บทที่ 666 ฉันต้องการให้เธอเต็มอกเต็มใจแต่งงานกับฉัน
“คุณคิดว่าผมกำลังคุมคามเหรอ? เป็นเธอที่ติดกับดักตัวเอง”
“ถ้าคุณชอบเวินจิ้งจริงๆ คุณจะไม่บีบบังคับเธอแบบนี้”หลินเวยพูดเสียงเคร่งขรึม
“รักไม่ได้ ผมไม่ถือสากลอุบายนี้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าผมจะยอมให้คุณแต่งงานเข้ามาในตระกูลโจวเหรอ?”โจวเซินน้ำเสียงเยือกเย็น
หลินเวยสั่นไปทั้งตัว มองโจวเซินอย่างตกใจ
“ที่จริงแล้วทั้งหมดก็เพราะเวินจิ้ง”สีหน้าหลินเวยที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน
เธอผิดแล้ว ไม่ควรอยู่กับโจวเซิ่งตั้งแต่แรก ตระกูลโจวเป็นบึงน้ำลึก
เธอไม่อยากให้ลูกสาวเดือดร้อน
“แม่ แม่วางใจเถอะ ผมจะปฏิบัติต่อเวินจิ้งเป็นอย่างดี ต่อไปแม่ก็อยู่กับพ่อที่ประเทศอังกฤษ เรื่องผมกับเวินจิ้ง ไม่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง”สิ้นคำพูด เขาหมุนตัวอย่างรวดเร็ว เงาร่างสูงก็ไป
หลินเวยเกือบจะยืนไม่ไหว ถอยหลังโซเซหลายก้าว โชคดีพยาบาลด้านหลังประคองเธอขึ้นยืน
มองเวลา เธอกลับไปห้องผู้ป่วย เห็นโจวเซิ่งนอนแล้ว เธอถึงได้ไปโรงแรม
เวินจิ้งยังไม่นอน ยังนั่งอยู่บนโซฟาดูรายงานแพทย์ เวยอานส่งเกี่ยวกับการประชุมสองวันนี้ให้เธอ เธอไม่มีหนทางเข้าร่วม แต่ดูวีดีโอการประชุมอีกครั้งแล้วก็เขียนรายงาน
จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น เวินจิ้งถึงได้รู้ว่าใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว คิดว่าเป็นโจวเซิน แต่เห็นเป็นแม่ เวินจิ้งได้ยิ้มออก
แต่สีหน้าหลินเวยเห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดี ซีดขาวเหมือนกระดาษ ถึงขนาดพูดได้ว่าไม่มีเส้นเลือดแม้แต่น้อย
“แม่ แม่เป็นอะไร”เวินจิ้งประคองเธอทันที
หลินเวยโบกมือ เดินเข้ามาอย่างอ่อนเพลีย จับมือของเวินจิ้งสั่นตลอด
ตลอดทางเธอคิดมากมาย ถ้าเธอกลับประเทศFเข้ามอบตัว โจวเซินก็ไม่สามารถคุกคามเวินจิ้งได้อีก ลูกสาวก็ไม่ต้องแต่งงานกับโจวเซิน
เพียงแค่ โจวเซิ่งอายุเยอะแล้ว ชีวิตครึ่งหลังนี้ เธอยังคงคิดที่จะอยู่เคียงข้างโจวเซิ่ง
เธอสับสนมาก
ยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนข้างกายเวินจิ้ง เธอไม่คิดถึงเวินจิ้งเพราะเธอ แต่ทำลายความสุขชีวิตครึ่งหลัง
“แม่?”
มองเบ้าตาหลินเวยแดงขึ้นเรื่อยๆ เวินจิ้งยิ่งหนักใจมาก
“เสี่ยวจิ้ง แม่ไม่ให้ลูกแต่งงานกับโจวเซิน”หลินเวยพูดอย่างเฉียบขาด
เวินจิ้งเคร่งขรึม นานไม่พูดอะไร
“เป็นแม่ที่ต้องขอโทษลูก รอไม่กี่วันร่างกายโจวเซิ่งดีขึ้น แม่ก็จะกลับเมืองหนาน”
“แม่ แม่จะกลับไปทำไม?”เวินจิ้งรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นในใจ
หลินเวยไม่ได้พูด เพียงแค่กำชับเวินจิ้งพักผ่อนดีๆแล้วกลับไปโรงพยาบาล
แต่เวินจิ้งจะวางใจได้ที่ไหน ถ้าเธอไม่รับปากกับโจวเซินว่าจะแต่งงานกับเขา โจวเซินจะต้องเอาจุดอ่อนของแม่มาบีบ กลอุบายของผู้ชายคนนี้ เธอรู้ดี
เธอหลับตาลึก อาการง่วงสักนิดก็ไม่มี สมองเต็มไปด้วยความคิดเดียว ไม่สามารถให้แม่กลับเมืองหนาน
เช้าวันถัดมา เวินจิ้งไปโรงพยาบาลแต่เช้า โจวเซิ่งต้องอยู่โรงพยาบาลอีกหนึ่งเดือนเพราะกระดูกหัก สติยังคงดีมาก
แม่ออกไปเอาอาหารเช้าให้โจวเซิ่งนั้น โจวเซิ่งให้เวินจิ้งมาข้างๆ
“พ่อ”เวินจิ้งป้อนน้ำอุ่นให้กับเขา รู้ว่าโจวเซิ่งมีอะไรจะพูด แล้วก็ไปปิดประตู
“สถานการณ์ตระกูลโจวตอนนี้ เธอน่าจะรู้ดี อำนาจของฉันไม่ได้ใหญ่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ต่อไปตระกูลโจว คงเป็นลูกบ้านั้นของฉันจัดการ” โจวเซิ่งพูดอย่างเคร่งขรึม
การป่วยครั้งใหญ่นี้ ร่างกายเขาอ่อนแอไม่น้อย ตอนนี้อำนาจของตระกูลโจวในยุโรปเกือบจะโดนโจวเซินเอาไปหมดแล้ว เขาไม่มีที่แม่แต่น้อยแล้ว
ความทะเยอทะยานของลูกคนนี้ เขาคาดการณ์ออกแต่ไกล
เขานั้นแก่แล้ว
“หนูรู้”เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ
“ฉันต่อสู้รับมือกับโจวเซินมาแล้วหนึ่งเดือน เขามาพูดตรงๆกับฉัน เขาต้องการจะแต่งงานกับเธอ เธอคิดอย่างไงบ้าง?”
“หนูรับปากแล้ว”
โจวเซิ่งแปลกใจมาก คิดไม่ถึงเวินจิ้งจะตอบแบบนั้น
จริงๆแล้วสามปีมานี้ ความสัมพันธ์ของโจวเซินและเวินจิ้งนั้นไม่ร้อนไม่หนาว ถึงแม้โจวเซินจะตั้งใจ เวินจิ้งก็ไม่มีความรู้สึกแม่แต่นิด
เขามองออก
“ไม่ยอมละก็………”
“พ่อ หนูยอม พ่อกับแม่ไม่ต้องหนักใจ”เวินจิ้งพูดเสียงเคร่งขรึม
โจวเซิ่งนิ่งเงียบ ในเวลานี้ เขามองลูกคนนี้ไม่ออกจริงๆ
นิสัยเธอเยือกเย็น ไม่เคยทำให้เขาและหลินเวยหนักใจ เธอเป็นอิสระและโดนเดียวมาก แต่สามปีนี้ไม่มีคนคบหาดูใจ
เธอไม่ชอบโจวเซิน แต่ตอนนี้กลับยอมแต่งงานกับเขา เขาเข้าใจความคิดของหลินเวย
เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องกับภรรยาตัวเอง จากที่มองดู คงจะมีแค่วิธีนี้แล้ว
“เธอยินยอมจริงๆเหรอ?” โจวเซิ่งถามอย่างไม่มั่นใจ
หลินเวยพยักหัวอย่างจริงจัง “อันนี้เป็นการตัดสินใจของตัวหนูเองค่ะ พ่อ”
ไม่นานหลินเวยก็กลับมา เธอให้เวินจิ้งรีบกลับไปประเทศF ที่นั่นจะปกป้องเธอ
“แม่ ถ้าแม่มีเรื่องโทรหาหนูนะคะ”เวินจิ้งกำชับอีกครั้ง
เธอจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศFพรุ่งนี้ ก่อนหน้านี้ เธอนัดเจอหน้าโจวเซินที่คฤหาสน์โจว
เป็นเวลาบ่ายพอดี แสงแดดยังคงร้อน แต่กลับไม่ร้อยเผ่าแม้แต่น้อย กลับเป็นลมอ่อนๆพัดหน้า
อากาศไม่แย่ แต่อารมณ์ของเวินจิ้งกลับไม่ได้ดี
เข้ามาในห้องรับแขก โจวเซินนั่งอยู่บนโซฟาแล้ว ขายาวทั้งสองไขว่ห้าง เสื้อเชิ้ตสีดำเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา ใบหน้าที่หล่อ
ผู้ชายคนนี้ ถึงแม้บรรยากาศตอนนี้ไม่น่ากลัว แต่ทำให้คนรู้สึกถึงความอันตราย
เท้าเวินจิ้งแข็งทื่อ ค่อยๆนั่งตรงข้ามกับโจวเซิน
วางข้อมูลไว้ด้านหน้า เกี่ยวกับการวางแผนโดยละเอียดสำหรับงานแต่งงานของคนสองคน
โจวเซินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
“เกี่ยวกับงานแต่งพวกเรา เธอมีความคิดอะไรสามารถบอกฉันได้นะ”
“ความคิดของฉันสำคัญด้วยเหรอ?”เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา
“สำคัญมาก การตัดสินใจทั้งหมดยกให้เธอ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ค่อยๆพลิกข้อมูลด้านหน้า แม้ว่าการออกแบบงานแต่งงานเหล่านี้จะสวยงามและโรแมนติกมาก มีเพียงคนคนนั้นก็คือโจวเซิน เวินจิ้งนั้นไม่มีความสนใจแม้แต่นิดเดียว
“ก็อันนี้ละกัน”เธอดูผ่านๆตาแล้ว
โจวเซินมองเธออยู่ตลอด รู้ได้ว่าเวินจิ้งทำแบบขอไปทีให้เขาเท่านั้น
“ยังมีอะไรที่ฉันต้องตัดสินใจอีกไหม?”เวินจิ้งมองโจวเซินอย่างเยือกเย็น
ตอนนี้เธอ ก็เหมือนกับหุ่นยนต์ที่มีคนควบคุมตัวหนึ่ง บนใบหน้าไม่มีร่องรอยของอารมณ์ มีแค่ความเย็นชา
เขารู้สึกโกรธอย่างมาก ทันใดนั้นก็ทุบแก้วในมือ เวินจิ้งตกใจเงยหน้าทันที มองหน้าที่เคร่งขรึมของโจวเซิน เธอเพียงแค่ยิ้มประชดประชัน
“เวินจิ้ง ฉันต้องการให้เธอเต็มอกเต็มใจแต่งงานกับฉัน” น้ำเสียงของเขาเป็นคำสั่งจากเบื้องบน
“นี้ฉันยังไม่เต็มอกเต็มใจเหรอเนี่ย?”เวินจิ้งมองเขาแบบไม่มีความผิด
เธอคิดว่าตัวเองนั้น…….ให้ความร่วมมือมากแล้ว
เขายังมีอะไรไม่พอใจอีก?
วินาทีต่อมา โจวเซินจับที่ข้อมือของเธอ พาเธอไปที่ชั้นสอง เวินจิ้งถึงเรียกสติกลับคืนมา ทันใดนั้นก็ชิดกับกำแพง ไม่ให้เดินแม้แต่ก้าวเดียว
แรงของเธอสู้โจวเซินไม่ได้อย่างแน่นอน ทันใดนั้นก็โดนเขาจับเข้าไปในห้อง ปิดประตูด้านหลังเสียงดังอย่างรุนแรง เวินจิ้งตกใจหน้าขาวซีด
