บทที่ 453 ต้องการคำตอบ
โรงพยาบาล
หลินเวยเห็นเวินจิ้งมาพร้อมกับมู่วี่สิง ก็รู้สึกแปลกใจ
“เสี่ยวจิ้ง คุณมู่”
“แม่ ฉันกับคุณมู่จะส่งคุณกลับบ้าน” เวินจิ้งเข้ามาพยุงหลินเวย
“ฉันไม่เป็นอะไร วันนี้หมอได้จ่ายยา ต่อไปค่อยนัดมาตรวจก็ได้แล้ว”
ทางเข้าโรงพยาบาล มู่วี่สิงจับประตูไว้ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ เขาเป็นคนขับรถเอง เมื่อกี้คนขับได้ออกไปแล้ว
หลินเวยมองมู่วี่สิง ยิ้มและพูด “วี่สิง วันนี้ต้องรบกวนคุณมารับฉัน”
“คุณนายหลิน ไม่ต้องเกรงใจ” มู่วี่สิงพูดอย่างสุภาพ
ระหว่างทาง เวินจิ้งได้รายงานการประมูลในวันนี้ สำหรับที่ดินของเป่ยเจียวานตกอยู่ในมือของตระกูลโจว รู้สึกเสียใจจริงๆ
เพราะว่ามีคู่แข่งอย่างบริษัทมู่ซื่อ อันที่จริงหลินเวยก็ไม่ได้คาดหวังมากมาย แต่ตอนนี้ได้ถูกตระกูลโจวแย่งไปแล้ว และยังเป็นราคาที่สูงขนาดนี้ คิดไม่ถึงจริงๆ
“ราคาของตระกูลโจวสูง หากเรายังแย่งชิงต่อไป คงไม่คุ้ม” เวินจิ้งพูดอย่างมีเหตุผล
“อืม เด็กดี ฉลาดจริงๆ”
เวินจิ้งยิ้ม ความจริงบางทีได้ทำงานเคียงข้างมู่วี่สิง เขาเป็นคนสอนเธอเอง
สองวันต่อมา โรงพยาบาล
เวินจิ้งถูกประจำให้อยู่กะเช้า มีผู้ป่วยจำนวนมากในแผนกประสาทวิทยา ยุ่งทั้งวันจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ช่วงกลางคืนไป๋สือเมื่อลงจากเครื่องบินก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที รีบติดตามสถานการณ์ของผู้ป่วย ตอนที่ออกจากห้องผู้ป่วย ไป๋สือเรียกเวินจิ้งไปที่ห้องทำงาน
“พรุ่งนี้ที่เมืองเป่ยมีงานประชุมประสาทวิทยา”
“ศาสตราจารย์ ฉัน…ฉันได้ไหม?” เวินจิ้งรู้สึกร้อนรน
“ทำไม เธอยังไม่เชื่อสายตาฉัน?” ใบหน้าของไป๋สือปรากฏรอยยิ้ม “ฉันว่าได้ ก็คือได้”
“ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์” เวินจิ้งพยักหน้า แล้วฟังคำสั่งที่ไป๋สือจะให้เตรียม เธอ—จดไว้
เลิกงานก็ใกล้สองทุ่มแล้ว วันนี้หลิงเหยาอยู่โรงพยาบาล ทั้งสองนัดกันออกมาพร้อมกัน
หลเหยาค่อยๆ เดินมา “เวินจิ้ง ช่วยฉันเรื่องหนึ่ง…”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ฉันต้องกลับตระกูลเหยาก่อน แต่ว่าคืนนี้มีผู้ป่วยที่ฉันต้องเฝ้า เธอช่วยฉันเฝ้าหน่อยได้ไหม?”
เรื่องนี้เวินจิ้งไม่เป็นไรอยู่แล้ว “เธอมีธุระก็กลับไปเถอะ ฉันช่วยเธอเฝ้าอยู่ที่นี่”
เวินจิ้งวางกระเป๋าลง ไปแผนกศัลยกรรมหน้าอกที่อยู่ข้างๆ
ยังไม่ได้ทานอะไร เวินจิ้งกำลังจะสั่งอาหาร ทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น “คุณหมอหลิง…ผู้ป่วยมีอาการชัก…”
เสียงของโจวหย่าน ต้องหยุดชะงักทันทีที่เห็นเวินจิ้ง
เวินจิ้งเห็นเธอก็รู้สึกประหลาดใจ เธอรู้ว่าโจวหย่านถูกย้ายไปที่แผนกอื่น แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นแผนกศัลยกรรมหน้าอก
“ผู้ป่วยเตียงไหน?” เวินจิ้งรีบเรียกสติกลับมา
“เตียง32”
เวินจิ้งรีบไปทันที โจวหย่านเดินตามเธอไป
เมื่อดูประวัติของผู้ป่วย เวินจิ้งไม่ตรวจสถานการณ์ของผู้ป่วย เป็นอาการชักที่เกิดจากโรคลมชัก
เธอสั่งโจวหย่าน “เตรียมพร้อมที่จะรับมือ”
“ออ…ออ” โจวหย่านตอบอย่างประหม่า
หลังจากกลับมาไม่นาน เวินจิ้งกำลังเปิดบรรจุภัณฑ์ ทันใดนั้นสีหน้าก็โกรธขึ้นมาทันที
“พยาบาลโจว นี่ไม่ใช่การตัดสินใจ”
“หา!” พยาบาลโจวยิ่งประหม่ามากขึ้น จึงมองดูฉลากบนบรรจุภัณฑ์ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
“รอให้ฉันไป” เวินจิ้งออกไปเอง
หลังจากได้ฉีดยาให้ผู้ป่วยแล้ว อาการชักก็ค่อยๆ ลดและหยุดลง เวินจิ้งเขียนสถานการณ์ลงในประวัติผู้ป่วย
การประมวลผลภายหลังยังคงต้องส่งมอบให้คุณหมอเฉพาะทาง
“เวินจิ้ง ทำไมเขาไม่มีปฏิกิริยาแล้ว…” โจวหย่านมองผู้ป่วยด้วยความกังวล หลังจากฉีดยาแล้วสีหน้าของผู้ป่วยเหมือนจะยิ่งแย่ลง ยิ่งไปกว่านั้นเขาสลบไป
“ผลของยามีผลกระทบต่อการสะกดจิต พรุ่งนี้เธอรายงานสถานการณ์ให้คุณหมอ คืนนี้เขาจะไม่มีอาการชักอีก” เวินจิ้งแจ้งให้ทราบ
“แล้วหากชักอีกล่ะ…” โจวหย่านไม่นิ่ง
เธอจัดการสถานการณ์พวกนี้ไม่ได้เลย
“แล้วแต่สถานการณ์”
เวินจิ้งส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แล้วกลับไปห้องทำงาน
ตอนที่ออกจากโรงพยาบาล เวินจิ้งได้รับสายจากมู่วี่สิง
“ฉันอยู่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล”
“ฉันกำลังออกไป คุณรอสักครู่”
ตอนแรกอารมณ์ไม่ดีเพราะโจวหย่านแต่เพราะมู่วี่สิงมาถึงจึงทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย
เพียงแต่เมื่อกำลังเดินเข้าลิฟต์ไป โจวหย่านก็กำลังจากไปออกพอดี
สำหรับโจวหย่านที่เมื่อครู่หยิบยาผิด เวินจิ้งนั้นโกรธ
นิสัยที่สะเพร่าแบบนี้ ให้เหลืออยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไรกัน?
ครั้งนี้เธอได้สังเกตถึงการหยิบยาผิดของโจวหย่าน แต่ครั้งหน้าหากไม่ระวัง คนที่โดนทำร้ายก็คือผู้ป่วย
ทั้งสองคนไม่มีใครพูด จนกระทั่งลิฟต์เปิดออก โจวหย่านจึงจะเรียกเวินจิ้งไว้
“เธอกับวี่สิง อยู่ด้วยกันแล้ว?”
ทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็ต้องการคำตอบ
“ใช่ คุณโจว” น้ำเสียงของเวินจิ้งเรียบๆ
“เธออยู่ข้างกายมู่วี่สิง ไม่ได้ช่วยอะไรในหน้าที่การงานของเขาเลย”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอไม่คิดว่าด้วยความสามารถของมู่วี่สิง เขายังต้องพึ่งความช่วยเหลือจากผู้หญิง
“ดังนั้น?”
“หากสนใจเธอก็เลิกกับมู่วี่สิง เธอจะทำร้ายเขาได้!”
เวินจิ้งหัวเราะ มองดูสีหน้าที่หม่นหมองของโจวหย่าน ไม่ว่าจะเสแสร้งอย่างไร เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงอายุยี่สิบ
เมื่อพูดคำนี้ออกมา ก็ไม่อยากจะเชื่อ
แต่ช่วงนี้ตระกูลโจวเพิ่งจะได้ที่ดินเป่ยเจียวานมาด้วยเงินห้าร้อยล้านหยวน คิดแล้วตระกูลโจวมีความแข็งแกร่งมากพอ
โจวหย่านเป็นน้องสาวของโจวเซิน หากได้รับการสนับสนุนจากตระกูลโจว มู่วี่สิงถือว่ามีพลังมากกว่าในด้านของห้างสรรพสินค้า
“เวินจิ้ง เธอก็หวังอยากให้มู่วี่สิงมีชีวิตที่ดี ไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้เขาก็อยู่ดีเป็นสุขดี อีกอย่างเส้นทางอนาคตของเขา เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ?” น้ำเสียงของเวินจิ้งเย็นชาเล็กน้อย
เธอรู้ว่ามู่วี่สิงไม่มีอะไรที่ต้องเหลืออยู่ที่บริษัทมู่ซื่อ เรื่องของอนาคต ใครจะรู้
โจวหย่านสะอึก ทันใดนั้นก็พูดไม่ออก
ต่อไปมู่วี่สิง…แน่นอนว่าต้องรับช่วงจากบริษัทมู่วี่สิง!
เมื่อได้สติกลับมา เวินจิ้งได้เดินไปไกลแล้ว
หน้าประตูมีรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ เป็นมู่วี่สิง
โจวหย่านมองเวินจิ้งขึ้นรถ จมูกรู้สึกเปรี้ยวๆ
เธอมักต้องการยอมแพ้ เพียงแต่ ในใจก็ยังหมกมุ่นอยู่
คืนนี้หลิงเหยาไม่กลับไปหอพัก เวินจิ้งคิดว่าจะกลับตระกูลหลิน พรุ่งนี้ต้องไปเมืองเป้ยกับศาสตราจารย์ไป๋ เธอจำเป็นต้องเตรียมสัมภาระ
เรื่องนี้ เธอก็บอกมู่วี่สิงแล้ว
“ไปการ์เด้นมู่เจียวาน พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปเมืองเป่ย” มู่วี่สิงพูด
“อะไรนะ?” เวินจิ้งแปลกใจ
รีบเรียกสติกลับมา เธอกับศาสตราจารย์ไป๋ได้เข้าร่วมคือประสาทวิทยา มู่วี่สิงเป็นศาสตราจารย์ด้านประสาทวิทยาที่มีชื่อเสียง แน่นอนว่าต้องไปเข้าร่วม
ขาใหญ่อยู่ข้างๆ เธอ…
“งั้นพรุ่งนี้เราไปพร้อมกันนะ?” เวินจิ้งก็เปลี่ยนมาเป็นตั้งหน้าตั้งตารอคอย
มู่วี่สิงยกริมฝีปากบาง “หากเธอต้องการ ก็ได้”
ความจริงมู่วี่สิงได้จัดเตรียมเครื่องส่วนตัว แต่เมื่อเวินจิ้งก็ไปด้วย จึงได้จองไฟล์บินเดียวกันกับเวินจิ้ง
ตอนแรกเธอได้นั่งชั้นธรรมดา แต่มู่วี่สองอยู่ชั้นหรู ก็เลยอัพเกรดให้เธอ
และศาสตราจารย์ไป๋ก็อยู่แถวหน้าพวกเขาสองคน
“มู่วี่สิง นักเรียนของฉันคุณช่วยดูให้ด้วย” ไป๋สือหันมา
มองดูมือที่กุมอยู่ของทั้งสอง เขาถอนหายใจ ทั้งที่ตอนแรกมู่วี่สิงจะแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน เพียงพริบตาก็ติดอยู่กับเวินจิ้งเสียแล้ว
คนชราอย่างเขาไม่เข้าใจจริงๆ
