บทที่ 381 ไม่มีใครหยุดฉันได้
เวลานี้ ห้องรับแขก
หลินเวยได้ส่งคนติดตามฉีเซินแต่แรกแล้ว ดังนั้นเรื่องที่เขาพาตัวเวินจิ้งไป เธอชัดเจนอย่างดี
หลังจากวางแผนเสร็จ เธอถึงจะมา
อันที่จริงที่นี่ไม่ใช่อสังหาของฉีเซิน แต่เป็นสถานที่พักอาศัยเมื่อก่อนของหลินเวย เพียงแต่เธอไม่ได้มาพักที่นี่นานแล้ว “ดูแล้วฉันจะประเมินแกต่ำเกินไป” ฉีเซินเดินลงมาจากชั้นสองอย่างขี้เกียจ
ไม่คิดว่าคนที่จะหาเจอก่อน คือหลินเวย
“ฉีเซิน แกจะทำอะไร” หลินเวยหน้าเข้ม แต่สายตาปิดบังความห่วงใยไม่มิด
“แม่ อย่ามายุ่ง” ฉีเซินนั่งลงโซฟา ยกกาแฟขึ้นมาอย่างสง่างาม
สำหรับการมาของหลินเวย เขาไม่กังวล
ชั้นสองเฝ้าไว้อย่างหนาแน่น และเมื่อกี้เขาก็รู้แล้ว ว่าหลินเวยมาคนเดียว เธอก็พาเวินจิ้งไปไม่ได้
“เวินจิ้งเป็นลูกสาวของฉัน แกเป็นลูกชายของฉัน ตอนนี้ลูกชายของฉันลักพาตัวลูกสาวของฉัน แกให้คนเป็นแม่อย่างฉันอย่ามายุ่ง?” หลินเวยโกรธมาก
รู้เบาะแสของเวินจิ้ง เดิมทีเธอดีใจมาก เพียงแต่ไม่นาน ฉีเซินก็พาตัวไปแล้ว
“แม่ คุณก็รู้ว่าผมเป็นลูกชายของคุณ คุณยังไม่เข้าใจผมอีกเหรอ? ผมไม่ทำร้ายเวินจิ้ง”
“ตอนนี้แกเริ่มจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว ฉันไม่เชื่อแก” น้ำเสียงของหลินเวยผิดหวังเต็มๆ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉีเซินหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “คนที่กลายเป็นคนไม่รู้จักไม่ใช่ผม”
“ไม่มีธุระอะไรแล้วผมให้คนส่งคุณกลับ ผมยังมีธุระ” น้ำเสียงของฉีเซินเย็นชา
“ฉันจะพาเวินจิ้งไปด้วย” หลินเวยตัดสินใจพูด
“อย่าแม้แต่จะคิด”
สิ้นเสียง เขาเรียกบอดี้การ์ดมา “ส่งคุณนายหลิน”
เร็วมาก บอดี้การ์ดก็มาจับไหล่ของหลินเวย เธอดิ้นไม่ได้
ความผิดหวังในสายตาแพร่กระจาย หลินเวยเม้มริมฝีปาก แต่ไม่ได้ต่อต้าน
แต่หลังจากออกมาจากประตู ก็มีบอดี้การ์ดของอีกฝั่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว บอดี้การ์ดข้างๆของหลินเวยถูกเตะออก เธอเป็นอิสระ ก็รีบเข้าไปวิลล่าอย่างรวดเร็ว
ประตูด้านนอก บอดี้การ์ดสองคนที่มีความสามารถคล้ายกันก็ต่อสู้กันขึ้นมา สีหน้าของฉีเซินเยือกเย็นมาก พูดอย่างโกรธ “ยังอึ้งอยู่ทำไม! ไป!”
ชั่วครู่เดียว บอดี้การ์ดที่อยู่ในวิลล่าก็ออกไปกันหมด
หลินเวยจะขึ้นไปชั้นสอง ร่างสูงของฉีเซินขวางเธอไว้
ตอนที่หลินเวยจะตบเข้าไป เขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น
“แล้วยังไง แม่”
“ฉีเซิน แกกล้าแตะต้องเวินจิ้ง ก็อย่าโทษฉันแล้วกัน!” น้ำเสียงของหลินเวยเยือกเย็นมาก
“ทำไม แม่ยังต้องการทำอะไรอีก?” ฉีเซินถามอย่างอดทน
“หากเวินจิ้งเกิดเรื่อง ทั้งหมดของแกในวันนี้ ฉันจะเก็บคืนหมด!”
ฉีเซินกลับยิ้ม “คุณคิดว่าผมยังเป็นฉีเซินคนที่คุณคอยควบคุมอยู่เหรอ? ฉันไม่ใช่ตั้งนานแล้ว”
บีบข้อมือของหลินเวย เขาใช้แรงหนัก แล้วผลักเธอออก
หลินเวยยืนไม่อยู่ ร่างกายแทบจะล้มลง
ฉีเซินไม่ได้มองเธอเลยสักนิด พูดทันที “แม่ เรื่องที่ผมจะทำ ไม่มีใครหยุดผมได้”
ชั้นสอง
เวินจิ้งยืนอยู่ตรงระเบียงมองความเคลื่อนไหวตรงสวนดอกไม้ตลอด แม้ว่าคนที่หลินเสยพามาจะฝีมือดี แต่ที่นี่ถูกฉีเซินควบคุมไว้แต่แรกแล้ว ไม่นานก็มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา ฉากตรงหน้าวุ่นวายมากขึ้น
มองประตูด้านข้างไม่มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ เวินจิ้งหันเดินออกจากห้อง บอดี้การ์ดตรงทางเดินทั้งหมดอยู่ที่สวนดอกไม้ข้างนอก เวินจิ้งเดินออกไปตลอดทางกลับไม่เจอใครสักคน
เพียงแต่ เมื่อเดินผ่านห้องหนังสือ ประตูถูกปิดไว้เพียงครึ่ง ใต้แสงไฟคือหลินเวยที่ถูกมัดไว้กับโซฟา
เวินจิ้งต้องการเดินเข้าไป กลับมีเสียงของฉีเซินดังขึ้นมา
“แม่ ไม่ให้ผมส่งคุณกลับไป งั้นก็ต้องลำบากคุณอยู่ที่นี่แล้ว”
สายตาของเวินจิ้งตกใจ เห็นได้ชัดถึงข้อมือของหลินเวยที่มีบาดแผล
ฉีเซินตีหลินเวย?
เธอเป็นแม่ของเขานะ!
“ฉีเซิน ฉันยังไม่ตาย ก็จะไม่ให้แกทำร้ายเวินจิ้ง!” หลินเวยพูดด้วยความโกรธ
“ผมเคยบอกแล้ว ผมจะไม่ทำร้ายเธอ แต่ผมคิดว่า ต่อไปผมคงไม่ใช่ลูกชายของคุณแล้ว แต่เป็นลูกเขยของคุณ”
“พูดไร้สาระ!” หลินเวยโกรธมาก
“ใครจะรู้” ฉีเซินยิ้มอย่างเยือกเย็น
หัวใจของเวินจิ้งเย็นลง ร่างที่ผอมบางสั่นเทาอย่างอดไม่ได้
เวลานี้ เหมือนจะมีเสียงเท้าดังมาทางนี้ เวินจิ้งตกใจ ตอนที่เงยหน้า ฉีเซินได้ออกมาแล้ว
“ทำไม อยากออกไป?” ฉีเซินมองเธออย่างหยอกล้อ
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก จ้องเขาด้วยความโกรธ
“หรือว่า อยากจะพูดคุยกับแม่ของเธอ”
สิ้นเสียง เขาเปิดประตู
ในที่สุดหลินเวยก็เจอลูกสาว บนหน้าที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย
“เสี่ยวจิ้ง” หลินเวยอดไม่ได้ ชั่วครู่ก็ร้องไห้ออกมา
กี่วันมานี้เธอได้ตามหาเบาะแสของเวินจิ้งตลอด ไม่มีใครรู้ ว่าเธอเป็นห่วงและกลัวมาก
โชคดี ที่เธอไม่เป็นอะไร
“แม่” เวินจิ้งเดินเข้ามา
แต่ก็ป้องกันจากฉีเซินไว้ ไม่กล้าเข้าไปใกล้
“เสี่ยวจิ้ง แผลของเธอเป็นยังไงบ้าง?” หลินเวยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรแล้ว” เวินจิ้งนั่งลงข้างเธอ
มือต้องการแกะเชือกที่มัดหลินเวยไว้
แต่ฉีเซินกลับขวางเธอไว้
“ฉีเซิน เธอเป็นแม่ของนายนะ ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับเธอได้!” เวินจิ้งจ้องเขาด้วยความโกรธ
ฉีเซินไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย พูดเสียงเย็น “เธอไม่ได้มองฉันเป็นลูกชาย หากเขายอมให้ฉันแต่งงานกับเธอ อย่างนั้นฉันก็จะปล่อยคนอย่างแน่นอน”
“บ้า!” เวินจิ้งด่าอย่างอดไม่ได้
“บ้า? เวินจิ้ง หากมู่วี่สิงไม่ปล่อยบริษัทมู่ซื่อ ฉันก็จะบ้า ฉันก็จะให้เธอแต่งงานกับฉันให้ได้!” ฉีเซินโกรธเพราะคำพูดของเวินจิ้ง ทันใดนั้นก็ดึงผมของเวินจิ้งแรงๆ
หลินเวยที่อยู่ข้างๆเป็นห่วงมาก แต่มือเท้าของเธอถูกมัดไว้หมด ทำได้เพียงมองฉากนี้ด้วยดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยความโกรธ “ฉีเซิน แกปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”
เวินจิ้งใบหน้าซีดขาว ดวงตาที่ดื้อรั้นจ้องมองไปที่ฉีเซิน แรงของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอเจ็บมาก แต่ก็ไม่ได้สารภาพ
“ฉีเซิน…แกปล่อยเสี่ยวจิ้ง…” น้ำเสียงของหลินเวยสะอื้น
ฉีเซินหรี่สายตา มองเวินจิ้งที่แทบจะเป็นลม ถึงจะคลายออกเล็กน้อย
ผลักเธอไปที่โซฟาอย่างรุนแรง เขาพูดเสียงเข้ม “อย่ามาท้าทายความอดทนของฉัน เวินจิ้ง”
เวินจิ้งยิ้มอย่างเยือกเย็น “นายบีบฉันให้ตาย มิฉะนั้น ให้ตายนังไงฉันก็จะไม่แต่งงานกับนาย”
คอเสื้อถูกฉีเซินคว้าไว้ เขาเข้าใกล้เธอ น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “ฉันจะให้เธอตายได้ยังไง ภรรยาฉี”
“อย่าเรียกไปเรื่อย ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับนาย!” เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธเคือง
“งั้นเหรอ? จะให้ฉันทำให้เธอตอนนี้เลยไหม?” ฉีเซินหรี่สายตาอย่างอันตราย
ดึงเวินจิ้ง เขานำตัวเธอออกไปจากห้องหนังสือ หลินเวยเสียงลำคอไม่ดี อยากตะโกนเรียก แต่กลับออกเสียงไม่ได้
น้ำตาในดวงตาไหลตลอด…
ห้องนอน
เวินจิ้งมองผู้ชายตรงหน้า ตอนที่มือของเขายื่นมา เธอยกเท้าเตะออกไป
แต่ฉีเซินเร็วกว่าคว้าข้อมือของเธอไว้ได้
ดันเธอไปที่กำแพง เขายกใบหน้าเล็กของเธอ มุมปากยกขึ้นอย่างร่าเริง “กลัวเหรอ?”
