บทที่ 621 ยอมรับความผิดของตัวเอง
ออกจากห้องผ่าตัด เวินจิ้งก็เหงื่อเต็มตัวเลย
ตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เธอรู้สึกประหม่าจนวู่วามเลยด้วยซ้ำ
จนกระทั่งร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามา เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของตัวเธออย่างชัดเจน
เธอรู้ว่ามู่วี่สิงต้องจัดการได้แน่นอน
“เวินจิ้ง เมื่อกี้คุณทำได้ดีมากแล้ว ” เหมือนเดาอารมณ์ของเวินจิ้งออก หยูจิ่งห้วนเข้าใกล้และปลอบโยนเธอ
แต่เวินจิ้งยิ้มไม่ออก ในห้องผ่าตัด เธอคิดอย่างอื่นอยู่ในขณะนั้นจริงๆ
“แต่ฉันประหลาดใจจริงๆ ไม่คิดว่าศาสตราจารย์มู่จะมาด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันคงไม่สามารถจัดการกับการผ่าตัดในครั้งนี้ได้เลย ฉันไม่เคยเจอแบบเรื่องนี้มาก่อน” หยูจิ่งห้วนขมวดคิ้ว
เขายังอายุน้อย ประสบการณ์ในการผ่าตัดของเขายังห่างไกลจากมู่วี่สิงมากเลย
“แต่โดยรวมแล้วการฝึกซ้อมการผ่าตัดครั้งนี้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว”หยูจิ่งห้วนกล่าวด้วยความโล่งใจ
เวินจิ้งพยักหน้า ผ่านไปไม่นานมู่วี่สิงก็ออกมา เวินจิ้งเดินเร็วขึ้นและเข้าใกล้ลิฟต์
หยูจิ่งห้วนถูกแพทย์หลายคนล้อมรอบอยู่ ก็เลยไม่ได้ตามไปด้วย
นี่คือโรงพยาบาลหนานเฉิง แพทย์หลายคนจากโรงพยาบาลเหรินหมินก็มาร่วมชมการผ่าตัดครั้งนี้ รวมทั้งคณบดีด้วย
เมื่อเห็นเวินจิ้งเข้ามาในห้องฉายภาพ ใบหน้าของคณบดีก็มืดมน
เวยอานอยู่ข้างๆ ส่ายหัวกับเวินจิ้ง และบอกให้เธอรีบออกไป
แต่เวินจิ้งเดินไปอย่างดื้อดึง เธอรู้ว่าคณบดีโกรธแล้ว
ครั้งนี้เธอเป็นคนที่ทำผิดเอง เธอเป็นแพทย์ของโรงพยาบาลเหรินหมิน ในสายตาของคนในภายนอก ครั้งนี้โรงพยาบาลเหรินหมินเสียหน้าเหลือเกิน
เธอจะยอมรับความผิดพลาดของเธอเอง
“หมอเวิน คุณคิดอะไรอยู่ในระหว่างการผ่าตัด ความผิดพลาดพื้นฐานแบบนี้ก็จะเกิดขึ้นได้ด้วย” น้ำเสียงของคณบดีเย็นชามาก
เวินจิ้งเม้มปากและก้มหัวลง “ท่านคณบดี ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องผิดหวังค่ะ”
“ท่านคณบดี ในการผ่าตัดอุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้ทุกแบบ คุณไม่ควรโทษหมอเวินเลยครับ” เวยอานอดไม่ได้ที่จะพูด
“อุบัติเหตุเหรอ นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ นี่เป็นความผิดพลาดต่างหาก ตอนนี้โรงพยาบาลกำลังสู้กับโรงพยาบาลของเราอยู่ จ้างหมอของเราไปโรงพยาบาลเขา และใช้นโยบายต่างๆที่ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วย ผู้ป่วยจำนวนมากของโรงพยาบาลของเราได้ย้ายไปที่โรงพยาบาลหนานเฉิงแล้ว คุณจะให้โรงพยาบาลของเราเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ”
“ฉันยินดีรับการโทษจากโรงพยาบาลค่ะ”
“คุณกลับไปก่อนเถอะ” คณบดีโบกมืออย่างไม่พอใจ
เวินจิ้งพยักหน้า เมื่อเธอออกมา เวยอานก็ตามออกมาด้วย
“หมอเวิน ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ คณบดีไม่ควรเอาความผิดพลาดทั้งหมดมาโทษคุณเลย เห็นได้ชัดว่าทางโรงพยาบาลของเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับการดำเนินงานต่างหาก จึงทำให้สูญเสียผู้ป่วยไปอย่างมาก …”
“อย่าเพ้อเจ้อ เรากลับกันเถอะ” เวินจิ้งกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ในเวลานี้มู่วี่สิงและหลิงเหยากำลังเดินมาทางนี้ เวินจิ้งจะต้องพบกับพวกเขาอยู่แล้ว
มู่วี่สิงไม่ได้มองเธอ แต่สายตาของหลิงเหยาจ้องเวินจิ้งตามตรง
“เวินจิ้ง ฝีมือของคุณเมื่อกี้นี้ … ไม่ค่อยน่าพอใจนะ” คำพูดของหลิงเหยาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
เวินจิ้งหรี่ตาลงอย่างเย็นชา “คุณหลิง คุณวิจารณ์ฉันด้วยฐานะอะไรไม่ทราบ”
“ไม่ว่าจะด้วยฐานะอะไรก็ตาม เวินจิ้ง ในเมื่อคุณทำผิด คุณก็ต้องยอมรับความคิดเห็นของทุกคน คุณคิดว่าห้องผ่าตัดคือที่ที่คุณมาเดินเล่นหรือไง”
“หลิงเหยา” ในขณะนี้ มู่วี่สิงที่อยู่ข้างๆเธอพูดว่า
หลิงเหยารีบหยุดพูดทันที
เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามู่วี่สิงโกรธแล้ว
เธอปากจู๋ มองเวินจิ้งอย่างโมโห
“คุณหลิงคะ ในเมื่อคุณรู้ว่าห้องผ่าตัดไม่ใช่สถานที่เล่นๆ คุณนินทาคนอื่นอย่างเปิดเผยในห้องผ่าตัด พฤติกรรมที่ผิดศีลธรรมแบบนี้ก็มีแต่คุณคนเดียวที่ทำได้มั้ง” เวินจิ้งต่อต้านกลับไปอย่างไม่ใยดี
ความไม่ตั้งใจของเธอ ก็มีส่วนมาจากการรบกวนของหลิงเหยา
แต่เธอไม่ได้โทษหลิงเหยา แค่โทษตัวเองที่ไม่มีสมาธิมากพอ
“คุณบอกว่าใครไม่มีศีลธรรม เวินจิ้ง คุณพูดดีๆ” หลิงเหยาพูดอย่างโกรธ
ทัศนคติของเวินจิ้งเย็นเฉยเสมอ
ไม่ได้สนใจหลิงเหยาอีก เธอและเวยอานรีบเดินเข้าไปในลิฟต์
“วี่สิง คุณดูท่าทีของเวินจิ้งสิ … ” หลิงเหยาพูดอย่างไม่พอใจ
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็พบกับสายตาที่น่ากลัวของมู่วี่สิง
หัวใจเธอวุ่นวายเบาๆ
“คุณกลับไปโรงแรมก่อน ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ” พูดเสร็จ มู่วี่สิงก็เดินเข้าไปในห้องประชุมข้างๆ
หลิงเหยายู่หน้าอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่กลับ รอมู่วี่สิงในโรงพยาบาลตลอด
ออกจากโรงพยาบาลหนานเฉิง เวินจิ้งก็กลับบ้านตระกูลโจวโดยตรง
เวยอานเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของเวินจิ้งและปลอบใจว่า “หมอเวิน คุณอย่าโทษตัวเองเลย”
“ฉันไม่เป็นไร” เวินจิ้งพยายามยิ้มออกมาอย่างเย็นเฉย
แต่ใครๆก็มองออกว่าเธอฝืนทำ
“ผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้เป็นใคร ดูเหมือนว่าเธอจะสนิทกับหมอมู่มาก”เวยอานนึกถึงผู้หญิงที่กล้าเยาะเย้ยเวินจิ้งต่อหน้า
“พวกเขาเป็นคู่รักกัน” เวินจิ้งพูดเบา ๆ
“คู่รักเหรอ…หมอมู่ชอบผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ เธอเป็นผู้หญิงบ้าชัดๆเลย” เวยอานถ้าปากร้ายขึ้นมากก็ร้ายจริงๆ
“เอาล่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ถึงบ้านแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ”
“ก็ได้ งั้นคุณระวังตัวให้ดีๆนะ วันหยุดสุดสัปดาห์ก็พักผ่อนที่บ้าน อย่าคิดมาก”เวยอานเตือนครั้งแล้วครั้งเล่า
เวินจิ้งพยักหน้า ทันทีที่เธอกำลังจะสตาร์ทเครื่องยนต์ โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆก็ดังขึ้น เป็นสายของหยูจิ่งห้วน
เธอไม่ได้สนใจเลย ตอนนี้เธออารมณ์เสียมากไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
หลินเวยและโจวเซิ่งไม่อยู่บ้านเมื่อเวินจิ้งกลับมา เวินจิ้งก็ไม่ได้กินข้าว กลับไปที่ห้องอ่านหนังสือต่างๆโดยตรง จนหลินเวยมาเคาะประตูตอนกลางคืน
“คุณแม่” สีหน้าของเวินจิ้งไม่ค่อยดี
“ทำไมลูกยังไม่กินข้าวอีกล่ะ รีบลงไปนะ”
“หนูไม่อยากกิน”
“ไม่อยากกินก็ต้องกิน ลูกเป็นหมอ ไม่รู้หรือว่าสุขภาพสำคัญแค่ไหน” น้ำเสียงของหลินเวยเย็นลงและดุว่าเอา
“ไม่อยากกิน”พูดเสร็จ เวินจิ้งก็ปิดประตู
จริงๆแล้ว อารมณ์ของเธออ่อนโยนมากมาตลอด เพียงแต่ว่าตอนนี้มันแย่เหลือเกิน
เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลเหรินหมินหนึ่งปีกว่าแล้ว เธอแทบไม่เคยทำผิดอะไรเลย แต่การผิดพลาดในครั้งนี้ ขนาดตัวเธอเองก็รับไม่ได้เลย
โทรศัพท์ปิดเครื่องตลอด เวินจิ้งล็อกประตู ไม่ได้ออกจากห้องจนถึงวันรุ่งขึ้น
หลินเวยเป็นห่วงมาก ถึงแม้ว่าเธอจะมีกุญแจที่สามารถเปิดประตูเข้าไปได้ แต่เธอก็ไม่อยากบังคับลูกสาวของตัวเอง
ตอนนี้ข่าวเกี่ยวกับการผ่าตัดแบบรวมของเมื่อวันก่อนก็ออกมาแล้ว ไม่ได้เปิดเผยว่าเป็นความผิดพลาดของเวินจิ้งโดยตรง แต่ตราบใดที่ดูอย่างรอบคอบก็จะสังเกตได้เลยว่า เป็นเพราะความไม่ตั้งใจของเวินจิ้งทำให้การผ่าตัดเกิดอุบัติเหตุ ต้องให้มู่วี่สิงเข้าไปช่วยจริงๆ
หลินเวยขมวดคิ้วแบบเอือมระอาขณะที่เธอดูข่าว
ชื่อมู่วี่สิง ตัวคนๆนี้ เป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเวินจิ้งมาโดยตลอด
เธอคงรู้ว่าทำไมลูกสาวถึงมีอารมณ์แบบนี้
หยุดไปพักสัก เธอก็โทรหาหยูจิ่งห้วน
ขณะนี้หยูจิ่งห้วนยังอยู่ในโรงพยาบาล การผ่าตัดร่วมกันระหว่างสองโรงพยาบาลครั้งนี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ มีนักข่าวเต็มโรงพยาบาลเลย เขากับมู่วี่สิงก็เป็นคนสำคัญในการสัมภาษณ์
แต่มู่วี่สิงไม่ยอมให้สัมภาษณ์ และเวินจิ้งก็กลับไปแล้วด้วย เพราะฉะนั้นเขาจึงเป็นคนเดียวที่ถูกบังคับอยู่ต่อเพื่อรับมือกับนักข่าว
