลไปตรวจร่างกายก่อน”
เวินจิ้งไม่ได้ปฏิเสธ
สามวันก่อนเธอถูกฉีเซินนำตัวออกไปจากโรงพยาบาล อาการของเธอยังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้
“งั้นฉันนอนที่นี่ครู่หนึ่ง” ตอนนี้เธอก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านที่นี่ นอนที่ห้องรับแขกเหมือนว่าจะเหมาะสมกว่า
“นอนในห้องนอน ที่นี่ไม่สบายตัว” มู่วี่สิงโอบเอวเธออีกครั้ง
ใจของเวินจิ้ง “ตึกตึก” เต้นไปเรื่อย
โดยเฉพาะการได้มองใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่วี่สิง ไม่มีผู้หญิงสามารถต้านทานได้…
เหมือนว่าจะสังเกตได้ถึงสายตาของเวินจิ้ง ริมฝีปากเรียวบางของมู่วี่สิงยกขึ้นเผยรอยยิ้ม “ฉันทำให้หลงใหลเหรอ?”
“ที่ไหนกัน พูดไร้สาระ” เวินจิ้งรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว
อุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง มู่วี่สิงห่มผ้าให้เธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ความร้อนกระจายในดวงตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นอนดีๆ มีอะไรเรียกฉันได้ตลอด ฉันอยู่ห้องอ่านหนังสือ”
“ออ” เวินจิ้งง่วงและเหนื่อยมาก
ถูกฉีเซินขังไว้หนึ่งวันหนี่งคืน เธอไม่กล้าหลับ อารมณ์ตึงเครียดตลอด บวกกับสถานการณ์ที่รุนแรงเมื่อครู่ ร่างกายเธอกำลังจะพัง
อดนอนไม่ไหวแล้ว เธอจึงค่อยๆหลับตาลง
