บทที่ 630 ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณเด็ดขาด
“โจวเซิน”
“อืม ในที่สุดคุณก็โทรหาฉันสักที”โจวเซินยิ้มเบาๆ
“ทำไมคุณถึงต้องแบบนี้ด้วย”เวินจิ้งไม่พูดอย่างอื่น ถามอย่างตามตรง
“ฉันทำอะไรเหรอ”โจวเซินพูดอย่างไร้เดียงสา
“คุณรู้ไหมว่าสถานการณ์ของบริษัทหลินซือกรุ๊ปในตอนนี้เป็นยังไงบ้าง คุณควบคุมให้บริษัทโจวซือกรุ๊ป ถอนทุน คุณจะทำลายบริษัทหลินซือกรุ๊ป”เสียงของเวินจิ้งโมโหถึงที่สุด
“นี่คือโจวเซิ่งบังคับฉัน ทั้งๆแก่จะใกล้ตายแล้ว ก็ไม่ยอมมอบสิทธิ์ในมรดกให้ฉันด้วย ฉันก็ต้องสร้างปัญหาเล็กๆน้อยๆสิ”
เวินจิ้งรู้สึกหัวใจหนาวสั่นมาก อย่างที่คิดไม่มีผิด ความสัมพันธ์ระหว่างโจวเซินและโจวเซิ่งแย่ขนาดนี้แล้ว”แล้วทำไมคุณต้องวางแผนใส่ร้ายคุณแม่ฉันด้วย”
“หลินเวยเป็นจุดอ่อนของพ่อฉัน คุณว่าล่ะ”
“เธอเป็นแม่ของฉัน”เวินจิ้งตะโกน
“จริงๆแล้ว จุดประสงค์ของฉันง่ายมาก โจวเซิ่งมอบอำนาจอย่างสมบูรณ์และมอบตำแหน่งประธาน ส่วนคุณ แต่งงานกับฉัน”
เวินจิ้งเงียบลง โดยไม่พูดเป็นสักพัก
ถึงแม้ว่าตอนนี้โจวเซิ่งจะยังไม่ได้มอบอำนาจ แต่โจวเซินมีการวางแผนมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะยึดอำนาจ
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณเด็ดขาด”เวินจิ้งพูดซ้ำ
ถึงจะตายเธอก็จะไม่มีวันแต่งงานกับปีศาจตนนี้เป็นอันขาด
“เวินจิ้ง นึกถึงแม่คุณบ้าง แล้วคิดดีแล้วกัน”พูดเสร็จ โจวเซินก็รีบวางสาย
เวินจิ้งเดินโซเซแทบจะไม่ยืนไม่ไหว ใบหน้าของเธอซีดมาก
เธอนั่งอยู่บนโซฟานิ่งๆ เวลาค่อยๆผ่านไป สมองของเธอมีภาพวนเวียนอยู่ทันใดนั้นแม่ก็ถูกตลอด คุณแม่ถูกคนพาออกจากห้องผู้ป่วย และร่างกายของเธอ รับกระตุ้นไม่ได้อีกเด็ดขาด
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบในทันใดนั้น
เวินจิ้งมองหมายเลข นั่นคือหยูจิ่งห้วน
ตอนแรกเธอไม่อยากรับสาย แต่น้ำเสียงนั้นดังขึ้นไปเรื่อยๆ ทรมานประสาทของเธอจริงๆ
สุดท้ายเธอก็รับสายไป
“ฮัลโหล”
“เวินจิ้ง ฉันมีเงินจำนวนหนึ่ง คุณน่าจะต้องใช้”
หยูจิ่งห้วนบอกตัวเลขจากทางนั้น ซึ่งทำให้เวินจิ้งตกใจมาก มันเป็นเงินจำนวนมากเหลือเกิน …
ในช่วงเวลาแบบนี้ จะมีบริษัทไหนยอมลงทุนเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้เพื่อช่วยบริษัทหลินซือกรุ๊ปล่ะ
“คุณจะมีเงินมากขนาดนี้ได้ยังไง”
“ไม่มีอะไร แค่ขายหุ้นส่วนบ้าง”หยูจิ่งห้วนพูดอย่างแซว”หวังว่าจะช่วยคูรได้”
” ไม่ … ไม่ต้องเลยนะ”เวินจิ้งพูดช้าๆ
เธอควรจะบอกขอบคุณในตอนนี้ แต่เธอพูดไม่ออก ความคิดที่ว่าแม่เธอจะเข้าคุกได้ตลอดเวลาทับหน้าอกเธออย่างหนัก ทำให้เธอหายใจยากมาก
เธอวางสายอย่างเร่งรีบ แก้มของเธอติดกับโซฟา มีพื้นที่เล็กๆค่อยๆเปียกไป
ระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น หน้าหล่อคนนั้นเต็มไปที่หัวของเธอ ผู้ชายที่สามารถปกคลุมท้องฟ้าด้วยมือข้างเดียวได้ ดูเหมือนว่ามีแต่เขาเท่านั้น ที่สามารถสู้กับโจวเซินได้
เธอไม่อยากยอมแพ้ต่อโจวเซิน เธอต้องไปขอร้องมู่วี่สิงหรือเปล่า
น่าเศร้าจริงๆ
เวินจิ้งลืมตาขึ้น ไม่ว่าจะเป็นตัดสินใจอันไหน เธอก็ไม่สามารถทำได้
ไม่ได้กลับไปโรงพยาบาลเหรินหมิน เวินจิ้งมาเยี่ยมแม่เธอ โจวเซิ่งคอยเฝ้าดูแลเธอไม่ห่างกัน
ในขณะนี้เวินจิ้งถึงสังเกตได้ พ่อแม่อายุมากแล้ว โจวเซินเก่งใช้แผนมาก มันยากที่จะโค่นล้ม
เมื่อเห็นเวินจิ้ง โจวเซิ่งถอนหายใจและเดินเข้ามา”ทางหยูจิ่งห้วน ไม่มีทางแก้เหรอ”
“แม้ว่าจะได้รับเงินทุน แต่โจวเซินก็ถือหลักฐานอยู่เสมอ ไม่ใช่เหรอ”เวินจิ้งพึมพำ
เมื่อเทียบกับบริษัทและเงินทอง ความปลอดภัยของแม่สำคัญที่สุด
“พรุ่งนี้พ่อจะไปยุโรป ไปเจรจากับโจวเซิน”
“เขาอาจจะไม่ยอมง่ายๆขนาดนี้หรอก”
“พ่อรู้ แต่เขามีหลักฐาน พ่อก็มีเหมือนกัน”โจวเซิ่งพูดอย่างเย็นชา
เวินจิ้งเม้ปากและกล่าวเตือน”คุณพ่อต้องระวังตัวด้วยนะ ฉันจะอยู่เฝ้าคุณแม่เองค่ะ”
โจวเซิ่งพยักหน้าช้าๆ เวินจิ้งเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย กัดปากแน่นๆถึงจะไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
“ลูกแม่ อย่าวิ่งไปวิ่งมาเพื่อแม่เลยนะ”หลินเวยพูดอย่างสงสาร
“หนูเป็นลูกสาวของคุณแม่ ที่เป็นหน้าที่ของลูกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“แม่ประมาทเอง”หลินเวยถอนหายใจหนักๆ
การอยู่ในตำแหน่งสูง บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะข้ามเส้น แต่คราวนี้ทั้งๆที่เธอรู้ว่าอาจเกิดเรื่อง แต่ก็พังจนได้
สิ่งเดียวที่เธอกังวลตอนนี้ก็คือเวินจิ้ง
แค่ขอให้เธอไม่เป็นไร
“คุณแม่อย่าโทษตัวเองเลยนะ คุณพ่อจะจัดการทุกอย่างให้ได้แน่นอนค่ะ”
“โจวเซินเป็นคนแบบไหน ลูกกับแม่รู้ก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ”
เวินจิ้งเงียบ แต่ก็ยังมีความหวังอยู่ในใจของเธอ
“แม่รู้ว่า เขาอยากให้ลูกแต่งงานกับเขา แต่คุณเป็นลูกสาวของแม่ แม่จะไม่ปล่อยให้ลูกทุกข์ใจเด็ดขาด ลูกไม่ชอบเขา แม่จะไม่มีวันยอมให้ลูกแต่งงานกับเขาเด็ดขาด”หลินเวยพูดเสียงดัง
ดวงตาของเวินจิ้งแดงไปทันที และกอดหลินเวยไว้อย่างแน่นๆ
“คุณแม่”
จนกว่าตอนเย็นเวินจิ้งออกจากห้องผู้ป่วย นี่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเหรินหมิน เวินจิ้งคิดที่จะกลับไปจัดการบางเรื่อง
ออกจากโรงพยาบาล ตอนนี้บนถนนมีคนไม่มาก เธอเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไป ไม่มีความสีสันสักนิดเลย
แสงสีแดงริบหรี่อยู่ไม่ไกล แต่ตกที่ดวงตาของเธอ แต่มันก็แค่พร่ามัว
ทันทีที่เธอก้าวไปข้างหน้า เสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้นทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ร่างกายของเวินจิ้งก็ตึงเครียดขึ้นหันหัวมาอย่างแข็ง รถสีดำก็จอดอยู่ห่างจากเธอเพียงครึ่งเมตรอย่างกะทันหัน
เธอตกใจมากจนยืนขึ้นไม่ได้ และล้มลงนั่งกับพื้น
เธอหายใจเข้าลึก ๆ มองรองเท้าผู้ชายที่คุ้นเคยคู่หนึ่งที่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ค่อยๆเงยหน้าขึ้น
ในคืนที่มืดมน ใบหน้าอันหล่อเหลาของมู่วี่สิงดูเหมือนเทพพระเจ้า
ในวินาทีถัดมา ก่อนที่สติเธอจะฟื้นขึ้น เขาก็อุ้มเธอขึ้นและวางเธอไปที่เบาะคนขับ
ใบหน้าของเขาตึงดุและมืดมาก เมื่อมองเวินจิ้ง ก็เต็มไปด้วยความโกรธที่น่ากลัว
เวินจิ้งไม่กล้าที่จะนึกถึงภาพเมื่อกี้ ถ้า … จอดรถไม่ทัน งั้นเธอก็ …
น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุดทันที เธอเคาะหัวตัวเองอย่างแรงๆ แรงมากๆ จนกว่าเธอมีมือไปจับข้อมือเธอไว้
“หายบ้าหรือยัง ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”เวินจิ้งจ้องมองเขาอย่างโกรธ อยากผลักเขาออกไป
แต่มู่วี่สิงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่ๆ ลมหายใจก็เต็มไปด้วยกลิ่นของเขา ทำให้เธอหลงรัก แต่ก็ต่อต้าน
“ทำไมไม่มองสัญญาณไฟจราจร”เขาบีบคางของเธอ ดวงตาสีดำมืดมาก
สามปีแล้ว เวินจิ้งไม่ได้เห็นเขาโกรธขนาดนี้มานานแล้ว
เธอสับสนเบาๆ
“ฉันมองแล้ว”เวินจิ้งพึมพำอย่างเสียงต่ำ
ในตอนนี้ เธอกลัวมู่วี่สิงเล็กน้อย
“มองแล้วยังจะเดินออกมาอีก”มีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวในดวงตาของมู่วี่สิง
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาลงความเร็วตั้งแต่แรก ไม่กล้าที่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผู้หญิงโง่คนนี้
“มองผิด “เวินจิ้งโต้กลับด้วยเสียงต่ำ
มู่วี่สิงยิ่งโกรธไปใหญ่ มองใบหน้าที่โศกเศร้าของเธอ ในวินาทีถัดมา ริมปากที่เย็นๆก็จูบเข้ามา ทำให้เวินจิ้งแทบจะหายใจไม่ออกเลย
