บทที่ 488 ส่งเกาะแห่งหนึ่ง
เวินจิ้งตกอยู่ในสภาพตกตะลึง ทั้งตัวเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย ไม่สามารถเดินได้เลย
กลิ่นคาวเลือดเต็มจมูกของเธอ มันเป็นเลือดของมู่เหิง น่ากลัวมาก
มือปืนยิงไปที่หัวใจทางด้านขวาของมู่เหิง ไม่มีอันตรายใดๆ แต่มู่เหิงหมดสติไปแล้ว
ข้อมือของเวินจิ้งถูกมือใหญ่ที่อบอุ่นจับอยู่ เธอเงยหน้าขึ้น ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของมู่วี่สิง
ความเครียดที่ตึงอยู่ตั้งนานได้โล่งอกสักที ร่างกายของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา เมื่อเธอกอดมู่วี่สิงไว้ถึงจะได้สงบลงจริงๆ
ดวงตาแดงไปตั้งนานแล้ว เธอไม่กล้ามองมู่เหิงอีก และมู่วี่สิงก็กอดเธอไว้อย่างรวดเร็ว “จิ้งจิ้ง ฉันอยู่นี่เสมอ”
เวินจิ้งพยักหน้า เธอรู้
เธอเชื่อมั่นในมู่วี่สิงตลอด
ออกจากอาคารอพาร์ทเม้นต์ ลี่หนานเฉิงและเสี้ยวหงก็มาด้วย เมื่อเห็นมู่วี่สิงพาเวินจิ้งออกมาได้ ก็โล่งใจสักที
มีเลือดอยู่บนแขนของเวินจิ้ง ลี่หนานเฉิงคิดว่าเวินจิ้งได้รับบาดเจ็บ เลยเสนอส่งเธอไปโรงพยาบาล แต่ถูกมู่วี่สิงห้ามไว้
“เป็นเลือดของมู่เหิง ส่งเขาไปโรงพยาบาลและจัดสถานที่เกิดเหตุให้เรียบร้อย”
พูดเสร็จก็อุ้มเวินจิ้งเข้าไปในรถ
กลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน เวินจิ้งรีบไปอาบน้ำ มู่วี่สิงจะเข้าไป แต่ถูกเธอบล็อกให้อยู่ข้างนอก
เลือดบนแขนนั้นค่อนข้างนาน ล้างออกแล้วน้ำก็เปื้อนสีเลือดด้วย สมองของเธอนึกถึงภาพที่มู่เหิงล้มลงอยู่ข้างๆเธอ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็ตกใจอยู่ดี
การจัดการของมู่วี่สิง นั้นรอบคอบเหลือเกิน
แต่เธอก็กลัวทีหลัง
อาบน้ำเป็นชั่วโมงเต็มๆเวินจิ้งจึงค่อยออกมา มู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตูตลอด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อย
ในวินาทีต่อมา มู่วี่สิงดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ลมหายใจพ่นตกบนหัวของเธอ เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “จิ้งจิ้ง หายกลัวแล้วใช่ไหม”
เวินจิ้งพยายามฝืนยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ… ”
“ฉันเป็นห่วงมาก” แต่มู่วี่สิงเปิดเผยอารมณ์ของเขาออกมาโดยตรง
ทั้งๆที่เมื่อเผชิญหน้ากับมู่เหิง เขาก็ใจเย็นสงบมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเวินจิ้ง การควบคุมของเขาก็พังไปหมดทันที
“มู่วี่สิง ฉันเชื่อว่าคุณจะมาช่วยฉันอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่กลัวเลย” เวินจิ้งอย่างจริงจังว่า
มันเป็นกลางดึกแล้ว เวินจิ้งก็เครียดมาทั้งวัน แต่ตอนนี้ไม่ความง่วงนอนสักนิดเลย
มู่วี่สิงอยู่ข้างๆเธอ ก็ไม่ง่วงเหมือนกัน
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน จู่ๆก็หัวเราะออกมาทันที
“จิ้งจิ้ง เราจะไปเที่ยวกันวันพรุ่งนี้เลย”
“หรือว่า ไปตอนนี้เลยดีมั้ย” เวินจิ้งกระพริบตาอย่างซุกซน
มู่วี่สิงรีบโทรหาใครทันที หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เครื่องบินส่วนตัวก็จอดลงที่ชั้นบนของการ์เด้นมูเจียวานแล้ว
“เดี๋ยวก่อน ฉันได้ยินจากเพื่อนร่วมงานที่โรงพยาบาลว่า โรงแรมของซีเฉิงเต็มไปหมดแล้ว ตอนนี้ใกล้ถึงวันหยุดแห่งชาติ … ” เวินจิ้งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้จองห้องพักเลย
“สบายใจได้เลย ฉันจะไม่ปล่อยให้แฟนของฉันไม่มีที่อยู่หรอก”
พูดเสร็จ ก็จับมือของเวินจิ้งขึ้นเครื่องบินทันที
ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น เวินจิ้งมองไปหน้าต่างโดยตาไม่กะพริบเลย อารมณ์ดีขึ้นมากสักที
คิดว่าตัวเองมีพลังมาก แต่ห้องโดยสารนั้นสบายเกินไป พิงแขนของมู่วี่สิง เธอนอนหลับไปเลย
เมื่อตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในโรงแรมแล้ว
เธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของมู่วี่สิง ทันทีที่เธอลืมตาก็เห็นสายตาของมู่วี่สิงที่เต็มไปด้วยความรัก
เวินจิ้งยิ้มอย่างหวาน “คุณมู่ อรุณสวัสดิ์นะ”
เธอขยับตัว แต่พบว่าแก้มของเธอกำลังติดกับเป้ากางเกงของมู่วี่สิง
การเปลี่ยนแปลงของบางสิ่งเร็วเหลือเกิน เวินจิ้งแข็งไปทั้งตัวเลย
แก้มของเธอแดงขึ้นมาทันที เธอรีบลุกขึ้นและจ้องมองมู่วี่สิงอย่างโกรธ “คุณ… คุณตั้งใจทำแบบนี้ใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย” มู่วี่สิงดูไร้เดียงสา
“แล้วฉันเป็นคนที่ถูกทำด้วย”
ความหมายก็คือว่าเวินจิ้งจงใจทำเขาก่อน
เวินจิ้งทั้งเขินทั้งโกรธ ยกกำปั้นเล็กๆก็จะทุบเขา
แต่ถูกมู่วี่สิงถือกำปั้นเล็กๆของเธอไว้ ริมฝีปากบางๆของเขาก็มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ขึ้นมา “จะแก้ไขยังไงดีนะ”
“แก้ไขเหรอ หรือว่าคุณคิดจะให้ฉันแก้ไขให้เหรอไง” เวินจิ้นป่องแก้ม
มู่วี่สิงรักท่าที่เธอโกรธเหลือเกิน
“ฉันอยากจริงๆ”
เวินจิ้งไม่คุยด้วยแล้ว
มองไปอีกทางก็ตะลึงกับความงามของวิวที่อยู่ต่อหน้า
หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน มองเห็นวิวน้ำทะเลและท้องฟ้าสีเดียวกัน ทิวทัศน์อันงดงามทำให้สายตาของเวินจิ้งจ้องมองตลอด
ห้องของพวกเขาอยู่บนน้ำทะเล แลเห็นทะเลสีครามด้านหน้า เวินจิ้งเดินไปที่หน้าต่าง มันสวยเหลือเกิน…
อยู่ๆก็มาโอบกอดที่เอวของเธอ และเสียงของมู่วี่สิงกระซิบบอกเธอว่า “นี่เป็นเกาะเล็กๆในซีเฉิง ยังไม่ได้เปิดบริการอย่างเต็มรูปแบบ คุณรู้ไหมว่าเกาะนี้ชื่ออะไร”
“ชื่ออะไรเหรอ”
“เกาะจิ้ง”
“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินล่ะ”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
ซีเฉิงเป็นเมืองท่องเที่ยว มีเกาะมากมาย แต่ได้ยินเกาะนี้เป็นครั้งแรกจริงๆ
“มันถูกตั้งตามชื่อของคุณ”เสียงของมู่วี่สิงอ่อนโยนมาก
ในขญะนี้ เวินจิ้งอึ้งไป
ชื่อของเธอเหรอ
เวินจิ้ง …เกาะจิ้ง
หรอ……
จริงหรอ……
แต่ทำไมต้องตั้งตามชื่อเธอด้วย
“มู่วี่สิง อย่าให้คุณรู้ว่านี่เป็นเกาะของคุณเอง”เวินจิ้งมองมู่วี่สิงด้วยสีหน้าแปลกใจ
มองเห็นรอยยิ้มในดวงตาของชายคนนี้มากขึ้น”ตอนนี้ เกาะนี้เป็นของคุณแล้ว”
“ห่ะ”
เวินจิ้งผลักมู่วี่สิงออกไปทันที และมองเขาอย่างจริงจัง”อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ”
มู่วี่สิงกอดเธออย่างทำอะไรไม่ถูก”ผมเคยโกหกคุณตอนไหน”
เวินจิ้งเงียบลงทันที
เรื่องแบบนี้ คนร่ำรวยและมีอำนาจอย่างคุณมู่ทำได้จริงๆ
“คุณซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่”เวินจิ้งสงบลงและหันไปถามเขา
“เมื่อครึ่งเดือนก่อน”
“ทำไมจู่ๆคุณถึงซื้อเกาะนี้ให้ฉันล่ะ.. ”
“ฉันก็แค่ซื้อมาเล่นๆ”มู่วี่สิงพูดเบา ๆ
เวินจิ้ง …
“วันหลังอย่าใช้จ่ายสิ้นเปลืองอีกนะ ที่นี่ยังไม่ค่อยพัฒนาใช่ไหม” เวินจิ้งถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ที่นี่มีโรงแรมแค่แห่งเดียว ปกติก็ไม่ค่อยเปิดให้เข้าพัก”
“ผมวางแผนที่จะจัดพิธีหมั้นที่นี่ ก็เลยซื้อเกาะนี่ไว้”มู่พูดอย่างจริงจัง
เวินจิ้งยอมรับความจริงนี้เรียบร้อยแล้ว เกาะจิ้งหรอ …ก็เพราะดีนะ
“วันหลังอย่าทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อีก ถ้ามีเงินก็ให้ฉันโดยตรงเลย ห้ามซื้อของแบบฟุ่มเฟือยอีก”เวินจิ้งทำหน้าไม่พอใจ น้ำเสียงโกรธเบาๆ
“ครับ ทุกอย่างเชื่อฟังคุณผู้หญิงมู่หมด”
พูดจบ มู่วี่สิงก็ดันเธอไปติดหน้าต่าง จูบเธออย่างอ่อนโยน หลังหันไปทางท้องฟ้าสีฟ้าและทะเล
…
วันรุ่งขึ้น เวินจิ้งคิดจะดูพระอาทิตย์ขึ้น ตั้งนาฬิกาปลุกไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่คิดว่าตื่นสายเกิน
เมื่อตื่นขึ้นก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว
นอกหน้าต่างเป็นทะเลสีฟ้าและท้องฟ้าสดใส พระอาทิตย์กำลังส่องแสง
สองคนจับมือเดินอยู่ชายหาดอย่างช้าๆ มู่วี่สิงใส่กางเกงว่ายน้ำอยู่ เวินจิ้งไม่กล้ามองหน้าอกหน้าใจของเธอตรงๆ แอบมองสักพักก็หลบสายตาออกไปหรือหันไปมองเท้าสีขาวของเธอบนชายหาด
