Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 542

ตอนที่ 542

บทที่ 542 ให้คุณได้เป็นคุณนายมู่ตัวจริง

“ใช่เหรอ? เวินจิ้ง ฉันต่างหากที่เป็นสะใภ้ตัวจริงที่ตระกูลมู่ได้เลือกเอาไว้ เธอน่ะไม่มีอะไรหรอก” โจวหย่านมองหน้าเวินจิ้งด้วยความโกรธ

ส่วนเวินจิ่งยังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉย แต่ลึก ๆ ข้างในนั้น เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน

“คำนี้ รอให้เธอได้แต่งเข้าบ้านตระกูลมู่ก่อนค่อยมาเล่าให้ฉันฟังนะ สุนัขที่ดีจะไม่ขวางทางเดินคนหรอก เธอหลบไปได้ไหม?” ตอนนี้เธอรู้สึกอารมณ์เสียมาก!

แม้เสียงพูดของเวินจิ้งไม่ได้ดังมาก แต่คนรอบ ๆ ก็หันมามอง

โจวหย่านเริ่มรู้สึกอาย แล้วก้าวถอยหลังไป

เธอเช็ดหน้าให้สะอาด แล้วมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าเธอ

เธอต้องเป็นคุณนายมู่แน่นอน

เวินจิ้งเดินเข้าไปในลิฟต์และกดปุ่มชั้นบนสุดโดยไม่รู้ตัว แต่ความรู้สึกตอนนี้เธอไม่อยากเจอหน้ามู่วี่สิงเท่าไหร่หรอก

เบื้องหลังการสนับสนุนของ โจวหย่านคือมู่เฉิง ดังนั้นเธอถึงได้หยิ่งผยองต่อหน้าเวินจิ้ง

“ติ๊ง” เสียงลิฟต์ดังขึ้น ถึงแล้ว ในขณะที่เวินจิ้งยังไม่ทันตั้งตัว เดินออกจากลิฟต์ไปก้าวแรกก็เห็นหน้ามู่วี่สิงแล้ว

สีหน้าเศร้าหมองของเธอถูกเขามองเห็นอย่างชัดเจน

“มู่วี่สิง ผู้หญิงของคุณช่างน่ารำคาญเลยจริง ๆ” ด้วยความโกรธของเวินจิ้ง ทำให้น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูรุนแรงไม่น้อย

เพราะโจวหย่านทำให้เธอรู้สึกรำคาญมากจริง ๆ !

อีกอย่าง มู่วี่สิงคือผู้ชายของเธอ!

เมื่อทันทีที่เข้าไปในห้อง เวินจิ้งจับคอเสื้อมู่วี่สิงไว้ แล้วเขย่งเท้ายืนตัวตรงไว้ แม้เธอยืนไม่สูงพอที่จะมองตาเขาในแนวขนาน แต่เธอดูมีเพาเวอร์มาก

“บอกมา ว่าคุณคือผู้ชายของฉัน”

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าที่ตึงเครียดของมู่วี่สิงก็จางหายไป เขามุ่ยปากไว้ แล้วฝ่ามืออันใหญ่ยาวของเขากอดไปที่หลังศีรษะเธอ จากนั้นพูดด้วยเสียงอันแหบพร่า “อื้ม ผมคือผู้ชายของคุณเวินคนเดียวครับ”

“พูดจริงนะ?” เวินจิ้งมองหน้าเขาอย่างใสซื่อ

ณ ตอนนี้ ความรู้สึกของเธอชักสั่นคลอนแล้ว

“ผมกล้าโกหกจิ้ง ๆ เหรอ? ผมจะให้ครอบครัวของตระกูลโจวต้องออกจากหนานเฉิงไปทุกคน” น้ำเสียงวู่วี่สิงเด็ดเดี่ยวและมั่นใจมาก

“โจวหย่านมายั่วยวนคุณใช่ไหม แล้วคุณทนไม่ไหว……” เวินจิ้งบ่นถามอย่างพึมพำ

ภาพรอยดูดที่คอของโจวหย่านยังอยู่ในหัวสมองเธอไม่จางหาย

เธอมั่นใจว่าทั้งหมดนี้มันคือการแสดงของโจวหย่าน

แต่ว่า เธอก็อดไม่ได้ที่อยากถามชายตรงหน้าคนนี้ให้หายคาใจ

“ผมไม่ได้แตะต้องเธอเลยนะ”

เวินจิ้งไม่ได้รู้สึกโล่งอกแต่อย่างไร เธอกอดมู่วี่สิงไว้แน่น ๆ แล้วดูดซับความอบอุ่นจากกายเขา

“ถ้างั้น โจวหย่านเล่นละครอยู่คนเดียวล่ะสิ” เวินจิ้งพูดพึมพำในปาก

“อื้ม เธอจัดฉากมาก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้ข่าวรั่วไหลไปหมดทุกที่ คุณปู่ก็อาจจะออกมายอมรับสถานะของเธอเหมือนกัน” มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นชา

จุดประสงค์แบบนี้ ก็เพื่อตั้งใจให้เขายอมแต่งงานกับโจวหย่าน

“ตอนนี้มีผลกระทบต่อบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปแล้วนะ แล้วคุณจะทำยังไง?”

“ถ้าเกิดปัญหากับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป คุณปู่ต้องเป็นห่วง ใช่ไหมล่ะ?” น้ำเสียงมู่วี่สิงเย็นชาเช่นเคย

ไหน ๆ ก็เกิดเรื่องแล้ว ให้มันถึงที่สุดก็แล้วกัน

เวินจิ้งมองหน้ามู่วี่สิงอย่างประหลาดใจ เขาบอกว่า “ไม่ต้องกังวลนะ ข่าวนี้เดี๋ยวก็หายไป ส่วนตระกูลโจวที่ว่ามีเส้นสาย ก็มีแต่โจวเซินคนเดียวที่เป็นตัวหลักสำคัญ”

สำหรับ โจวหย่านนั้นเป็นแค่หมากของโจวเซินเท่านั้น

“ถ้างั้น เรื่องทั้งหมดนี้ก็คือโจวเซินที่เป็นคนหลักคอยบงการอยู่เบื้องหลังใช่ไหม?”

มู่วี่สิงเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร

“เขาทำไมต้องเจาะจงเฉพาะบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป”

“เมื่อยี่สิบปีก่อน บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเคยซื้อบริษัทหนึ่ง นั้นก็คือบริษัทที่ก่อนจะกลายเป็นตระกูลโจว”

สำหรับเรื่องนี้แล้ว มู่วี่สิงก็เพิ่งได้รับรู้มาก่อนหน้านี้เหมือนกัน เพราะเรื่องนี้ถูกปิดกั้นมานานแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องลงแรงไม่น้อยที่จะได้ข้อมูลนี้มา

และแม่ของโจวเซินก็เสียชีวิตในปีเดียวกัน

“ที่ผมให้คุณอยู่ห่างจากโจวเซินไว้ ก็เพราะกลัวเขาจะหลอกใช้คุณ”

และที่เขาตั้งใจตีสนิทกับโจวหย่าน ก็เพราะจะล้วงข้อมูลของตระกูลโจว

“ฉันจะระวังตัวของโจวเซินเอง”

นัยน์ตามู่วี่สิงลึกล้ำ เพราะตอนนี้มูเฉิงสนับสนุนโจวหย่านมาก และยังมีการร่วมมือกับโจวเซินด้วย และตอนนี้ที่น่ากังวลที่สุดก็คือคุณปู่

แต่ว่ามูเฉิงยังคงยืนกราน และไม่รับฟังคำพูดของใครเลย

“พรุ่งนี้ผมจะกลับหนานเฉิง”

“หืม? การสัมมนาเพิ่งเริ่มไม่ใช่เหรอ?”

“มหาวิทยาลัยFยกเลิกสัญญา” มู่วี่สิงพูดด้วยสีหน้าอันเคร่งครึม

คืนนั้น มู่วี่สิงประชุมทางออนไลน์ทั้งคืน ส่วนเวินจิ้งก็ยุ่งกับการติดตามข่าวทางโซเชียล แม้เสียงซุบซิบเกี่ยวกับข่าวของโจวหย่านและมู่วี่สิงได้หายไปแล้ว แต่ข่าวเรื่องนี้ ก็ถูกเปิดเผยให้กับทุกคนได้เห็นกันแล้ว

ไม่ว่าเบื้องหลังจะเป็นอย่างไร สำหรับคนที่เสพข่าวนี้ ก็ได้เห็นหลักฐานอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ทางมู่วี่สิงก็ได้ออกมาชี้แจงอย่างชัดเจนในวันนี้แล้ว ว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับโจวหย่านและหลิงเหยาเลย ขอให้ทุกคนหยุดเดาข่าวไปมั่ว ซึ่งการกระทำของเขาเช่นนี้ก็สามารถยุติข่าวลือในบางคนได้

แต่อย่างไรก็ตาม เขาทำได้เพียงขี่ช้างจับตั๊กแตน

เมื่อตลาดหุ้นในวันนี้ปิดลง หุ้นของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปได้ตกลงไปเกือบถึงจุดต่ำสุด

เวินจิ้งรู้สึกกังวลมาก แต่เธอไม่ได้รู้เรื่องธุรกิจ ได้แต่มองข้อมูลที่วุ่นวายนั้นแล้วเผลอนอนหลับไป

มู่วี่สิงหยุดการประชุมชั่วคราวแล้วเดินเข้ามาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปนอนบนเตียง เขามองไปที่ใบหน้าอันสวยงามของเธอและเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปากของเธอ

เขาก้มลงแล้วจูบริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ

จากนั้น ค่อย ๆ ไล่ลงไป

มือข้างหนึ่งกดตัวเธอไว้ แต่เวินจิ้งนั้นถูกเขาปลุกให้ตื่นตั้งนานแล้ว……

เธอค่อย ๆ ลืมตาแล้วมองมู่วี่สิงด้วยสายตาง่วงนอน แล้วพูดอย่างพึมพำ “คุณเสร็จงานแล้วเหรอ?”

“ยัง คุณนอนต่อเลย” มู่วี่สิงลุกขึ้นนั่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างเธออย่างหลงใหล

เวินจิ้งลุกขึ้นนั่งแล้วกอดเขาไว้ “คุณพักผ่อนบ้าง พรุ่งนี้เช้าก็ต้องนั่งเครื่องบินแล้ว”

ชายคนนี้ช่างไม่ใส่ใจสุขภาพตัวเองเลย

“อื้ม ผมยุ่งอีกสักแป๊บก็กลับมานอนแล้ว”

เวินจิ้งไม่เชื่อหรอกว่ามู่วี่สิงจะพูดความจริง

ต่อมา เธอดึงตัวเขาล้มลงนอนที่เตียงอีกครั้ง แขนขาพยายามกอดทับเขาไว้เหมือนปลาหมึก ไม่ให้เขามีโอกาสหนี

“มานอนดี ๆ !” เธอใช้น้ำเสียงที่อ้อนวอนแต่มีเพาเวอร์ตามปกติขอบเขา

รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้ามู่วี่สิง เขาจับคางเธอไว้แล้วค่อย ๆ วางจูบลงไปที่ริมฝีปากเธอ จากนั้นก็หลับตานอน

แต่เมื่อเวินจิ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ได้เห็นเขานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม

“เดี๋ยวต้องไปแล้วนะ” เวินจิ้งเตือนเขา

“อื้ม เดี๋ยวทานอาหารเช้ากับคุณก่อน”

ทั้งสองลงมาร้านอาหารด้วยกัน เมื่อคืนผู้คนที่มาร่วมงานสัมมนาส่วนมากจะมาจากต่างเมืองทั้งนั้น และเนื่องด้วยงานสัมมนาจบลงกระทันหัน ทุกคนก็ต้องกลับไปในวันนี้

เมื่อเห็นมู่วี่สิงออกมากับเวินจิ้ง ทุกคนก็ต่างพากันสงสัย

เวินจิ้งถูกสายตามากมายจับตามองอยู่ และรู้สึกไม่ชินกับสถานการณ์นั้น

และกลัวว่าสายตาแบบนี้ยังคงมีอยู่เมื่อเธอกลับไปหนานเฉิง

“โจวหย่านกลับไปแล้วเหรอ” เวินจิ้งถาม

“เธออยู่ประเทศ B บ้านโจว”

เมื่อคืนเขาให้คนส่งโจวหย่านไปที่แม่โจวแล้ว

ถึงวันนี้ ทางโจวเซินยังมามีทีท่าอะไรเลย

“เธอยังจะกลับหนานเฉิงใช่ไหม?”

“ตำแหน่งเธอถูกปลดออกแล้ว” เสียงเย็นชาของมู่วี่สิง

“คุณหมอมู่ โหดจริง ๆ เลยนะ” วินจิ้งยิ้มพูด

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เธอรู้สึกดีขึ้นมาก

“ผมกลัวว่าคุณนายมู่จะเสียใจภายหลังสิ อีกอย่าง ผมควรทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว”

“ยังไงฉันก็ไม่กลัวโจวหย่านมาล่อลวงคุณอีกแล้ว มู่วี่สิง คุณจะทำอะไรบอกฉันด้วย ถ้าแบบนี้ฉันก็วางใจคุณแล้ว” เวินจิ้งมองตาเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน

ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน สำคัญที่สุดคือความจริงใจต่อกัน เธอจะไม่เข้าใจผิดเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เพราะเธอรู้ทุกอย่างคือแผนการของเขา

“แผนการของผมเหรอ? แผนการของผมมีสิ่งเดียว นั้นก็คือให้คุณได้เป็นคุณนายมู่” มู่วี่สิงมมุ่ยปากพูด

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท