บทที่ 624 รอคุณมานาน
ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว ทางเข้าโรงพยาบาลก็เงียบมาก
น้ำฝนตกลงบนหน้า มู่วี่สิงก้มหัวลง เห็นเบาะรถและผ้าห่มที่เต็มไปด้วยคราบเลือด พูดว่า”พรุ่งนี้ส่งรถคันนี้ไปล้าง”
คนขับรถรับรู้ แล้วถามว่า”คุณมู่ ตอนนี้จะกลับอพาร์ตเมนต์ไม่ไหมครับ”
ช่วงนี้มู่วี่สิงอาศัยอยู่ชั่วคราวในประเทศ F พักอยู่ในอพาร์ตเมนต์ระดับไฮเอนด์ใจกลางเมือง
“ขับไปรอบๆก่อน”คำถามนี้ทำให้มู่วี่สิงคิดอยู่นานพอสมควร
นิ้วปกของเขาลูบขอบเรียบของโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว เปิดมันโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วปิดอีก
รถขับไปเรื่อยๆบนถนนที่เงียบสงบของประเทศFในตอนนี้ จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ซึ่งเป็นสายของหลิงเหยา
“วี่สิง คุณวิ่งฉันอยู่ในงานเลี้ยงโดยคนเดียว มันเหมาะสมไหม”เสียงของหลิงเย็นชาเบาๆ
เธอไม่กล้าที่จะถามมู่วี่สิง แค่รู้สึกไม่สบายใจ ไม่สบายใจมาก
“ฉันขอโทษ”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“ฉันจะกลับหนานเฉิงแล้ว คุณจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน”
“อีกช่วงเวลาหนึ่ง”มู่วี่สิงก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้เหมือนกัน
แต่ในเมื่อเขามาประเทศ Fแล้ว เขาจะไม่กลับไปหนานเฉิงในช่วงนี้หรอก
“คุณคงไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปใช่ไหม”หลิงเหยาพึมพำ
“ไม่แน่นอน”น้ำเสียงของมู่วี่สิงไม่ลังเลแม้แต่นิดเลย
“งั้นก็ดี”
วางสายไป มู่วี่สิงก็ขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็มีเงาร่างที่เห็นไม่ชัดปรากฏขึ้นในสมองของเขา
เขาโทรหาเกาเชียน”เช็คผู้หญิงที่เข้าหาฉันในคืนนี้ว่าชื่ออะไร”
เกาเชียนรีบตอบ”ฉันจะเช็คเดี๋ยวนี้ครับ”
มู่วี่สิงวางสาย ในคืนที่มืดมิด เธอก็รู้สึกเสียดายภายหลังที่การกระทำของเมื่อกี้ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่า… ทำไมเขาถึงต้องเดินไปอุ้มเธอด้วย
ทั้งๆที่สองคนไม่มีความสัมพันธ์อะไรแล้ว
ที่เขามีต่อเธอ เหลือแต่ความเกลียดชังเท่านั้น
ใช่ เขาเกลียดเธอ
เขามองสายฝนยามค่ำคืนที่ไม่หยุดนอกหน้าต่าง แต่หัวใจของเขามีกังวลมาก
แต่เมื่อกลับถึงอพาร์ตเมนต์ ไม่คิดว่าหลิงเหยาจะรอเขาอยู่ที่ประตูตลอด
“คุณมาได้ยังไง”เสียงของมู่วี่สิงเฉยเย็น
“ฉันรู้เรื่องของคืนนี้แล้ว”หลิงเหยาพูดอย่างไม่พอใจ
เธอได้รู้จากเพื่อนที่มาร่วมงานเฉลิมฉลองคนอื่นๆมา ว่าคณบดีโรงพยาบาลหนานเฉิงอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเป็นห่วงออกจากโรงแรม
“อืม”ใบหน้าของมู่วี่สิงก็เฉยเมยเหมือนเคย
“มู่วี่สิง ทุกครั้งที่คุณทำสีหน้าแบบนี้ต่อฉัน ก็เป็นเพราะเวินจิ้ง”สุดท้ายหลิงเหยาก็ทนไม่ได้ที่จะเสียอารมณ์
“เธอเกิดเรื่องเล็กเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว”
“เธอยังไม่ตาย ไม่ใช่เหรอ”น้ำเสียงของหลิงเหยานั้นโหดร้อยขึ้นมาก
ในวินาทีต่อมา ดวงตาของมู่วี่สิงงก็มืดมนอย่างที่คิด
“ออกไป”
เขาพูดเพียงคำเดียวอย่างโหดร้ายและปิดประตูอพาร์ทเมนต์เลย
หลิงเหยายืนอยู่นอกประตูอย่างหนาว ใบหน้าบอบบางของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ผ่านไปสามปีแล้ว ทำไมเขายังปล่อยผู้หญิงคนนั้นลงไม่ได้
ขณะนี้ ที่โรงพยาบาล
เวินจิ้งหลับไปแล้วเมื่อเธอออกจากห้องผ่าตัด หยูจิ่งห้วนก็มาถึงแล้ว ปลอบให้หลินเวยและโจวเซิ่งกลับไปก่อน เขาเฝ้าอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว
นั่งอยู่ข้างเตียง สมองของเขาเต็มไปด้วยภาพที่เจ้านายของตัวเองอุ้มเวินจิ้งจากไป เขาไม่เคยเห็นมู่วี่สิงที่เฉยเมยมาโดยตลอดจะมีอารมณ์ที่ตื่นเต้นแบบนี้เลย
ถึงแม้ต่อหลิงเหยา เขาก็ไม่เคยแสดงออกแบบนี้มาก่อน
เมื่อเวินจิ้งตื่นขึ้นมา ก็เป็นตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้นแล้ว
หยูจิ่งห้วนช่วยเธอทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว
เวินจิ้งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา
เธอจำได้ว่าเมื่อคืน … มู่วี่สิงเป็นคนที่ส่งเธอมานี่
เธอรู้สึกถึงอุณหภูมิและลมหายใจในร่างกายของเขาในตอนนี้ได้อย่างชัดเจน
“คุณตื่นแล้วเหรอ ฉันจะส่งคุณกลับบ้านเมื่อทานอาหารเสร็จ”หยูจิ่งห้วนกล่าวอย่างอ่อนโยน
เวินจิ้งพยักหน้า ถามอย่างกระทันหันว่า”เมื่อคืนคุณอยู่กับฉันตลอดเหรอ”
“อืม”หยูจิ่งห้วนพยักหน้า
“รบกวนคุณมากเลย”เวินจิ้งฝืนยิ้มเบาๆ
“ฉันหวังว่าคุณจะรบกวนฉันแบบนี้ตลอดเลยนะ”
เวินจิ้งมองเขาอย่างงงๆ ไม่ได้ตอบ แค่ก้มหน้าลงกินโจ๊กเงียบๆ
หลังจากกลับถึงบ้านตระกูลโจวตอนบ่าย หยูจิ่งห้วนก็รีบกลับไปโรงพยาบาลหนานเฉิงแล้ว เวินจิ้ง นอนพักผ่อนอยู่บ้านครึ่งวัน ก็กลับไปโรงพยาบาลทำงานในวันรุ่งขึ้นแล้ว
แต่ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล เวินจิ้งก็รู้สึกถึงสายตาทุกประเภทได้อย่างชัดเจน
แพทย์และอาจารย์มากมายก็ไปงานเลี้ยงฉลองในเมื่อคืนก่อน ดังนั้นเรื่องที่มู่วี่สิงอุ้มเธอไปส่งที่โรงพยาบาลด้วยตัวเองในคืนนั้น เพื่อนร่วมงานก็คุยถึงตลอดในสองวันที่ผ่านมา
เวินจิ้งไม่ได้สนใจมันมาก ปล่อยให้คนอื่นพูดไปเถอะ
สั่งอาหารเช้าในโรงอาหาร เวยอานมาตั้งนานแล้ว โบกมือทักทายเวินจิ้งให้เธอไปนั่น
“หมอเวิน ร่างกายหายดียัง ”
การผ่าตัดห้ามเลือดในโรงพยาบาลเป็นแค่การผ่าตัดเล็กๆเอง ดูอาการครึ่งวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เธอยิ้มและพูดว่า”ไม่เป็นไรแล้ว”
“คุณสนิทกับคุณหมอมู่มากเหรอ”เวยอานอดไม่ได้ที่จะถาม
“ไม่สนิท”เวินจิ้งขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติเบาๆ
“คุณก็เชื่อข่าวลือเหล่านั้นด้วยเหรอ ไม่ใช่ความจริงหรอด”เมื่อเวินจิ้งพูดคำเหล่านี้ ไม่ได้รู้สึกผิดเลย ไม่ได้หน้าแดงใจเต้นแรงเลย
เมื่อเห็นเวินจิ้งพูดตรงๆแบบนี้ เวยอานก็ไม่เหมาะที่ถามอะไรต่อ แต่ตามสัญชาตญาณของผู้หญิง เธอรู้สึกเสมอว่าความสัมพันธ์ระหว่างหมอเวินและมู่วี่สิง… มันแปลกไปหน่อย
แต่เวินจ็งหน้าตาสวย ปกติก็มีผู้ชายลักหลายในโรงพยาบาลชอบเธออยู่แล้ว ดังนั้นถ้าหมอมู่ช่วยเธอเพราะความสวยของเธอ มันก็เป็นไปได้สิ
ในครึ่งเดือนที่ต่อมา เวินจิ้งทำงานล่วงเวลาอย่างต่อเนื่อง โรงพยาบาลได้คัดเลือกบุคคลภายนอกแล้ว แต่การคัดกรองการสัมภาษณ์และค่าใช้จ่ายในการประเมินจะใช้เวลาอย่างน้อยหลายเดือน เวินจิ้งคงยากที่จะมีวันหยุดอีกแล้ว
ระหว่างทางกลับไปบ้านตระกูลโจวในวันหยุดสุดสัปดาห์ เวินจิ้งขยี้ตาที่เจ็บเหนื่อย ไฟถนนทั้งสองข้างก็มีแสงส่องอยู่ ทำให้ถนนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ดูนุ่มนวลและมีเสน่ห์มากขึ้น
จู่ๆเธอก็เหยียบเบรกจอดอยู่ข้างทาง และวิ่งไปที่ร้านดอกไม้ที่ยังไม่ปิด
ในขณะนี้เจ้าของร้านนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เล่นมือถือไปเรื่อยๆ บางทีก็มองไปภายนอก
ร้านดอกไม้แห่งนี้อยู่ใกล้อพาร์ทเมนต์ที่เธออาศัยอยู่ เธอมาซื้อดอกไม้บ่อยๆ เลยสนิทกับเจ้านายมาก วันนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นร้านเปิดถึงดึกขนาดนี้
“ซื้อดอกไม้มั้ย”เจ้าของร้านยืนขึ้นและทักทาย”วันนี้กลับดึกจัง”
“ทำงานล่วงเวลา”เวินจิ้งมองถังดอกไม้ที่อยู่ทั้งสองข้าง มีดอกไม้เหลืออยู่ไม่มาก
เธอเลือกไปสองสามอันแล้วส่งให้เจ้าของร้านห่อขึ้นมา”ไม่เคยเห็นคุณปิดร้านดึกขนาดนี้เลย”
เจ้าของร้านชี้ไปที่ดอกลิลลี่น้ำหอมช่อใหญ่ที่ข้างๆ เธอพูดแบบเอือมระอาว่า”นี่คือลูกค้าสั่งไว้ จ่ายเงินไปนานแล้ว แต่ไม่ได้มารับสักที ฉันบอกว่าจะส่งไปให้ แต่เขาบอกว่ามันไม่ทัน บอกว่าจะส่งให้คนที่เขาชอบ ฉันก็เลยมีแต่รอที่นี่แหล่ะ”
“คุณมีความรับผิดชอบจริงๆ”เวินจิ้งหยิบช่อดอกไม้ของเธอที่ดูเหมือนจะยุ่งเหยิงไปหน่อย และชมด้วยความจริงใจ
“เฮ้ เขามาแล้ว”เจ้าของร้านรีบยืนขึ้น ยิ้มอย่างจริงใจว่า”รอคุณตั้งนานแล้ว”
“ขอโทษนะครับ ฉันมาช้าไปหน่อย … ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรีบ แต่เวินจิ้งตะลึงเมื่อเขาอ้าปากพูด เสียงนั้นคุ้นเคยเหลือเกิน
