บทที่ 443 ผมจะได้อยู่ในความดูแลของคุณ
แม้ว่าสระน้ำแห่งนี้จะอยู่ใกล้กับหัวมุม แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้
เวินจิ้งรู้สึกสับสนเล็กน้อย มือของเธอกดลงไปบนหน้าอกของมู่วี่สิง
“อึ้อ” เธอทำหน้าย่น
ในวินาทีต่อมา มู่วี่สิงได้อุ้มเธอขึ้น แล้วนำชุดคลุมอาบน้ำสวมให้บนร่างเธอ ผู้ชายคนนั้นก็ช่วยเธอผูกเชือกรัดเอวให้เธอ
หัวใจของเวินจิ้ง …..ความอบอุ่นกำลังไหลผ่านเข้ามา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมู่วี่สิงก้มลงมา เธอสามารถเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่งดงามของเขาได้ พร้อมหยดน้ำบนร่าง
ให้ตายเถอะ
แก้มของเธอแดงเหมือนมะเขือเทศจริงๆ
เมื่อมาถึงห้อง แต่ไม่ใช่ห้องเดียวกันกับห้องที่เธอพักอยู่กับอั้ยเถียน
เวินจิ้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อความในวีแชทที่อั้ยเถียนส่งมา เวินจิ้ง ฉันจับได้แล้ว เธอกับมู่วี่สิงหลับกันตามสบายเถอะ
เวินจิ้ง ………
“นี่มันห้องของคุณกับเสี้ยงหงไม่ใช่เหรอ” เวินจิ้งมองไปยังเตียงขนาดเล็กทั้งสองเตียง
“ตอนนี้มันคือห้องของเรา” มู่วี่สิงกอดเธอ และช่วยเธอเช็ดทำความสะอาดหยดน้ำบนร่างกาย
เวินจิ้งสนุกไปกับความรู้สึกแบบนี้ รอบยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งเบิกบ้าน กระพริบตามองมู่วี่สิง
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะถอดชุดว่ายน้ำของเธอ เวินจิ้งรีบกระโดดลงจากโซฟา “ฉันเปลี่ยนชุดนอนเองได้!”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย
ปลายนิ้วพันอยู่กับเชือกรัดเอวของเธอ เปลวไฟที่ดูเหมือนจางลงกลับมาลุกขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ต้องการผมเหรอ ฮื้ม” มู่วี่สิงสัมผัสใบหน้าของเธอ
“ไม่ต้องการ….” น้ำเสียงของเวินจิ้งเบาลงเรื่อยๆ
ตัวเธอเองได้เริ่มต่อต้านมู่วี่สิงน้อยลงกว่าเก่าแล้ว
หลังจากเปลี่ยนชุดนอนแล้ว มู่วี่สิงนั่งอยู่บนเสื่อทาทามิ กำลังใช้โทรศัพท์ทำงานอยู่
เวินจิ้งนั่งอยู่บนโซฟาที่ห่างจากเขาเล็กน้อย และมองดูเงาร่างของมู่วี่สิง มีความรู้สึกชื่นชอบมากๆ
ดูไปดูมา ก็เริ่มรู้สึกง่วงแล้ว
ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลับอยู่บนโซฟาตั้งแต่เมื่อไหร่ มู่วี่สิงเดินเข้ามาอุ้มเธอขึ้น จูบอย่างอ่อนโยนลงบนดวงตา จมูกและตรงมายังริมฝีปากของเธอ
ช่างดูลึกซึ้ง ชวนให้หลงใหล
ในรุ่งเช้าเขายังคงทำงานอยู่ เสี้ยงหงที่จัดการธุระเสร็จได้โทรหาเขาอย่างสดชื่น ผู้ชายทั้งสองคนได้ออกไปยังลานด้านนอก
“ทำไมถึงดูเหมือนไม่พอใจอะไรเหรอ” เสี้ยงหงจุดบุหรี่ และยังคงมองไปที่มู่วี่สิงที่มีสีหน้าเฉยเมย
“ชำระหนึ่งใจและจำกัดไว้หนึ่งปรารถนา” มู่วี่สิงรับบุหรี่มา ไฟอยู่ที่นั่นแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้จุด
“จะแต่งงานใหม่เหรอ”
“อืม ถ้าไม่อย่างงั้น” มู่วี่สิงงอริมฝีปาก
เมื่อพูดถึงเวินจิ้ง การแสดงออกของเขาก็อ่อนโยน
เสี้ยงหงส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลือก “ถ้าเป็นแบบนี้ ภาระของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปคุณอาจไม่สามารถวางมันลงได้”
ปลายนิ้วชี้เรียวยาวเคาะเบาๆ ให้ขึ้เถ้าร่วงสู่พื้นดิน เสียงของมู่วี่สิงก็เย็นลงเล็กน้อย “ผมได้จัดการเรียบร้อยแล้ว”
“ได้ เห็นว่าเป็นเพื่อนผมถึงได้เตือนคุณ” เสี้ยงหงไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น มีแค่บางเรื่องที่ต้องพูดคุย
“โจวเซินเข้ามา เกรงว่าหมอคนนั้นจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขา” เสี้ยงหงกล่าว “ผมส่งคนมาเฝ้าดูโจวเซินอยู่ แต่เขาก็ระวังตัวมากขึ้น คนของผมมักจะพ่ายแพ้อยู่เสมอ”
“หลายวันนี้ไม่สามารถหาอะไรเพิ่มเติมได้ ยังคงติดตามเบาะแสของเฉินยุ่ยเซิงหมอคนนั้นอยู่ เขาอยู่ในมือของโจวเซิน” มู่วี่สิงยืนยัน
“ผมก็อาจจะเดาได้”
วันรุ่งขึ้น เวินจิ้งหลับไปจนเกือบจะเที่ยง เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าในห้องมีแต่ความว่างเปล่า
เมื่อคืนนี้…..
เธอนอนอยู่บนเตียงคนเดียว อุณหภูมิรอบข้างหนาวเย็น
และอีกเตียงหนึ่งก็ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบมากกว่าเดิม
ในขณะที่กำลังงัวเงีย ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก มู่วี่สิงเดินออกมาในชุดสีขาวกางเกงสีดำ
“พอดีเลย เราไปทานข้าวเที่ยงกันเถอะ”
เวินจิ้งมองไปยังใบหน้าของเขาไม่สามารถปิดบังความเหนื่อยล้าเอาไว้ได้ เธอขมวดคิ้ว “เมื่อคืนคุณคงไม่ได้นอนสินะ”
“ชินแล้ว”
เวินจิ้งเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้เป็นปกติได้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอกลัวจริงๆว่าร่างกายเขาจะทนไม่ไหว
“คราวหลังเมื่อถึงเวลานอน คุณก็ต้องนอน” เวินจิ้งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณก็ย้ายมาอยู่กับผม ผมจะได้อยู่ในความดูแลของคุณ” มู่วี่สิงยื่นเงื่อนไขมา
เวินจิ้งลดตาลง ทำไมถึงรู้สึกเหมือนว่ามู่วี่สิงกำลังขุดหลุมพรางให้เธอกระโดดลงไป
“ฉันใกล้จะเปิดเทอมแล้ว คงต้องไปอยู่ที่มหาวิทยาลัย”
“อีกทั้งหลินเวยอยู่เพียงลำพังคนเดียว ในวันหยุดฉันก็ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเขาเสมอ ตอนนี้สุขภาพของเขาก็ไม่ค่อยจะดี”
“ดูเหมือนว่าผมยังต้องรออีกสองปีครึ่งแล้วล่ะ” มู่วี่สิงเดินเข้าไปยังห้องน้ำ แล้วช่วยเธอบีบยาสีฟันอย่างนุ่มนวล
“ดูคุณทำสิ” เวินจิ้งยิ้มอย่างมีเลศนัย
มองไปยังการกระทำของมู่วี่สิง ยังไม่ทันจะแปรงฟันก็ถูกขโมยจุ๊บไปหนึ่งครั้ง
แน่นอนว่าคนที่มีนิสัยรักความสะอาดก็ย่อมรู้สึกเบื่อหน่ายนิดหน่อย
“จิ้งจิ้ง” เป็นเสียงที่ดูเอาใจและจำใจ
เวินจิ้งยิ้มอย่างชอบใจ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินออกมา อั้ยเถียนก็เดินมาเคาะประตูพอดี
ทั้งสี่คนไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารของออนเซ็นด้วยกัน มู่วี่สิงและเสี้ยงหงพูดคุยถึงเรื่องธุรกิจ เวินจิ้งเพิ่งจะรู้ว่าเสี้ยงหงได้ลาออกจากตำแหน่งผู้บริหารของบริษัทการผลิตยาเทียนอีแล้ว
และแผนการของเขาหลังจากนั้น ก็จะต้องแข่งขันเพื่อกิจการของตระกูลเซี่ยง
เวินจิ้งมองไปยังอั้ยเถียน “เธอคิดจะตามเสี้ยงหงกลับไปตระกูลเซี่ยงรึเปล่า”
รากฐานของตระกูลเซี่ยงอยู่ที่เมืองเป่ยเฉิง อยู่ห่างจากตระกูลอั้ยเล็กน้อย
อั้ยเถียนกลับส่ายหน้า น้ำเสียงอ่อนลง “อีกไม่กี่วันฉันก็กลับตระกูลอั้ยแล้ว”
อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่สามารถจากไปได้
“เถียนเถียน เธอมีปัญหาอะไรบอกฉันได้” เวินจิ้งพูดอย่างกังวล
“ช่วงนี้เฉินเซียวคอยโจมตีตระกูลอั้ย ฉันไม่สามารถที่จะนิ่งเฉยได้” อั้ยเถียนบ่น
ตอนแรกที่อั้ยเถียนและเฉินเซียวหย่ากัน เฉินเซียวไม่ได้ยินยอม แต่อั้ยเถียนกลับมีความแข็งแกร่งมากที่คิดจะเป็นเสนอหย่า แต่ในความเป็นจริงจนถึงตอนนี้ ก็ยังหย่ากันได้อย่างไม่เป็นทางการ
ในตอนนั้นเธอจำเป็นต้องปกป้องตระกูลอั้ย และจัดการเรื่องนี้ของตัวเองให้เรียบร้อย
แต่เส้นทางนี้ มันยากเกินกว่าที่เธอคิดไว้
แต่ถ้าเพื่อเสี้ยงหงแล้ว เธอก็เต็มใจที่จะลองดู
“มีอะไรให้ฉันช่วยได้บ้าง”
อั้ยเถียนยิ้มอย่างสบายใจ “มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ แม้แต่เสี้ยงหง ฉันก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเขา จิ้งจิ้ง เธอต้องรักษาความสุขของตัวเองไว้ อย่าให้เป็นเหมือนฉันแบบนั้น อันที่จริงทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา จริงๆแล้วคนที่ฉันต้องการให้มาอยู่ข้างกายมีเพียงเสี้ยงหง นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต”
ดวงตาของเวินจิ้งค่อยๆแดงขึ้น รู้สึกเป็นทุกข์กับเพื่อนที่แสนดีคนนี้ เขากับเฉินเซียวไม่ควรแต่งงานกันตั้งแต่แรก
แต่หากไม่ได้มีเรื่องนี้ เขาและเสี้ยงหงก็คงจะไม่เป็นอย่างทุกวันนี้ที่มีความรู้สึกแน่นแฟ้นให้กันอย่างทุกวันนี้
เรื่องบนโลกนี้คาดเดาได้ยาก
วันรุ่งขึ้นอั้ยเถียนกลับไปประเทศ C แล้ว เวินจิ้งและมู่วี่สิงก็กลับไปเมืองหนานเฉิงวันนี้เช่นกัน เสี้ยงหงก็กลับไปด้วย
ที่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย เสี้ยงหงได้กอดอั้ยเถียนอย่างไม่ชอบปล่อยมือ
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ผมไปด้วย” เสี้ยงหงถามอย่างหนักแน่น
อั้ยเถียนเป็นคนที่ดูแลตัวเองได้อย่างดีเรื่องนั้นเขารู้ดี แต่การดูแลตัวเองครั้งนี้ ทำให้เขาไม่มีความสุขอย่างมาก
“อื้ม รอให้เรื่องของตระกูลอั้ยดีขึ้น ฉันก็จะกลับมาหนานเฉิง”
เสี้ยงหงหรี่ตาลงย่างลึกๆ ประทับรอยจูบลงบนหน้าผากของอั้ยเถียน สายตาเปล่าประกายถึงความรัก
“เสี้ยงหง ฉันไม่อยู่หนานเฉิง คุณอย่าทำตัววุ่นวายนะ” อั้ยเถียนกำชับ
“คุณไม่อยู่ ผมจะไปวุ่นวายกับใครล่ะ” เสี้ยงหงหัวเราะ
“ใครจะรู้ คนรู้ใจคุณมีตั้งเยอะแยะ”
เสี้ยงหงลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู “ตอนนี้มีแค่คุณ ก็เพียงพอแล้ว”
เวินจิ้งมองไปยังทั้งสองคนที่อยู่ไม่ไกล และพูดขึ้นว่า “หวังว่าครั้งนี้เสี้ยงหง จะจริงจังกับอั้ยเถียนนะ”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว บีบใบหน้าของเวินจิ้ง “เรื่องของคนอื่นยุ่งให้น้อยๆหน่อย”
“จะไม่ยุ่งได้ยังไง อั้ยเถียนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าเสี้ยงหงทอดทิ้งเขา ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่….”
