บทที่ 613 พวกจะหมั้น จนกระทั่งแต่งงานกัน
ไม่นานการประชุมก็จบลง กลุ่มวัยรุ่นเดินออกมาจากห้องอาหาร
มู่วี่สิงก็ออกมาเหมือนกัน แค่เห็นหยูจิ่งห้วนนั้น เรียกให้เขาหยุด“ไม่กินข้าวเหรอ?”
“ไม่หิวครับ”หยูจิ่งห้วนพับแขนเสื้ออย่างไม่รู้ตัว“ไปหาเวินจิ้งเหรอ?”
“ใช่แล้ว”หยูจิ่งห้วนพูดยอมรับอย่างไม่สนใจ
“เครื่องบินเที่ยวแรกที่จะบินไปประเทศF ตอนนี้เธอน่าจะขึ้นเครื่องแล้ว”เขาบอกเขาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว
หยูจิ่งห้วนถอนหายใจอย่าเสียดาย“โอเค”
สักพัก เขาก็ถามอีก“คุณสนิทกับเวินจิ้งเหรอ?”
เขาจำได้ที่แม่ตัวเองเคยพูด เมื่อก่อนเวินจิ้งเคยเรียนที่เมืองหนาน สามปีก่อนถึงได้มาประเทศF
แถมมู่วี่สิงก็อยู่เมืองหนานมาตลอด
“สนิทมาก”เขาตอบ
หยูจิ่งห้วนตอบกลับ มู่วี่สิงขี้บุหรี่อย่างเย็นชา แล้วพูดต่อ“ต่อไปวางแผนจะหมั้นแล้วเหรอ?”
“ถ้าเวินจิ้งตอบตกลง พวกเราก็จะหมั่น จนกระทั่งแต่งงานกัน”พูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของหยูจิ่งห้วนก็ยิ้มแย้ม
มู่วี่สิงสีหน้าไม่ขยับมองทั้งหมดในสายตา
ในที่สุดการเดินทางอันยาวนานได้สิ้นสุดลง เหยียบเท้าลงบนประเทศFอีกครั้ง เวลานี้เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศอบอุ่น กิ่งต้นหลิวค่อยๆลอยออกมา
เวินจิ้งหรี่ตาขึ้น มองนอกหน้าต่างอย่างเย็นชา
“คุณหนู เที่ยวยุโรปสนุกไหมครับ?”คนขับรถนั่งตรงคนขับ ปกติเวินจิ้งไม่ขับรถ ก็จะเป็นเขาที่มารับส่งเวินจิ้ง
“สนุกดี”
“ตั๋วเครื่องบินขากลับจองไม่ได้ง่ายๆสินะ ได้ยินมาว่าคนเต็มสนามบินที่นั่นไปหมด”
เวินจิ้งในใจเต้นตุ๊บตั๊บ ยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันโชคดีไงล่ะ”
รถเก๋งมาจอดที่หน้าประตูโรงพยาบาล เวินจิ้งเดินเข้าไปในโรงพยาบาล พึ่งจะลงจากเครื่องบินนั้น โจวเซิ่งก็โทรหาเธอแล้ว แม่นั้นทำการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว สำเร็จไปได้ด้วยดี แต่หลังจากนั้นไม่สามารถทำงานหนักได้แล้ว
เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย โจวเซิ่งออกมาพอดี เห็นเวินจิ้ง ก็ถอนหายใจ“ลูกอย่างเธอ กลับมาก็ดีแล้ว”
ใครจะไปคิดถึงเวินจิ้งไปเที่ยวนั้น ก็เกิดเรื่องกับหลินเวย
เวินจิ้งมองแม่ที่มีท่อเสียงเข้าไปในร่างกายมากมาย อดไม่ได้น้ำตาก็ร่วงลงมา
ในเวลานี้หลินเวยหลับตา นอนสงบนั่งอยู่บนเตียง
เวินจิ้งยืนอยู่ข้างๆอย่างตกตะลึง มองหน้าที่สวยงามของแม่ เธอในสายตาเธอนั้น เป็นผู้หญิงสูงส่งมาโดยตลอด ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอ
“แม่ หนูกลับมาแล้ว”
เวินจิ้งพูดอย่างสั่น ๆ จับที่มือของแม่
หลินเวยค่อยๆลืมตา มุมปากยิ้มออกมา พูดเสียงแหบ“เสี่ยวจิ้ง เที่ยวสนุกไหม?”
เวินจิ้งใช้แรงพยักหน้า“แม่ ต่อไปหนูจะไม่ไปห่างจากประเทศFแล้ว”
หลินเวยยิ้ม “เด็กโง่ แม่เป็นโรคคนแก่ พ่อลูกก็อยู่ข้างแม่ ลูกไม่ต้องกังวลใจ”
เวินจิ้งกลับร้องเสียงดัง จริงๆแล้วเธอกับหลินเวยความรู้สึกไม่ได้แน่นหนา แต่สามปีทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน หลินเวยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยความรักของแม่ เวินจิ้งประทับใจ
เจี่ยนอีเป็นแม่ของเธอ ในใจเธอหลินเวยนั้น สำคัญมาก
“เสี่ยวจิ้ง ตอนนี้เวยเวยกำลังฟื้นตัวกับการผ่าตัด เธอร้องแบบนี้ ในใจเธอคงอึดอัด ”
เวินจิ้งรีบเช็ดน้ำตา ตอนกำลังคุยอยู่นั้น พยาบาลก็เข้ามา
“เป็นคนในครอบครัวรึเปล่าคะ? ออกไปก่อนเถอะค่ะ วันนี้คนไข้ยังไม่ได้ตรวจ”
เวินจิ้งเดินออกจากห้องคนป่วย โจวเซิ่งค่อยๆตบที่ไหล่เธอ “กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกไม่กี่วันเวยเวยก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอไม่ต้องกังวลใจไป”
“ฉันอยากอยู่ที่นี่”
โจวเซิ่งมองความดื้อรั้งของเธอ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ไม่พอเวินจิ้งอยู่ที่ห้องผู้ป่วย ยังคงเป็นห่วงหลินเวย
“ลูกคนนี้นิรีบกลับไปเถอะ ลูกอยู่ตรงนี้แม่นอนไม่หลับ”หลินเวยจงใจแสดงอาการรำคาญออกมา
เวินจิ้งมุ่ยปาก เห็นแม่ตัวเองจงใจพูดแบบนี้
“แม่ หนูอย่างอยู่เป็นเพื่อนแม่ เกือบหนึ่งเดือนหนูไม่ได้เห็นแม่คิดถึงแม่มากๆเลย”
“ใจลูกแม่เข้าใจ ข่าวช่วงนี้ยุโรปภูเขาไฟระเบิดแม่ก็รู้ ลูกไม่ได้พักผ่อนดีๆมาหลายวันแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ”
พูดจบ หลินเวยก็เรียกคนขับรถมา
เวินจิ้งไม่มีวิธีทาง เลยต้องกลับบ้านไปก่อน พรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยมาใหม่
ยังไงวันหยุดเธอก็เหลืออีกตั้งสองวัน ไม่ต้องรีบไปโรงพยาบาล
กลับถึงบ้านโจว เวินจิ้งได้รับวีแชทของโจวเซินที่ไม่ได้ติดต่อมานาน เรื่องที่แม่เข้าโรงพยาบาลเขาพึ่งรู้ แถมเขาไม่รู้เรื่องที่เวินจิ้งไปเที่ยวยุโรปก่อนหน้านี้
คิดว่าโจวเซิ่งจงใจปิดบัง
“แม่ไม่เป็นไร”เวินจิ้งตอบอย่างเย็นชา
“ฉันต้องอยู่ที่นี่ไม่น้อยกว่าหนึ่งปี”โจวเซินเสียงอึมครึม
“อ่อ”
“เวินจิ้ง ความคิดของฉันที่มีต่อเธอ สามปีมานี้ยังไม่ชัดเจนกับเธออีกเหรอ?”
“ฉันรู้ แต่ฉันก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ชอบคุณ”น้ำเสียงของเวินจิ้งยังคงเย็นชา
“ถ้าเธอกล้าแต่งานกับคนอื่น ฉันจะพาเธอไปอย่างไม่เสียดาย จำคำพูดฉันไว้”
เวินจิ้งวางสายโทรศัพท์ทันที เธอไม่อยากคิดว่าโจวเซินสามารถควบคุมชีวิตเธอ
เช้าวันต่อมาเวินจิ้งมาโรงพยาบาลแต่เช้า ไม่นานคุณน้าหยูก็มาเยี่ยมหลินเวย
เห็นเวินจิ้งกลับมา เธอพูดอย่างเสียดาย“จริงๆอยากให้ลูกอย่างจิ่งห้วนไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอ คิดไม่ถึงระหว่างนั้นเขาจะมีงาน”
“คุณน้าหยู คุณหยูเที่ยวเป็นเพื่อนฉันสิบวันเต็มๆแล้วค่ะ ฉันต้องขอบคุณเขา”เวินจิ้งนึกถึงครึ่งแรกของการเดินทาง เพราะหยูจิ่งห้วนอยู่ข้างๆ เธอรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบสามปี
“งั้นก็ดี ลูกคนนั้นไม่รู้ช่วงนี้ยุ่งอะไร ไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว”
“ฉันรู้สึกว่าเด็กสองคนนี้มีพรหมลิขิต แถมยังเป็นหมอทั้งสอง ต่อไปต้องมีโอกาสเจอหน้ากันหลายครั้งอย่างแน่นอน”หลินเวยพูด
คุณน้าหยูอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย เวินจิ้งมองต่ำลง ใจเหม่อลอยบ้าง
หยูจิ่งห้วนมีวีแชทของเวินจิ้ง เขาจะส่งวีแชทมาหาเธอก่อนเกือบทุกวัน เวินจิ้งมีเวลาก็ตอบ ท่าทางไม่ได้เมินเฉย แล้วก็ไม่ได้พูดเร่าร้อนมาก
หลังจากนั้นสองวัน เวินจิ้งก็กลับมาทำงานที่โรงพยาบาล เวยอานคิดถึงเธอแล้ว เล่าเรื่องโรงพยาบาลให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
หนึ่งเดือนนี้เธอถูกย้ายไปกับหมอคนอื่น แถมหมอคนนั้นไม่ค่อยถูกกันกับเวินจิ้ง มาเปลี่ยนแนวคิดของเวยอาน หนึ่งเดือนนี้เธอไม่ได้หลับดีๆเลย
เวินจิ้งรู้สึกผิดเล็กน้อย วันหยุดนี้เธอได้ผ่อนคลาย แต่คนข้างเธอนั้นไม่ดี
“เธอคงไปที่โรแมนติกของยุโรปสินะ ต้องมีความรักแน่เลย?”เวยอานเข้ามา ขยิบตาปริบๆ
เวินจิ้งตกตะลึง ทันใดนั้นก็นึกถึงมู่วี่สิง
ตอนอยู่ที่เนเธอร์แลนด์นั้น เขาเกือบจะทำเธอ……
ทันใดนั้นหน้าเธอก็ซีดขาว ช่างเป็นความทรงจำที่น่าอับอาย เธอยังคงจำได้อย่างดี
สายตาแวววาวผ่านมา เธอสงบอารมณ์อย่างรวดเร็ว
“เธอคิดเยอะไปแล้ว ความรักอะไรไม่มี โดนขโมยของแล้วสิมิว่า”
