บทที่495 จะไม่ปล่อยคุณห่างจากผมแม้แต่ครึ่งก้าว
เวินจิ้งกัดฟันแล้วจ้องเขา มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากประตูรถ
โจวเซินยกมุมปากขึ้น ยื่นมือมา และเปิดประตูให้เวินจิ้ง
วินาทีต่อมา เวินจิ้งก็ผลักประตูรถออก มู่วี่สิงก็ยืนอยู่ข้างรถ เธอกอดเขาไว้แน่นมาก
ลมหายใจที่คุ้นเคยทำให้ดวงตาเธออบอุ่น
โจวเซินก็ลงมาจากรถ มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อมองดูทั้งสองกอดกัน ไม่มีความโกรธบนใบหน้าเขาเลย
“ประธานมู่ ต้องทำให้ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอครับ？” โจวเซินพูดเยาะเย้ย
มู่วี่สิงจ้องไปที่ดวงตาที่คาดเดาไม่ได้ของเขา “เพราะคุณโจวเอาคนของผมมา ผมเลยต้องทำแบบนี้”
“แต่ผมช่วยคุณเวินไว้นะครับ”
“ไม่จริง” เวินจิ้งตะคอก
“คุณเวินอยู่บ้านผม กินดีอยู่ดี ผมยังพาคุณไปตีกอล์ฟอีกด้วย ไม่พอใจหรอ？” โจวเซินพูดเสียงต่ำ
“ไม่พอใจ”
พูดจบ เวินจิ้งก็หันหลังเดินไป
รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวเซินค่อย ๆจางหายไป มองดูเวินจิ้งที่เดินห่างออกไปไกล ด้วยความหงุดหงิดเลยหยิบบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง
แม้ว่าจะเข้ามาในรถแล้ว เวินจิ้งก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาจ้องมาจากด้านหลัง
เธอรู้สึกตัวสั่นขึ้นมาทันที แล้วก็กอดมู่วี่สิงไว้แน่น
สองวันที่อยู่กับโจวเซิน เธอรู้สึกกลัวตลอดเวลา
“เมื่อกี้ตอนอยู่ที่สนามกอล์ฟ……ฉันก็อยู่ที่ชั้นสาม ฉันมองเห็นคุณ……” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ
“ผมรู้ จิ้งจิ้ง ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมจะไม่ให้คุณห่างจากผมแม้แต่ครึ่งก้าว” แววตาที่เศร้าหมองของมู่วี่สิง แต่อยู่ต่อหน้าเวินจิ้ง เขาก็ทำเป็นมีความสุข
ในช่วงสามวันนี้ เขาไม่สามารถหลับตาพักผ่อนได้เลย แค่หลับตา เขาก็เห็นภาพเหตุการณ์ที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นกับเวินจิ้ง และเขาไม่กล้าคิดภาพต่อ
ค่อย ๆ จับไปที่ใบหน้าเธอ มู่วี่สิงค่อย ๆ จูบอย่างอ่อนโยนไปที่ริมฝีปากเธอ เธอเป็นที่รักของเขา เขากลับเสียเธอไปตั้งสามวัน
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น ความคิดถึงของทั้งสองที่มีต่อกันมันลึกไปถึงกระดูก เธออดไม่ได้ที่จะแนบเข้าไปในร่างกายของมู่วี่สิง ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยแบบนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“สองวันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง บอกผมมาให้หมด” มู่วี่สิงพูดเสียงเบา
“หลังจากที่คนของมู่เฉิงจับตัวฉันมา ฉันก็ถูกเอาตัวขึ้นเครื่องบินมาที่นี่ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน……” เวินจิ้งนึกขึ้นได้
“ที่นี่คือประเทศB” มู่วี่สิงพูด
เวลานี้อารมณ์ของเวินจิ้งเย็นลงมาก “หลังจากลงจากเครื่องได้ไม่นาน โจวเซินก็เอาตัวฉันไปแล้ว ต่อไปก็ไปที่วิลล่าหลังหนึ่ง”
แววตาของมู่วี่สิงยังคงหม่นหมอง
เวินจิ้งรู้ว่าเขาคิดอะไร แล้วพูดต่อ “โจวเซินไม่ได้ทำอะไรฉัน และฉันก็ไม่มีมือถือที่จะติดต่อใครได้เลย อีกอย่างเขาก็ไม่ให้ฉันออกมา จนวันนี้ที่เขาพาฉันไปตีกอล์ฟ”
พฤติกรรมของโจวเซิน ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจตั้งแต่แรก
อีกอย่าง เหมือนว่าเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามู่วี่สิงจะมาที่สนามกอล์ฟ ตั้งใจให้เธอเห็นเขา เพื่อทรมานเธอ
เป็นผู้ชายโรคจิตจริง ๆ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มู่วี่สิงพาเวินจิ้งมาที่โรงแรม ในห้องสูท ลี่หนานเฉิงรออยู่แล้วอย่างร้อนใจ
เห็นเวินจิ้งที่อยู่ข้างมู่วี่สิง ด้วยความแปลกใจไม่พูดอะไรสักคำ
“หาเจอแล้ว……”
“จิ้งจิ้ง คุณไปพักผ่อนก่อน ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับหนานเฉิง”
เวินจิ้งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่แล้วก็หยุดเดิน “มือถือของฉัน……”
มือถือของเธอน่าจะตกอยู่บนเกาะ แต่มู่วี่สิงช่วยเธอเอากลับมาแล้ว วางไว้บนโต๊ะ เวินจิ้งรับมา แล้วก็เดินตรงเข้าไปที่ห้อง
มู่วี่สิงมีสีหน้าหม่นหมอง รับบุหรี่จากลี่หนานเฉิง ความแข็งแรงของนิ้วมือสามารถบดขยี้บุหรี่ได้อย่างง่ายดาย
“เรื่องของโจวเซิน สืบไปถึงไหนแล้ว？” เขาถามด้วยเสียงที่ต่ำ
“มีเบาะแสแล้ว แต่ฉันขอเวลาอีกสามวัน” ลี่หนานเฉิงนั่งลง ไม่คิดว่าการตามสืบเรื่องของโจวเซินจะยุ่งยากขนาดนี้
แม้ว่าเขาจะเป็นคนในตระกูลโจว แต่เหมือนว่าอิทธิพลของเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลโจวเลย
“อืม หนานเฉิง เป้าหมายของโจวเซินไม่ใช่แค่ฉัน น่าจะเป็นตระกูลมู่” มู่วี่สิงคิด
“งั้นคุณปู่ของนายก็ถูกมันหลอกใช้สิ？” ลี่หนานเฉิงถามอย่างตื่นเต้น
“ฉันไม่รู้ว่าคุณปู่ตกลงอะไรกับมัน ตอนนี้โจวหย่านก็เข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลมู่แล้ว” มู่ซือซือเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้นี่เอง
แต่คุณปู่น่าจะคิดไม่ถึงว่า โจวเซินจะชิงตัวเวินจิ้ง
นี่ก็เป็นโอกาสที่ทำให้มู่วี่สิงหาเวินจิ้งจนเจอ
“คุณปู่นายสุดยอดเกินไปแล้ว แต่ดีแล้วที่นายไม่ต้องกลับไปที่บ้านใหญ่ ไม่อย่างนั้น ฉันกำจัดผู้หญิงคนนั้นเอง เธอทำงานที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ ฉันให้คนไปลงมือ”
“คนของโจวเซินเฝ้าปกป้องเธอที่โรงพยาบาล นายลงมือยาก”
“ไม่งั้น คุณหญิงโจวล่ะ？”
“คุณหญิงโจวมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับโจวเฉิน”
ลี่หนานเฉิงสำลัก แล้วไม่พูดอะไร
“ฉันจะหาข้อมูลของโจวเซินให้ได้ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะหาไม่เจอ！”
“อืม”
ห้องสูทกลับมาเงียบเหมือนเดิม มู่วี่สิงนวดคิ้วของเขาอย่างเมื่อยล้า แล้วเดินเข้าห้องไป
เวินจิ้งนอนอยู่บนเตียง หลับไปแล้ว
เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ยังต้องเผชิญหน้ากับโจวเซิน เมื่อได้สัมผัสเตียงที่นุ่มสบายก็ผล็อยหลับไปเลย
อีกอย่าง เธอรู้ว่าตอนนี้มู่วี่สิงจะอยู่ข้างกายเธอ
ขาที่เรียวยาวของชายหนุ่มเดินก้าวเข้าไปใกล้ โน้มตัวลง ใบหน้านุ่มนวลที่กำลังหลับสบายอยู่ในสายตาเขา
ดูเหมือนว่าจะฝันถึงอะไรที่ไม่พอใจ คิ้วค่อย ๆ ขมวดขึ้นมา
“มู่วี่สิง……” เธอกระซิบเบา ๆ
มือที่ใหญ่ของชายหนุ่มจับไปที่มือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น เอามาจูบทีหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนมาก “ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่แล้ว”
ราวกับว่าได้ยินเสียงของมู่วี่สิง เวินจิ้งพูดพึมพำ มือของเธอโอบไปกอดที่เอวของมู่วี่สิง หัวก็ซุกไปที่หน้าอกของเขา
สบายมาก
แต่มู่วี่สิงรู้สึกไม่สบายตัวแล้ว ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเวินจิ้งวางอยู่ที่น่องของเขา เปิดออกเล็กน้อย ให้อากาศเข้ามา ทำให้เขาจั๊กจี้
ให้ตายเถอะ
คอตึง สายตาเขาก็ลุกเป็นไฟ
แต่ว่า ไม่อยากรบกวนเวลานอนของเธอ
เขานั่งลง พิงไปที่หัวเตียง เวินจิ้งเหมือนปลาหมึกที่เกาะอยู่บนตัวเขา ความตึงเครียดในช่วงหลายวันนี้ ตอนนี้มันได้คลายลงแล้ว
“จิ้งจิ้ง ผมรักคุณ”
คำพูดอ่อนโยนของเขา พัดผ่านที่ข้างหูของเธอ
เวินจิ้งได้ยินไม่ชัด ส่ายหัวไปมา แล้วก็หลับต่อ
วันต่อมา ตอนที่เวินจิ้งตื่นขึ้นมา ยังคงหนุนนอนที่ตักของเขา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว……
ด้วยความอาย เธอรีบลุกขึ้นนั่ง มู่วี่สิงก็ตื่นแล้ว ตาที่เพิ่งเปิดออกมีความงัวเงีย
มือของเขากอดไปที่เอวของเธอ เวินจิ้งถูกเขาดึงไปแนบที่อกอีกครั้ง
“ทำไมเมื่อคืนคุณไม่ปลุกฉัน……คุณนอนแบบนี้ทั้งคืนเลยหรอ？” เวินจิ้งถามอย่างไม่พอใจ
และเห็นขอบตาที่คล้ำของมู่วี่สิง ก็ถึงกับอึ้ง
ไม่ใช่ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้นอนเลยนะ……
“อืม มีปัญหาอะไรมั้ย？” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
แค่ได้กอดเธอก็พอแล้ว
“มีแน่นอน คุณไม่ได้นอนเลย คุณรีบนอนลงไปเลย ฉันจะกล่อมคุณนอนเอง！” เวินจิ้งชักสีหน้าแล้วพูด
มู่วี่สิงยิ้มมุมปาก จับไปที่เนื้อตรงแก้มของเธอ “ผมไปเอาอาหารเช้าให้คุณ”
เวินจิ้งกลับกอดเขาไว้แน่น ไม่ให้เขาขยับไปไหน “ไม่ได้ คุณมานอนเดี๋ยวนี้เลยนะ！”
