บทที่ 612 มีลูกแล้ว
เบ้าตาแดง เวินจิ้งกัดริมฝีปากจ้องไปที่มู่วี่สิง
ยกมือขึ้นแล้วใช้แรงจะฟาดบนใบหน้าที่เย็นชา แต่มู่วี่สิงนั้นจับข้อมือเธอไว้อย่างเร็วเสียก่อน
“คุณปล่อยฉันนะ”ในขณะนี้เวินจิ้งต่อต้านอย่างมาก พฤติกรรมของมู่วี่สิงในสายตาเธออันตรายอย่างร้ายแรง
เขาคิดอยากทำอะไรเธอรู้ดี ร่างกายร้อนผ่าวของเขาโดนเธอ รุกรานอย่างมาก
“เธอจะถอดเอง หรือให้ฉันช่วยเธอ?”มู่วี่สิงเมินเฉยกับการต่อต้านของเธอทั้งหมด นิ้วเย็นเฉียบเข้าไปสำรวจชายเสื้อคลุมของเธอ ลูบไล้ท้องน้อยที่แบนเรียบและอบอุ่นของเธอ
เวินจิ้งตัวสั่นไปหมดทั้งตัว มองชายที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่คุ้นเคยเหมือนมู่วี่สิงที่เธอรู้จักมาก่อนหน้านี้
เขาจะไม่บังคับเธอแบบนี้ ไม่เคยเลย
เวลาผ่านไปไม่รู้ตัว ใบหน้าเวินจิ้งนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา เธออยากหลบหนีจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ อยากจะหนีเขาไปให้ไกลๆ
เธอรับไม่ได้ที่มู่วี่สิงและหลิงเหยาอยู่ด้วยกันแล้ว คาดไม่ถึงยังจะสัมผัสเธอ
เขาต่ำทรามเกินไปแล้ว มันเกินไปแล้ว
“คุณไสหัวไปจากฉันเดี๋ยวนี้ มู่วี่สิง! คุณไสหัวไป!”เวินจิ้งตีโพยตีพาย เธอรู้ตัวเองทนต่อไปไม่ได้แล้ว
ใบหน้าของมู่วี่สิงก็ยังเหมือนเดิม มองเวินจิ้งดิ้นรนอย่างสบายใจ ร้องคำราม แต่ไม่มีกำลังพอทำอะไรได้
สายตามองเธออย่างลึกซึ้ง การกระทำของเขากำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อย ๆ มองเวินจิ้งแสดงสีหน้าคุ้นเคยอยู่ในอ้อมกอดของเขานั้น
เวินจิ้งดิ้นรนอยู่ตลอด ทันใดนั้น กัดเข้าไปที่ไหล่ของมู่วี่สิงอย่างแรง เลือดไหลออกมา เธอใช้แรงอย่างมาก
มู่วี่สิงร้องด้วยความเจ็บปวด ในเวลานั้นเวินจิ้งถึงได้ผลักเขาออก วิ่งไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว
เธอพยายามที่จะหมุนลูกบิดประตูสุดชีวิต กลับพบกับความสิ้นหวัง ประตูนั้นถูกล็อค
“เปิดประตู!”
มู่วี่สิงกัดริมฝีปาก ยิ้มหน่อยๆแล้วก็พูด“เธอสามารถลองหน้าต่างได้นะ”
เวินจิ้งตาแดงแล้ว หันไปรอบ ๆ และรีบวิ่งไปที่หน้าต่างโปร่งใส
จากมู่วี่สิงดูแล้ว เวินจิ้งสวมแค่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่เท่านั้น ด้านล่างเป็นขาเรียวยาว เขย่งเท้า มองแล้วยิ่งเรียวยาว
ความร้อนวิ่งขึ้นมา เขาลุกขึ้นยืนก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปใกล้ขอบหน้าต่าง ทันใดนั้นก็กอดที่เอวเธอ ล็อคเธอไว้ในอ้อมกอดแน่นๆอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทันที การเคลื่อนไหวของมู่วี่สิงซิงหยุดลงชั่วคราว สักพัก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ตอนแรกอยากจะตัดสายทิ้ง แค่เห็นว่าหลิงเหยาโทรเข้ามา เขาก็ยังคงรับสาย
“มีอะไร?”
เวินจิ้งหันหัวกลับไป เวลาที่มู่วี่สิงพูดนั้นลมหายใจโดนที่ใบหน้าของเธอ เธอสามารถมองเห็นเส้นขากรรไกรล่าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะอ่อนโยนลง
เป็นเพราะหลิงเหยา เขาถึงอารมณ์เปลี่ยนไปแบบนี้เหรอ?
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”เขายิ้มเบาๆ“ขอโทษนะ ลูกป่วยผมไม่ได้อยู่ข้างๆ”
ทันใดนั้นประโยคนี้ทำให้เวินจิ้งเลือดเย็นไปทั่วตัว หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ไม่รู้แรงมาจากไหน คาดไม่ถึงเธอจะผลักมู่วี่สิงออก แค่เธอหนีออกไปไม่ได้ ติดที่ประตู ตอนนี้เธอรู้สึกหมดหวังจริงๆ
มู่วี่สิงวางสายโทรศัพท์แล้ว เดินไปด้านหน้าของเธอ ก้มหน้ามองอารมณ์ของเธอ สักพัก เขาหมุนตัวไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ จัดการตัวเองเรียบร้อย เสื้อผ้าเรียบร้อยสู่สภาพเดิม
“ถ้าตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย อาจจะยังสามารถไปที่สนามบิน เย็นนี้มีเที่ยวบินหนึ่งบินกลับประเทศF ”
ในที่สุดสายตาของเวินจิ้งมีปฏิกิริยาเล็กน้อย
มู่วี่สิงใช้ปลายนิ้วเปิดประตู เดินออกไปที่ประตูนั้น ทันใดนั้นเวินจิ้งเรียกให้เขาหยุด น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนไม่ได้ดื่มน้ำมานาน “คุณกับหลิงเหยา….มีลูกแล้วเหรอ?”
บนใบหน้าของมู่วี่สิงซ่อนอารมณ์ไว้ทั้งหมด พูดแค่เสียงเย็นชา“อืม”
ดูเหมือนคำพูดจะหยุดชะงัก ริมฝีปากแห้งขยับ เวินจิ้งเพียงแค่พยักหน้าอย่างทื่อๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า
มู่วี่สิงหันหน้ามองเธอ ร่างของเธอสวยงามพอแล้ว แค่อารมณ์โกรธไม่มีแม้แต่น้อย
ขณะนั้น เขาตกอยู่ในภวังค์ เธอปิดประตูอย่างรวดเร็ว
เวินจิ้งเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างอยู่นาน จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เธอไม่ได้หันหัว และก็ไม่ได้เอ่ยปาก หลังจากผ่านไปนานเสียงเคาะประตูก็หยุดลง
เสียงพ่อบ้านที่สุภาพ “คุณเวิน ควรจะออกไปที่สนามบินได้แล้วครับ”
สนามบิน……ในที่สุดเธอสามารถกลับไปได้แล้วเหรอ?
ทันใดนั้นเหมือนเวินจิ้งเรียกสติกลับมาได้ หยิบสัมภาระที่ไม่เยอะด้วยความรวดเร็ว ตามพ่อบ้านออกไป
มู่วี่สิงไม่อยู่ตั้งแต่เช้า
แม้รู้ว่ามู่วี่สิงไม่รอเธออยู่ตรงนี้ แต่เมื่อเธอเดินผ่านทุกห้องนั้น ยังคงหดตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ
พ่อบ้านเดินไปข้างหน้าไม่เหล่ตามองเธอ พูดอย่างไม่ตั้งใจ“คุณมู่ไปประชุมแล้ว”
เวินจิ้งยังคงเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้ตอบ เสียงรองเท้าส้นสูงดังตามขั้นบันได
ในเวลานี้ในโรงแรมระดับหกดาวไม่ไกลจากที่พัก การประชุมวิจัยทางการแพทย์ที่เกิดขึ้นอย่างกระตือรือร้น
ตอนนี้บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเป็นธุรกิจนาและการรักษาระดับโลก หลังจากส้งวี่แล้วคนที่เข้ามามีแต่ความสามารถ แน่นอนขาดไม่ได้คือมู่วี่สิงเป็นทายาทรุ่นหลังของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป
ปัจจุบันบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปกำลังค้นคว้ายาผลลดผลข้างเคียงของระบบประสาท ในขณะนี้เหล่านักวิจัยกำลังรวมตัวพูดคุยความคิดเห็นของตัวเอง
การประชุมครั้งนี้ไม่เหมือนการประชุมปกติทั่วไป นักวิจัยส่วนมากเป็นวัยรุ่น ทุกคนมีทั้งนั่งและทั้งยืน บรรยากาศการปรึกษาหารือเป็นไปอย่างอิสระมาก
เกาเชียนเดินเข้ามานั้น ก็มานั่งด้านหลังสุดของมู่วี่สิง กระซิบเสียงต่ำข้างหูเขา เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เวลาครึ่งวัน มู่วี่สิงไม่ค่อยตั้งใจฟัง ทำให้ประธานการประชุมอย่างหยูจิ่งห้วนไม่ค่อยพอใจ
หลังจากรอให้ผู้ช่วยเดินจากไป เขาเข้ามาใกล้ แล้วพูดเสียงต่ำ“ผลการสรุปวันนี้ คุณไม่พอใจเหรอ?”
มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชา “ก็น่าสนใจดีนิ”
“ผมมองไม่เห็นความแน่นอนของสายตาคุณเลยสักนิด” หยูจิ่งห้วนกึ่งพูดเล่น กึ่งพูดด้วยความโกรธ
มู่วี่สิงถือปากกาอยู่ในมือ เขาเหมือนจะหมุนปลายปากกาอย่างไม่รู้ตัว พูดอย่างช้าๆ“จิ่งห้วน ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณได้รับปริญญาเอกสองใบจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด”
หยูจิ่งห้วนพูดอีกอย่าง“ทำไมถึงพูดถึงเรื่องนี้”สายตามองที่มู่วี่สิง
“ผมกล้าพูด วันนี้คนที่มาประชุมที่นี่ ไม่จำเป็นต้องเป็นนักวิจัยที่ฉลาดที่สุดในโลก แต่ต้องเป็นหนึ่งในนักวิจัยที่ฉลาด”
เขายิ้มอย่างเย็นชา “ผมเชื่อในความสามารถของพวกคุณ พวกคุณมีประสบการณ์ที่มากพอ สำหรับผม อยากจะทำนั้นไม่เหมือนกับพวกคุณ ตอนนี้ผมต้องการอยู่เบื้องหลังการวิจัยของพวกคุณ ให้โอกาสพวกคุณได้พัฒนาความสามารถของตัวเองทำให้วงการแพทย์ทั้งหมดตกตะลึงกับความสำเร็จของพวกคุณ”
