บทที่ 603 เธอก็รู้ฝีมือของฉัน
สุดสัปดาห์ เวินจิ้งตื่นสายนิดหน่อย คลำโทรศัพท์ขึ้นมา เธอเคยชินกับการเปิดวีแชท แต่กลับเห็นคนแปลกหน้ามาขอเป็นเพื่อน
ตอนแรกตั้งใจจะเพิกเฉย แต่กลับเห็นหมายเหตุ
อีกสักพักเจอกัน
เวินจิ้ง??
สงสัยกดไปเปิดดูหมายเลขวีแชทของเขา เป็นผู้ชาย รูปโปรไฟล์พื้นหลังเป็นหน้าเผชิญกับทะเล รสนิยมของชีวิตไม่เลว
อีกสักพักเจอกัน…..เวินจิ้งใคร่ครวญถึงความหมาย เลิกคิ้วขึ้นมาทันที หรือว่าจะเป็นคนที่จะไปดูตัว?
เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
รีบล้างหน้าบ้วนปาก มองเวลา ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว
เวลานี้ โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง คนที่จะไปดูตัวนั้นได้ส่งข้อความมา ให้เธอใส่เสื้อผ้าสบายๆ พยายามอย่าใส่กระโปรง
“กินข้าวเสร็จยังมีการแสดง?”
เธอตอบกลับข้อความ เธอแค่อยากกินข้าวเสร็จแล้วก็พอ ไม่มีอะไรต่อหลังจากนั้น
“อืม ได้ยินมาจากคุณน้าหลินบอกว่าคุณยุ่งมาก อยากให้พาคุณไปผ่อนคลาย”
เวินจิ้ง…….
หลังจากออกจากบ้าน หลินเวยโทรศัพท์หาเธอ กำชับให้เธอปฏิบัติต่อฝ่ายตรงข้ามดีๆ วันนี้สามารถกลับบ้านดึกหน่อยได้
เวินจิ้งตอบกลับ ไม่ได้คิดอะไร
ก็แค่ หลังจากถึงคฤหาสน์ เวินจิ้งรออยู่นายไม่เห็นคนที่จะมาดูตัว เมื่อถามเขาในวีแชทนั้น เขาก็ไม่ได้ตอบกลับแล้ว
เวินจิ้งไม่มีเลขโทรศัพท์เขา และก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะติดต่อเขาแล้ว
แต่ว่าเจอกันครั้งแรกก็สาย ทำให้เวินจิ้งไม่ค่อยประทับใจ
เวลานี้ โทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นสายไกลจากยุโรปโจวเซินโทรเข้ามาหา
“ฮัลโหล”
“เวินจิ้ง ไม่ต้องรอแล้ว เขาไม่มาหรอก”โจวเซินพูดด้วยเสียงเยือกเย็น ทำให้คนกลัว
เวินจิ้งขมวดคิ้ว รู้ทันที หรือว่าที่ผู้ชายคนนั้นมาไม่ได้ เพราะโจวเซินทำอะไรงั้นเหรอ?
“โจวเซิน มือคุณยืดยาวมากจริงๆ”เวินจิ้งพูดอย่างถากถาง
ไม่พอเขาไม่ใช่ครั้งแรกที่มายุ่งเรื่องเธอ เวินจิ้งชินแล้ว
“เป็นเด็กดีรอฉันที่ ประเทศF ฉันจะทำเรื่องทางนี้ให้เสร็จเร็วที่สุด”
“ประธานโจว พ่อแม่ไม่ยินยอมให้พวกเราอยู่ด้วยกัน ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้”เวินจิ้งชินพูดอย่างใจเย็น
“เวินจิ้ง บนโลกใบนี้แค่ฉันคิด ก็ไม่มีเรื่องไหนที่ฉันทำไม่ได้ ”
“ฉันไม่เชื่อ”เวินจิ้งโต้กลับ
“เธอก็รู้ฝีมือของฉัน”
วางสายโทรศัพท์ เวินจิ้งหงุดหงิดทำโทรศัพท์หล่น ในเวลานี้ยังหวังให้คนดูตัวมา ไม่อยากให้สมใจของโจวเซิน
กลับบ้านในตอนเย็น เวินจิ้งอารมณ์ไม่ดี ถึงแม้จะเป็นสุดสัปดาห์ แต่ยังต้องไปจัดการเรื่องที่โรงพยาบาล เวินจิ้งไปโรงพยาบาลทันที
มาถึงก็มีเคสเร่งด่วนที่เธอต้องช่วย เวินจิ้งเปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาวแล้วเดินเข้าไป
คนป่วยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้กระดูกหักไปทั้งตัว เส้นประสาทบาดเจ็บหลายเส้น เวินจิ้งร่วมมือกับแพทย์กระดูกเพื่อทำการผ่าตัดทันที
ผ่าตัดเสร็จก็เช้าตรู่แล้ว เวินจิ้งร่างแทบทรุด คิดไม่ถึงกลับมาในช่วงสุดสัปดาห์จะมีการผ่าตัดครั้งยิ่งใหญ่ขนาดนี้
“คุณหมอเวิน วันนี้ทำได้ไม่เลว ชั่วโมงแห่งความตายไม่นั้น”ศาสตราจารย์แผนกกระดูกที่ประสบการณ์มาก พูดชื่นชม
ในสายตาเขา เวินจิ้งยังเป็นเด็กเล็ก แต่เวลาผ่าตัดนั้นกลับเป็นผู้ใหญ่แล้ว
เวินจิ้งยิ้มออกมา“ยังคงเป็นคำชี้แนะที่ถูกวิธีของศาสตราจารย์ค่ะ”
เธอถ่อมตัวเพิ่มความพอให้กับศาสตราจารย์
ด้านนอก ครอบครัวของคนไข้มา เวินจิ้งถอดหน้ากาก อธิบายอาการของคนป่วยอย่างสั้นๆ
แค่ เธอเงาร่างของแม่ ตกตะลึง หลินเวยเดินมา
“เสี่ยวจิ้ง”เธอถอนหายใจ“คิดไม่ถึงเด็กจิ่งห้วนจะประสบอุบัติเหตุรถยนต์ แม่ก็พึ่งจะรู้”
“อะไรนะ? ” จิ่งห้วน？
ชื่อนี้เหมือนได้ยินมาจากที่ไหน….คิดออกแล้ว คนที่เธอจะดูตัวด้วยชื่อหยูจิ่งห้วน ถึงว่าตอนทำการผ้าตัดรู้สึกคุ้นๆหน้า
“เขาพ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“เวยเวย นี้ลูกสาวของเธอเหรอ? ดูเหมือนเธอจะทำการผ่าตัดให้ลูกชายฉัน ถือว่าเป็นพรหมลิขิต”คุณน้าหยูพูดอย่างสนิทสนม
เวินจิ้งปากยิ้มออกมาอย่างแข็งๆ ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย
ไม่นานก็มีเรื่องอื่น เวินจิ้งไปห้องคนไข้
หลินเวยและคุณน้าหยูไม่ได้เดินไปไหน เวินจิ้งใกล้จะเลิกงานแล้ว สักพักจะมีหมอเวรมาดูคนไข้ พรุ่งนี้เธอถึงค่อยมาอีก
เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา คุณน้าหยู มองเธอด้วยรอยยิ้ม
“คุณน้าหยู”เวินจิ้งทักทายตามมารยาท
“เวินจิ้ง ขอบคุณนะที่หนูช่วยชีวิตลูกน้าไว้ บุญคุณนี้ ฉันจะจำไว้”
“คุณน้าหยู นี่มันเป็นหน้าที่ที่หนูต้องรับผิดชอบค่ะ ไม่ถูกว่าเป็นบุญคุณอะไรหรอกค่ะ”
“งั้นหนูกับจิ่งห้วนมีความสัมพันธ์มาตั้งแต่ครั้งบุพชาติ รอเขาตื่นแล้ว น้าจะให้เขาดูแลหนูอย่างดี”คุณน้าหยูกระตือรือร้นอย่างมาก
เวินจิ้งยิ้ม รับมือไม่ไหวกับความกระตือรือร้นของคุณน้าหยู
ออกจากโรงพยาบาล เธอกลับบ้านพร้อมหลินเวย
“เสี่ยวจิ้ง แม่ดูว่าพวกลูกสองคนนั้นมีพรหมลิขิตต่อกัน”
คำพูดนี้เวินจิ้งฟังจนเบื่อแล้ว……..
ไม่พอเธอนึกขึ้นได้ถึงสายโทรศัพท์ของโจวเซิน แถมหยูจิ่งห้วนก็เกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหัน หรือว่าเป็นแผนของโจวเซิน?
อาการบาดเจ็บหยูจิ่งห้วนหนักขนาดไหนเธอก็รู้ โชคดีร่างกายยังไม่เป็นไรมากเท่าไหร่ ดังนั้นถึงได้พ้นขีดอันตราย ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์เลวร้ายจนไม่อยากจะนึกถึง
คิดเท่านี้ เธอตกตะลึงจนเหงื่อท่วมตัว
รู้ว่าเป็นฝีมือโจวเซินมาตลอด แต่ความสยดสยองนี้ ยังทำให้เธอกลัว
นึกถึงเท่านี้ หลังจากเธอกลับบ้านก็โทรหาโจวเซิน
“แปลกจัง คุณโทรหาฉันก่อน”โจวเซินพูดอย่างเย็นชาพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“โจวเซิน คุณทำเกินไปแล้ว มันจำเป็นทำร้ายชีวิตคนบริสุทธิ์ด้วยเหรอ?”เวินจิ้งถามด้วยเสียงเยือกเย็น
“คุณไม่เชื่อฟัง ฉันก็เลยทำแบบนี้”
“ที่บ้านจัดการ”
“เธอสามารถปฏิเสธได้ ปกติเธอก็ชอบปฏิเสธฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า อยากจะรู้จักผู้ชายคนอื่น ไม่แน่นี่ก็คือโอกาส”เวินจิ้งจงใจพูด
เธอซื้อความอยากของโจวเซินที่มีต่อเธอ น่ากลัวมาก
“เธอเจอหนึ่งคน ฉันก็ทำลายหนึ่งคน”
“เรื่องนี้ฉันจะบอกพ่อ”
ได้ยิน โจวเซินโกรธไปทั้งตัว อีกนิดเดียวจะปาโทรศัพท์ทิ้ง
ตอนนี้โจวเซิ่งยังไม่มอบตระกูลโจวให้กับเขาอย่างสมบูรณ์ เขายังต้องเชื่อฟังคนของเขา
“เธอกล้า!”โจวเซินพูดด้วยเสียงโกรธ
“โจวเซิน ทำไมคุณต้องบีบบังคับฉัน เมื่อสามปีก่อนเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงเย็นชา
วินาทีต่อมา โจวเซินก็วางสาย เสียงดังใหญ่ทางนั้น น่าจะเป็นความโกรธของโจวเซิน
วันต่อมา เวินจิ้งมาโรงพยาบาลแต่เช้า หยูจิ่งห้วนตื่นแล้ว เวินจิ้งเข้ามาตรวจห้อง
พบกับเวินจิ้ง เขาจำเธอได้
“คิดไม่ถึงพวกเราจะพบหน้ากันในโรงพยาบาล” หยูจิ่งห้วนยิ้มอ่อนโยนออกมา
ขณะนั้น เวินจิ้งตกตะลึง
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา มีความคล้ายคลึงกับมู่วี่สิง
ในเวลานี้หยูจิ่งห้วนได้สติไม่น้อย เวินจิ้งถึงได้สังเกตรูปร่างลักษณะเขาจริงจัง หล่ออ่อนโยนกว่าในรูป ดุจดั่งอาบลมในฤดูใบไม้ผลิ
ถือว่าเป็นผู้ชายที่ดูดี แถมนิสัยเหมือนกับผู้ชายที่เธอคุ้นเคย เหมือนกันมาไปแล้ว
