บทที่ 524 จะเป็นคนนั้นที่ยอมตามใจคุณไปตลอด
“ไม่ต้องๆ ฉันติดว่าตอนนี้ มันก็ดีอยู่นะ” เวินจิ้งรีบส่ายหัว
เธอไม่อยากให้มู่วี่สิงใช้สิทธิ์พิเศษอะไรเพื่อเธออีกแล้ว
แม้ว่าการที่ต้องมาติดตามโจวเซินจะไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ถ้ายึดสภาพจิตใจด้านการเรียนเอาไว้ ทุกอย่างก็สามารถอดทนได้
“ผมรู้สึกไม่ดีเลย” มู่วี่สิงกลับพูดเสียงเคร่งขรึมออกมา
“มู่วี่สิง คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งหรอกน่า ตอนนี้ฉันเพิ่งเปิดเรียน ฉันแค่อยากจะตั้งใจเรียนให้มันดีๆ” เรื่องอื่น ตอนนี้ไม่ต้องไปคิดถึงมันหรอก
“ถ้าโดนแกล้งต้องบอกผมนะ รู้ไหม?” มู่วี่สิงหัวเราะออกมาอย่างจนใจ
“วางใจได้ ฉันไม่ยอมให้ใครมีโอกาสมาแกล้งฉันง่ายๆหรอก”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้นี่นะ จะให้เขาวางใจได้ที่ไหนล่ะ
เมื่อทั้งสองกินข้าวเที่ยงเสร็จก็กลับไปที่การ์เด้นมูเจียวานด้วยกัน แต่ก่อนกลับ มู่วี่สิงก็พาเวินจิ้งมาที่ซูเปอร์มาร์เก็ต
สุดสัปดาห์นี้เขาและเธอว่าจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันในโลกที่มีแค่สองคน เลยวางแผนไว้ว่าจะมาซื้ออาหารสดเพื่อเข้าครัวทำอาหารในเวลาสองวันที่จะถึงนี้
ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ใกล้ๆกับการ์เด้นมู่เจียวาน เวลานี้คนวัยทำงานยังไม่เลิกงาน คนที่มาเดินช็อปปิ้งส่วนใหญ่เลยเป็นคุณตาคุณยาย
มู่วี่สิงยืนอยู่หน้าชั้นวางสินค้า อาหารทุกอย่างที่เวินจิ้งหยิบขึ้นมา เขาจะค่อยๆเลือกอย่างละเอียดอีกที
“ผักอันนี้ใบมันเน่าแล้ว เปลี่ยนเอาอันใหม่”
“มะเขือเทศลูกนี้ยังไม่สุก”
“อันนี้หมูสามชั้นนะ คุณไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอ”
และด้วยเหตุนี้ มู่วี่สิงก็นำเอาอาหารเหล่านั้นกลับไปวางไว้ที่เดิม จากนั้นก็เริ่มเลือกเอาใหม่
เวินจิ้งเข็นรถเข็นตาม สายตาที่ใช้มองมู่วี่สิงก็ค่อยเต็มไปด้วยความนับถือ
ช่างเป็นพ่อบ้านที่ดีจริงๆ
เวินจิ้งเดินเข้าไปหา แล้วกอดมู่วี่สิงเอาไว้จากข้างหลัง “มู่วี่สิง ท่าทางตอนคุณซื้อของดูหล่อสุดๆไปเลย”
“แล้วตอนที่ผมไม่ซื้อของผมไม่หล่อเหรอ?” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว มุมปากอมยิ้มบางๆอยู่ตลอด
“ไม่ใช่ซะหน่อย ต่อให้คุณไม่หล่อแล้ว ฉันก็ยังจะชอบคุณเหมือนเดิม” เวินจิ้งพุ่งเข้าไป แอบจุ๊บริมฝีปากของมู่วี่สิง
ในตอนที่เขาหันหลังมา เธอก็รีบเข็นรถเข็นต่อแต่โดยดี
เมื่อมู่วี่สิงนำเอาอาหารวางใส่รถเข็น เวินจิ้งก็เริ่มเข็นรถ จากนั้นเขาก็โอบไหล่ของเธอเอาไว้
“มู่วี่สิง ฉันอยากกินปู”
“มู่วี่สิง ฉันอยากกินชีส”
“มู่วี่สิง ฉันอยากกินทุเรียนด้วย!”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว เมื่อต้องเดินผ่านชั้นวางขายทุเรียน สีหน้าของเขาก็ขมุกขมัว
รีบดันให้เวินจิ้งเดินออกห่างจากบริเวณนี้
“คุณไม่กินสินะ…..” สีหน้าของเวินจิ้งดูผิดหวัง
“เหม็นมาก” มู่วี่สิงตอบกลับมาสองคำตรงๆ
“หอมจะตาย”
เมื่อเห็นท่าทางรับไม่ได้ของมู่วี่สิง เวินจิ้งก็ไม่คิดที่จะกลับไปหยิบเอาทุเรียนอีก
แต่เมื่อตอนคิดเงิน กลับได้เจอกับความประหลาดใจ
มีทุเรียนแช่แข็งมาได้ยังไง?
เธอไม่ได้หยิบมานะ
เมื่อมองไปทางมู่วี่สิง ก็เห็นเขายืนคิดเงินนิ่งๆ จากนั้นก็เดินเข้ามาหยิบเอาถุงต่างๆ
เวินจิ้งยืนบื้อ “มู่วี่สิง ทำไมคุณซื้อทุเรียนล่ะ”
“ซื้อมาให้คุณกินไง”
“แต่ว่าคุณไม่ชอบกลิ่นมันไม่ใช่เหรอ?”
“ทนเอา”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินจิ้งขยายกว้าง จากนั้นก็ควงแขนของมู่วี่สิงเอาไว้ “มู่วี่สิง คุณอย่าตามใจฉันถึงขนาดนี้สิ ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันไม่กินก็ได้”
“จิ้งจิ้ง ผมไม่อยากให้คุณผิดหวังเข้าใจไหม หืม?” มู่วี่สิงโอบกอดเธออย่างรักใคร่
“ฉันไม่ได้ผิดหวังอะไรสักหน่อย การที่คนสองคนจะคบกันก็ต้องปรับเข้าหากันและกันสิ”
“ผมจะเป็นคนนั้นที่ยอมตามใจคุณไปตลอด”
ภายใต้สายอันอบอุ่น ดวงหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงช่างดูอ่อนโยน จนหัวใจของเวินจิ้งเต้น “ตึกตักๆ” ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขา มักจะทำให้เธอใจสั่นได้เสมอ
……
เมื่อทั้งสองกลับมาถึงการ์เด้นมู่เจียวาน มู่วี่สิงก็ได้รับสายจากมู่ซือซือ
วันนี้ตอนแรกเธอว่าจะไปรับหลิงเหยา แต่กลับพบว่าหลิงเหยาออกจากโรงพยาบาลไปก่อนแล้ว
อีกอย่างตอนนี้มู่ซือซือก็ติดต่อหลิงเหยาไม่ได้ด้วย
“พี่คะ ตอนนี้ร่างกายของเหยาเหยายังอ่อนแอมาก ฉันติดต่อไปหาหลิงอี้แล้ว เขาเองก็ไม่ได้ไปรับเหยาเหยาออกจากโรงพยาบาลเหมือนกัน ถ้าเธอออกไปเองจะไปที่ไหนได้……” เสียงร้อนใจของมู่ซือซือดังขึ้นมา
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว เดินออกมาจากห้องครัว แล้วพูดเสียงหนักว่า “ฉันจะส่งคนไปดูที่มหาลัยกับโรงพยาบาลอีกที แกอย่าห่วงไปเลย หลิงเหยาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ”
“แต่เธอเพิ่งแท้งมา……” มู่ซือซือรู้จักกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงดีมาตลอด
“ฉันจะช่วยแกหาให้เจอ”
เมื่อวางสาย เวินจิ้งก็เดินเข้ามาหา มองมาที่เขาอย่างกังวล “หลิงเหยาเป็นอะไรไป?”
“เธอหายตัวไป”
มู่วี่สิงสั่งให้เกาเชียนรีบไปตรวจสอบอย่างรวดเร็ว แต่ผ่านไปไม่นาน กลับได้ข่าวว่า
หลิงอี้กับเจียงฉีทะเลาะกันยกใหญ่กันจนถูกกักตัวเอาไว้
“ทำไมหลิงอี้ทำแบบนั้น”
“เจียงฉีทำให้หลิงเหยาท้อง คนเป็นพี่อย่างเขา ก็คงอดไม่ไหวมาเป็นธรรมดา” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
หลิงอี้รักน้องสาวมาก เรื่องนี้คนในกลุ่มรู้กันดี
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วลองโทรหาหลิงเหยา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้จริงๆ
“ได้ข่าวของหลิงเหยาบ้างไหม?”
มู่วี่สิงส่ายหน้า เกรงว่าอาจจะเป็นหลิงอี้ที่พาเธอไป
เมื่อมาถึงสถานีตำรวจ ทันทีที่ลงมาจากรถเวินจิ้งก็เห็นเจียงฉีหน้าช้ำไปหมด ส่วนหลิงอี้ก็เดินตามออกมาเหมือนกัน สายตาดูดุร้ายเอามากๆ
“คุณหลิง น้องสาวคุณต่างหากที่เป็นคนทิ้งผม…..ผมไม่รู้อะไรเลย……” เจียงฉีพยายามอธิบาย
ในเวลานี้หลิงอี้สงบลงบ้างแล้ว แต่ว่าสายตาที่มองเจียงฉีก็ยังดูน่ากลัวเหมือนเดิม
“แล้วนายคิดว่าจะแตะต้องน้องสาวของฉันยังไงก็ได้เหรอ?”
“เรา….เรารักกันด้วยใจจริง!”
“นายไม่คู่ควรกับเธอ” พูดจบ หลิงอี้ก็เดินจากไปอย่างเย็นชา
เจียงฉีรู้สึกตกที่นั่งลำบาก เมื่อเห็นเวินจิ้ง ก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าอับอาย
ครั้งแรกเขาก็ถูกซ้อมจนน่าเวทนาขนาดนี้ คนของบ้านหลิง คงไม่ชอบขี้หน้าเขาจริงๆ
แต่ว่าเขาไม่เคยรู้สึกเสียดายวันเวลาที่ได้คบกับหลิงเหยาเลยสักนิด
“เวินจิ้ง คุณเจอเหยาเหยาหรือยัง?” เมื่อเจียงฉีเห็นเวินจิ้ง ก็รีบวิ่งเข้ามาหา
เวินจิ้งส่ายหน้าด้วยสีหน้าเป็นกังวล
วินาทีต่อมา เขาก็รีบไปขวางทางหลิงอี้ที่กำลังจะขึ้นรถเอาไว้ “คุณหลิง คุณบอกผมมาเถอะว่าเหยาเหยาอยู่ที่ไหน?”
“นายไม่มีสิทธิ์ได้เจอกับเหยาเหยาอีก” พูดจบ หลิงอี้ก็ขึ้นรถจากไปอย่างเย็นชา
เมื่อประตูรถปิดลง สีหน้าของเจียงฉีก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง
เขากำหมัดแน่น ทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนกับสติหลุดลอยไปแล้ว ความไม่ยินยอมในดวงตาเอ่อล้นออกมา
มู่วี่สิงโอบเวินจิ้ง แล้วพาเธอขึ้นรถ
เมื่อมองเจียงฉี อารมณ์ของเธอก็หนักอึ้ง
หลิงเหยาที่เธอรู้จัก จัดการปัญหาได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยเป็นอย่างครั้งนี้ ที่ขาดการติดต่อไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว
เมื่อกลับมาถึงการ์เด้นมู่เจียวาน เวินจิ้งก็ยังคงพยายามค้นหาว่าหลิงเหยาอยู่ที่ไหน คนของมู่วี่สิงก็กำลังค้นหาจนแทบจะทั่วทั้งเมือง
ในที่สุดช่วงก่อนฟ้าสาง ก็หาเบาะแสของหลิงเหยาเจอ เธออยู่ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
มู่วี่สิงพาเวินจิ้งไปหาเธอที่นั่น เมื่อเปิดประตูร้านเหล้าเข้าไป แสงไฟหลากสีสันก็ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวขึ้นมานิดหน่อย โชคดีที่มีมู่วี่สิงคอยโอบเธอเอาไว้ไม่ห่าง
ณ บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกล ก็เห็นเกาเชียนยืนเฝ้าหลิงเหยาอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นมู่วี่สิง ก็พาตัวเธอเดินเข้ามาหา
เห็นได้ชัดว่าหลิงเหยากำลังเมา ทั้งหน้าแดงแจ๋ไปหมด ยืนก็ยืนไม่ตรง
เวินจิ้งรีบเข้าไปประคองเธอเอาไว้ เมื่อเห็นเวินจิ้ง หลิงเหยาก็หัวเราะ “คิๆ” ออกมา “เวินจิ้ง แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“ฉันมารับแกกลับ” เวินจิ้งหน้านิ่ง
ถ้าหากเกาเชียนหาหลิงเหยาไม่เจอ ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะถูกคนไม่ดีพาไปที่ไหนหรือเปล่า
เธอปล่อยให้ตัวเองมาเมาอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ยังไง!
เวินจิ้งทั้งโกรธทั้งสงสาร!
“ฉันไม่กลับ……..” จู่ๆหลิงเหยาก็ผลักเวินจิ้งออกอย่างแรง จากนั้นก็เตรียมที่จะจับแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
แต่เวินจิ้งก็รีบไปแย่งเอาแก้วเหล้ามา แววตาที่หลิงเหยามองเธอจึงปรากฏความเกลียดชังออกมาเพียงแค่ชั่วแวบ
