บทที่ 390 เต็มใจที่จะแต่งงานกับฉันอีกครั้ง
ผ่านช่วงเช้าไป มู่เฉิงถึงจะตรวจเสร็จ ผลตรวจต้องผ่านไปหลายวันถึงจะเอาได้
วันนี้เวินจิ้งไม่มีเรียน มู่เฉิงยากให้เธอไปทานข้าวที่บ้าน
“คุณปู่ ฉันจะกลับวิทยาลัยแล้ว” เวินจิ้งเหลือบมองมู่วี่สิงโดยไม่รู้ตัว
“กลางคืนฉันค่อยส่งเธอกลับ” สิ้นเสียง ก็พาเวินจิ้งเข้าไปในรถ ไม่ให้เธอได้ปฏิเสธ
มู่เฉิงมุมปากยิ้ม มองเห็นด้านที่สนิทสนมกันของหลานชายและเวินจิ้ง เขาก็วางใจ
บ้านตระกูลมู่
เนื่องจากเวินจิ้งมา ดูเหมือนว่าบ้านจะครื้นเครงมาก
คนใช้ได้เตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว มีหลายอย่างที่เวินจิ้งชอบกิน
“เวินจิ้ง มานั่งข้างปู่มา เด็กคนนี้ นั่งทางนั้น” มู่เฉิงปฏิบัติต่อเวินจิ้ง ดีมาก
ภาพนี้มองแล้วมู่ซือซือก็หวงขึ้นมา
“คุณปู่ งั้นฉันนั่งฝั่งนี้ได้ใช่ไหม?”
“ได้แน่นอน”
“คนอื่นเขาไม่ใช่หลานสะใภ้ของคุณแล้ว” มู่ซือซือเตือน
“ใครบอก เรื่องนี้อาจไม่แน่” มู่เฉิงดูออก ช่วงนี้มู่วี่สิงกับเวินจิ้ง ใกล้ชิดกันมาก!
เรื่องดีๆก็ใกล้เข้ามาแล้ว!
มู่ซือซือแลบลิ้น ไม่ได้จริงจัง
อาหารบนโต๊ะ มู่วี่สิงและมู่เฉิงก็จะพูดถึงเรื่องของตระกูลมู่อย่างเลี่ยงไม่ได้
เวินจิ้งถึงจะรู้ว่าแท้จริงแล้วมู่เหิงได้ไปแอฟริกาเหนือแล้ว และมู่เฟิงและเย่ชิ่นอยู่ประเทศซี อย่างไรก็ตาม มู่เฉิงก็ยังบอกคอยบอกให้มู่วี่สิงคอยจับตาดูมู่เหิงและมู่เฟิงไว้ให้ดี
หลังอาหาร มู่เฉิงเรียกเวินจิ้งเข้าไปห้องหนังสือ มู่วี่สิงก็ถูกไล่ออกไป
“คุณปู่ มีเรื่องอะไรต้องการพูดกับฉันเหรอ?” เวินจิ้งมองคุณปู่ด้วยความสงสัย
“เสี่ยวจิ้ง ฉันรู้ว่าเธอกับมู่วี่สิงเจ้าเด็กนั่นหย่ากันแล้ว เป็นการถูกบังคับ ปู่เสียใจมาก ฉันหวังว่า เธอจะให้โอกาสเจ้าเด็กนั่นอีกครั้ง”
มู่เฉิงกล่าวด้วยความจริงใจ
เขาดูออก มีเพียงเวินจิ้งอยู่ข้างกาย มู่วี่สิงถึงจะเหมือนเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา เป็นคนที่มีความรู้สึก
หลายปีมานี้ เขามองเห็นเจ้าเด็กนี่มักสวมหน้ากาก เก็บตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไว้ เขาทุกข์ทรมานมาก!
แต่เวินจิ้งเด็กคนนี้ เป็นคนเดียวที่สามารถเปลี่ยนแปลงมู่วี่สิงได้
…
ดึกแล้ว เวินจิ้งถึงจะออกมาจากห้องหนังสือ
ในห้องครัว ร่างที่กำลังยุ่งของมู่วี่สิงทอดมาในสายตา
“ฉันต้องกลับแล้ว” เวินจิ้งพูดอยู่ข้างหลังของเขา
“คืนนี้อยู่ที่นี่เถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันส่งเธอไปวิทยาลัย”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่หากอยู่ที่นี่ต่อ…ก็เหมือนว่าจะไม่ค่อยดี
เห็นถึงความลังเลของเวินจิ้ง แขนของมู่วี่สิงโอบกอดเธอทันที เสียงที่แหบห้าวดังข้างหูของเธอ “เธอเต็มใจที่จะกลับไปเหรอ?”
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก ไม่เต็มใจ…
แต่ว่า…
“อยู่ที่นี่ ใครก็คิดว่าเธอเป็นภรรยามู่” มู่วี่สิงพูด
เวินจิ้ง: ….
“ฉันไม่ใช่”
“เวินจิ้ง ฉันจะทำให้เธอเต็มใจที่จะแต่งงานกับฉันอีกครั้ง”
คำพูดนี้ทำให้เวินจิ้งแข็งทื่อ เธอ…ยังสามารถเหรอ?
ทั้งที่มู่วี่สิงรู้ ว่าเธอเหลือเวลาไม่มากแล้ว
ไม่ทันตั้งตัว เธอผลักมู่วี่งสิงออก
บนโต๊ะอาหาร มีของหวานที่มู่วี่สิงเพิ่งทำเมื่อกี้มาเสิร์ฟไว้
เวินจิ้งชิมของหวานเงียบๆ เธอไม่ค่อยชอบของหวาน รสชาติที่มู่วี่สิงทำกำลังพอดี
ชั้นบน มู่วี่สิงก็นำของหวานไปให้น้องสาว
“ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าพี่จะทำแบบนี้เป็นด้วย” น้ำเสียงของมู่ซือซือดูไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
แม้ว่าจะรู้ว่าพี่ชายดีต่อเธอ แต่ทักษะการทำของหวานนี้ เธอยังไม่ได้ปลดล็อค
“เรื่องที่เธอไม่รู้เยอะ” มู่วี่สิงยกมุมปากบางขึ้น
“ดูแล้วฉันจะได้กินของหวานนี้ก็เพราะเวินจิ้ง”
“รู้ก็ดี”
มู่ซือซือ: …
“เหอะ เห็นคนรักดีกว่าน้อง!” มู่ซือซือจะอ้วก ที่จริงก็ไม่ได้โกรธ
“ช่วงนี้พี่กลับไปการ์เด้นมู่เจียวานอีกแล้วเหรอ?” มู่ซือซือถาม
หลายวันแล้วที่มู่วี่สิงไม่ได้กลับมานอน
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “ยุ่งมาก อยู่แต่โรงพยาบาล”
“ไม่ใช่ควรจะอยู่ที่บริษัทมู่ซื่อเหรอ?”
“มีธุระส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับงาน”
“งั้นก็เป็นเรื่องของเวินจิ้ง” มู่ซือซือไม่ทายก็รู้
“พอแล้ว พักผ่อนเช้าหน่อย”
ลงไปห้องรับแขก เวินติ้งกินเสร็จแล้ว กำลังล้างจานอยู่ห้องครัว
มู่วี่สิงเดินไป จับมือเธอขึ้นมา ช่วยเธอล้างให้สะอาด
ท่าทางของเขาอ่อนโยน สายตายิ่งมีความรัก
เวินจิ้งพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา หันไปจูบคางที่ดื้อรั้นเล็กน้อยของเขา
จากนั้นก็ควบคุมไม่ได้ บั้นท้ายถูกยกขึ้น ทันใดนั้นเวินจิ้งก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาตรงเคาน์เตอร์ มือของเขา…ยังมีฟอง
“คุณ…คุณล้างมือให้สะอาด!” เวินจิ้งจ้องเขา
ตอนนี้ท่าทางของพวกเขา ค่อนข้างอันตราย…
จะเห็นได้ง่ายๆ…
“ล้างให้สะอาดก็ได้แล้ว?” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มที่ขี้เล่น
ใบหน้ารูปไข่ของเวินจิ้งแดงก่ำ ยันอกที่เข้ามาของเขาไว้ “ฉันไม่ได้หมายความแบบนี้ คุณหลีกไป!”
เวินจิ้งโกรธ ขาก็ขยับโดยไม่รู้ตัว เตะโดนมู่วี่สิง
ขาขาวเรียวยาวก็ถูกเขาจับไว้
ทันใดนั้น เธอพิงเขาใกล้ชิดเข้าไปเรื่อยๆ
“มู่วี่สิง!”
“รอฉันก่อน ฉันจะพาเธอขึ้นไปห้องนอน” ตอนแรกมู่วี่สิงก็แค่แกล้งเธอเล่น แต่เมื่อเห็นท่าทางลำบากของเวินจิ้งแล้ว ทำให้เขามีความสุข
เวินจิ้งกระโดดลงมา และอยู่เว้นระยะห่างจากเขาอย่างมีสติ
มู่วี่สิงพาเธอขึ้นไปบนห้องนอน ก็ยังเป็นห้องนอนเมื่อตอนที่เขากับเธอได้แต่งงานกัน และมู่วี่สิง ปกติก็พักอยู่ที่นี่
“ไม่มีห้องนอนแขกเหรอ?” เวินจิ้งถามอย่างกังวล
“ไม่มี”
“ฉันไม่เชื่อ ฉันจะไปนอนห้องนอนแขก” เวินจิ้งตัดสินใจ
นอนห้องเดียวกันกับเจ้าหมาป่ามู่วี่สิง…อันตรายมาก…
แต่ยังไม่ออกจากประตู ก็ถูกมู่วี่สิงดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
บีบคางของเธอไว้ สายตาของเขาเร่าร้อน “เวินจิ้ง ที่ของฉัน ไม่ใช่เธอจะมาก็มา จะไปก็ไปได้”
สายตาของเขา ค่อยๆกลายมาเป็นอันตรายทำให้คนหวาดกลัว
เวินจิ้งสั่นเล็กน้อย ระหว่างสติหลุดลอย ก็ถูกมู่วี่สิงอุ้มเอวขึ้นมา ปลายทางคือ—ห้องอาบน้ำ
“ที่นี่เหมือนจะไม่มีเสื้อผ้าของฉัน” เวินจิ้งนึกขึ้นได้
“มี” มู่วี่สิงพูดชี้ขาด
วางชุดนอนลง มู่วี่สิงช่วยเธอปิดประตู
สำหรับที่นี่ เวินจิ้งค่อนข้างคุ้นเคย
หยิบชุดนอน สไตล์นี้…
ครู่เดียวสีหน้าของเวินจิ้งก็เงียบลง
ผ้าลูกไม้นี้บางมากจนแทบจะเหมือนไม่มี…
เหมือนว่าก่อนหน้านั้นที่ไปเดินเล่นกับอั้ยเถียนแล้วเธอเป็นคนซื้อให้…แต่เธอไม่เคยกล้าใส่
มู่วี่สิงจงใจรึเปล่า?
คิดถึงตรงนี้ เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ทำได้เพียงใส่ไว้ก่อน ออกไปค่อยเปลี่ยน
บนตัว เธอยังเพิ่มผ้าเช็ดตัวไว้หนึ่งผืนโดยเฉพาะ
เดินออกมาด้วยความกังวล มู่วี่สิงนั่งตรงโซฟา ตรงหน้ามีโน๊ตบุ๊คอยู่ตรงหน้าซึ่งกำลังทำงานอยู่
ทันทีที่เงยหน้าขึ้น สายตาก็ตกอยู่บนร่างกายที่สวยงามของเวินจิ้ง ซึ่งไม่สามารถละสายตาได้
เธอไม่ได้ผอมเกินไป มีส่วนโค้งเว้า เวลานี้ได้สวมชุดนอนลายลูกไม้สีดำ คลุมผิวที่ขาวออร่าของเธอ ผมที่เปียกสยายลงมา ปกคลุมกระดูกไหปลาร้าและแผ่นหลังไม่มิด ทำให้มีเสน่ห์จนน่าหลงใหล
ดวงตาของมู่วี่สิง ลึกขึ้นไปเรื่อยๆ
