บทที่ 383 การลงมือที่แข็งแกร่ง
“เธอพูดอะไรนะ?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของมู่เหิงก็กลายเป็นความโกรธ
อารมณ์ไม่ดีในดวงตาแพร่กระจาย
เวินจิ้งเม้มปาก ไม่ได้พูดอีก
เธอไม่อยากทำให้มู่เหิงโกรธ
อย่างน้อยอยู่ที่นี่ เธอต้องรับรองความปลอดภัยของตัวเองก่อน
เวลานี้ คนใช้เคาะประตูเข้ามา ภายในห้องของเวินจิ้งมีไอน้ำหอมระเหย เธอเปลี่ยนใหม่ถึงจะออกไป
ดวงตาของมู่เหิงปรากฏความคิด
เวินจิ้งไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษ นี่เป็นสิ่งที่คนใช้ทำทุกวัน
“ใบหน้าของเธอ ทำไมถึงทำให้น้องชายของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้” มู่เหิงเข้าไปใกล้เรื่อยๆ สายตาก็เปลี่ยนเป็นอันตราย
ไม่ทันตั้งตัว เวินจิ้งถอยหลัง
แต่เดิมทีเธอก็อยู่ข้างๆริมโซฟาอยู่แล้ว ไม่สามารถถอนไปได้อีก
มู่เหิงนั่งลงข้างๆเธอ ร่างยาวแทบจะแนบติดกับเธอ
เวินจิ้งสีหน้าขาวซีด รีบลุกขึ้นมาทันที
แต่มู่เหิงเร็วกว่ารีบคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน
ชั่วครู่ เวินจิ้งก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้
เธอผลักเขาออกทันที ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอกลับยิ่งทำให้มู่เหิงตื่นเต้น
“เวินจิ้ง เธอว่าหากฉันแตะต้องเธอ มู่วี่สิงจะเป็นยังไง?” น้ำเสียงของมู่เหิงต่ำมาก
เสียงอยู่ข้างหูของเวินจิ้ง กลับทำให้เธอตกใจ
เธอเบิดตากว้าง พยายามใช้แรงขัดขืน
แต่ ร่างกายกลับไม่มีแรงเลยแม้แต่นิด มีไฟลุกลามไปเรื่อยๆในช่องอก
ร้อนมาก
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
มองความเปลี่ยนแปลงของเวินจิ้ง มู่เหิงเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ “เวินจิ้ง ฉันรอวันนี้มานานแล้ว สามารถทำให้น้องชายของฉันจดจำไปได้อีกนาน ต้องมีอะไรเป็นพิเศษใช่ไหม…”
ได้ยินคำทิ้งท้ายของมู่เหิง เวินจิ้งก็ตื่นตระหนกขึ้นทันที มือต้องการฟาดอะไรลงไป แต่กลับถูกมู่เหิงคว้าข้อมือไว้อย่างรวดเร็ว
เขาเข้าไปใกล้ ร่างของเวินจิ้งจะล้ม
ปฏิกิริยาแบบนี้ น่ากลัวมาก!
ตอนนี้เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ เพียงแค่ต้องการมากกว่านี้…
“คุณ…พูดบ้าอะไร มู่เหิง คุณปล่อยฉัน…” ทั้งที่เป็นคำด่าที่โกรธ แต่เมื่อพูดออกมาจากปากของเวินจิ้งแล้ว กลับดึงดูดคนมาก
มู่เหิงมองใบหน้าแดงที่ทำให้น่าหลงใหลของเธอ เดิมทีไม่ได้รู้สึกอะไรกับเวินจิ้ง เพียงปค่ต้องการแก้แค้นมู่วี่สิงเฉยๆ
แต่ตอนนี้ เธอได้แสดงถึงด้านที่ร้อนจัด ทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ
มองสายตาของเวินจิ้ง นำแสงของหมาป่ามา…
ทันใดนั้น “เพลี๊ยะ” เสียงดังก้องไปทั่วห้อง
ทันใดนั้นใบหน้ารู้สึกถึงความเจ็บปวด มู่เหิงใบหน้าลงต่ำ ผู้หญิงคนนี้กล้าตบเขา!
เวินจิ้งพยายามใช้แรง ฝ่ามือเจ็บมาก อารมณ์ของเธอจึงจะกระจ่างขึ้นมาบ้าง
เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้…
แต่มือก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างควบคุมไม่ได้
มุมปากของมู่เหิงเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เยือกเย็น แล้วดึงเวินจิ้งเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรุนแรง “ให้ฉันลองชิมดู ผู้หญิงที่มู่วี่สิงชอบ…มีรสชาติแบบไหนกัน!”
สิ้นเสียง ก็ฉีกเสื้อผ้าของเวินจิ้งออก
ในเวลาเดียวกัน มีฝีเท้าดังมาอย่างรวดเร็ว ประตูถูกพังออกอย่างรุนแรง
สีหน้าของเวินจิ้งขาวซีดมาก ร่างกายพยายามต่อต้านเพื่อให้ได้เข้าใกล้มู่เหิง แต่ก็ช่วยไม่ได้
เธอรู้สึกไม่สบายจริงๆ
แม้กระทั่งความเคลื่อนไหวตรงประตูก็ไม่สามารถทำให้เธอตื่นตัวได้
จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงของคนที่จำได้แม่น “ภรรยามู่”
คำเรียกที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่คุ้นเคย
เวินจิ้งได้สติกลับมา หันไปมองอย่างอึ้งๆ สายตามองไปยังร่างยาวของมู่วี่สิง
ผู้ชายเสื้อขาวกางเกงดำ เหมือนว่าเวลาที่เกิดอันตรายก็จะลงมาจากสวรรค์
ดวงตาที่แดงก่ำของเวินจิ้งน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้
สีหน้าของมู่เหิงลึกลงแต่แรก สายตามองมู่วี่สิงเดินเข้ามาทีละก้าว เขาหวาดกลัวเล็กน้อย
น้องชายคนนี้ ทั่วร่างกายเปล่งประกายออร่าที่น่าเกรงขาม มองแววตาของเขา ราวกับว่าถูกตัด
“แกหาที่นี่เจอได้ยังไง!” เป็นเวลานาน มู่เหิงถึงจะพูดออกมา
มู่วี่สิงยิ้มอย่างเยือกเย็น มองเสื้อผ้าบนร่างกายที่บางของเวินจิ้ง ได้ถูกมู่เหิงฉีกออก
ดวงตาของเขากระจายความตั้งใจที่จะสังหารอย่างรุนแรง
ขายาวเข้าหา เวินจิ้งมองมู่วี่สิงตาไม่กระพริบ จนกระทั่งเขามาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอถึงจะยืนยัน ว่าไม่ใช่ภาพลวงตา
เขามาแล้วจริงๆ
เธอต้องการลุกขึ้นยืน อยากจะกอดเขาไว้
แต่มู่เหิงจับเธอไว้ เวินจิ้งไม่สามารถขยับได้
วินาทีต่อมา มู่วี่สิงเสยหมัดไปที่มู่เหิงอย่างแรง มู่เหิงตอบสนองทันที ก็รีบเสยหมัดกลับไปอีกครั้ง ในแววตาของทั้งสองคนมีความเกลียดชังอย่างรุนแรง
เวินจิ้งหยุดชะงัก รีบจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองภายในห้องได้กลายฉากต่อสู้ที่ดุเดือด
มู่วี่สิงในตอนนี้ ได้โมโหอย่างมาก เธอไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา
ตอนที่ตีคน ลงมือได้อย่างแข็งแกร่ง มู่เหิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมู่วี่สิงอยู่แล้ว
และในความคิดของมู่วี่สิง และไม่เคยจะตกบนตัวเขา
หันตัว เวินจิ้งมองฉากด้วยความสั่นเทา การกระทำเมื่อครู่ของมู่เหิงทำให้เธอหวาดกลัวมาก บวกกับตัวร้อนตลอด เธอโอบไหล่ ทำได้เพียงใช้แรงหยิกผิวหนังของตัวเอง
ความเจ็บปวดถึงจะทำให้เธอมีสติ
มู่วี่สิฝเดินมาถึงข้างกายเธอ ก้มตัวลง เขามองใบหน้าที่แดงก่ำของเวินจิ้ง สีหน้าหม่นหมองจนน่ากลัว
เธอถูกวางยา
อุ้มเธอแนวนอน แต่เพิ่งก้าวเท้า มู่เหิงก็พุ่งเข้ามา หน้าของเขาถูกชกจนบวมตั้งนานแล้ว พฤติกรรมรุนแรงเมื่อครู่ของมู่วี่สิง ทำให้เขาหวาดกลัว
แต่ก็ไม่มีทางให้เขาพาเวินจิ้งออกไปแบบนี้ได้แน่นอน!
“มู่วี่สิง ผู้หญิงของแก รสชาติก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น” เขาพูดประชดอย่างเยือกเย็น
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินจิ้งเบิกตากว้าง มู่เหิงกำลังพูดบ้าอะไร!
เมื่อกี้…อะไรก็ไม่ยังไม่ได้เกิดขึ้น!
แม้ว่าเสื้อผ้าของเธอจะถูกฉีกออก แต่มู่เหิงยังไม่ทันได้ทำอะไร มู่วี่สิงก็เข้ามาแล้ว
แต่เห็นได้ชัด เมื่อมู่วี่สิงได้ยินคำพูดของมู่เหิง ร่างที่สามารถฆ่าคนได้ก็ปรากฏอีกครั้ง
สายตาที่เย็นชาตกลงไปบนตัวของมู่เหิง มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “งั้นเหรอ?”
อุ้มเวินจิ้งไว้ มู่วี่สิงก็ไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง สายตามองไปนอกประตู วินาทีต่อมาก็มีผู้ชายนับสิบพุ่งเข้ามา มู่เหิงถูกล้อมไว้เป็นวงกลม
“มือข้างไหนของเขาแตะต้องเธอ?” ตอนที่มู่วี่สิงถามเวินจิ้ง น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนมาก ซึ่งแตกต่างจากผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงเมื่อครู่
สายตาของเวินจิ้งมองผ่านไปยังกลุ่มคน ตกลงไปยังบนร่างที่น่าอึดอัดของมู่เหิง
เมื่อครู่ทั่วร่างกายไม่ได้สติ อันที่จริงไม่ได้สติเลย
เธอส่ายหัว มือโอบมู่วี่สิงไว้ไม่สามารถคลายได้ แล้วก็ถีบไปที่หน้าอกของเขาไปโดยไม่ทันตั้งตัว
เหมือนว่าแบบนี้ ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย
แต่ในความเป็นจริง กลับยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของเขา
มู่วี่สิงรู้สึกได้โดยอัตโนมัติ ความทุกข์ในแววตานั้นหายไป ไม่ได้มองมู่เหิงอีก จากนั้นถึงจะสั่ง “งั้นทั้งสองมือก็ไร้ประโยชน์”
เวินจิ้งหลับตา ฟังไม่ได้ศัพท์ว่ามู่วี่สิงกำลังพูดอะไรแล้ว
ไฟนั้นยิ่งลุกโชน เธอคว้าคอเสื้อของมู่วี่สิงไว้ แล้วมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
“มู่วี่สิง คุณปล่อยฉันไปเถอะ” เธอพูดเสียงเบา
หากเป็นแบบนี้ต่อไป ฉากตรงหน้าก็จะยิ่งควบคุมได้ยากขึ้นเท่านั้น
