บทที่ 669 ทำไม่ได้ก็วางมือ
มู่วี่สิงมองข่าวทั้งสองคนลองชุดแต่งงานนั้น เป็นเย็นของวันนั้น
ภาพบนแท็บเล็ตหยุดอยู่ที่ด้านหลังทั้งสองคน เวินจิ้งยืนอยู่ข้างโจวเซิน เส้นด้ายยาว แต่งตัวสวยงดงาม
เพียงแค่เป็นภาพด้านหลัง ก็ทำให้ความเงียบทั้งหมดของมู่วี่สิงเกือบพังทลาย
หลิงเหยาเคาะประตูเข้ามา มู่วี่สิงถึงได้สติกลับคืน
“เวินจิ้งจะแต่งงานแล้วเหรอ?”เห็นได้ชัดเอเห็นข่าวแล้ว นั่งอยู่ข้างๆมู่วี่สิง
“เรื่องอะไร?”มู่วี่สิงไม่ได้ตอบ ปิดแท็บเล็ต
“คุณปู่ได้วันที่พวกเราจะแต่งงานแล้ว อาทิตย์หน้าคุณปู่กลับมา พวกเราไปรับท่านพร้อมกันนะ?”
“อืม”
“รายชื่อแขกบ้านหลิงทางนั้นกำหนดเรียบแล้ว รายชื่อของตระกูลมู่คุณต้องเอามาให้ฉัน”
“ตอนเย็นหน่อยเกาเชียนจะส่งให้เธอ”มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นชา
หลิงเหยาโกรธกับท่าทางแบบนี้ของมู่วี่สิง ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่ใจ แต่ถึงเวลาจริงนั้น เธอยังคงหดหู่
“มู่วี่สิง เมื่อไหร่สายตาคุณจะมีฉัน”
“ฉันรับปากเธอ ฉันจะทำให้ได้ แต่เรื่องอื่น หลิงเหยา ยังต้องบันยะบันยัง”
……
กลับมาถึงคฤหาสน์โจวก็พลบค่ำแล้ว จริงๆโจวเซินอยากกินข้าวข้างนอกกับเวินจิ้ง แต่เวินจิ้งปฏิเสธ
มองท่าทางเธอเหมือนเหนื่อยล้า โจวเซินไม่ได้บังคับเธอ
กลับมาถึงเวินจิ้งก็ไปที่ห้องนอนตัวเอง ตอนนี้โจวเซินกลับมาแล้ว ห้องสมุดทางนั้นก็ไม่อยากไป
ไม่นาน โทรศัพท์ก็สั่นอย่างต่อเนื่อง เป็นหยูจิ่งห้วนที่โทรเข้ามาหาเธอ
ช่วงเวลานี้หยูจิ่งห้วนค่อยๆรับคนไข้ช่วงต่อจากเธอ ทั้งสองยังคงติดต่อกันเสมอ
“เวินจิ้ง ฉันมาดูงานที่ลอนดอน พรุ่งนี้ตอนเที่ยงมากินข้าวด้วยกันไหม?”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว กลัวว่าตอนนี้โจวเซินยังไม่ให้เธอออกไปข้างนอกคนเดียว
“เวินจิ้ง?”
“ฉันไม่ว่าง”
“คุณไม่อยากเห็นผมแล้วใช่ไหม” หยูจิ่งห้วนถอนหายใจลึก
“คุณหมอหยู ขอโทษจริงๆ”
“ผมไปหาคุณโอเคไหม?” หยูจิ่งห้วนดื้อที่จะถาม
“เวินจิ้ง พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่เหรอ? จริงๆผมเป็นห่วงคุณ ไม่ได้เห็นคุณผมไม่วางใจ”
ตัวเองรู้ข่าวว่าเวินจิ้งจะแต่งงาน เขารู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี
ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ เวินจิ้งยอมที่จะพัฒนากับเขาแล้ว แต่ตอนนี้กลับแต่งงานกะทันหัน แถมผู้ชายคนนั้นไม่ใช่มู่วี่สิง
“พรุ่งนี้ฉันค่อยตอบกลับคุณ แต่ฉันไม่แน่ใจตัวเองจะมีเวลาไหม”
วันถัดมา เวินจิ้งได้รับข้อความของหยูจิ่งห้วนแต่เช้า เขาส่งที่อยู่ร้านอาหารมาให้เธอ เวินจิ้งแต่งตัวเรียบง่ายลงมาด้านล่าง โจวเซินนั่งอยู่บนโซฟามองสมุดจดบันทึก คงจะจัดการเรื่องงาน
เห็นเวินจิ้งลงมา เขาวางงานในมือทันทีแล้วมากินข้าวเช้าเป็นเพื่อนเธอ
“ฉันเที่ยงฉันจะไปข้างนอก”
“ไปที่ไหน?”
“เจอเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน?”
เวินจิ้งเงยหน้ามองอย่างไม่พอใจ “หยูจิ่งห้วน”
เป็นไปตามที่คิดไว้ ในเวลานั้นสีหน้าของโจวเซินก็เย็นชา
เวินจิ้งรู้ ถึงแม้ตัวเองไม่พูด ก็ไม่พอใจโจวเซินอยู่ดี
“แม้แต่การเข้าสังคมคุณก็จะควบคุมเหรอ?”เวินจิ้งวางช้อน
“สักพักฉันไปส่งเธอ”
บนถนน ทั้งสองคนไม่พูดกันมากมาย
จนกระทั่งรถเก๋งหยุดที่หน้าประตูร้านอาหารฝรั่ง บริกรเปิดประตูรถให้เธอ
“กินข้าวเสร็จแล้วมาหาฉันที่ตระกูลโจว”เวลานี้น้ำเสียงของโจวเซินอบอุ่นไม่น้อย
“โอเค”เวินจิ้งตอบกลับ
เห็นเวินจิ้งลงรถ โจวเซินก็ลงรถ สั่งคนขับรถ “นายรอเธออยู่ตรงนี้”
สิ้นคำพูด ตัวเองก็ไปรถเก๋งด้านหลัง
ตำแหน่งใกล้หน้าต่าง หยูจิ่งห้วนเก็บฉากนี้
จนกระทั่งเวินจิ้งเดินเข้ามา สีหน้าเขาถึงกลับมาสงบ
“คุณหมอหยู”
“ถึงแม้พวกเราไม่สามารถเป็นคู่รักกัน แต่ยังดีที่ยังเป็นเพื่อน หรือเรียกผมว่าจิ่งห้วนเถอะ”
เวินจิ้งยิ้ม เผชิญหน้ากับหยูจิ่งห้วนนั้น ใจเธอรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย
“โจวเซินปฏิบัติกับเธอ ดีมากอยู่ไหม”สายตาหยูจิ่งห้วนมองไปนอกหน้าต่าง
เขาไม่รู้จักโจวเซิน รู้จักคนนี้มาจากปากเวินจิ้ง
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันต้องแต่งงานกับเขา”เวินจิ้งมองต่ำลง จับโทรศัพท์แน่น
“เป็นความต้องการของคุณนายหลินเหรอ? หรือว่า……”
“จิ่งห้วน ไม่เกี่ยวกับคนอื่น เป็นฉันที่อยากแต่งงานกับเขาเอง”
“ผมไม่เชื่อ!”น้ำเสียงของหยูจิ่งห้วนนั้นตื่นเต้นเล็กน้อย
“เวินจิ้ง คุณบอกฉัน คุณต้องมีเรื่องในใจที่อยากพูดอย่างแน่นอน โจวเซินบีบบังคับคุณใช่ไหม……”หยูจิ่งห้วนยื่นมือออกมา อย่างไม่รู้ตัว จับมือเวินจิ้งแน่น
วินาทีต่อมา เวินจิ้งสะบัดออกทันที
นึกถึงเมื่อก่อนเพราะเธอต้องดูตัวกับหยูจิ่งห้วน โจวเซินถึงขนาดทำให้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ นึกถึงขึ้นมามันทำให้เธอรู้สึกกลัว
ใบหน้าสีขาวของเธอ หายใจลึก พูดช้าๆ“จิ่งห้วน ต่อไปพวกเราอย่าได้เจอกันอีกเลย”
สิ้นคำพูด เวินจิ้งจะลุกขึ้น เพียงแต่หยูจิ่งห้วนตาม แล้วขวางหน้าเวินจิ้ง
“คุณบอกผม ถ้าโจวเซินบีบบังคับจริงๆ ผมจะพาคุณกลับเมืองหนานเดี๋ยวนี้!” หยูจิ่งห้วนพูดเสียงเหวี่ยง
สายตาดื้อของเขาทำให้เวินจิ้งใจลอย
เธอไม่มีค่าพอที่เขาจะทำอย่างนี้
สายตาที่เปราะบาง เธอส่ายหน้า“จิ่งห้วน ใครก็บีบบังคับฉันไม่ได้ เชื่อฉัน ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
แต่หยูจิ่งห้วนขวางเธอ ค่อยๆ สายตาเขาปกคลุมไปด้วยความเศร้า
เจ็บที่ใจอย่างมาก
เขารู้สึกว่าเวินจิ้งโกหกเขาอย่างแน่นอน เธอต้องไม่เต็มอกเต็มใจแต่งงานกับโจวเซินอย่างแน่นอน
แต่เวลานี้ เขาไม่อยากบีบบังคับเธอ
แต่กลับทำไม่ได้ก็วางมือ
ทั้งสองคนอยู่ในท่าทางแข็งทื่อ จนกระทั่งเงาข้างนอกค่อยๆเดินเข้ามา เวินจิ้งตกตะลึง จนกระทั่งโจวเซินเดินเข้ามา ดึงเธอไว้ในอ้อมกอด
“กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ?”เขาขมวดคิ้ว
“อืม พวกเราไปเถอะ”สิ้นคำพูด เวินจิ้งก้าวเท้าไปก่อน
มือของหยูจิ่งห้วนอยากจะจับเวินจิ้ง แต่ว่า เรี่ยวแรงเหมือนกับหมดลง ไม่ได้ยกมือขึ้น
วินาทีต่อมา เขากระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะอาหารข้างๆอย่างแรง ทันใดนั้นผู้คนในร้านอาหารต่างก็แตกตื่น
เวินจิ้งเกือบจะเดินออกจากประตูได้ยินเสียงการกระทำ แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับ เพียงแต่เพิ่มความเร็วฝีเท้า
จนกระทั่งขึ้นรถ เวินจิ้งถึงได้ผ่อนลมหายใจ เพียงแต่ผู้ชายที่นั่งข้างๆสีหน้าบึ้งตึงมาก
“ฉันไม่ควรให้เธอมาเจอกับเขา”โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันไม่ได้สนิทสนมกับเขามากขนาดนั้น วางใจเถอะ”น้ำเสียงของเวินจิ้งอำพรางความประชดประชันไม่อยู่
“เวินจิ้ง เธอมีเสน่ห์มากเกินแล้ว เธอรู้ไหม? ฉันไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลย”ทันใดนั้นโจวเซินเข้ามาใกล้ ระยะห่างทั้งสองคนนั้นถูกดึกเข้ามาใกล้
เวินจิ้งได้กลิ่นบุหรี่จางๆบนตัวเขา รังเกียจอย่างมาก
เธอดันไหล่เขา แต่กลับเป็นเธอที่ชิดประตูรถ ไม่มีทางถอย
“คุณคิดมากไปแล้ว ฉันและหยูจิ่งห้วนเป็นแค่เพื่อนธรรมดา”เวินจิ้งหันหน้า
โจวเซินไม่เชื่ออย่างที่เธอเข้าใจ เรื่องที่เธอคบหากับหยูจิ่งห้วนที่เมืองหนาน เขานั้น——เข้าใจดีทั้งหมด
