บทที่ 601 จัดการผู้ชายตัวเองให้ดี
อาการของเวินจิ้งถือว่ารุนแรงมากแล้ว ตัวของเธอนั้นมีอาการแพ้อาหารทะเล แถมในโรงอาหารเมื่อสักครู่นี้แทบจะเป็นอาหารทะเลทั้งหมด มู่วี่สิงต้องการให้เธอกิน เธอทำได้แต่เพียงฝืนกินลงไป
หมอให้อยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาลและให้น้ำเกลือ เวินจิ้งถูกย้ายห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว อาการของเธอต้องอยู่โรงพยาบาลติดตามดูอาการสามวัน
มู่วี่สิงอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยตลอด เวินจิ้งสงบลง เพียงนึกถึงพฤติกรรมเขา ยังคงรู้สึกหดหู่
เธอไม่รู้ทำไมเขาต้องทรมานเธอ ทรมานเธอ….เขามีความสุขใช่ไหม
นอนอยู่บนเตียง พยาบาลพึ่งฉีดน้ำเกลือให้กับเธอ ไม่นานเท่าไหร่ เสียงฝีเท้าก็เข้ามา เวินจิ้งนึกว่าเป็นมู่วี่สิง เมื่อเข้ามาใกล้เป็นเสียงรองเท้าส้นสูงทำให้เธอรู้สึกระแวงขึ้นมา
เมื่อเงยหน้า พบกับสายตาโกรธของหลิงเหยา วินาทีต่อมา เสียงตบหน้าก็ดังขึ้น
เวินจิ้งถูกตบหน้าไปแล้วทำให้หน้าขาวซีดไม่น่าดู
“เวินจิ้ง เธอเลิกอ่อยมู่วี่สิงจะได้ไหม!”หลิงเหยาพูดเสียงเหน็บแนม สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
“ฉันกับมู่วี่สิงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”เวินจิ้งสูดหายใจลึก ลุกขึ้นมานั่ง มืออีกข้างที่ไม่ได้เจาะน้ำเกลือชูขึ้นสะบัดโดนหน้าหลิงเหยา
หลิงเหยาตกตะลึง ในสายตาเธอ ภาพลักษณ์เวินจิ้งเป็นผู้หญิงว่านอนสอนง่าย นิสัยอ่อนโยนอ่อนหวาน แต่ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าสู้รบตบมือ
ถึงแม้เธอไม่สบายแรงไม่ค่อยเยอะ แต่หลิงเหยารู้สึกเสียหน้า
“เวินจิ้งเธอ!”หลิงเหยาโกรธกระทืบเท้า
“ตอนนี้ฉันโดนมู่วี่สิงทำร้ายเข้าโรงพยาบาลแล้ว รบกวนคุณพาผู้ชายของคุณไสหัวไปประเทศF ฉันไม่คิดอยากจะเจอพวกคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงเยือกเย็นมาก
เธออดทนพอแล้วกับมู่วี่สิง อดทนพอแล้วกับหลิงเหยา
ถ้าเมื่อสามปีก่อนเธอมีความหวังเล็กน้อยที่จะพบมู่วี่สิง แต่ตอนนี้เธอ แต่ตอนนี้ไม่มีในความคิดเธอแม้แต่น้อย
เธอแค่หวังว่าต่อไปมู่วี่สิงและหลิงเหยาจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก
“ฮึ เธอยอมได้เธอ? เวินจิ้ง เธอต่างหากตั้งใจที่จะมาหามู่วี่สิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า”หลิงเหยาพูดตำหนิ
เธอรู้เวินจิ้งเป็นฝ่ายเข้ามากินข้างกับมู่วี่สิง ถึงแม่ตอนนี้เธอยังไม่ได้อยู่ด้วยกันกับมู่วี่สิง แต่ทุกคนรู้ ต่อไปเธอจะต้องแต่งงานกับมู่วี่สิงแน่นอน
“เธอคิดว่าฉันเป็นฝ่ายเดียวที่จะรัดมู่วี่สิงได้เหรอ? หลิงเหยา จัดการผู้ชายตัวเองให้ดีๆ จัดการไม่ดี ก็อย่ามาโทษคนอื่น”เวินจิ้งไม่อยากทะเลาะเธอ
ตอนนี้เธอเสียใจมากพอแล้ว
“หลิงเหยา”เวลานี้ เสียงพูดเคร่งขรึมมาจากด้านนอก มู่วี่สิงเข้ามาก็เห็นรอยฝ่ามือบนหน้าของเวินจิ้ง ดวงตาดำหรี่ลงเล็กน้อย
วินาทีต่อมา หลิงเหยาเข้ามาออดอ้อน“มู่วี่สิงคาดไม่ถึงเวินจิ้งจะตีฉัน……..”
“พวกเธอทะเลาะอะไรกัน?”เขาพึ่งไปจ่ายค่าพยาบาลของเวินจิ้ง ไม่ได้อยู่ที่นี่
“ประธานมู่ ผู้หญิงของคุณบอกว่าฉันอ่อยคุณ รบกวนคุณอธิบายด้วย ข้าวมื้อนั้นคุณให้ฉันไป แต่ประธานมู่สามารถเซ็นสัญญาได้ไหม? ”พูดจบ เวินจิ้งไม่ลืมที่จะเอาสัญญามา
มู่วี่สิงมองด้วยสายตาเยือกเย็น สายตานิ่งเงียบ
ชายตามองสัญญาบนมือเวินจิ้ง เขาก้าวไปข้างหน้า เซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว
เวินจิ้งถอนหายใจ “พวกคุณไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”
“วี่สิง เวินจิ้งตีฉันเจ็บมากเลย……”
“กลับไปเดี๋ยวทายาให้เธอ”มู่วี่สิงพูดจบ แล้วก็ก้าวเท้าเดินออกไป
หลิงเหยาทำปากมุ่ย เดินตามอย่างมาสบายใจ ก่อนจะจากไป ถลึงตาใส่เวินจิ้งอย่างเกลียดชัง
มู่วี่สิงไม่ได้รอเธอ หลิงเหยาทำแบะปาก หลังจากมองร่างเวินจิ้งในห้องคนไข้ เธอเปลี่ยนทิศทางทันทีไม่ได้จากไป แต่ไปที่ฝั่งห้องจ่ายยา
ในที่สุดห้องผู้ป่วยก็สงบลง แต่ในใจของเวินจิ้งกลับยากที่จะสงบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โทรมาก็คือโจวเซิน
เธอขมวดคิ้ว แล้วกดวางสายโทรศัพท์ ไม่นานเท่าไหร่โจวเซินก็ส่งข้อความมา
เขารู้ข่าวว่าเวินจิ้งเข้าโรงพยาบาล แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีกลับมา
“ฉันโอเค”เธอส่งไปแค่สามคำ แล้วก็ไม่มองโทรศัพท์อีก
ไม่นานหลินเวยและโจวเซิ่งก็มา เวินจิ้งไม่ได้พูดถึงมู่วี่สิง แค่บอกว่าเธอกินของผิดแล้วแพ้เข้าโรงพยาบาล หลินเวยเป็นห่วงอย่างมาก ไปถามหมอเพื่อความแน่ใจถึงได้วางใจ ทั้งสองอยู่จนค่ำถึงได้จากไป เวินจิ้งมึนแล้วสลบไปแล้ว
ในเวลานั้น ด้านนอกโรงพยาบาล รถเก๋งสีดำคันหนึ่งค่อยๆหยุด
เกาเชียนออกมาจากโรงพยาบาล รายงานเสียงต่ำ “ประธานมู่ คุณเวินพักผ่อนแล้ว”
“อืม”เวินจิ้งตอบกลับ แต่ไม่ได้จากไป แถมยังเข้าไปในโรงพยาบาล
ดึกแล้ว คนอยู่โรงพยาบาลก็น้อย เสียงจังหวะการเดินเวินจิ้งชัดเป็นพิเศษ
ไม่นาน ห้องผู้ป่วยของเวินจิ้งเสียงกริ่งดังขึ้นทันที พยาบาลและหมอเห็นสถานการณ์ก็รีบไป ไม่นานอาการภูมิแพ้ของเวินจิ้งก็เป็นหนัก ถึงขนาดชักไปทั้งตัว ไม่สามารถหายใจได้ ส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที
เวินจิ้งได้ยิน ก็รีบไป แค่ตอนนี้เขาไม่ใช่หมอของที่นี่ ไม่สามารถเข้าไปช่วยได้
ยืนอยู่ข้างนอก หน้าเขาอึมครึม มีพยาบาลผ่านมา เขาไถ่ถามอาการเวินจิ้ง
“พวกเราไม่รู้ อาการขอคนไข้ทรงตัวแล้ว ไม่รู้ทำไมจู่ๆถึงมีอาการเหล่านี้ ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ในสายตาผ่านอะไรมา เขาสาวเท้าไปที่ห้องคนไข้ของเวินจิ้ง
บนตู้หัวเตียง เขาหยิบขวดยาของเวินจิ้งขึ้นมา เทออกมาแล้ววินิจฉัยอย่างละเอียด
ไม่นาน สีหน้าเขาคล้ำ
เกาเชียนกังวลอยู่ด้านหลังเขาอย่างมาก สามปีก่อนเขาไม่เห็นbossมีอารมณ์แปรปรวน
ที่แท้เวินจิ้งทำให้เขาเป็นเหมือนคนอบอุ่น
“เช็คดูใครเป็นคนให้ยาเวินจิ้ง”มู่วี่สิงออกคำสั่ง
พูดจบ เกาเชียนก็ไปทำทันที
ในที่สุดไม่นานเวินจิ้งก็โดนเข็นออกมา มู่วี่สิงยืนอยู่ที่ระเบียง เงาด้านหลังสูงอ้างว้าง แสงสว่างของดาวที่ปลายนิ้ว
เห็นเวินจิ้ง เขาถอนหายใจ บีบก้นบุหรี่แล้วเดินเข้าห้องผู้ป่วย
เพียงไม่นาน ฝีเท้าก็หยุดลงอีกครั้ง
มองสีหน้าขาวซีดของเวินจิ้งอย่างไกลๆ คิ้วสวยอ่อนๆของเธอ ตอนนี้กลับค่อยๆขมวด เหมือนติดอยู่ในฝันอะไรบางอย่าง
เขาตกตะลึง พึ่งเดินเข้ามา ก็ได้ยินเสียงโกรธของหลินเวยจากด้านหลัง
“คุณมู่ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”หลินเวยพูดด้วยเสียงโกรธ
ในพิธีแต่งงานพบมู่วี่สิงนั้นเธอก็ตกใจอย่างมาก เธอเชิญแค่หลิงเหยา แต่หลิงเหยาเข้าร่วมงานนั้น กลับพามู่วี่สิงมาด้วย
ปากดูหมิ่นมู่วี่สิง ความรู้สึกบนใบหน้าถูกปกปิดไว้ “ใช่เหรอครับ?”
“เชิญออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย”หลินเวยไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้รบกวนชีวิตลูกสาวเธออีก
ที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านไป
“คุณนายหลิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะสามารถเอาผมออกไปได้เหรอ?”มู่วี่สิงพูดด้วยเสียงหยิ่งยโส
แต่คำพูดแบบนี้ออกจากปากเขา ไม่อ่อนหวานเลยสักนิด
หลินเวยโกรธ เธอรู้อิทธิพลของมู่วี่สิง ไม่ใช่แค่เมืองหนาน แต่เป็นทั่วโลก
“ผมไม่ได้จะอยู่ที่นี่ วางใจเถอะครับ”มู่วี่สิงก้าวเท้าใหญ่ ไม่มองเวินจิ้งอีกครั้ง
