บทที่ 577 ไม่อยากให้อภัยคุณ
มู่วี่สิงพาเวินจิ้งตรงไปที่อพาร์ตเมนต์ของอาจารย์ของเขา
เธอสะดุ้งและผลักเขาออกไปในทันที
“มู่วี่สิงคนบ้า”
ที่นี่ยังคงเป็นอพาร์ตเมนต์ของครู และคนอื่นสามารถผ่านไปมาได้ตลอดเวลา
แต่มู่วี่สิงไม่สนใจและเดินนำเธอขึ้นไปอย่างจริงจัง
อพาร์ทเม้นท์เป็นชั้นเดียว ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและหรูหรา
เมื่อถึงประตูเวินจิ้งก็ยังคงคิดหาวิธีที่จะออกไป
หากคนอื่นๆในมหาลัยเห็นสิ่งนี้ จะส่งผลกระทบต่อเธอและมู่วี่สิง
อย่างไรก็ตามมู่วี่สิงไม่เคยเป็นคนที่รอบคอบเลย
ในสายตาของเขาสนใจแต่สิ่งที่ต้องทำและสิ่งที่ไม่ควรทำ
“มู่วี่สิงคุณปล่อยฉันเถอะ ฉันอยากกลับหอพัก”
“ไม่ได้” เขาพูดอย่างเย็นชาและลากเวินจิ้งเข้ามาอย่างง่ายดาย
หลังเธอพิงกำแพง โดยมีร่างสูงของมู่วี่สิงอยู่ตรงหน้าเธอ เธอถูกเขากักไว้อย่างไม่มีทางหนี
เขาบีบคางของเธออย่างแรง ราวกับจะบดขยี้มัน
เวินจิ้งเจ็บจนน้ำตาไหล
“มันดึกมากแล้วทำไมเจียงฉีถึงรอคุณ” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเย็นชาเป็นอย่างมาก
เวินจิ้งตะลึงเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้
เจียงฉีหรอ
เป็นไปได้ไหมที่… ชายที่อยู่ชั้นล่างในหอพักหญิงคือเจียงฉี
ไม่น่าแปลกเลยที่สีหน้าของมู่วี่สิงกลายเป็นโกรธอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งจะสงบลงเมื่อตอนขึ้นรถ
เธออยากจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาดูว่าเจียงฉีส่ง WeChat ให้เธอหรือไม่ แต่เมื่ออยู่ในท่านี้เวินจิ้งไม่สามารถขยับได้เลย
“น่าจะมีปัญหาเรื่องเรียนแหละมั้ง คุณปล่อยฉันได้ไหม!” เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ชายหนุ่ม
มู่วี่สิงหรี่ตาอย่างอันตราย “จิ้งจิ้ง อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไป”
ในวินาทีถัดมา จูบอันร้อนแรงของเขาก็ถูกบดลงมา จนทำให้เวินจิ้งแทบจะหายใจไม่ออก
จูบของเขาไม่อ่อนโยนเลยเหมือนเป็นการลงโทษเสียมากกว่า
กระโปรงของเธอ ถูกเขาทำลายจนขาดออก เวินจิ้งจึงยื่นมือมายั้งเขาไว้ทันที แต่เธอก็สู้มู่วี่สิงไม่ได้เลย
จูบของเขาไล่ตั้งแต่แก้ม ลงมาถึงหู และไปที่คอของเธอก่อนจะค่อยๆไล่ลงมาเรื่อยๆ
เวินจิ้งเป็นคนหัด จึงทำให้เธอก็คล้อยตามได้ง่ายๆจากการกระทำของเขา
เธอทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ไม่นานเขาก็อุ้มเธอไปที่โซฟา
น้ำตาค่อยๆรื้นขึ้นในดวงตาของเธอ เธอยังคงต่อต้านมู่วี่สิงอยู่
“ฉันรู้สึกไม่สบายตัว……”
เธอกระซิบเบาๆ เธอยังอยู่ในช่วงมีประจำเดือน และเธอมักจะรู้สึกไม่สบายตัวในช่วงสองวันแรก
และนั่นคือตอนนี้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ การเคลื่อนไหวของมู่วี่สิงก็หยุดลง และความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“มาก่อนหรอ” เสียงของเขาแหบแห้ง
เขาจำวันมีประจำเดือนของเวินจิงได้ชัดเจนมาก และมันควรจะเป็นอีกหนึ่งสัปดาห์
“ใช่” เวินจิ้งตอบอย่างงัวเงีย เมื่อเห็นว่ามู่วี่สิงไม่ขยับตัวแล้ว เธอจึงลุกขึ้นนั่ง
เพียงแต่ว่าท้องของเธอรู้สึกอึดอัดมากเธอ ดังนั้นเธอจึงเอนตัวลงอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนของมู่วี่สิง ยังไงเธอก็ยังต้องพึ่งเขา
“ผมขอโทษ” มู่วี่สิงพูดออกมาอย่างจริงจัง
เมื่อกี้เขาหุนหันพลันแล่นไป
ตอนนี้ เมื่อเขาเห็นเจียงฉี เขาก็ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ของเขาได้
เวินจิ้งเป็นของเขา เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“คุณรู้ตัวแล้วหรอว่าผิด” เวินจิ้งพึมพำ
“ผมขอโทษเพราะผมบังคับคุณตอนนั้น แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าที่ผมทำไปเพราะอะไร” มู่วี่สิงบีบคางเธอ พร้อมใช้ดวงตาดำสนิทจ้องเธอไปด้วย
เวินจิ้งกัดริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร
“ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจียงฉี แต่คุณกับโจวหย่าน” เวินจิ้งพึมพำ
เสียงของเธอเบามาก แต่มู่วี่สิงได้ยินมันชัดเจน
“โจวหย่าน กับผมมันทำไม” เขาเม้มริมฝีปากบางฟังด้วยความสนใจว่าเวินจิ้งจะพูดอะไรต่อไป
“คุณยังฉลองวันเกิดของเธอ!” เสียงของเวินจิ้งเต็มไปด้วยความไม่พอใจและตำหนิ
ทันใดนั้นน้ำตาไม่รักดีก็ไหลออกมา
นิ้วอุ่นกดซับมาเบาๆที่ดวงตาของเธอ พร้อมกับความเสียใจที่ฉายชัดออกมาในดวงตาของมู่วี่สิง
เขาจับท้ายทอยของเธอ แล้วเอาหน้าผากของเขาแตะกับของเธอ
“ยอมรับแล้วหรอว่าหึง” เขาพูด
เวินจิ้งผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ “ใช่ ฉันหึง”
“ให้คุณลองลิ้มรส” เขายิ้ม
พูดจบ เขาก็จูบเธออีกครั้ง พร้อมจูบซับน้ำตาอย่างอ่อนโยนน้ำตาที่อ่อนโยน
แต่ในขณะนี้ เธอเหมือนราวกับทำนบน้ำตาแตก แม้จะจูบจนเกลี้ยงแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาอีกอยู่ดี
ความคับข้องใจและความไม่พอใจทั้งหมดต่างปรากฏออกมาตอนนี้
เธอตบหน้ามู่วี่สิงด้วยความโกรธ ”คุณทำเกินไปจริงๆ”
ให้เธอได้ลิ้มรส มันหมายความว่ายังไง มู่วี่สิงตั้งใจทำงั้นหรอ
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพบกับดวงตาเป็นประกายของมู่วี่สิง
“ฉันได้ลองลิ้มรสแล้ว คุณมีความสุขไหม”
“ไม่ผมรู้สึกเป็นทุกข์” มู่วี่สิงพูด
มันทำให้เธอเจ็บช้ำ
เวินจิ้งหลุบตาลงและสูดหายใจเข้าลึก
“ฉันไม่อยากให้อภัยคุณ” เวินจิ้งพูดอย่างโกรธๆ
เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังโดนผู้ชายคนนี้ปั่นหัวอยู่
มู่วี่สิงจับมือเล็กของเธอแน่น พร้อมประสานนิ้วของเธอเข้ากับของตนเอง
ขณะที่มืออีกข้างก็โอบรอบเอวบางของเธอ เวินจิ้งถูกกักขังไว้ในอ้อมแขนของเขา และไม่สามารถขยับตัวได้
“อืม ไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไร แค่อยู่เคียงข้างผมก็พอ”
ตอนนี้ไม่เพียงแต่เวินจิ้ง แต่ยังรวมถึงตัวเขาเองด้วย
“มู่วี่สิง ทำไมคุณถึงหน้าหนาขนาดนี้”
“จิ้งจิ้ง ผมชอบให้คุณโกรธผม นี่สิถึงจะอารมณ์ที่แท้จริง” มู่วี่สิงมองไปที่เธออย่างร้อนแรง
บางทีประสบการณ์ที่ผ่านมาอาจทำให้เย็นชาและห่างเกิน แต่เขาหวังว่าเธอจะสามารถแสดงตัวตนจริงออกมาได้เวินจิ้งตกตะลึงหลังจากได้ยินเรื่องนี้
ไม่คาดคิดว่ามู่วี่สิงจะดูเธอออกจริงๆ
บางครั้งเธอก็ไม่ได้เป็นคนไม่มีอารมณ์ แต่เธอเคยชินกับการอดกลั้น และเธอยังสามารถพูดได้เต็มปากว่าตัวเองค่อนข้างอ่อนแอ
แต่ตอนนี้มู่วี่สิงอยู่เคียงข้างเธอ เขาคอยให้ความมั่นใจกับเธอทีละนิด
“คุณชอบผู้หญิงที่แข็งแกร่งหรือเปล่า” เวินจิ้งถามพลางกลอกตา
มู่วี่สิงขมวดคิ้วและส่ายหัว
“ผมชอบคุณชอบในตอนนี้ ที่ตอนที่คุณเชื่อฟังคุณก็จะเงียบ และเมื่อคุณโมโห คุณก็จะมีขอบเขต แต่ส่วนนั้นมันไม่สำคัญ ผมชอบทุกอย่างที่เป็นคุณ”
เพราะเธอคือเวินจิ้ง เขารักเธออย่างสุดซึ้งไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร
คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของเวินจิ้งอ่อนยวบ และดวงตาของเธอก็ราวกับเข้าอยู่ในดวงดาว จึงเป็นประกายแวววาวส่องออกมา
“หมอมู่หยอดสาวเก่ง”
เธอไม่รู้ว่าเขาจะเคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นมาก่อนหรือเปล่า
“ผมจะหยอดคุณเท่านั้น ผมไม่สนใจคนอื่น” มู่วี่สิงตบใบๆที่ใบหน้าของเธอ
ความอ่อนโยนทั้งหมดของเขามอบให้กับผู้หญิงคนนี้ เวินจิ้งคนนี้คนเดียวเท่านั้น
บนโลกใบนี้จะไม่มีใครทำให้เขาหลงใหลได้มากกว่านี้อีกแล้ว
“ฉันเชื่อแล้ว” เวินจิ้งกอดเขาแน่น
เธอไม่ต้องการทำสงครามเย็นกับมู่วี่สิงเช่นกัน
เธอเงยหน้าขึ้นมาจูบริมฝีปากของเขาและพึมพำว่า ”ฉันกับเจียงฉีเป็นแค่เพื่อนร่วมคณะจริงๆ อย่าหึงเลย”
“คุณอาจจะไม่สนใจเจียงฉี แต่มันน่ะไม่แน่” มู่วี่สิงพูดอย่างออกรส
เวินจิ้งอึ้งในทันที ตอนแรกเธอก็เห็นว่าเจียงฉีและหลิงเหยารักกันดี มันจึงไม่ง่ายเลยที่จะออกจบความสัมพันธ์โดยไม่รู้สึกอะไร
เจียงฉีจะสนใจเธอได้อย่างไร
