บทที่ 490 ฉันเป็นของคุณ จะไม่หนีไปไหน
“บอกว่าฉันแก่เหรอ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงเริ่มโกรธ
“คุณพูดเองนี่ ยังไงฉันก็เป็นของคุณ จะไม่หนีไปไหน”เวินจิ้งยืนขึ้น ข้ามโต๊ะครึ่งหนึ่งไปจูบริมปากบางๆ ของมู่วี่สิง
เมื่อถอยห่าง เห็นได้ชัดเลยว่าบางคนยังไม่เต็มที่
เวินจิ้งรีบยัดสเต็กหนึ่งชิ้นเข้าไปในปาก ไม่ให้โอกาสมู่วี่สิงจูบเธอ
ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จ
กลับถึงห้อง มู่วี่สิงถูกเวินจิ้งจู่โจมร้อนตัวมากตั้งนาน แต่เวินจิ้งยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก กดหน้าอกของมู่วี่สิง
ในคืนที่สวยงามแบบนี้ ใช้เวลาทั้งหมดอยู่บนเตียงไม่ได้เด็ดขาด
“คุณเลือกไวน์หนึ่งขวดก่อน ฉันจะอาบน้ำ”เวินจิ้งพูดเบาๆ
มู่วี่สิงพยักหน้า ในขณะนี้เวินจิ้งพูดอะไร เขาทำตามก็พอ
วิสัยทัศน์ของมู่วี่สิงดีมาก เขาเลือกโอ้สมศักดิ์ที่ผลิตที่ปี95หนึ่งขวด สั่งให้ผู้จัดการส่งมาในห้อง เขาเปิดไวน์เรียบร้อย เขาก็เอนหลังบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน ค่อยๆรอของสุดอร่อยของเขา
ผ่านไปสักพัก เวินจิ้งที่ลังเลตั้งนานก็ค่อยๆออกมาจากห้องน้ำสักที
ผมของเธอยังเปียกอยู่ ชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์เผยร่างอุ่นของเธอให้เห็นแบบพอดี ไม่ได้ใส่รองเท้า เธอเดินไปด้านข้างของบาร์ที่มองเห็นทะเลได้ด้วยรอยยิ้ม
หยิบแก้วสองใบออกมา เธอใช้มือเดียวถือกลางขวด
ของเหลวสีแดงทับทิมค่อยๆไหลออกมา สีใสๆนั้นดูน่าดึงดูดเป็นพิเศษเมื่อผสมกับแสงสีส้มของห้อง
กลิ่นหอมที่อุดมก็ค่อยๆกระจายไปทั่วห้อง
เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วส่งแก้วใบหนึ่งให้มู่วี่สิง
“ชนแก้วกัน”ชนแก้วของเขาเบาๆ ใบหน้าของเวินจิ้งเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่หวานๆ
ในสายตาของมู่วี่สิง รู้สึกแค่ลำคอแห้ง
เงยหน้าขึ้นจิบคำหนึ่ง มู่วี่สิงก็คันปาก สายตาที่เหมือนออบซิสดำไม่เคยห่างจากตัวเวินจิ้งเลย
“เอยากเมาเหรอ”เมื่อเห็นเวินจิ้งดื่มไปเกือบครึ่งแก้ว มู่วี่สิงยิ้มสดใสขึ้น
แต่เขาไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างๆเขาเป็นคนเมา
เมื่อเขาได้เธอ เขาอยากให้เธอมีสติและมองเขา
“อื่ม ดื่มเมา”เวินจิ้งพยักหน้า ตอนนี้แก้มของเธอก็ค่อยๆแดงขึ้นแล้ว ดวงตาระหว่างพูดคุยก็น่าดึงดูดกว่าปกติ
มองไปที่มู่วี่สิง เขาไม่ได้ดื่มเท่าไหร่ น้ำเสียงของเวินจิ้งรีบไม่พอใจขึ้นมา”ทำไมคุณมองฉันดื่มอยู่คนเดียวล่ะ”
“คุณน่าดึงดูดกว่าไวน์”มู่วี่สิงเหล่ตา ดวงตาก็สว่างขึ้นในขณะนี้
ดื่มไวน์ กินเวินจิ้งลงท้องก่อนจะดีกว่า
แต่สุภาพบุรุษที่สง่างามตามปกติของเขา ก็ยังทำให้เขาสงบอยู่ได้พอสมควร
เอาล่ะ ใช้เวลาค่อยๆทำ
เขาจิบไวน์เบาๆ สายตาที่หิวเหมือนหมาป่าทำให้เธอเขินอายเบาๆ
เวินจิ้งจับผมเปียกของเธอแล้วยิ้มกับมู่วี่สิง”มู่วี่สิง คุณช่วยฉันเป่าผมหน่อยได้ไหม”
มู่วี่สิงไม่ได้พูดอะไร วางแก้วกระจกลง และหยิบไดร์เป่าผมออกจากห้องน้ำอย่างใจเย็น
เวินจิ้งทำตัวดีมาก นั่งลงที่ข้างเตียงที่ใกล้กับซ็อกเก็ตดีๆ มีรอยยิ้มบนมุมปาก ดูมู่วี่สิงเสียบปลั๊กและกดสวิตช์เครื่องเป่าผมเรียบร้อยโดยไม่กะพริบตา
มือของมู่วี่สิงแห้งมาก ข้อต่อนใสและเรียวยาว จับเส้นผมสวยของเธออย่างคุ้นเคย
แรงของเขาถูกควบคุมได้อย่างพอดี ไม่หนักหรือเบามาก ปลายนิ้วสัมผัสกับหนังศีรษะของเธอเบาๆ สบายจนเวินจิ้งอยากชื่นชม
ดีจัง
ผ่านไปสักพัก เวินจิ้งค่อยลืมตา ชี้ไปที่หูข้างขวา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ขี้อ้อนว่า”ผมด้านนี้ยังเป่าไม่ถึงนะ”
“อื่ม”ตอบเบาๆ มู่วี่สิงก็ย้ายเครื่องเป่าผมไปทางที่เวินจิ้งชี้ไว้
ลมร้อนจากเครื่องเป่าผมดังก้องเกือบกลืนลมหายใจของมู่วี่สิงที่พ่นระหว่างคอของเวินจิ้งเพราะใช้หัวสอบสวน
ปลายนิ้วของเขายังอยู่ในเส้นผมของเธอ ลมร้อนพักกลิ่นหอมไปที่ปลายจมูกของเขาเรื่อยๆ
อุณหภูมิของร่างกายเขา อาจจะเท่ากับอาอุณหภูมิของเครื่องเป่าผมเครื่องนี้
เวินจิ้งจูๆก็จับมือของมู่วี่สิงที่อยู่ในเส้นผมของเธอ
ฝ่ามือของเขายังติดร่องรอยของความชุ่มชื้นในเส้นผมของเธออยู่ แต่ก็แห้งและอบอุ่นมาก
หยุดไปสักพัก เธอก็หันหัวไปมองมู่วี่สิงอย่างหวาน”เครื่องเป่าผมร้อนจังเลย”
มู่วี่สิงเม้มปาก คิดในใจว่า มันต้องร้อนสิ ร้อนจะระเบิดอยู่แล้ว
เมื่อเห็นมู่วี่สิงไม่ตอบ เวินจิ้งก็ไม่สนดวงตาที่โมโหของเขา หันตัวมา จับมือของเขาด้วยมืออีกข้าง ปิดเครื่องเป่าผมไว้ ทั้งห้องก็เงียบลงทันที
เธอเปิดมือเบาๆอย่างระมัดระวัง ยื่นไปจับมือกับมู่วี่สิงอย่างแน่น
“คุณไม่ร้อนเหรอ”เสียงของเธออ่อนโยกเหลือเกิน
ดวงตาที่ไร้เดียงสามองมู่วี่สิง เหมือนกำลังเชิญเขาอยู่
เวินจิ้งยืนขึ้นแล้วปล่อยมือเบาๆ โอบคอของมู่วี่สิงด้วยแขนของเธอ เขายังนิ่งเฉยอยู่ ดูเวินจิ้งกอดเขาด้วยความจงใจ
หน้าผากของทั้งสองคนติดการ ลมหายใจที่ร้อนแรงเกือบพ่นไปบนใบหน้าของกันและกัน ดวงตาของเวินจิ้งที่มืดดำมีแสงสว่าง พูดเบาๆว่า”ฉันร้อนจริงๆ”
ในวินาทีต่อมา ฝ่ามืออันอบอุ่นก็ติดอยู่ที่เอว มู่วี่สิงคันปาก ดวงตาเต็มไปด้วยแสงไฟแวววาว”จิ้งจิ้ง อย่าซนเกินนะ”
เวินจิ้นยิ้มอย่างสดใส พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ผมนุ่มของเขาแตะแก้มของเธออยู่
ลมหายใจที่อบอุ่นแทรกซึมเข้าไปในผิวหนังของเขา รู้สึกคันๆ มู่วี่สิงก้มตัวลงและกดเธอลงบนโซฟา เขาอยู่ข้างบน
เธอปลดกระดุมเสื้อของเขาแล้ว ทีละอัน ใช้ฟันกด
ตายๆ
มีอาการปวดไหล่อย่างกะทันหัน เวินจิ้งกัดไหล่ของมู่วี่สิงอย่างหนัก
ผู้หญิงตัวเล็กๆบางคนยิ้มอย่างภูมิใจ”มู่วี่สิง คุณเป็นของฉัน นี่คือตราประทับพิเศษเฉพาะฉัน”
มู่วี่สิงยิ้มด้วยความรัก”โอเค ฉันเป็นของคุณ”
เขาถอนหายใจเบาๆ รอยฟันที่ชัดเจนบนไหล่ของมู่วี่สิงนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ
เวินจิ้งรู้สึกเหมือนยังไม่เพียงพอ เธอนอนคว่ำหน้าลงไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้กัดเขา แต่เป็นจูบเขาด้วยริมปากที่เปียกๆหนุ่มๆต่างหาก
จูบของเธอเบาและหนาแน่น จากรอยฟันสีแดงอ่อนไปจนถึงคอที่ตึงแน่นของเขา เธอเล่นได้สนุกมาก
ความอดทนของมู่วี่สิงเกือบจะพังแล้ว
ดวงตาของเขามืดลึกมองไม่เห็นสิ้นสุด ลมหายใจก็หนาขึ้นเรื่อยๆ”จิ้งจิ้ง คุณเล่นสนุกพอแล้วใช่ไหม”
เวินจิ้งยังยิ้มอยู่ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง.
…
วันรุ่งขึ้น นอนหลับจนถึงเช้า
เวินจิ้งลืมตาและมองผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ข้างๆ เมื่อเขานอนหลับ ความเย็นชาก็จะลดลงเยอะ
เมื่อต่อหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้ถึงจะแสดงด้านที่อ่อนโยนออกมา
นานๆที่เธอถึงตื่นเร็วกว่ามู่วี่สิง ก็เลยไปทำอาหารเช้าที่ห้องครัว
การออกแบบโรงแรมที่นี่เป็นสไตล์อพาร์ตเมนต์ มีของสดใหม่มากมายในตู้เย็น
ทำบะหมี่ไข่แบบง่ายๆแล้วกัน
ถึงแม้ว่าฝีมือทำอาหารไม่ดีเท่ามู่วี่สิง แต่ทำออกมาก็พอกินได้
ทันใดที่ถือชามออกไป ก็มีแขนกอดเอวเธอไว้แล้ว จากนั้นจูบที่หนาแน่นของมู่วี่สิงก็ตกลงมา
