บทที่430 คุณภรรยามู่ คุณหลบหนีไม่ได้
มองดูผู้ชายที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเวินจิ้งร้อนขึ้นมา
ความรู้สึกตอนแรกที่ตื่นขึ้นมาก็คือกระหายน้ำมาก จนถึงตอนนี้ความทรงจำทั้งหมดก็ลอยขึ้นมา ในที่สุด……เธอก็ได้พบเขาอีกครั้งแล้ว
การผ่าตัดของเธอสำเร็จแล้ว!
สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ เธอกำลังที่จะลงจากเตียง มู่วี่สิงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมกอดไว้แน่น
“คุณภรรยามู่ ” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เต็มไปด้วยความคิดถึง
น้ำตาของเวินจิ้งไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
การผ่าตัดของเธอสำเร็จแล้วจริงๆ
กอดมู่วี่สิงไว้แน่น เธอแนบอิงที่แผ่นอกของเขา สัมผัสกลิ่นอายความรู้สึกที่คุ้นเคยบนร่างกายของเขา
“ฉันหลับไปนานมากเลยใช่ไหม ” เธอถาม
ความรู้สึก เหมือนผ่านไปหลายวันแล้ว
“สิบวัน ”
เวินจิ้งตกตะลึง “ทำไมฉันถึง……”
“คุณตกอยู่ในอาการโคม่าอย่างรุนแรง และรวมกับติดเชื้อจากการผ่าตัด เพราะฉะนั้นเลยไม่ฟื้นขึ้นมา ” มู่วี่สิงพูดเสียงเข้ม
“วางใจเถอะ ในเมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าการผ่าตัดนั้นประสบความสําเร็จ ”
เวินจิ้งพยักหน้า มองเห็นมู่วี่สิงหมุนตัวกลับไป เธอรีบดึงแขนของเขาเอาไว้ “อย่าไป ”
“ผมไปเปลี่ยนน้ำเกลือให้คุณ ” มู่วี่สิงพูดอย่างทะนุถนอม
“อ่อ ” เวินจิ้งปล่อยมืออย่างอึดอัดใจ
ถึงแม้ว่าพยาบาลจะอยู่ แต่มู่วี่สิงก็จะฉีดยาให้เธอด้วยตัวเอง เธอกลัว เอามือซ่อนไปที่ด้านหลัง
“เป็นเด็กดีนะ ให้น้ำเกลือขวดนี้หมดก่อนถึงจะกินอาหารได้ ”
ได้ยินอย่างนั้น เวินจิ้งก็รู้สึกว่าตัวเองหิวมากจริงๆ
แต่ว่า มู่วี่สิงฉีดยาให้เธอ……ความรู้สึกนี้รู้สึกแปลก……
“ให้พยาบาลมาทำเถอะ ”
“พยาบาลเลิกงานแล้ว ”
เวินจิ้งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ตอนที่เหม่อลอยอยู่นั้นมู่วี่สิงก็จับมือเธอ “ผ่อนคลาย ”
เธอออกแรงมากเกินไป
“เวินจิ้ง ผ่อนคลาย ” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเข้มงวดขึ้นมา
สังเกตเห็นว่ามู่วี่สิงดูเหมือนว่าจะโกรธจริงๆ เวินจิ้งไม่กล้าแหย่เขา หันกลับไปคลายมือออก
เจ็บนั้นเจ็บมากๆ แต่ว่ามือของมู่วี่สิงจับเธอเอาไว้ เยียวยาความเจ็บปวดของเธออย่างน่าอัศจรรย์
มู่วี่สิงกอดเธอจากด้านหลัง “เวินจิ้ง ขอบคุณที่คุณตื่นขึ้นมา ”
เขากลัวมากๆ ว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ
เวินจิ้งสั่น ๆ ความรู้สึกของมู่วี่สิงเธอสัมผัสได้
ถ้าเป็นมู่วี่สิงที่นอนสลบไสลไปสิบวัน เธอก็กลัวมากเหลือเกิน
ทันใดนั้น เหมือนมีอะไรบางอย่างกระทบผิวที่นิ้วมือ เวินจิ้งก้มหน้าลง แหวนวงที่คุ้นเคยอยู่ที่นิ้วมือเข้ามาในสายตาของเธอ
รูปแบบที่เรียบง่าย แต่การดีไซน์โดดเด่นเป็นพิเศษ
เป็นแหวนขอแต่งงานที่มู่วี่สิงให้เธอในงานแต่ง
ทำไมถึง……
มองมู่วี่สิงอย่างประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้ฉวยโอกาสตอนที่เธอสลบอยู่แล้วแอบใส่ให้เธอหลอกนะ!
เวินจิ้งรู้สึกไม่สบอารมณ์ เอาจะถอดมันออก
มือของมู่วี่สิงรีบหยุดการกระทำของเธอ “คุณภรรยามู่ คุณหลบหนีไม่ได้ ”
คำพูดที่เผด็จการเข้ามาในหู ตอนที่เวินจิ้งตกตะลึงอยู่นั้น จูบของมู่วี่สิงบรรจงลงมาพอดี กลิ่นอายสัมผัสที่คุ้นเคยนั้นทำให้เธอหลงใหล
เธอเงยหน้าขึ้นรับ น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
มู่วี่สิง……อยู่ข้างเธอแล้วจริงๆ
“ห้ามร้องไห้อีกแล้วนะ ” จูบเช็ดน้ำตาของเธอจนหมด น้ำเสียงของมู่วี่สิงอ่อนโยนทะนุถนอมมาก
เวินจิ้งพยักหน้าตลอด แต่ว่าน้ำตาไหลออกมาหนักกว่าเดิม
เธอเช็ดตลอด มู่วี่สิงทนไม่ไหว จูบไปด้วยอีก
ในห้องผู้ป่วยเต็มไปด้วยกลิ่นอันหอมหวานของฤดูร้อน
รู้ว่าเวินจิ้งฟื้นขึ้นมา หลินเวยกับพี่น้องตระกูลหลิงก็รีบมาทันที
เวินจิ้งกำลังกินข้าว ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยก็ครึกครื้นขึ้นมา เธอรู้สึกปรับตัวไม่ทันนิดหน่อย
“เวินจิ้ง คุณทำฉันตกใจหมดเลยรู้ไหม! ” หลิงเหยากอดเธอ รู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาจะร่วงออกมา
เวินจิ้งหัวเราะ “คุณดูฉันตอนนี้ กินได้ดื่มได้แล้ว”
“เสี่ยวจิ้ง มีตรงไหนที่ไม่สบายอีกหรือเปล่า? ” หลินเวยถามอย่างเป็นห่วง
“ดีค่ะ มีบางครั้งที่ปวดหัวบ้าง แต่ว่าคุณหมอมู่บอกว่าเป็นอาการปกติ ” เวินจิ้งมองไปที่มู่วี่สิงแว๊บหนึ่ง
แต่มองแป๊บหนึ่ง แก้มก็แดงจนจะระเบิดออกมาแล้ว
“งั้นก็ดี ”
“คุณหมอมู่ คุณออกมากับฉันแป๊บหนึ่ง ”
ที่ระเบียงทางเดิน หลินเวยท่าทางลังเลที่จะพูด
“เสี่ยวจิ้งฟื้นขึ้นมาแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ลำบากคุณแล้วนะ ” หลินเวยพูดอย่างมีมารยาท
แต่ก่อนเป็นเพราะเวินจิ้งนอนหลับสลบไสล เธอเลยมีท่าทางที่ไม่ค่อยดีกับมู่วี่สิงสักเท่าไร
แต่ว่า แค่คำขอโทษก็กลับพูดออกมาไม่ได้
“พวกเราทำเพื่อเวินจิ้ง ผมจะอยู่เคียงข้างเธอตลอด ” มู่วี่สิงพูดอย่างมั่นคง
หลินเวยตกตะลึง ความสัมพันธ์ระหว่างมู่วี่สิงกับเวินจิ้งเมื่อกี้ เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจน
“ฉันไม่อยากให้เธอเจออันตรายอีกแล้ว ” หลินเวยพูดเสียงเข้ม
“ผมรู้ ”
ในห้องผู้ป่วย เวินจิ้งรู้สึกกังวลเล็กน้อย
แม่กับมู่วี่สิงมีอะไรที่จะต้องพูดกัน
สังเกตเห็นท่าทางของเวินจิ้ง หลิงเหยาพูดแหย่เธอ “เป็นอะไร เป็นห่วงมู่วี่สิง? ”
“เปล่า ” เวินจิ้งพูดปากไม่ตรงกับในใจ
“ไม่กี่วันมานี้คุณนายหลินเป็นห่วงคุณมากจริงๆ ถ้าคุณไม่ฟื้นขึ้นมาอีก คาดว่าเธอจะต้องไม่ลงรอยกับมู่วี่สิงจริงๆแน่ๆ ” หลิงเหยาพูดอย่างจนปัญญา
ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายค่อยพูดปลอบหลินเวยอยู่ตลอด ถึงทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมานิดหนึ่ง
“โทษฉันทั้งหมด ” เวินจิ้งรู้สึกผิด
“พูดอะไรน่ะ ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด ห้ามโทษตัวเอง ไม่ใช่ว่าคุณอยากป่วยสักหน่อย ”
เวินจิ้งถึงมีรอยยิ้มออกมานิดหน่อย พูดกับหลิงเหยาอยู่ หลินเวยก็กลับเข้ามา
แค่ไม่เห็นเงาของมู่วี่สิง
สายตาของเวินจิ้งมองไปด้านนอกตลอดเวลา
หลินเวยมองความคิดเธอออก พูดอย่างจนปัญญาว่า “คุณหมอมู่ไม่ได้นอนพักผ่อนมาหลายวันแล้ว ฉันให้เขาไปพักผ่อนดีๆแป๊บหนึ่ง ”
ได้ยินอย่างนั้น เวินจิ้งยิ่งกังวลเพิ่มไปอีก
เธอสลบไสลไปสิบวัน หรือว่ามู่วี่สิงค่อยเฝ้าเธอตลอด?
ตอนกลางคืนเวินจิ้งต้องพักผ่อน ผู้คนที่มาเยี่ยมในห้องผู้ป่วยก็ค่อยๆกลับกันแล้ว
เธอยังคงต้องอยู่ที่โรงพยาบาลไปสักพัก พรุ่งนี้หลิงเหยาถึงจะเอาหนังสือบางส่วนมาให้เธอ เวินจิ้งมองดูข้อความวีแชทอย่างเบื่อหน่าย
ถึงแม้ว่าจะดึกแล้ว แต่เธอกลับยังไม่ชีวิตชีวาอยู่
น่าจะเป็นเพราะไม่กี่วันมานี้เธอนอนมากเกินไป
ยกมือขึ้นมา มองดูแหวนที่อยู่บนนิ้วมือ เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมานิดๆ
แต่ว่า เร็วเกินไปหรือเปล่า……
เธอยังไม่ได้ตอบตกลงมู่วี่สิงที่จะแต่งงานซ้ำอีกครั้งเลยนะ
คิดถึงเรื่องนี้ ก็ควรถอดแหวนเก็บก่อน
แต่ในวินาทีนั้น ก็มีเสียงดังมาจากประตู ร่างสูงยาวของมู่วี่สิงเดินเข้ามา
มองเห็นท่าทางของเวินจิ้ง สีหน้าเข้มขรึมขึ้นมาทันที
“อย่าขยับ ” เขาสั่ง
เวินจิ้งหยุดนิ่งไม่ไหวติง มองมู่วี่สิงอย่างเหม่อลอย
“ห้ามถอด! ” มู่วี่สิงพูดเสียงต่ำ
“แต่ว่า พวกเราไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้นสักหน่อย ” เวินจิ้งพึมพำ
แหวนสวมอยู่บนนิ้วกลางของเธอ แต่เธอกับมู่วี่สิง……ก็เหมือนจะไม่นับว่าอยู่ด้วยกัน
นึกถึงแต่ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับโจวหย่าน เธอก็โกรธขึ้นมา!
หันหลังเอนตัวนอนลง เธอเหลือเพียงแค่ร่างด้านหลังให้กับมู่วี่สิง
ผู้ชายขมวดคิ้ว ดึงร่างของเวินจิ้งขึ้นมา เอาเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอก
“โกรธอะไร? ”
“ไม่ได้โกรธ ” เวินจิ้งพูดปากไม่ตรงกับใจ ยังคงถอดแหวนอยู่
ในดวงตาของมู่วี่สิงยิ่งเพิ่มความโกรธมากขึ้น
กุมมือเล็กทั้งสิบนิ้วของเธอไว้แน่น เขาพูดเสียงต่ำว่า “ภรรยามู่คือคุณเท่านั้น แหวนวงนี้ ก็เป็นของคุณแค่คนเดียว ”
“แล้ว……โจวหย่านล่ะ! ”
