บทที่426 เพื่อมู่วี่สิง เธอต้องแบกรับเอาไว้
ดวงตาค่อยๆแดงขึ้นมา ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ตั้งแต่ไหนตอนไร เวินจิ้งหายใจเข้าลึกๆ เพิ่งหมุนตัวกลับไป ก็กลับกระทบเข้ากับอ้อมกอดที่คุ้นเคย
มู่วี่สิง……มาตอนไหน
เธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กอดเอวของเขาไว้แน่น
นิ้วเรียวยาวของมู่วี่สิง ค่อยๆเช็ดน้ำตาของเธอ
เขารู้ว่าเธอกลัว ในเวลานี้ ทำได้เพียงปลอบใจเธออย่างไม่มีเสียงแบบนี้เท่านั้น
“ผมไม่ให้คุณเป็นอะไรไปแน่นอน ” เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากพูดเสียงทุ้มออกมา
เวินจิ้งไม่ได้พูดอะไร ถูไปที่หน้าอกของมู่วี่สิงเบาๆ และเธอเงยหน้าขึ้น
มองดูใบหน้ารูปหล่อของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แค่อยากที่จะจดจำเขาตลอดไป
ถ้า……เธอข้ามผ่านมันไปไม่ได้จริงๆล่ะ
“ มู่วี่สิง ถ้าฉันตายแล้ว……”
“คุณไม่ตายแน่นอน ” มู่วี่สิงรีบพูดตัดเธออย่างรวดเร็ว
“ฉันพูดว่า ถ้า ” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ
“ไม่มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแน่นอน ”
“คุณฟังฉันพูด! ” เขย่งเท้าขึ้น เวินจิ้งปิดปากของเขา
ดวงตาที่แวววาวมองที่เขา เวินจิ้งพูดอย่างอ่อนโยน “ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับฉันจริงๆ คุณไม่ต้อง……”
ยังพูดไม่จบ มู่วี่สิงก็จับข้อมือของเธอ ผลักกดเข้ากับกำแพงอย่างโหดเหี้ยม จูบลงอย่างเร่าร้อนปิดคำพูดทั้งหมดของเธอ
น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม มู่วี่สิงจูบอย่างสะอาดหมดจดอย่างมีความอดทน
แต่ดวงตาของเธอเหมือนกับเปิดก๊อกน้ำไว้ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
จนตรอกเหลือเกิน
เธอหันหลัง แต่กลับถูกมู่วี่สิงดึงเข้ามาในอ้อมกอด
ทำไมอยู่หน้าเขา เธอสูญเสียการควบคุมอย่างคาดไม่ถึง
“ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับคุณ ผมก็อยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน ” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งฟังไม่ชัด เหมือนกับตะโกนออกมา
เวินจิ้งมองเขาอย่างไม่กะพริบตา ดวงตาที่ค่อยๆแดงขึ้นมาของมู่วี่สิง เขา……
เสี้ยววินาทีนั้น เธอถูกเขาจูบอีกครั้ง
มีบางอย่างร้อนๆหยดลงมาที่ด้านหลังของเธอ ร้อนอย่างมาก
เวินจิ้งสั่นไปทั้งตัว ค่อยๆยกมือขึ้นมา กอดมู่วี่สิงไว้แน่น
เธอเปิดปากพูดออกมา “ฉันไม่เป็นอะไรแน่นอน ”
อย่างน้อยเพื่อมู่วี่สิง เธอต้องแบกรับเอาไว้
“อืม ”อารมณ์ของผู้ชายปรับดีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตอนที่เวินจิ้งลืมตานั้น ผู้ชายที่ตาแดงเมื่อกี้เหมือนราวกับเป็นแค่ฝันไป
กินอาหารเย็นเสร็จ เดิมทีหลินเวยกับหลิงอี้จะมา แต่เวินจิ้ง 一一ปฏิเสธไปหมดแล้ว
เธออยากอยู่คนเดียว
อั้ยเถียนกับหลิงอี้ล้วนโทรศัพท์หาเธอ มีกำลังใจจากเพื่อน อารมณ์ของเวินจิ้งก็ดีขึ้นมาแล้ว
แต่ว่าทางหลุมนี้ ก็ต้องเป็นเธอเองที่ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้
มู่วี่สิงนั่งอยู่บนโซฟา ไม่ไกลหนัก มองไปที่โน๊ตบุ๊คที่วางอยู่ด้านหน้าเหมือนทุกที แต่ว่าสติของเขากลับไม่ได้อยู่กับการทำงานตั้งนานแล้ว
เวินจิ้งมองเขาอย่างใจลอย ใบหน้านี้ สลักลึกลงไปในหัวสมองของเธอแล้ว
ฉีกริมฝีปากขึ้น เธอพูดว่า “มู่วี่สิง คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ”
หลายคืนมานี้มู่วี่สิงอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ค่อยได้พักผ่อนดีๆสักเท่าไร พรุ่งนี้ก็ผ่าตัดแล้ว เขาไม่สามารถอดหลับอดนอนอีกแล้ว
“อืม พักผ่อน ” มู่วี่สิงรับคำ นวดที่หัวคิ้ว มองเวินจิ้งที่เดินมาข้างๆ
มองดูท่าทางของเขา เวินจิ้งตกตะลึง
“คุณจะนอนที่นี่? ”
“ไม่มีคุณอยู่ข้างๆ คุณคิดว่าผมจะนอนหลับไหม? ” มู่วี่สิงพูดเสียงเข้ม
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก ขยับตัวออกไปนิดหนึ่ง
เห็นมู่วี่สิงเอนนอนลง ใจของเธอก็มีอาการเต้นผิดจังหวะนิดหน่อย
ใจสั่นไหว ไม่เอนนอนสักที
“เวินจิ้ง ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เวินจิ้งหันหน้าไป มู่วี่สิงหลับตาไปแล้ว
เธอค่อยๆผ่อนคลายลงมาบ้าง
เอนตัวนอนลง เธอนอนหันข้าง มองดูใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของมู่วี่สิง ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอต้องนอนไม่หลับแน่เลย……
“เป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ นอนได้แล้ว ” มู่วี่สิงลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เวินจิ้งมองดูเขาอย่างชื่นใจ สายตามีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก
ดูเหมือนว่าเธอ……จะนอนไม่หลับแล้วจริงๆ
เวลาห่างจากการผ่าตัดวันพรุ่งนี้ อีกแค่สิบสองชั่วโมงเท่านั้น
“คุณนอนเถอะ ฉันมองดูคุณ ” เวินจิ้งมองดูมู่วี่สิงอย่างไม่กะพริบตาจริงๆ
ผู้ชายขมวดคิ้ว แขนยาวยืนไปดึงเวินจิ้งเข้ามาในอ้อมกอด คางติดกับหน้าผากของเธอ ค่อยๆจูบเบาๆ
“คุณไม่นอน ผมก็ไม่นอน ”
“ไม่ได้! พรุ่งนี้คุณเป็นคุณหมอผ่าตัด แต่พรุ่งนี้ฉันฉีดยาชาเข้าไปก็หลับแล้ว……”เวินจิ้งบ่นพึมพำ
ดังนั้น เวลาการผ่าตัดพรุ่งนี้ทั้งวันของเธอก็ล้วนต้องนอนหลับนะ!
แต่ว่ามู่วี่สิงจำเป็นต้องรักษาสมาธิและสติให้เป็นอย่างดี เขาจำเป็นต้องพักผ่อน!
คิดถึงเรื่องนี้ เวินจิ้งยืนมือไปปิดตาทั้งสองข้างของมู่วี่สิง
แต่ว่า ปิดไม่ได้
เวินจิ้งโกรธนิดหน่อย “คุณรีบหลับตา! ”
“ผมจะดูว่าคุณนอนแล้ว ผมถึงจะนอน ” มู่วี่สิงจับข้อมือของเธอแน่น ไม่ให้ขยับเขยื้อน
เวินจิ้งตีที่แก้มเบาๆ แต่ว่าเธอตื่นแล้วจริงๆหนิ!
แต่เมื่อ คำนึงถึงมู่วี่สิง ก็ต้องหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง
ไฟในห้องผู้ป่วยปิดลง มู่วี่สิงมองดูใบหน้าที่ใสสะอาดของเวินจิ้ง ค่อยๆจูบลงไปที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอ เขาก็ค่อยๆลุกขึ้นมา
อารมณ์สุขุมนิ่งเงียบในดวงตาของเขาแพร่ออกไป เขาเดินออกมาตรงระเบียงทางเดิน เพิ่งจะหยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมา ก็มีเงาร่างสูงเดินเข้ามาใกล้
หลิงอี้มองดูมู่วี่สิง ถามเสียงเข้ม “เธอหลับแล้ว? ”
“อืม ”
“อารมณ์ของเธอดีไหม? ”
“ร้องไห้แล้ว ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
แค่คิดถึงสีหน้าที่เวินจิ้งร้องไห้เมื่อกี้ เขาก็เจ็บปวดไปทั้งใจ
มีแค่นิโคตินเท่านั้นที่จะทำให้เขาสงบนิ่งลงมาได้นิดหน่อย
หลิงอี้นิ่งเงียบไป และสูบบุหรี่อย่างหนักหน่วง ปลอบให้หลินเวยหลับแล้วเขาก็รีบมาทันที
“พรุ่งนี้คุณต้องผ่าตัด คืนนี้ผมเฝ้าเองเถอะ ” หลิงอี้พูด
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มองดูประตูห้องที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง จะนอนหลับลงได้ยังไง
แต่ว่า คืนนี้เขาจำเป็นต้องพักผ่อน ไม่อย่างนั้นสภาพและอารมณ์ของเขายิ่งไม่ดีขึ้นไปอีก
ผู้ชายสองคนมองหน้ากัน เป็นที่รู้กันของทั้งสองฝ่าย
มู่วี่สิงเดินกลับไปที่ห้องทำงาน หลิงอี้อยู่ด้านนอกคนเดียว
ก่อนฟ้าสาง ก็มีเสียงร้องกรี๊ดออกมาจากห้องคนไข้กะทันหัน เวินจิ้งตกใจจนเหงื่อออกไปทั้งตัว ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน
สภาพแวดล้อมที่มืดสนิท ยืนมือออกไปมองไม่เห็นมือ เวินจิ้งใจเต้นรัว ฝันเมื่อกี้……เป็นภาพการผ่าตัดล้มเหลวที่เธอนอนเสียชีวิตอยู่บนเตียงผ่าตัด
นึกถึง……ก็เสียวสันหลัง
ตอนที่ตื่นตระหนกนั้น ก็มีเสียงเท้าดังขึ้นมาจากหน้าประตู ไฟที่อยู่หัวเตียงสว่างขึ้น เวินจิ้งดึงสติแล้วร้องเรียก “มู่วี่สิง —— ”
เสียงเท้านั่นหายไปอย่างฉับพลัน
ลืมตาขึ้น เป็นหลิงอี้
สีหน้าของเวินจิ้งขาวซีด ไม่ได้ร้องเรียกอีก
หลิงอี้ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ถามอย่างเป็นห่วง “ฝันร้ายเหรอ? ”
เวินจิ้งพยักหน้า
หลิงอี้เทน้ำอุ่นใส่แก้วเดินมา นั่งลงข้างๆเวินจิ้ง “ไม่เป็นไร ผมอยู่ที่นี่ ”
เวินจิ้งตาละห้อย รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
“คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ? ” เธอถามเสียงต่ำ
“คืนนี้มู่วี่สิงพักผ่อน ผมเฝ้าอยู่ด้านนอก ”
เวินจิ้งปรายตาขึ้น พูดออกมานิ่งๆ “ขอบคุณคุณนะ ”
“นอนเถอะ จะปิดไฟไหม? ” เห็นสีหน้าของเวินจิ้งดีขึ้นมาก หลิงอี้ถาม
เวินจิ้งพยักหน้า
วันถัดมา เวินจิ้งตื่นขึ้นมาแปดโมงเช้าพอดี หลิงอี้ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเธอ ไม่ได้นอนทั้งคืน
“หลิงอี้ คุณกลับไปพักเถอะ ”
เธอก็ใกล้ที่จะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว
หลิงอี้ไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ มองดูเวลา “รอให้คุณเข้าไปก่อน ”
