บทที่ 483 มู่วี่สิง ฉันทำได้
ทันทีที่มู่วี่สิงวางมือบนตัวของเวินจิ้ง ก็อยากฉีกเสื้อของเธอเป็นชิ้นๆ
แต่ก็ต้องควบคุมมัน
ความอดทนของเขาเกือบจะแตกเมื่อคนตรงหน้าเป็นคนที่เขารักที่สุด
แต่เวินจิ้งไม่อยากทำ เขาจึงทำแค่กอดเธอไว้ กอดๆเธอก็พอแล้ว
เวินจิ้งรู้ว่ามู่วี่สิงอึดอัด แต่ว่าอารมณ์ของเธอในตอนนี้ ไม่อยากทำจริงๆ…
แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะให้มู่วี่สิงอดทนอย่างทุกข์
“มู่วี่สิง ฉันทำได้”
เงยหน้าขึ้น ตาดำขาวของเธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กัดฟันไว้และไปจับเขา
มู่วี่สิงเหล่ตา การจูบของเวินจิ้งทำให้เขาทนไม่ได้ จับท้ายทอยของเธอและกดเธอไว้ใต้ตัวเขาอย่างรวดเร็ว …
…
ด้านนอกของโรงแรม
โจวเซินมองน้องสาวที่หมดสติ ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมน
“ไปโรงพยาบาล” เขาบอกคนขับ
ระหว่างทาง โจวเซินได้รับสายจากมู่เฉิง
“คุณโจว การร่วมมือของเราไปได้ด้วยดีนะ”
“คุณปู่มู่ แผนล้มเหลวแล้ว ตอนนี้โจวหย่านหมดสติไป กำลังอยู่กับฉัน”
” อะไรนะ หลานชายของฉันถูกวางยา เขาจะควบคุมตัวเองได้ยังไง”
“การควบคุมตัวเองของมู่วี่สิงเก่งกว่าที่เราคิด”โจวเซินกล่าวเบา ๆ
ยาชนิดนั้น ตระกูลโจววิจัยและพัฒนาออกมาเองในช่วงปีก่อน บุคคลที่สามารถอดทนมันได้นอกจากเขา ก็ไม่มีคนที่สองแน่นอน
แต่ตอนนี้มีแล้ว มู่วี่สิงก็สามารถทนผลของยานี้ได้ด้วย
“ฉันจะโน้มน้าวคนของตระกูลโจว เรื่องแต่งงาน กรุณาจัดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่งคนอย่างที่เคยชิน
วางสายไป โจวหย่านก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ทำแผลที่หน้าผากอย่างเรียบง่ายเรียบร้อย แต่ก็ยังเจ็บอยู่
“พี่ชาย”
“มู่วี่สิงไม่ได้แตะต้องคุณเหรอ “โจวเซินเหล่ตา
ตอนนี้โจวเซินใส่เสื้อคลุมอยู่ แต่เขาเห็นแล้วว่า ข้างในไม่มีร่องรอยใดๆเลย
โจวหย่านส่ายหัวอย่างผิดหวัง มู่วี่สิงเกลียดเธอมากจริงๆ
ทุกครั้งที่เห็นสายตาที่เย็นชาของเขา เธอก็อยากจะเลิกทีเดียว
“พี่ชายคะ ฉันทำไม่ได้”
“พี่จะช่วยน้อง พี่จะให้น้องแต่งงานกับมู่วี่สิงให้ได้แน่นอน”
“แต่ว่าเขาไม่ชอบฉันขนาดนี้ น่าจะเกลียดฉันด้วยซ้ำ”
เธอรักมู่วี่สิงมากจริงๆ ดังนั้นเธอไม่สนใจความรู้สึกของเขาไม่ได้
“เพราะฉะนั้น ความคิดของน้องคืออะไร”โจวเซินได้สัมผัสกับผู้คนนับไม่ถ้วน ต้องมองอารมณ์ของน้องสาวออกอยู่แล้ว
เธออยากถอนตัวออกไป
“เขาจะไม่แต่งงานกับฉันเด็ดขาด”
“ตระกูลมู่จะกดดันเขา เขาจะต้องแต่งงานกับน้องอย่างแน่นอน”
“จริงเหรอ”โจวหย่านยิ้มอย่างเจ็บปวด
ด้วยนิสัยของมู่วี่สิง จะยอมถูกคนอื่นควบคุมได้ง่ายๆหรอ
ก็เหมือนคืนนี้ ทั้งๆที่เขาถูกวางยา แต่ไม่ว่าเธอจะเข้าใกล้แค่ไหน เขาก็ไม่แตะต้องเธอ ไม่แตะต้องเธอแม้แต่นิดเลย
…
ตอนเวลารุ่งสาง เวินจิ้งถูกมู่วี่สิงอุ้มออกจากห้องน้ำ
ในห้องนอนไม่มีเสื้อให้เปลี่ยนเลย แต่เสื้อของพวกเขาเปียกไปหมดแล้ว
เวินจิ้งง่วงนอน เธอกอดหน้าอกของเขา ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
มู่วี่สิงอุ้มเธออยู่ ควบคุมไม่ให้ตัวเองทำอะไรต่อ
เขารู้ว่าเธอเหนื่อยแล้ว
ไฟดับลงไปเยอะ สติของเขาก็กลับมาแล้ว เขาหาโทรศัพท์จนเจอ ตอนนี้สัญญาณกลับมาใช้ได้แล้ว
เขาสั่งให้เกาเชียนเอาเสื้อผ้ามาสองชุด
ถึงแม้ว่าจะดึกแล้ว แต่เขาไม่มีความง่วงนอนสักนิดเลย เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็เดินออกไปข้างนอก
งานเลี้ยงเสร็จตั้งนานแล้ว และไฟห้องจัดเลี้ยงก็มืดไปหมด
ในเวลานี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นสายของลี่หนานเฉิง
“เพื่อน ฉันได้ยินเสี้ยงหงบอกว่าเกิดเรื่องเหรอ” ลี่หนานเฉิงยังอยู่ในโรงแรม เสี้ยงหงไม่ได้บอกเรื่องอะไร
ให้เขารอคำสั่งจากมู่วี่สิง
“อืม มาที่ห้องจัดเลี้ยง”
มู่วี่สิงใส่เสื้อสีขาวและกางเกงสีดำ สีแดงบนใบหน้าของเขายังไม่จางหาย สูบบุหรี่ สีหน้ามืดมน
“โอ้ นี่เสร็จเรื่องแล้วเหรอ” ลี่หนานเฉิงมองออกทันที
ได้รับสายตาที่เยือกเย็นจากมู่วี่สิง
“คุณปู่ล็อคโจวหย่านกับฉันไว้ และวางยาฉันด้วย”
“คุณปู่มู่บ้าไปแล้วเหรอ เขาพอใจกับเวินจิ้งมากไม่ใช่เหรอ”
“ฉันยืนยันจะทำงานที่โรงพยาบาลต่อ เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเวินจิ้ง”
“ก็จริง ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ลี่หนานเฉิงลูบคางและพยักหน้ายืนยัน
“งั้นคุณคิดจะทำยังไง ท่าทางคุณปู่มู่อยากจะจับคู่คุณกับโจวหย่าน”
“เวินจิ้งยังไม่อยากแต่งงาน ฉันอยากจะหมั้นกับเธอก่อน”
“หึหึ พวกคุณเคยแต่งงานกันแล้ว ตอนนี้จะหมั้นใหม่อีกครั้ง หรือว่าพวกคุณแต่งงานใหม่โดยตรงแล้วกัน จะได้ไม่ต้องเรื่องมาก” ลี่หนานเฉิงบอก
“เวินจิ้งยังกำลังเรียนอยู่ ฉันไม่อยากให้มันเป็นภาระของเธอ” มู่วี่สิงงส่ายหัว
“โอเค คุณบ้าภรรยา แต่คุณปู่มู่ไม่ยอมง่ายๆแน่นอน” ลี่หนานเฉิงเตือน
“ถ้าฉันเดาไม่ผิด คุณปู่จะประกาศเรื่องที่ฉันกำลังจะแต่งงานกับโจวหย่านในเร็วๆนี้ เขาน่าจะทำการตกลงกับโจวเซินไว้”
เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คุณปู่กับโจวเซินมีอะไรกันด้วย
“หรือว่าคุณปู่มู่คิดว่าเขาสามารถควบคุมตระกูลโจวเซินได้เหรอ โจวเซินไม่ใช่คนธรรมดานะ”
มู่วี่สิงเรียวปาก คุณปู่ของเขา…ถึงแม้ว่าเขาจะมอบอำนาจของบริษัทมู่ซือกรุ๊ปอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่อำนาจที่อยู่ในมือของเขา ก็ยังยึดไว้อย่างแน่น
วันรุ่งขึ้น เมื่อเวินจิ้งตื่นยังเช้าอยู่ เมื่อคืนนี้เธอนอนหลับได้ไม่ค่อยดี
มีกระโปรงตัวใหม่วางอยู่ข้างๆ คงเป็นมู่วี่สิงส่งคนเอามาให้
เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเดินออกจากห้อง มู่วี่สิงนั่งบนโซฟา ทำงานอย่างตั้งใจ
เมื่อคืนเขารุนแรงแค่ไหน ตอนนี้ก็ใจเย็นแค่นั้น
ถ้าไม่ใช่ว่าเธออยู่กับมู่วี่สิงนานพอสมควร เธอคงคิดว่ามู่วี่สิงมี 2 บุคลิกแน่ๆ
เมื่อถอดเสื้อออกก็แข็งแกร่งรุนแรง แต่เมื่อใส่เสื้อ เขาก็สุภาพบุรุษอ่อนโยนขึ้นมา
จริงๆแล้วเป็น… สัตว์ร้ายที่ใส่เสื้อผ้าเหรอ
“มานี่” เสียงต่ำของผู้ชายเรียกความสนใจของเวินจิ้งกลับมา
เวินจิ้งแลบลิ้น แล้วนั่งอยู่ข้างมู่วี่สิง
มีตัวเลขที่อัดแน่นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอไม่เข้าใจ
“ยังเจ็บมั้ย ” เขาถามอย่างอ่อนโยน
“อะไรเหรอ ” เวินจิ้งไม่เข้าใจความหมายของมู่วี่สิง
“ด้านล่าง”
“โอ้ … “แก้มของเวินจิ้งออกแดง”ไม่เป็นไร”
“อืม กินยาด้วยนะ” มู่วี่สิงชี้เม็ดยาที่อยู่ต่อหน้าเขา
เมื่อคืนทำเรื่องนั้นในห้องน้ำ เลยไม่มีถุงยางอนามัย และเขากำลังได้รับผลจากยา เมื่อคืนก็เลยทำหลายๆครั้ง
“ค่ะ… ” เวินจิ้งมองลง ค่อยนึกถึงเรื่องนี้
โชคดีที่มู่วี่สิงเป็นคนระมัดระวัง ไม่งั้นถ้าเธอมีลูกจริงๆ ตอนนี้เธอมีลูกไม่ได้เด็ดขาด
“จิ้งๆ เรื่องของเมื่อคืน ฉันไม่ได้จัดการให้ดีๆ ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เวินจิ้งไม่ได้พูดอะไร
ในสายตาของเธอ มู่วี่สิงจัดการได้ค่อนข้างดีแล้ว
อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แตะโจวหย่านอีก แม้กระทั่งตอนที่เขาสติสับสน เขาก็ยังควบคุมตัวเองได้
กอดมู่วี่สิงไว้ เธอพูดเบาๆว่า “มู่วี่สิง ฉันไม่ได้โทษคุณ”
“ถ้าเป็นคุณปู่จัดฉากมันจริงๆ ฉันจะคุยกับเขา”
“คุณปู่ไม่พอใจกับฉันมาก” เวินจิ้งพูดเบาๆ
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเปลี่ยนสถานการณ์นี้ยังไง
นอกจากเธอไปจากมู่วี่สิง มู่เฉิงถึงโล่งใจได้
“เพราะฉะนั้นฉันอยากมั้นก่อน” ในวินาทีถัดไป มู่วี่สิงก็หยิบแหวนที่คุ้นเคยออกมาแล้ว
จับมือของเวินจิ้ง ใส่เข้านิ้วกลางของเธอโดยไม่ได้ถาม
