บทที่ 701 อารมณ์ไม่ดีถึงพันถึงฉัน
รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซีแข็งไปทันที ผ่านไปสักพักค่อยฝืนยิ้มอีกที “พี่สะใภ้จะไม่โกรธง่ายๆแบบนี้แหละ … อีกอย่างถ้าเธอจะโกรธเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คุณก็จะตามใจเธอแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
มู่วี่สิงพูดอย่างไม่พอใจ” ถ้าเวินจิ้งไม่สบายใจ เธอจะทำให้ฉันไม่สบายใจไปด้วย ฉันไม่ได้ตามใจเธอ หรือจะปล่อยให้เธอทำหน้าตึงกับฉันทุกวันงั้นเหรอ”
มีคนบอกว่า ทำดีกับคุณ แต่สุดท้ายฉันก็เป็นคนมีความสุขเอง
ดวงตาของมู่ซีเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เธออดไม่ได้ที่จะพึมพำ “แต่ในช่วงนี้ เธอทำตัวไม่น่ารักกับคุณเลย ทำหน้าไม่พอใจตลอดเวลา และเธอก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับคุณปู่สักนิดเลย แล้วเอาแต่ขู่ว่าจะหนีไปด้วย”
มู่วี่สิงหรี่ตา “แล้วไง เรื่องเดียวที่คุณต้องทำที่บ้านตระกูลมู่ คืออยู่กับคุณปู่และทำให้เขามีความสุขแค่นั้น ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณไม่เหลืออะไรเลย”
มู่ซีตกตะลึงอย่างมากกับสายตาของเขา ก้มหัวลงสักพักโดยไม่พูดอะไร
“เมื่อคุณรู้แล้ว คุณก็ห้ามบอกเวินจิ้งเด็ดขาด”
ดวงตาของมู่ซีกระพริบเบาๆ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างของผู้ชายคนนั้นก็หายไปละ
เขานี่ … ช่างไม่มีความอดทนที่จะพูดกับเธอสักคำเลย
ในสายตาของเขา อย่าคิดจะพูดเทียบกับเวินจิ้งที่เขารักจนหมดหัวใจเลย เธอก็เป็นแค่คนที่ตระกูลมู่รับเลี้ยงเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับมู่เฉิงก็เท่านั้นเอง ฐานะของเธออาจสู้คนรับใช้ไม่ได้ด้วยซ้ำ
สิ่งที่เธออยากได้ไม่ได้มากมาย ถึงเธอจะไม่สามารถเป็นผู้หญิงของมู่วี่สิงได้ แต่เธอก็รู้สึกเพียงพอแล้วที่จะได้เป็นน้องสาวของเขา เธอคิดว่าเธอจะไม่แพ้มู่ซือซือที่เสียชีวิตไปแล้ว
แต่ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ยังไงก็ไม่ยอมให้โอกาสเธอบ้างเลย
…
เวินจิ้งตื่นเช้ามากในวันนี้ เธอจับที่ข้างกายตามความชิน มันเย็นมาก ไม่มีร่องรอยใดๆ เห็นได้ชัดว่าทั้งคืนไม่มีใครนอนเลย
เธอเม้มปากยิ้มไป ความเคยชินมันเป็นสิ่งที่กลัวมาก ตอนแรกเธอปฏิเสธไม่ให้มู่วี่สิงนอนข้างๆเธอ แต่พอเวลานานๆไป เธอก็ไม่ชินถ้าเขาไม่อยู่
เธอไม่ได้ถาม และก็ไม่ได้โทรหาเขา แค่ลงไปข้างล่างทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เดินเล่นในวิลล่าคนเดียว บางทีก็รดน้ำต้นไม้เล็กๆกับคนสวนบ้าง
ทุกคนปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพราวกับว่าเธอเป็นคุณหญิงมู่จริงๆ แต่ท่าทีของมู่เฉิงก็ยังเย็นเยือกเหมือนเดิม ไม่ได้ใกล้มากเกินไป แต่ก็ไม่ได้ห่างกันมากไปด้วย
แต่ไม่นานมู่ซีก็หาเจอเธอ “พี่สะใภ้คะ คุณจะเบื่อหรือเปล่า เราไปซื้อของกันดีไหม พี่วี่สิงให้ฉันอยู่กับคุณมากๆ ช่วงนี้เขายุ่งมากก็เลยไม่ได้กลับมาบ่อยๆ คุณอย่าไปโทษเขาเลยนะ”
เวินจิ้งก้มหัวลงคลายดินให้ดอกเดซี่และพูดเบาๆว่า “ฉันไม่เบื่อหรอก ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังหัดปลูกดอกไม้อยู่”
ถ้าคนคนหนึ่งมีความกระตือรือร้นเป็นพิเศษต่ออีกคนโดยไม่มีเหตุผล เธอจะรู้สึกไม่สบายใจ
มองผู้หญิงที่ตั้งใจปลูกดอกไม้ มู่ซีก็ค่อยๆรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “พี่สะใภ้คะ ทำไมคุณถึงเกลียดฉันมากนักเหรอ หรือว่าคุณคิดว่าฉันชอบพี่วี่สิง แต่ฉันก็ไม่ได้ทำสิ่งที่ทำร้ายและส่งผลต่อความรักของพวกคุณเลยนะ ตอนนี้ฉันถือว่าเขาเป็นแค่พี่ชายเท่านั้นเอง”
เวินจิ้งพูดเบาๆ “พูดจริงๆ ฉันเกลียดที่คุณเรียกเขาว่าพี่วี่สิง”
ดวงตาของมู่ซีเบิกกว้าง “มันเป็นแค่การเรียกแค่เท่านั้น”
เวินจิ้งวางจอบเล็กๆไว้ข้างๆ แล้วหยิบมินิสปริงเกลอร์ขึ้นมาและรดน้ำดอกไม้อย่างตั้งใจ “ฉันคิดว่ามันดูสนิทสนมเกินไป”
มู่ซีไม่ได้สนใจคำพูดของเวินจิ้ง ยังไงเธอก็จะไม่เปลี่ยนชื่อเรียกนี้เด็ดขาด
เวินจิ้งทำต่ออย่างใจเย็น แต่มู่ซีรู้สึกอึดอัด “พี่สะใภ้คะ คุณทะเลาะกับพี่วี่สิงหรือเปล่า คุณอารมณ์ไม่ดีทำไมถึงพาลใส่ฉันล่ะ”
เวินจิ้งไม่ได้เงยหน้า ยิ้มและพูดว่า “ที่บ้านตระกูลมู่มีคนมากมาย ยกเว้นคุณปู่ ฉันโกรธใส่ใครก็ได้ ทำไมต้องโกรธคุณด้วยล่ะ คุณมู่ซี คุณคิดมากไปจริงๆ”
มู่ซีกำหมัดแน่นและยิ้มหวาน “งั้นก็ดีค่ะ พี่สะใภ้ คุณปลูกดอกไม้ต่อไปนะ ถ้าคุณเบื่อเมื่อไหร่ เรียกฉันได้ตลอดเวลา เดี๋ยวฉันมาเรียกคุณไปทานข้าวนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
จนถึงเสียงเดินของมู่ซีหายไป เธอจึงลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้หวายที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตร ทุกวันนี้นอกจากนอนและอ่านหนังสือทางการแพทย์แล้ว ที่เหลือก็คืออ่านข่าว
จนกระทั่งได้รับสายจากเวยอาน จะนัดเธอออกไปคุยเล่นกัน เวินจิ้งไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แต่พอไปถึงสถานที่ที่นัดกันไว้ก็ไม่เจอเวยอาน ดูโทรศัพท์ถึงรู้ว่าเธอติดธุระด่วนออกมาไม่ได้แล้ว
เวินจิ้งไม่ชอบเดินเล่นคนเดียว เธอจึงตรงกลับไปที่บ้านตระกูลมู่
เธอโทรหาเวยอานตลอดทาง อยากถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่มีใครรับสาย
กลับไปถึงบ้าน ในเวลาตอนบ่าย เธอคิดจะไปอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือ แต่พอบิดประตูถึงพบว่าประตูไม่ได้ปิดแน่น แค่ปิดไว้เฉยๆ เธอเพิ่งจะยกมือขึ้นเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงอย่างกลัวของมู่ซีที่มาจากข้างใน “พี่วี่สิง ถ้าคุณจะจัดการหลินยี่ พี่สะใภ้คงต้องโกรธมากแน่ๆ”
มือของเวินจิ้งแข็งอยู่กลางอากาศ แล้วค่อยๆวางลง
เธอปรับท่ายืน และมองหน้าเย็นชาของผู้ชายจากช่องว่างประตูที่ปิดไม่แน่น นั้นเย็นมากจนแทบไม่มีอุณหภูมิเลย หัวใจของเธอเย็นลงเบาๆ และเธอก็กลัวจนสั่นไม่หยุด
มู่วี่สิงมองคอมพิวเตอร์อย่างนาน ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เม้มปากบางๆ แสดงว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี
มู่ซีพูดอย่างความกล้าหาญ “พี่วี่สิง คุณบอกฉันได้นะ ฉันช่วยคุณได้”
เมื่อเห็นผู้ชายไม่ได้สนใจเธอ เสียงของมู่ซีก็ดังขึ้นเล็กน้อย “คุณไม่กลัวว่าพี่สะใภ้รู้หรอ ถ้าเธอรู้ … เธอจะบอกหลินยี่แน่นอน”
เขากำลังจัดการพี่ชายอยู่หรอ
มู่วี่สิงและหลินยี่ไม่ได้ผิดใจอะไรกัน ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ
หลายวันนี้เขากลับมาดึกมาก แต่ก็ไม่ยอมบอกเธอว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ หรือว่าเพื่อจัดการกับพี่ชายของเธอ
เวินจิ้งกัดปากแน่นมาก กัดอย่างแรงมากๆ ขนาดกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วปลายลิ้น เธอก็ไม่รู้สึกอะไร
ในที่สุดเสียงที่อย่างไม่มีความอดทนของมู่วี่สิง ก็พูดออกมาอย่างน่ากลัว “ออกไป ”
มู่ซีแค่รู้สึกว่าเธอทนทัศนคติของเขาไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ “คุณปู่ให้ฉันช่วยคุณเอง เขาบอกว่าเป็นห่วงคุณ ก็เลยให้ฉันมาดูหน่อย ไม่งั้นฉันก็ไม่มาทำให้คุณเกลียดครั้งแล้วครั้งเล่าหรอก”
“ออกไป พวกคุณแค่ช่วยฉันเฝ้าเวินจิ้งไว้ อย่าปล่อยให้เธอออกจากบ้านตระกูลมู่ก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องยุ่ง”
มู่ซีรีบพูดว่า “แต่วันนี้เธอออกไปแล้ว… ”
“พัง”
แก้วน้ำกระแทกกับพื้นและส่งเสียงแหลม มู่ซีตกใจมากจนไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอมองผู้ชายที่เย็นชาและน่ากลัวอย่างใจสั่น เขาพูดอย่างโกรธ ว่า “เธอออกไปเหรอ เธอจะออกทำไมพวกคุณไม่ห้ามล่ะ”
ใบหน้าของเวินจิ้งซีดมาก เธอลูบท้องโดยไม่รู้ตัว
