บทที่ 528 เราอย่าทะเลาะกันเลย
ช่วงเที่ยง เนื่องจากวันนี้คนไข้มีเยอะมาก เกือบจะบ่ายโมงโจวเซินถึงตรวจคนไข้เสร็จ เวินจิ้งช่วยเขาเก็บข้าวของ และโจวเซินก็ยังคงชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันเหมือนอย่างเคย
เวินจิ้งส่ายหน้าปฏิเสธ ตอนบ่ายเธอต้องกลับไปเรียนที่มหาลัย เธอเลยว่าจะแวะซื้อข้าวเที่ยงระหว่างทางเอา
เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล เวินจิ้งกลับบังเอิญได้พบกับหลิงเหยา
เธอควรอยู่ที่การ์เด้นมู่เจียวานไม่ใช่หรอกหรือ?
เมื่อเห็นเวินจิ้ง หลิงเหยาก็ยิ้มออกมาบางๆ “จะกลับการ์เด้นมู่เจียวานไหม?”
“ฉันต้องกลับมหาลัยน่ะ แล้วแกมาที่นี่ทำไมเหรอ?”
“มาตรวจอีกรอบน่ะ กำลังจะกลับแล้วล่ะ”
เวินจิ้งช่วยหลิงเหยาเรียกรถ จากนั้นถึงได้กลับไปที่มหาลัย วันนี้เธอมีเรียนแล็บพอดี จึงได้เลิกเรียนเกือบๆสามทุ่ม
เมื่อเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นเจียงฉียืนรออยู่ตลอด
“เวินจิ้ง” เขาเรียกเธอเอาไว้
ในมือของเขามีถุงใหญ่ๆหนึ่งถุง เวินจิ้งเหลือบมองทีหนึ่ง ก็พบว่าในถุงมีพุทราจีน เก๋ากี่ ลำไย และอีกมากมาย ในมือของเจียงฉียังถือขวดเก็บอุณหภูมิเอาไว้อีกด้วย
“เวินจิ้ง คุณรู้ว่าเหยาเหยาอยู่ที่ไหนใช่ไหม งั้นผมฝากเอาของพวกนี้ไปให้เธอหน่อย” เจียงฉีพูดอย่างคาดหวัง
“เจียงฉี คุณอย่าทำอย่างนี้เลย” เวินจิ้งถอนหายใจออกมา
เธอมองออก ว่าในตอนนี้หลิงเหยาเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจียงฉีแล้ว
ถ้าเอาของของเจียงฉีไปให้เธอเกรงว่าอาจจะทำให้เธอรำคาญเอาได้
“เวินจิ้ง ช่วยผมเถอะนะ ผมรู้ว่าเหยาเหยาไม่อยากเจอหน้าผม คุณบอกว่าคุณซื้อมาให้เธอก็ได้” เจียงฉีพูดพร้อมกับยัดของทั้งหมดใส่ไว้ในอ้อมแขนของเวินจิ้ง
ยากที่จะปฏิเสธแล้วล่ะ
เธอจึงถือซุปไก่ที่มีอยู่เต็มขวดเก็บอุณหภูมิกับถุงของบำรุงอันเบอเริ่มเอาไว้ ของพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นความปรารถนาดีของเจียงฉีทั้งนั้น
“เวินจิ้ง ฝากคุณด้วยนะ”
วันนี้มู่วี่สิงมารับเธอ เมื่อเห็นเธอถือของพะรุงพะรังอยู่ ก็รีบเข้าไปช่วยเธอถือ
“ให้หลิงเหยาเหรอ?” มู่วี่สิงรับรู้ในทันที
“เจียงฉีเป็นคนให้มา เขายัดเข้ามาในมือฉันเลย ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“บ้านหลิงรู้เรื่องนี้แล้ว” มู่วี่สิงพูดขึ้นมาอย่างเฉยชา
เกรงว่าอีกไม่นาน เจียงฉีอาจจะไม่สามารถอยู่ในมหาลัยอีกต่อไปได้
“แล้ว……..” เวินจิ้งไม่รู้เลยว่าบ้านหลิงจะทำอะไรบ้าง
“คุณอย่ากังวลไปเลย เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ” มู่วี่สิงไม่พูดอะไรมาก
เขาไม่อยากให้เวินจิ้งเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของหลิงเหยาสักเท่าไหร่
“บ้านหลิงจะคิดบัญชีกับเจียงฉีไหม…..” เวินจิ้งนึกไปถึงเจียงฉีที่เพิ่งเจอกันมาเมื่อครู่
ช่วงนี้เขาโทรมลงเยอะมาก พูดได้เลยว่าถึงขั้นอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ ทั้งหมดนี้ คงมีสาเหตุมาจากการเลิกลากับหลิงเหยา
มู่วี่สิงไม่ได้ตอบ บ้านหลิงคิดจะทำอะไร เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เมื่อกลับมาถึงการ์เด้นมู่เจียวาน หลิงเหยาเห็นมู่วี่สิงถือของพะรุงพะรังเข้ามา ก็รีบวิ่งเข้าไปอยู่ข้างๆเขา
“อันนี้อะไรเหรอ?”
“เจียงฉีฝากมาให้คุณ”
ได้ยินแบบนั้น หลิงเหยาที่ตอนแรกกำลังจะหยิบถุงพุทราจีนออกมา ก็รีบใส่เข้าไปในถุงใหญ่เหมือนเดิม
“พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปคืนเขา” เธอพูดขึ้นมาอย่างไร้เยื่อใย
“แต่นี่เป็นความปรารถนาดีจากเขานะ แต่ก็นะ แกตัดสินใจเองเถอะ” เวินจิ้งก็ไม่รู้จะโน้มน้าวยังไงแล้ว
เธอไม่เข้าใจเลย ว่าตอนนี้หลิงเหยากำลังคิดอะไรอยู่
ซุปในมือยังอุ่นๆอยู่ เวินจิ้งจึงวางไว้ข้างหน้าของหลิงเหยา จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง
ไม่นาน หลิงเหยาก็มาเคาะประตู
“เวินจิ้ง แกคงคิดว่าฉันใจร้ายมากใช่ไหม” เธอจูงมือของเพื่อนมายังห้องรับแขก
เธออ่านความรู้สึกของเวินจิ้งออก
“เปล่า ฉันรู้ว่าเรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แกไม่ได้ชอบเจียงฉีแล้ว ก็สมควรแล้วที่ปฏิเสธเขาไป” เวินจิ้งพูดขึ้นมาเสียงเรียบ
“แต่ว่า ความจริงแล้วฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ” หลิงเหยาหลุบตาลง
ตอนที่ยังคบกับเจียงฉี เธอเหมือนกระดาษขาวๆแผ่นหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าตัวเองในอดีตเป็นยังไงบ้าง ที่เธอรักเขา ก็เป็นเพราะสัญชาตญาณตามธรรมชาติ
แต่เมื่อเธอจำทุกอย่างได้ ในที่สุดเธอก็จำคนที่ตัวเองรักมากที่สุดได้ ส่วนเจียงฉี เธอไม่ได้มีความรู้สึกใดๆให้เลยสักนิด
“เหยาเหยา ตอนนี้แกไม่ได้ชอบเจียงฉีจริงๆแล้วใช่ไหม? เพราะเรื่องลูกหรือเปล่า?” เวินจิ้งถามขึ้นมาอย่างจริงจัง
เธอไม่เคยเข้าใจสาเหตุการเลิกกันของหลิงเหยาเลย
“อืม ประมาณนั้น” หลิงเหยาพึมพำ จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
เมื่อมองเวินจิ้ง ก็พบว่าดวงตาของเธอดูใสซื่อบริสุทธิ์ ช่างงดงามเสียจริงนะ
คงถูกมู่วี่สิงปกป้องมาตลอด โลกของเวินจิ้งถึงได้บริสุทธิ์ไร้ซึ่งสิ่งเปรอะเปื้อนใดๆแบบนี้
แต่ว่ามู่วี่สิงน่ะ เป็นของหลิงหยาคนนี้ต่างหาก
หลิงเหยาแอบกำหมัดแน่น จากนั้นก็กลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็ใส่ชุดนอนที่สุดแสนจะเซ็กซี่ จากนั้นก็ฉีดน้ำหอม พร้อมทั้งแต่งหน้าบางๆ
เมื่อมายืนอยู่หน้ากระจก เธอก็มองใบหน้าอันสะสวยของตัวเอง ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ ผมยาวสลวย เครื่องหน้าดูสวยหมดจรด
เธอสวยขนาดนี้ มู่วี่สิงไม่มีทางต้านทานไหวแน่
เมื่อมองดูเวลา ก็พบว่าดึกถึงขนาดนี้แล้ว เวินจิ้งน่าจะหลับไปแล้ว
เธอเดินมาชงกาแฟในห้องครัว จากนั้นก็เคาะประตูห้องหนังสือ
มู่วี่สิงนั่งประชุมผ่านวิดีโอกับส้งวี่อยู่บนโซฟา
แม้ว่าตอนนี้เขาจะฝากให้ส้งวี่ดูแลบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป แต่ก็มีบางเรื่องที่ประธานคณะผู้บริหารอย่างเขาต้องตัดสินใจ
“วี่สิง” หลิงเหยายกยิ้มออกมาบางๆ
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ความเยือกเย็นในดวงตาแพร่กระจายไปทั่ว “ไม่เข้าใจที่ผมบอกไปเหรอ?”
น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นยะเยือกถึงขีดสุด ถึงขั้นพกพาแววดูแคลนมาด้วย
“ฉันตกลงกับเวินจิ้งแล้ว ว่าฉันจะอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์” ยังไงเธอก็ไม่ไปหรอก เธอไม่เชื่อว่ามู่วี่สิงจะไล่เธอไปจริงๆ
“หลิงเหยา ผมไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น”
“ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ วี่สิง คุณลืมช่วงเวลาในอดีตที่ผ่านมาของเราแล้วเหรอ? ตอนนั้น คุณก็ดูมีความสุขนี่” หลิงเหยานั่งลงข้างๆมู่วี่สิง จากนั้นก็ส่งกาแฟไปให้
แต่มู่วี่สิงกลับไม่แตะเลยสักนิด เมื่อได้กลิ่นน้ำหอมบนกายของหลิงเหยา สีหน้าก็ยิ่งอึมครึมและเยือกเย็น
“หลิงเหยา ออกไปซะ!” ใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงเครียดเขม็ง ดวงตาไม่อาจปกปิดโทสะเอาไว้ได้เลย
แต่หลิงเหยากลับขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม ถึงขั้นยกมือขึ้นไปกอดมู่วี่สิงเอาไว้
วินาทีต่อมา เธอก็ถูกชายหนุ่มผลักตกลงไปนั่งที่พื้นอย่างแรง
หลิงเหยาช้อนตาขึ้นไปมองอย่างสับสน เมื่อเผชิญหน้ากับสีหน้าขมุกขมัวของมู่วี่สิง เธอก็ตัวสั่นเทิ้ม
“มู่วี่สิง! คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง!” หลิงเหยากัดริมฝีปากแน่น เขา….เขาทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง
“ไปเก็บข้าวของของคุณเดี๋ยวนี้ ออกไปจากที่นี่ซะ ไม่อย่างนั้น ผมจะบอกตระกูลหลิง”
“เหอะ งั้นคุณก็บอกเลยสิ ตระกูลหลิงอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณจะตาย เพราะฉะนั้นถ้ารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ตระกูลหลิงอนุญาตแน่นอน!” น้ำเสียงของหลิงเหยาแหลมขึ้นหลายเท่า
“มู่วี่สิง เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ เราอย่าทะเลาะกันเลยนะ……” หลิงเหยาโถมตัวเข้าไป คิดที่จะกอดมู่วี่สิงเอาไว้
แต่ชายหนุ่มกลับผลักเธอออกอย่างว่องไว จากนั้นก็โทรหาเกาเชียนให้เข้ามาหา
“หลิงเหยา ผมไม่ได้อยากทะเลาะกับคุณ ระหว่างเรามันไม่มีอะไรเลยตั้งแต่แรก ตื่นเถอะ ไม่อย่างนั้น ผมคงต้องขับไล่คุณออกจากเมืองหนานเฉิง” น้ำเสียงของมู่วี่สิงดุดันเป็นอย่างมาก
เขาเป็นคนพูดจริงทำจริงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
หลิงเหยาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างจนตรอก เมื่อก่อนมู่วี่สิงไม่เคยทำแบบนี้กับเธอ……เขาไม่เคยใจร้ายขนาดนี้
เป็นเพราะเวินจิ้ง! ทั้งหมดเป็นเพราะเวินจิ้ง!
ความโกรธเกลียดแผ่คลุมในดวงตา เธอกำหมัดแน่น
“ฉันทำให้เวินจิ้งหายไปจากคุณได้ คุณเชื่อไหม!”
“หลิงเหยา ถ้าแบบนั้น ผมก็คงต้องกำจัดคุณโดยไม่ต้องคิดลังเลแล้วล่ะ” นิ้วเรียวยาวบีบคางหลิงเหยาอย่างแรง การกระทำของเขาเต็มไปด้วยความโกรธถึงขั้นสุด
จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องหนังสือด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ แล้วพูดเสียงหนักว่า “ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”
