บทที่ 536 ใจอ่อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โรงแรมว่านหาว
ห้องรับรองขนาดใหญ่ มู่วี่สิงและหลิงเหยานั่งอยู่สองข้างของคุณหญิงหลิง
“วี่สิง อย่าว่าที่ฉันมาหนานเฉิงอย่างกะทันหันนะ คุณก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
เหยาเหยาเจ้าลูกตัวดีทำให้ฉันต้องเป็นห่วงเหลือเกิน “น้ำเสียงของคุณหญิงมีความไม่พอใจเล็กน้อย
หลิงเหยาก้มหน้าลงตลอด โดยไม่พูดอะไร
แต่ก็แอบมองมู่วี่สิงอยู่
“หลิงเหยาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอคงรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
ใบหน้าของเขามีความหมดความอดทนเบาๆ
“ที่คุณพูดก็จริง แต่ผู้ชายที่ชื่อเจียงฉีมากไปแล้ว หลิงเหยาเล่นสนุกกับเขาได้ แต่ถ้าอยากแต่งงานกับเหยาเหยา มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด” น้ำเสียงของคุณหญิงหลิงเย็นชาขึ้น
“คุณหญิงหลิง ถ้าเป็นเรื่องของหลิงเหยา ฉันไม่ได้อยากจะรู้” ใบหน้าของมู่วี่สิงเย็นเยือก
เขาไม่ได้มองไปที่หลิงเหยาด้วยซ้ำ
คุณหญิงหลิงเสียหน้าเบาๆ เธอหาผู้ชายให้หลิงเหยามาตลอด แต่ลูกคนนี้ไม่ฟังเธอ จะอยู่กับเจียงฉีให้ได้ แถมตอนนี้มีลูกด้วย ถึงแม้ว่าจะทำแท้งไปแล้ว
แต่สำหรับชื่อเสียงของหลิงเหยา ก็ไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว
อีกอย่างตอนนี้หลิงเหยาได้ฟื้นความจำแล้ว และได้ขอร้องให้เธอให้ช่วยทำให้ได้อยู่กับมู่วี่สิง เพื่อความสุขของลูกสาว เธอก็เลยต้องมา
แต่ใครๆก็มองออกว่า มู่วี่สิงไม่ได้คิดจะมีอะไรกับหลิงเหยาเลย
“วี่สิง ตอนนั้นคุณเคยบอกว่า คุณจะรับผิดชอบหลิงเหยาเอง” คุณหญิงหลิงกล่าวอย่างมีความหมาย
“เพราะฉะนั้นหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น1เดือน ฉันก็อยู่กับเธอตลอด แต่ในช่วงเวลานั้นฉันไม่ชอบคุณหนูหลิง ไม่ว่าตอนนี้หรือในอนาคต มันก็เป็นไปไม่ได้” พูดเสร็จ มู่วี่สิงก็ลุกขึ้นอย่างสุภาพ
ความตั้งใจของคุณหญิงหลิง ตอนนี้เขารู้อย่างดี นั่นคือจับคู่เขาให้เขากับหลิงเหยาอยู่ด้วยกัน
เขาให้เกียรติคุณหญิงหลิงถึงตกลงมากินอาหารมื้อนี้ แต่มันยากเกินไปที่จะทำให้สำเร็จ
ใบหน้าของคุณผู้หญิงหลิงซีดไป เธอขมวดคิ้ว มองมู่วี่สิงที่เดินออกไปแล้ว มองหลิงเหยาด้วยสายตาแบบ
เอือมระอา “หนูไม่เคยเป็นคนที่บังคับมู่วี่สิงได้ แม่ทำเท่าที่จะทำได้แล้วนะ”
“คุณแม่ นอกจากมู่วี่สิง ฉันจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น”
“ตระกูลหลิงของเรา ก็สู้กับตระกูลมู่ไม่ได้” คุณหญิงหลิงถอนหายใจ
ความรักและความเกลียด เมื่อกี้มู่วี่สิงให้เธอมากพอแล้ว
มองลูกสาวไป คุณหญิงหลิงพูดอย่างจริงจังว่า “กลับไปประเทศ Cกับแม่นะ เหยาเหยา”
นอกร้านอาหาร เกาเชียนรอด้วยความเคารพตลอด
“คุณมู่ครับ พบตำแหน่งของคุณเวินแล้ว อยู่ที่บ้านตระกูลหลิน”
มู่วี่สิงพยักหน้า รับกุญแจไว้และขับรถไปอย่างรวดเร็ว
เวินจิ้งกำลังอ่านหนังสืออยู่ แต่จริงๆแล้วอ่านอะไรไม่รู้เรื่องเลย ทุกประโยคที่อ่านเข้าตาก็กลายเป็นหน้าของมู่วี่สิงไปหมด
เธอเกาผมอย่างหงุดหงิด ผ่านไปไม่นาน แม่บ้านก็เรียกเธอให้ไปกินข้าวและหลินเวยก็เพิ่งกลับบ้านพอดี
วันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ เมื่อเห็นเวินจิ้ง เธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ทำไมหนูกลับมาแล้ว คิดถึงแม่เหรอ” หลินเวยถามอย่างอ่อนโยน
“คิดถึง คิดถึงสิคะ” เวินจิ้งพูดอย่างอ่อนหวาน
“ลูกคนนี้ ชอบพูดเพราะให้แม่ฟัง” หลินเวยยิ้มอย่างดีใจมาก
“บอกแม่ มู่วี่สิงรังแกลูกหรือเปล่า” หลินเวยเห็นดวงตาของเวินจิ้งแดงๆ
เจ้าลูกคนนี้ เข้มแข็งมาตลอด
มีเพียงผู้ชายของตระกูลมู่คนนั้นเท่านั้นที่สามารถทำให้เธอร้องไห้ได้
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับเขา” เวินจิ้งตอบอย่างปากไม่ตรงกับใจ
หลินเวยถอนหายใจ “กินข้าวกันก่อนนะ”
แต่อาหารมื้อนี้ เวินจิ้งกินได้อย่างไม่ดีใจ กินแค่ไม่กี่คำก็วางตะเกียบลงและวิ่งเข้าห้องไปแล้ว
นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม น้ำตาก็เต็มดวงตาของเธอไปโดยไม่รู้ตัว
ถ้ามู่วี่สิงหลอกลวงเธอจริงๆ ถ้าเขาเป็นคนโหดร้ายแบบนั้นจริงๆ เธอคงรับไม่ได้แน่ๆ …
ในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เวินจิ้งเช็ดน้ำตาและได้ยินแม่บ้านพูดว่า “คุณหนูคะ คุณมู่มาแล้วค่ะ”
คุณมู่ มู่วี่สิงเหรอ
“อย่าให้เขาเข้ามา” เวินจิ้งพูดอย่างโกรธๆ เบาๆ
ตอนนี้… เธอยังไม่อยากเจอเขา
เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับมู่วี่สิง หัวใจของเธอก็ดูเหมือนจะรับไม่ไหว
เขา … เขาจะรังแกเธอได้ยังไง
แต่แม่บ้านจะห้ามฝีเท้าของมู่วี่สิงได้ยังไง เมื่อเขาเข้ามาในห้องนั่งเล่น หลินเวยกำลังนั่งอ่านนิตยสาร เมื่อเห็น มู่วี่สิง ใบหน้าของเธอก็ซีดลง
“คุณมู่คะ คืนนี้เวินจิ้งอารมณ์ไม่ดี คุณอย่าไปรบกวนเธอเลย”
“คุณหญิงหลิน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเวินจิ้ง กรุณาให้โอกาสผมได้คุยกับเธอนะครับ” มู่วี่สิงทำท่าสุภาพและอ่อนโยนเสมอ
“เธอไม่อยากเจอคุณ” หลินเวยส่ายหัว
มีบอดี้การ์ดสองคนเข้าไปในห้อง มู่วี่สิงก็เลยขึ้นไปชั้นสองไม่ได้
“เมื่อเธออยากจะเจอคุณ เธอก็จะไปหาคุณเองค่ะ” หลินเวยอยู่ข้างลูกสาวของตัวเองอยู่แล้ว
เธอรู้นิสัยของเวินจิ้งอย่างดี ถ้าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เธอคงไม่เสียใจแบบนี้หรอก
เวินจิ้งร้องไห้จนรู้สึกเหนื่อย อารมณ์ดีขึ้น
ก็เดินออกไปที่ระเบียง มองเห็นร่างสูงที่ยืนพิงประตูรถนั้นทันที
เหมือนรู้ใจกันและกัน มู่วี่สิงก็เงยหน้าขึ้นในทันใดนั้น
พวกเขามองหน้ากันครึ่งวินาทีด้วยระยะทางไกล
เวินจิ้งเป็นฝ่ายหนีสายตาไปก่อน
เธอรู้ว่าเธอควรจะไปถามมู่วี่สิงให้รู้เรื่อง แต่เธอกลัว
เป็นเพราะรักมู่วี่สิงมากจนไม่สามารถทนต่อเศษทรายเม็ดเดียวในสายตาได้
กำหมัดแน่นแล้วปล่อย เธอวิ่งกลับไปที่ห้อง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้เลยวิ่งลงไป
หลินเวยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ไม่แปลกใจที่เห็นเวินจิ้งลงมา
เจ้าลูกคนนี้เป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว
วิ่งออกจากวิลล่า เวินจิ้งเพิ่งสังเกตอย่างตระหนักว่า เมื่อกี้เธอรีบเกินไปเลยใส่แค่รองเท้าแตะแล้วก็วิ่งออกมาแล้ว
ไม่เอาไหนเลย
เธอก้มหัวลงอย่างอายใจ เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองมู่วี่สิง
แต่มือที่อบอุ่นของเขายกขึ้นและจับมือเล็กๆของเธอไว้
เวินจิ้งดิ้นรน แต่ก็ไม่สำเร็จ
ในวินาทีต่อมา เขากอดเธอเข้าในอ้อมแขนอย่างแน่ๆ แรงจนดูเหมือนจะขย้ำเธอเข้าไปในไขกระดูก
เมื่อกี้เกาเชียนได้รายงานให้เขาทราบแล้ว เวินจิ้งไปห้องผู้ป่วยของเจียงฉี แล้วก็กลับมาที่บ้านตระกูลหลินต่อเลย
เขาไม่รู้ว่าเจียงฉีพูดอะไรกับเธอ
“จิ้งจิ้ง ทำไมไม่รับโทรศัพท์ของฉัน” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเบาๆ
เวินจิ้งกัดปาก ไม่ได้พูดอะไร
“ทำไมคุณไปหาเจียงฉีอีกแล้ว”
“เจียงฉีบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉัน” เวินจิ้งตอบอย่างเสียงต่ำ
“เหรอ” แรงของมู่วี่สิงเบาลง มองดวงตาที่บริสุทธิ์ของเธอ
ดวงตาคู่นี้ไม่เคยหลอกลวง
ตอนนี้ตาแดงและมีน้ำตาที่ยังเช็ดไม่สะอาดอยู่ด้วย
ปลายนิ้วที่อุ่นติดกับมุมดวงตาของเธอ และดวงตาของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยความสงสาร
ร้องไห้เพื่อใคร
เจียงฉีเหรอ
“จิ้งจิ้ง บอกฉัน” น้ำเสียงของเขาเย็นชาขึ้น
“คุณส่งคนไปทำร้ายเจียงฉีหรือเปล่า” เวินจิ้งพยายามพูดอย่างทำเสียงสงบ แต่มู่วี่สิงก็ฟังออกถึงความตื่นเต้นอยู่ดี
ขึ้นๆลงๆอย่างมาก อารมณ์ของเธอแย่มาก
“เธอคิดว่าเป็นเรื่องที่ฉันจะทำเหรอ อืม” ใบหน้าของมู่วี่สิงเย็นชาขึ้น
