บทที่ 415 กำลังจะได้เป็นสามีของเธอ
วันอาทิตย์ เวลาเก้าโมงเช้า
มู่วี่สิงยังคงอยู่ที่ห้องทำงาน โดยไม่รอให้พี่ชายไปถึงที่โรงแรม มู่ซือซือก็โทรหาเขาด้วยความกังวล
“อีกสักพักพี่ก็จะถึงแล้ว”
เขาแค่ตอบกลับไป ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ยังไม่ได้นอน เพียงแค่นั่งอยู่บนโซฟาตลอดทั้งคืน
ในหัวของเขา เต็มไปด้วยคำพูดปฏิเสธของเวินจิ้ง
เขาบีบที่หัวคิ้วอย่างเหนื่อยล้า เขาสั่งให้เกาเชียนเข้ามา
เปลี่ยนเป็นชุดเจ้าบ่าว แล้วเขาก็ออกจากบริษัท
เกาเชียนมองไปที่bossอย่างใจจดใจจ่อ วันนี้เป็นวันแห่งความสุขของประธานมู่ แต่ใบหน้าของเขา มีเพียงใบหน้าที่เย็นชาไม่มีที่สิ้นสุด
แม้แต่ก่อนวันแต่งงานเขาหนึ่งวัน ก็ยังทำงานจนล่วงเวลาขนาดนี้
เขาไม่กล้าที่จะพูด หรือถามอะไรมาก เกาเชียนขยันขันแข็งขับรถต่อ
โรงแรมหนานเฉิง
ช่างแต่งหน้ากำลังแต่งหน้าให้กับมู่ซือซือ เธออยากจะยิ้มออกมา แต่ก็ไม่สามารถที่จะยิ้ม หรือหัวเราะได้เลย
ก่อนงานแต่งงานทั้งฝ่ายชาย และฝ่ายหญิง ไม่สามารถพบกันได้ แต่ว่าเมื่อคืนเธอไม่พบมู่วี่สิงเลย เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ
ความรู้สึกยังคงอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งโจวเซินเดินเข้ามา
เขาอยู่ในชุดสูทสีกรมท่า ดูหรูหรา และสง่างาม
แต่โจวหย่านรู้จักเขาเป็นอย่างดี เขาก็คือหมาป่า ที่อยู่ในร่างแกะนั่นเอง
“มาแล้วเหรอ”โจวหย่านน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“สุดท้ายก็จะได้แต่งงานกับมู่วี่สิงแล้ว เป็นความปรารถนาของเธอนี่”โจวเซินเดินเข้ามา มองน้องสาวแสนสวยของตัวเองผ่านกระจก
แม้ว่าอายุของเธอจะน้อย แต่หลังจากผ่านหนึ่งปีแห่งการทดสอบนี้มาได้ เธอก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก
มันเป็นสิ่งที่พิเศษจริงๆ
“ก็ใช่น่ะสิ ขอบคุณนะพี่ชาย”โจวหย่านยิ้มอย่างไม่จริงใจออกมา
“ฉันออกไปเดินข้างนอกนะ มีเรื่องอะไรโทรเรียกพี่ชายได้เลยนะ”โจวเซินหมุนตัวออกไป
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของโจวหย่านค่อยๆ ลดลง
ทุกนาที ทุกวินาทีของเวลา ค่อยๆ ผ่านไป เวลาของพิธีงานแต่งงานก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
โจวหย่านเรียกให้เพื่อนเจ้าสาวเข้ามาหา“วี่สิง เป็นยังไงบ้าง？”
“คุณมู่อยู่ข้างนอกงานแล้วล่ะ”
“งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ”
ในเวลาเดียวกัน ด้านนอกของโรงแรม
เวินจิ้งนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ มองดูแสงไฟที่ระยิบระยับของโรงแรม โดยไม่มีการขยับเคลื่อนไหวไปไหนเลย
“คุณครับ ถึงแล้วนะครับ”คนขับได้เตือนอย่างหมดความอดทน
“อ่า โอเคค่ะ”เวินจิ้งดึงสติกลับคืนมาได้
แล้วผลักประตูรถออกมา แต่ขาของเธอกลับไม่ขยับ
เธอมาทำอะไร
เธอหลับตาลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ
เพียงแต่ เธอไม่สามารถควบคุมมันได้
ในขณะเดียวกัน ก็มีร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างเธอ
“หลี่ซี่？”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“ใช้ได้นี่ ดีที่ยังจำชื่อของผมได้”หลี่ซี่อยู่ในชุดสูทสีขาว ทำให้เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูพิเศษ
ใบหน้าของเวินจิ้งไม่แสดงสีหน้าใดๆ ยืนนิ่ง เตรียมวางแผนที่จะหนีออกมา
หลี่ซี่ขวางเธอไว้“ในเมื่อก็มาแล้ว ก็เข้าไปด้วยกันนะครับ”
“ฉันไม่ได้จะเข้าไปนะ คุณหลี่”เวินจิ้งขมวดคิ้วขึ้น แสดงท่าทีรำคาญ
หลี่ซี่ยกมือขึ้น แล้วจับไปที่ปลายคางของเวินจิ้ง“ผมอยู่นี่ ไว้ใจผม ว่าจะไม่มีใครรังแกคุณได้”
เวินจิ้งยังคงไม่ยอม
หลี่ซี่รู้สึกสิ้นหวัง อยากที่จะเอาชนะ
ถึงแม้ว่าเขาจะดูธรรมดา แต่มีเงิน ผู้หญิงทุกคนแทบจะไม่เคยปฏิเสธเขาเลย
เวินจิ้ง กลับปฏิเสธเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันไว้หน้าเธอแล้วนะ แต่เธอยังหน้าด้านอีก”หลี่ซี่โกรธมาก พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห
สีหน้าของเวินจิ้งยังคงเรียบนิ่ง หลี่ซี่ไม่สนใจเธอ และเดินเข้าไปข้างในงานแล้ว
สวนดอกไม้บนชั้นดาดฟ้า ได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม ภายในสวนถูกประดับด้วยลูกบอล และดอกไม่สีขาวบริสุทธิ์เต็มสวน
มู่วี่สิงได้มาถึงแล้ว เขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีดำพอดีตัว ตัวเขามีเสน่ห์ เปล่งประกายออร่าออกมา แต่มันได้ช่วยเพิ่มความลึกลับ และน่าค้นหาให้เขาด้วย ทำให้ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยหยุดมองไปที่เขาตลอด
หลังจากนั้นไม่นาน，โจวหย่านเดินออกมาช้าๆ พร้อมกับเพื่อนเจ้าสาว
สายตาของเธอ จดจ่อไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของมู่วี่สิง ซึ่งทำให้เธอทั้งสับสน และหลงใหล
ชายผู้มีเกียรติคนนี้ กำลังจะได้เป็นสามีของเธอแล้ว
ริมฝีปากเล็ก ค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้นอย่างช้าๆ เธอเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้น อย่างไม่เป็นธรรมชาติ
เพียงแค่ ภายในงานเลี้ยงที่เงียบสงบแห่งนี้ แต่กลับมีเสียงบึ้งตึงเสียงหนึ่ง โพล่งออกมา
ผู้หญิงแต่งตัวหรูหราคนหนึ่ง เดินเจ้ามาพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ด ระหว่างคิ้วและตา สามารถระบุได้อย่างชัดเจน ว่าคล้ายกันกับโจวหย่าน
เสียงนี้ มันเป็นเสียงที่โจวหย่านคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ตัวของเธอแข็งทื่อ เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
สีหน้าของเธอค่อยๆ ซีดลง ปลายเล็บของเธอแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อผิวหนัง
ในที่สุด ฝีเท้าของเลี่ยวหยง หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอยกมือขึ้นเพื่อเตรียมที่จะตบ
“เพียะ——”
ทุกคนในงาน อ้าปากค้างในทันที
โจวหย่านมองดูผู้หญิงสูงอายุที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาค่อยๆ เอ่อขึ้นมาในดวงตา
เธอเม้มริมฝีปากอย่างแรง เพื่อไม่ให้น้ำตาร่วงลงมา
“แม่”สุดท้าย เธอก็ร้องไห้ออกมา
และเลี่ยวหยงก็ได้สั่งให้บอดี้การ์ดของเธอ นำคนออกไปจากห้องนี้ให้หมด ไม่ให้มีส่วนเกินเหลืออยู่
“งานแต่งนี้ยกเลิก”
เพียงแค่หนึ่งประโยคที่เยือกเย็น ไม่มีคำอธิบายอื่นๆ เพิ่มเติม
“แม่คะ หนูไม่ไป！”โจวหย่านพยายามอย่างหนักที่จะต่อสู้ แม้กระทั่งพยายามที่จะรั้งมู่วี่สิงไว้
เพียงแต่คู่ต่อสู้ของตัวเอง ที่เป็นบอดี้การ์ด และผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอ ยังผลักไสไล่ส่งเธออย่างเย็นชา
“วี่สิง คุณช่วยหยุดแม่ของฉันที！”โจวหย่านอดไม่ได้ที่จะร้องไห้คร่ำครวญออกมา เมื่อเห็นว่าระยะห่างระหว่างเธอกับมู่วี่สิงนั้น ยิ่งไกลและไกลออกไป เธอไม่ได้พร้อมยอมรับมันนะ
เธอตั้งตารอให้มาถึงวันนี้ อย่างยากลำบาก
แต่ใบหน้าของผู้ชายช่างเฉยชา ดวงตาของเขา ไม่เคยหันมามองโจวหย่านเลย
แขกที่อยู่รอบๆ เห็นฉากนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
“วี่สิง！วี่สิง！”ในขณะที่โจวหย่าน ต้องการเพียงแค่ความช่วยเหลือจากมู่วี่สิง
แม้ว่าเธอจะกรีดร้อง จนคอแทบแตก แต่เธอกลับเห็นเพียงแค่ มู่วี่สิงหมุนตัวเดินจากไป
และเธอก็ถูกบอดี้การ์ดนำตัวเข้าไปในรถ
ข้างๆ หู มีเสียงของแม่ที่กำลังโกรธอยู่“ใครเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้！”
โจวหย่านหดคอของเธอด้วยความกลัว และไม่พูดอะไร
เลี่ยวหยงรู้เรื่องนี้มานานแล้ว และตะคอกออกมาด้วยความโกรธเคือง“ฉันไม่ควรจะปล่อยให้เธออยู่กับโจวเซิน！งานแต่งงานครั้งนี้ ฉันไม่มีวันยอมรับมันได้ ยอมแพ้ซะเถอะ”
“จนกว่าหนูจะตาย！”โจวหย่านก็สวนตอบแทบจะขาดใจ！
……
ทางเดินของโรงแรม เวินจิ้งไม่คิดว่าตัวเธอเองจะหลงทาง ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ก็หาห้องน้ำไม่เจอสักที
มันหันตัวกลับ ตั้งใจที่จะเดินออกมาตามเส้นทางเดิม แต่ไม่คิดว่าจะได้ชนเข้ากับ อ้อมกอดที่แข็งแกร่งเข้า
“ขอโทษค่ะ”
“จะไปไหนเหรอครับ？”เสียงทุ้มน่าฟัง ดังก้องอยู่ในหูของเธอ
แต่เวินจิ้งตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาสนใจ และไม่ได้สนใจผู้ชายคนนี้
โจวเซินขมวดคิ้ว มองไปที่เวินจิ้ง และเขาพูดขึ้นมาอย่างเงียบๆ“ทางนี้ไม่มีทางออกนะครับ，ต้องการให้ผมนำทางคุณไหม？”
เวินจิ้งหยุดเดิน แล้วหันไปมองผู้ชายคนนั้น
ลักษณะรูปร่างของเขาดูลึกลับ หล่อเหลา บวกกับชุดเสื้อผ้าที่โดดเด่น ทำให้ยิ่งสะดุดตา
ใบหน้าของเวินจิ้ง ไม่แสดงอาหารใดๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า“งั้นต้องรบกวนคุณแล้วค่ะ”
ไม่คิดว่าโจวเซินจะไม่ได้พาเธอไปประตูใหญ่ของโรงแรม แต่กลับพาเธอมาด้านหลังของสวนดอกไม้
ไม่มีงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ตามที่คาดไว้ แต่มีเพียงฉาก ที่กำลังดูยุ่งวุ่นวายอยู่
แขกเกือบจะกลับออกไปกันหมดแล้ว พนักงานกำลังทำความสะอาดกันอยู่
งานแต่งงาน……ทำไม่จบเร็วจัง？
โจวเซินประหลาดใจขึ้นมาทันที ซ่อนความคิดไว้ในดวงตา ได้แต่กำหมัดแน่น
ในขณะเดียวกัน，ก็มีลูกน้องของเขารีบวิ่งเข้ามา เพื่อจะรายงานเรื่องต่างๆ ให้กับเขา แต่เขาได้ส่งสัญญาณให้หยุดก่อน
ดวงตาอันแสนลึกลับของเขา ก้มลงไปมองเวินจิ้ง，“ผมจะพาคุณออกไปก่อน”
“ขอบคุณค่ะ”เวินจิ้งตอบออกไปเบาๆ
แต่ก็ยังอดมองไปที่ลานกว้างนี้ไม่ได้ ว่างานแต่งงานนี้มันจบลงแล้วจริงๆ……หรือถูกขัดจังหวะกลางทาง
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ เธอก็รู้สึกดีใจ
แต่ก็ต้องรีบลบความคิดนี้ไปอย่างรวดเร็ว
