บทที่ 665 สิ่งที่ฉันต้องการ สามารถทำได้แล้ว
เวินจิ้งเม้มปาก จ้องมองผู้ชายที่เหมือนปีศาจตรงหน้า
เธอ…..เอาจริงๆไม่กล้า
ยิ้มอย่างประชดประชัน เธอหันหัวกลับ อยากจะห่างไกลๆจากโจวเซิน
แต่ลิฟต์ก็แคบมาก เวินจิ้งชิดกำแพง ยังคงรู้สึกได้ถึงความอันตรายบนตัวโจวเซิน
“อยากไปกินอะไร?” เขาถามเสียงต่ำ
“ฉันไม่ค่อยอยาก” เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา
“ไม่อยากก็ต้องกิน”
“โจวเซิน”เวินจิ้งเงยหน้าไม่พอใจ เพียงแต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้ชายนั้นมายืนตรงหน้าเธอแล้ว
ระยะห่างของทั้งสองใกล้มาก เวินจิ้งแน่นไปทั้งตัว อยากจะหนีห่าง
“เวินจิ้ง ฉันปล่อยเธอมาสามปีแล้ว ฉันไม่มีความอดทนแล้ว”
“นอกจากเรื่องแต่งงานกับคุณ เรื่องอื่นฉันสามารถรับปากได้” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ
“ฉันต้องการให้แต่งงานกันฉัน”
เวลานี้ ประตูลิฟต์“ติง”เสียงเปิดออก เวินจิ้งเกือบจะวิ่งออกไป สมองเต็มไปด้วยคำสั่งของโจวเซิน เธอไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง……
แต่กลับรู้ดี โจวเซินบีบซี่โครงอ่อนของเธอ เธอเหมือนไม่มีวิธีอื่นแล้ว
เธอไม่สามารถทำให้โจวเซินเอาเรื่องของหลินเวยออกไป แม่อายุเยอะมากแล้ว ทำไมยังคงอยู่ในคุก
เรื่องนี้จะต้องพลิกผันแน่นอน
ด้านหลัง สายตาของโจวเซินมองไปที่ร่างของเธอ มองดูเวินจิ้งไม่มีแผน ท่าทางสับสน เขาขมวดคิ้ว สายตาเป็นห่วงในพริบตา
ก่อนหน้า เขาพูดเสียงต่ำ“ไม่อยากกินข้าวกับฉัน ฉันไปส่งเธอกลับคฤหาสน์โจวก่อน”
เวินจิ้งอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เธอเงยหน้ามองอย่าเฉยเมย“ฉันจองโรงแรมแล้ว”
“เธอต้องทำกับฉันเหมือนไม่คุ้นเคยขนาดนั้นเหรอ?”โจวเซินสายตาหมองหม่นไม่น้อย
“ใช่”
“ไม่สนใจแม่เธอแล้วเหรอ?”
เวินจิ้งเม้มปาก เงยหน้าอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากโจวเซินยิ้มอย่างเย็นชา
“ฉันพูดแล้ว นอกจากแต่งงานกับคุณ”
“เรื่องทางนั้นจัดการเกือบหมดแล้ว กลัวว่าเธอจะไม่รู้ ร่างกายของพ่อไม่สามารถบินระยะทางไกลได้ชั่วคราว เขาต้องพักที่นี่อย่างน้อยปีครึ่ง ฉันจะต้องกลับไปเมืองหนานเดี๋ยวนี้ ข้อมูลที่นั่น ฉันจะต้องส่งให้สถานีตำรวจ……”
“โจวเซิน” สีหน้าของเวินจิ้งยิ่งขาวซีด ทันใดนั้นก็พูดขัดคำพูดโจวเซิน
เธอกำหมัดแน่น ทั้งตัวอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา
“ฉันรับปากนาย”
สิ้นคำพูด ทั้งตัวเวินจิ้งแทบจะไม่มีแรง เธอหันตัวขวางรถแท็กซี่แล้วเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว เงาร่างผอมค่อยๆหายไปในสายตาโจวเซิน
โจวเซินยืนอยู่กับที่ สีหน้ายังคงตึงแน่น
สักพักถึงเรีนกสติกลับมา ถึงได้ขับรถตามไป
โรงแรมที่เวินจิ้งอยู่นั้นใกล้มาก อยู่ถนนอีกสายของโรงพยาบาล ขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เวินจิ้งถึงมีปฏิกิริยา
“คุณผู้หญิง คุณจะไปไหนครับ?”คนขับรถพูดภาษาอังกฤษ เวินจิ้งเรียกได้สติกลับมา ถึงได้ให้เขาจอดรถ เธอมองเห็นที่ตัวเองอยู่แล้ว
เอาการ์ดแล้วไปที่ห้อง เวินจิ้งนอนลง เปิดโทรศัพท์อั้ยเถียนส่งวีแชทมาหาเธอ เวินจิ้งคิด โทรไปหาเธอ
ศูนย์การค้าในตระกูลอั้ยอำนาจไม่น้อย เวินจิ้งถามเธอเกี่ยวกับเรื่องหุ้นส่วนของหลินเวย หวังให้อั้ยเถียนช่วยตรวจสอบ
“เรื่องของเธอส่งมาให้ฉันสบายใจได้ ถ้าโจวเซินจงใจใส่ร้ายจริงๆ เธอต้องแต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ?”
“ฉันรับปากเขาแล้ว แต่ช่วงเวลานี้ ฉันต้องคิดหาวิธียับยั้งไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”เวินจิ้งคลึงคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า
“ฉันจะให้พ่อฉันตรวจสอบ บริษัทโจวซื่อไม่สะอาดมาตั้งนานแล้ว ฉันรู้สึกว่าพวกเราสามารถลองหาจุดอ่อนของบริษัทโจวซื่อ โจวเซินต้องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน”
“อ้อ อั้ยเถียน ขอบคุณมากนะ”เวินจิ้งพูดด้วยความจริงใจ
“เราทั้งสองคน ไม่มีใครต้องเกรงใจใคร ฉันไม่ต้องการให้เธอแต่งงานกับโจวเซินคนเลวนั้น ฉันอยากให้เธอกลับมาคบกับมู่วี่สิง”อั้ยเถียนพึมพำ
เธอได้ยินชื่อมู่วี่สิง เวินจิ้งตกตะลึง
ช่วงเวลานี้ยุ่งมาก เหมือนเธอไม่ได้นึกถึงผู้ชายคนนี้นานแล้ว
เธอไม่รู้ตอนนี้เขาได้กลับเมืองหนานบ้างไหม หรือยังคงอยู่ประเทศF เขาและหลิงเหยาใกล้จะแต่งงานแล้ว ทั้งหมดของเขา เธอไม่อยากรู้แม้แต่นิดเดียว
“อั้ยเถียน ฉันปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ” เวินจิ้งพูดอย่างเฉยเมย
คำพูดนี้ เหมือนปล่อยวาง เหมือนหลุดพ้น
สามปีมานี้ เธอรู้ดีว่าตัวเองยังคงเป็นห่วงผู้ชายคนนี้ แค่ไม่กี่เดือนนี้ ในที่สุดเขาถูกออกทีละนิดสุดท้ายเธอกับเขาไม่มีที่สิ้นสุด
เขาเกลียดเธอ เพราะการตายของมู่ซือซือ บางที อาจจะมีเหตุอื่นอีกมากมาย
รู้มาก ก็ยิ่งเจ็บปวดมาก
“จิ้งจิ้ง ขอโทษ” อั้ยเถียนพูดเสียงต่ำ
เธอไม่ควรพูดแบบนี้
เวินจิ้งยิ้ม “ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียว ไม่เป็นไร”
“โอเค เรื่องคุณน้าหลินฉันได้ข่าวจะติดต่อเธอทันที”
วางสายโทรศัพท์ เวินจิ้งหลับตาด้วยความเหนื่อยล้า นอกห้อง ร่างเงาสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตูนาน
นิ้วเรียวยาวของโจวเซินคีบบุหรี่ หนึ่งมวนแล้วก็หนึ่งมวน จนกระทั่งสูบหมดทั้งกล่อง ถึงได้จากไป
กลับมาถึงโรงพยาบาล โจวเซิ่งนอนหลับพักผ่อนแล้ว หลินเวยนั่งบนโซฟา เห็นโจวเซินมานั้น สีหน้าก็เปลี่ยน
“แม่”
“อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกอย่างเธอ” หลินเวยกดเสียงต่ำ ไม่คิดว่าจะรบกวนการพักผ่อนของโจวเซิ่ง
“คุณกับพ่อผมวันนี้ยังไม่หย่ากัน ผมยังต้องเรียกคุณว่า ‘ แม่’ ” โจวเซินยิ้มด้วยริมฝีปากเย็นชา
หลินเวยขมวดคิ้ว ปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วเดินออก “พวกเรามาคุยกันเถอะ”
โจวเซินยักไหล่สูง ท่าทางปลื้มปีติยินดี
ยามกลางคืน ลมหนาวมากในลอนดอน
“ตอนนี้บริษัทโจวซื่ออยู่ในกำมือคุณ คุณปล่อยโจวเซิ่งเยอะ”
“คุณกำลังขอร้องผมเหรอ?” โจวเซินยิ้มอย่างเย็นชา
“ใช่ ฉันกำลังขอร้องคุณ”หลินเวยสูดหายใจลึก “เป้าหมายคุณคือฉัน ใช่ไหม?”
“คุณอย่าประเมินตัวเองสูงไปแล้ว” โจวเซินหรี่ตาลง
“คุณคิดอย่างไร? ถ้าคุณจะเอาฉันติดคุกจริงๆ งั้นคุณก็ไปแจ้งความฉัน”หลินเวยพูดเสียงต่ำ
โจวเซินยิ้มเล็กน้อย “ถึงอย่างไรคุณก็เป็นแม่ผม ผมไม่ใจดำอำมหิตขนาดนั้น”
“ถ้าคุณไม่ใจดำอำมหิต ก็คงไม่คิดร้ายกับฉันมาสามปี” หลินเวยพูดเสียงเยือกเย็น
เธอไม่เคยคิดว่าโจวเซินจะลงมือกับเธอ หลักฐานทำผิดกฎหมายพวกนั้น ถึงแม้โจวเซินจะจัดการเธอ เธอหนีความผิดไม่ได้
“ฉันต้องการ มันได้มาแล้ว” โจวเซินมองเธอ
“อะไร?”
“เวินจิ้งรับปากแล้ว ว่าจะแต่งงานกับผม” โจวเซินยิ้มด้วยสายตาลึกซึ้ง
เพียงแต่หลินเวยกลับสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นก็ส่ายหัว “ฉันไม่อนุญาต”
เธอรู้ตั้งแต่แรกลูกสาวไม่ได้ชอบโจวเซิน ถึงขนาดขับไล่เขา จะไปรับปากเรื่องแต่งงานได้อย่างไร!
“เรื่องนี้คุณจะมาพูดตัดสินไม่ได้ เรื่องที่คุณทำผิดกฎหมาย เวินจิ้งก็รู้นานแล้ว เธอก็ไม่สนใจไยดีคุณ” โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“คุณใช้อำนาจคุกคามเธอ”หลินเวยสีหน้าขาวซีด จนกระทั่งตาแดงไปหมด
เธอกำนิ้วแน่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว
เธอไม่สามารถให้ลูกสาวเดือดร้อน ไม่สามารถเด็ดขาด
