บทที่ 661 ไม่เชื่อในพระพุทธศาสนา
พูดถึงมู่วี่สิง สีหน้าพยาบาลเปลี่ยนเป็นตกใจด้วยความอิจฉาเล็กน้อย นึกแล้วพูด “ฉันเห็นเธอนอนหลับแล้ว ไม่ได้จะตื่นเร็ว ก็แค่อยากให้เขารอเสียเปล่า หรือว่าตอนเย็นหน่อยค่อยมาใหม่ แต่เขาก็ไม่ฟังฉัน นั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา เกือบจะชั่วโมงแล้ว รินน้ำให้เขาก็ไม่ดื่ม มองดูเธออยู่ตลอด”
ได้ยินคำพูดนี้ เวินจิ้งตกตะลึงเล็กน้อย สายตาต่ำลง ตอบไปอย่างไม่รู้ตัว “ใช่เหรอ?”
“ใช่สิ เขานั่งอยู่คนเดียวนานมาก ฉันยังคิดว่ารอจนเธอจะตื่นขึ้นมา เขาไม่ใช่แฟนเธอจริงๆเหรอ?”
เห็นเวินจิ้งยังคงส่ายหน้า พยาบาลน้อยรู้สึกเสียดายเล็กน้อย หรือว่าผู้ชายรูปหล่อเหมือนเทพบุตรจะแอบหลงรักเวินจิ้ง?
ไม่อย่างนั้นตอนเขาเหม่อลอย จะมีสายตาแบบนั้นได้อย่างไร?
ในเวลาเมื่อสักครู่นี้ เขามองเวินจิ้งอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียง สายตาซ่อนความเจ็บปวดไว้อย่างลึก สายตาที่มองร่างเธอนั้น ตั้งใจขนาดเธอรินน้ำให้เขายังไม่สังเกตมอง
ถึงแม้เขาจะเคร่งขรึมตลอด แต่อารมณ์ของคนทั้งคนเด่นชัดมาก เหมือนไม่ต้องการถูกคนรบกวน
หลังจากที่คิดพิจารณาแล้วเธอพยายามอีกครั้ง สุดท้ายอดไม่ได้ที่จะเตือนเขา “คุณคะ ที่นี่ห้องคนไข้ห้ามสูบบุหรี่ค่ะ”
เขาเหมือนได้สติกลับมา เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองสูบบุหรี่ สีหน้าตกใจเล็กน้อย “ขอโทษครับ”
เขาเอากล่องบุหรี่และไฟแช็ควางไว้บนโต๊ะน้ำชา ไม่นานโทรศัพท์ไม่เสียงสั้นขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ตัดสาย สายตายังคงอยู่จ้องอยู่ที่ร่างของเวินจิ้ง
เวินจิ้งพึ่งหลับไปเมื่อสักครู่ พยาบาลน้อยเตือนด้วยความหวังดี “คุณคะ คุณดื่มน้ำหน่อยเถอะค่ะ เกรงว่าคุณเวินอีกนานถึงตื่น”
ในเวลานั้นเขาเคร่งขรึม แล้วลุกขึ้นยืน กลับปฏิเสธอย่างมีมารยาท “ขอบคุณครับ ไม่ต้องแล้วครับ”
สิ้นคำพูด แล้วเดินไปที่ประตู
แต่เท่าหยุดอยู่ที่ประตู พูดเสียงอ่อยโยน “รบกวนดูแลเธอดีๆหน่อยนะครับ”
“นี้เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วค่ะ”พยาบาลน้อยสบตาที่ลึกซึ้งของเขา แววตานั้นสวยงามมาก ถึงขนาดทำให้เธอตกตะลึง ละสายตาไม่ได้
ผู้ชายพยักหน้าอย่างช้าๆ ตอบกลับด้วยเสียงเบาแล้วก็เดินจากไป
เพราะได้ยินเวินจิ้งปฏิเสธความสัมพันธ์ของเธอและมู่วี่สิง พยาบาลน้อยอดไม่ได้ที่จะอยากฟังเรื่องราวเกี่ยวกับมู่วี่สิง “งั้นเขาโสดเหรอ? มีหรือไม่มีแฟน?”
“ทำไมถามคำถามนี้?” เวินจิ้งถาม
พยาบาลเล็กยิ้ม “ก็พวกเราเพื่อนที่ทำงานหลายคนต่างแปลกใจ เขาส่งเธอมาโรงพยาบาล ต่อมาก็มาเยี่ยมเธอใบหน้าเขาถูกทุกคนคิดถึงตลอดเวลา หลายคนนั้นชอบเขา”
เวินจิ้งหลับตาลึก เหมือนรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย น้ำเสียงค่อยๆเย็นชา
“ฉันไม่ค่อยแน่ใจ”
พยาบาลน้อยเข้าใจคำพูดและสีหน้า น้ำเสียงของเวินจิ้งแบบนี้ พอจะเดาได้ว่ามีเรื่องในใจ แต่มีเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เขาเลยเปลี่ยนหัวข้อพูด หัวเราะแล้วพูด “ทุกคนต่างก็พูดว่ายิ่งกว่าหมอหยู ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เธอรู้ไหม? หมอหยูถูกพยาบาลเลือกให้เป็นคนหล่ออันดับหนึ่ง แต่เสียดายตอนนี้ย้ายไปประเทศF แล้ว”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และก็ไม่ได้คิดว่าจริงๆแล้วคุณหมอหยูคือใคร แค่หลับตาลง ฟังพยาบาลน้อยพูด
หลังจากสามปี หลังจากเธอผ่าตัดการฟื้นตัวถือว่าไม่เลว เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เธอจองตั๋วล่วงหน้ากลับประเทศF ร่างกายชีวิตเหมือนผ่านไปกับสายน้ำ เหมือนระหว่างเธอกับมู่วี่สิง ในที่สุดก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก นี้เป็นเพียงหนึ่งเดียว และเป็นการติดต่อนิดเดียวครั้งสุดท้าย ในที่สุด การผ่าตัดที่เยือกเย็นก็หยุดชะงักลง
กลับถึงประเทศ F เวินจิ้งพึ่งรู้ แม่ได้รับช่วงต่อเรื่องของบริษัทหลินซื่ออีกครั้ง แถมเธอมาอายุมากแล้ว ดังนั้นงานไม่น้อยให้บุคคลที่ไว้ใจจัดการ ตัวเองก็ไม่ยุ่งมาก
แถมเวินจิ้งก็ไม่ต้องรีบกลับไปโรงพยาบาล ช่วงเวลานี้ เธอยังต้องปรับอารมณ์ตัวเองดีๆ
อยู่ในคฤหาสน์โจว หลินเวยพึ่งไปดูงาน ดังนั้นไม่สังเกตเห็นว่าจริงๆแล้วเวินจิ้งร่างกายไม่ดี
หลังจากพักฟื้นหนึ่งอาทิตย์ ร่างกายของเวินจิ้งฟื้นตัวแล้วไม่น้อย อยากจะไปไหว้พระที่วัดบนภูเขาสักหน่อย
เดินออกไปนอกระเบียงนั้น สายตาเธอมองเห็นรถเก๋งสีดำคันนั้นอยู่ตรงประตูอย่างไม่รู้ตัว
จริงๆแล้วเวลานี้ โดยเฉพาะตอนเย็น เธอมักจะเห็นรถเก๋งคนนี้หยุดอยู่บนถนนเล็กข้างนอก บางทีก็หยุด อยู่ตลอดทั้งคืน
เธอขมวดคิ้ว อาทิตย์หนึ่งแล้วไม่ได้ออกไปไหน เธอไม่อยากทำตารางการเดินทางตัวเองล่าช้า
แค่ออกไปข้างนอก ทันใดนั้นมู่วี่สิงก็ลงมาจากรถ “ไปไหน?”
เวินจิ้งไม่ได้มองเขา พูดด้วยความเย็นชา “ฉันจะไปวัดบนภูเขา”
น้ำเสียงเธอนิ่งสงบ เหมือนไม่รู้สึกอะไร
มู่วี่สิงไม่ได้รับโทรศัพท์อีก แต่กลับเปิดประตูรถให้เธอ เห็นเวินจิ้งไม่ขยับ ถึงได้เอ่ยปาก “ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอ”
เวินจิ้งหันหัว รู้นิสัยของมู่วี่สิง ถ้าเธอไม่ขึ้นรถ คาดว่าคงตามตลอดทาง
เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น ถึงได้เข้าไปนั่งในรถ
บนถนน ทั้งสองคนปิดปากไม่พูดถึงเรื่องลูก
เมื่อก่อนคนของเขาพาเธอกลับมาที่การ์เด้นมูเจียวานเล็กนั้น เขาเคยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอไม่เคยเห็นเขาเจ้าอารมณ์แบบนี้มาก่อน
ไม่นานเธอก็แท้งลูก หลังจากผ่าตัด เข้าโรงพยาบาลจนถึงออกโรงพยาบาล เห็นได้ชัดร่างกายและจิตใจที่ทุกข์ทรมาน แต่ทั้งหมดนี้ก็เหมือนโดนอัดอยู่มากมาย ไม่เพียงแต่ยังไม่ระเบิด จนกระทั่งทำมาดให้สงบ
เธอไม่อยากรู้มู่วี่สิงคิดอย่างไร เธอมองเขาไม่ค่อยออก
แต่เขาจะมีร่องรอยความเจ็บปวดและรู้สึกผิดบ้างไหม อาจจะไม่ เขาเกลียดเธอมากขนาดนี้ ยังคิดว่าการตายของมู่ซือซือเกี่ยวข้องกับเธอ เขามาเป็นห่วงได้อย่างไร?
เห็นเธอเจ็บปวดทรมาน จริงๆเขารู้สึกสบายใจถึงจะใช่สินะ
บนภูเขากำลังซ่อมถนน รถใหญ่เล็กไม่สามารถจราจรไปต่อได้ เขาทำได้แค่เอารถจอดไว้ที่ตีนเขา เปลี่ยนมานั่งกระเช้าไฟฟ้าไป
เวินจิ้งไม่ค่อยสมัครใจ ลังเลอยู่สักพัก จนกระทั่งกระเช้ามาถึงด้านหน้าเขา
มู่วี่สิงอยู่ข้างๆมองเธอ ยืนมือให้เธออย่างเป็นธรรมชาติ เธอลังเลใจสักพัก ยังคงกัดริมฝีปาก จับมือเขาขึ้นไปบนกระเช้า
ที่นี่เป็นหนึ่งในสถานที่มีชื่อเสียงของประเทศF เข้าใกล้ยอดเขาตำแหน่งของวัด เพราะนักท่องเที่ยวเดินไม่น้อย แถมประชากรทั่วไปของประเทศF เชื่อพระพุทธศาสนา หนึ่งปีสี่ฤดูในวัดเจริญเฟื่องฟูการเซ่นไหว้
หลังจากกระเช้ามาถึง ยังห่างจากวัดอีก สามารถได้ยินเสียงพระอย่างคลุมเครือ
มู่วี่สิงมองเวินจิ้งล้างหัวอย่างตั้งใจ จากนั้นก็จุดธูป คุกเข่าต่อหน้าพระพุทธรูปและขอพรอย่างจริงใจ
เวินจิ้งแบบนี้ สำหรับมู่วี่สิงแล้วแบบนี้รู้สึกแปลกๆ
ในสายตาเขา เธอสับสนอยู่บ่อยๆบ้าง เมื่อก่อนถึงขนาดไม่เชื่อเรื่องพวกนี้
เวินจิ้งคุกเข่าอยู่นาน นานถึงขนาดคนไหว้พระรอบข้างไปมาเคลื่อนย้ายค่อยๆรู้สึกไม่มีเหตุผล ในที่สุดก็เอาความในใจมาพูดจนหมด จากนั้นไหว้พระอยู่กับพื้น
เธอไม่เชื่อในพระพุทธศาสนา แต่เวลานี้ มีแค่ที่นี่ที่สามารถทำให้ในใจเธอสงบขึ้นมาหน่อย
