บทที่ 703 อุบัติเหตุที่ใครก็คิดไม่ถึง
มู่วี่สิงดูเหมือนจะตกใจกับคำพูดของเธอ น้ำตาของเธอเป็นเพราะเป็นห่วงหลินยี่ หรือเพราะเขาต้องจัดการหลินยี่
“ในใจของคุณ ผมเป็นสามีของคุณมั้ย” ใบหน้าหล่อเหลาของเขาสงบมาก น้ำเสียงของเขาเฉยเมย “ถ้าตอนนั้นคุณไม่ได้ไปกับหลินยี่ และอยู่เคียงข้างผม ก็จะไม่ต้องมาเกิดเรื่องมากมายอย่างนี้”
ตอนนั้น …ตอนนั้น
ดวงตาของเวินจิ้งเบิกกว้างทันที “เพราะฉันจะไปจากคุณ คุณก็เลยทำกับฉันแบบนี้เหรอ”
เธอคิดว่ามันตลกจริงๆ เธอก็หัวเราะออกมาจริงๆด้วย “มู่วี่สิง นี่หรือความรักในสายตาของคุณ”
อารมณ์ของเธอหดหู่และตื่นเต้นมาก เขามองสายตาเธอ มีความรักที่ลึกซึ้งอยู่บ้าง และก็ดูเหมือนมีหมอกจางๆกั้นอยู่ ยังไงก็มองเห็นไม่ชัดเจน
“จิ้งจิ้ง ความรักของผมก็คือคุณเป็นเจ้าของมัน แค่คนที่ผมรักอยู่เคียงข้างผมก็พอแล้ว”
ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายลูบผิวบอบบางของผู้หญิง เขายิ้มเบาๆ น้ำเสียงที่เย็นเฉยทำให้เธอเกลียดเหลือเกิน
แต่มีภาพลวงตาที่ไร้สาระยิ่งกว่า เบื้องหลังของรอยยิ้มเขาในเวลานี้ ดูเหมือนว่าจะมีความสิ้นหวังที่ลึกล้ำกว่าเธอซ้อมไว้ “พี่ชายของคุณขับรถชนน้องสาวของผมตาย ผมต้องทำให้เขาได้รับการโทษ บางทีนี่อาจเป็นการพัวพันของเราที่ชะตากรรมกำหนดไว้ก็ได้”
เวินจิ้งอึ้งไปทันที มู่วี่สิงพูดว่าอะไร
การตายของมู่ซือซือ…พี่ชายเป็นคนที่ชนเหรอ
ไม่…ไม่
เธอคว้าเสื้อบนหน้าอกของเขาแล้วส่ายหัวอย่างรีบร้อนทันที “ไม่จริง มู่ซือซือไม่ใช่พี่ชายฉันฆ่าคนตาย มู่วี่สิง อย่าโกหกฉัน… ”
เขายังยิ้มอย่างเย็นชา ปากที่เย็นเฉียบติดคิ้วของเธอ “จิ้งจิ้ง อุบัติเหตุทางรถยนต์ของซือซือ ผู้กระทำความผิดวิ่งหนีอยู่ตลอด คุณรู้ไหมว่าทำไม เพราะฆาตกรหลินยี่ถูกกล่าวหาว่าข่มขืนหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหาเขาเจอ”
เขาหยุดสักพัก สายตาที่มองเธอก็ยิ่งเข้าใจยากไปอีก “เพราะเขาถูกปล่อยตัวออกจากคุกก่อนกำหนด ผมถึงหาเขาเจอ จิ้งจิ้ง ผมทำไม่ได้ที่ปล่อยเขาไป”
“เพราะฉะนั้น ถึงแม้จะเป็นฉัน ก็ไม่สามารถห้ามคุณได้ใช่มั้ย” ใบหน้าของเวินจิ้งซีดเหมือนไม่มีเลือดเลย
เธอกัดริมปากแน่น น้ำตาก็ไหลออกมาหนักกว่าเดิม
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ของมู่ซือซือเป็นแค่อุบัติเหตุ ..
อุบัติเหตุที่ใครก็คาดไม่ถึง
แต่เรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องตลกที่พระเจ้าสร้างขึ้นมา ทำให้เธอและมู่วี่สิงถูกลิขิตให้อยู่ในชะตากรรม
มู่วี่สิงไม่ตอบเธอ แต่ถามอย่างเคร่งขรึม “จิ้งจิ้ง ในใจของผม ความสำคัญของคุณไม่ต้องพูดก็รู้ แต่ในใจ
ของคุณ ผมที่เป็นแค่คนไม่มีความสำคัญอะไรเลยใช่มั้ย”
“ยังไงคุณก็ไม่ปล่อยพี่ชายฉันอยู่แล้ว และฉันจะไม่มีความรู้สึกใดๆต่อคุณ” เวินจิ้งสงบลงและพูดเบาๆ
ในใจของเธอ มู่วี่สิงมีความสำคัญมาก
แต่ความรักครอบครัวในหัวใจของเธอนั้นไม่สามารถถูกแทนที่ได้
เธอไม่มีทางเลือก ไม่เคยมีเลย
เธอจะไม่ปล่อยให้พี่ชายเกิดเรื่อง ไม่ได้เด็ดขาด
มู่วี่สิงยิ้มอย่างเย็นชา มองการแสดงออกของเวินจิ้ง เขาก็รู้ความคิดของเธอแล้ว
“ช่วงนี้อยู่ที่นี่ก่อน อย่าหนีไปไหนอีก อย่าทำร้ายตัวเองเพราะดื้อกับฉัน ฉันจะสั่งคนมาเฝ้าอยู่ที่นี่”
เมื่อพูดเสร็จ เขาก็หันตัวจากไป หยิบโทรศัพท์ของเวินจิ้งขึ้นที่หน้าประตูแล้วยืนขึ้น ปิดประตูไว้ด้วย
เสียงต่ำของเวินจิ้งดังมาจากด้านหลัง “มู่วี่สิง ฉันขอร้อง อย่าทำให้ฉันผิดหวังกับคุณมากไปกว่านี้เลย”
พี่ชายไม่บอกอะไรเธอ มู่วี่สิงจะไม่บอกอะไรอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นจนถึงขนาดนี้แล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้พี่ชายเธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
อยู่ในสวน มู่วี่สิงหยิบโทรศัพท์ที่เวินจิ้งทำตกลงบนพื้นและโทรหาหลินยี่
โทรติดเร็วมาก เสียงของผู้ชายแผ่วเบามาก “เสี่ยวจิ้งเหรอ”
มู่วี่สิงเดินไปที่ทุ่งดอกไม้ที่เพิ่งปลูกในสวนพอดี ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยหงุดหงิด”หลินยี่ ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง สารภาพความผิดเอง”
“คุณเอาโทรศัพท์ของเสี่ยวจิ้งไป” น้ำเสียงที่เย็นเยือกของหลินยี่เปรอะเปื้อนไปด้วยการข่มเหง “คุณกักขังเธอไว้เหรอ มู่วี่สิง คุณโหดร้ายจริงๆ”
“หลินยี่ เพื่อน้องสาวของคุณ ไปมอบตัวซะ”
หลินยี่ปฏิเสธโดยไม่ลังเล เขายิ้มอย่างเมินเฉย “มู่วี่สิง ถ้าฉันจะไปมอบตัว ก็จะไม่มีใครปกป้องเสี่ยวจิ้ง
อีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยเมื่อเธอจะไปจากคุณ ฉันจะต้องพาเธอหนีไปให้ได้”
เขาจะไม่ปล่อยให้เมื่อเวินจิ้งต้องการจากไป แต่ก็บังคับให้อยู่กับมู่วี่สิงเท่านั้น
เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีการผูกพันใดๆเลย
แต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีครอบครัวและคนรัก เขามีความคิดครอบงำที่จะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด
“ฉันจะปกป้องเวินจิ้งเอง เธอปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่เคียงข้างฉัน” มู่วี่สิงพูดอย่างเคร่งขรึม
ท่าทางของหลินยี่ มีความเย่อหยิ่งตั้งแต่เกิด ไม่แอบเลย “มู่วี่สิง ปล่อยเสี่ยวจิ้งไป เธอเป็นคน
บริสุทธิ์ในเรื่องนี้ อย่าให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้อง”
มู่วี่สิงยิ้มอย่างเย็นชา “เป็นไปไม่ได้ เธอไปจากฉันอีกไม่ได้เด็ดขาด”
ดวงตาของผู้ชายมืดมิดราวกับหมึก เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอพ้นสายตาของเขาอีก
หลินยี่ยิ้มเบาๆ “ถ้าคุณจะฟ้องฉัน เธอต้องไปจากคุณอย่างแน่นอน ไม่ว่าฉันถูกทำโทษหรือไม่ก็ตาม”
มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้นและมองไปทางห้องนอน ผ้าม่านปิดอยู่ เขามองไม่เห็นข้างใน ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เวินจิ้งกำลังทำอะไรอยู่
มุมปากมีรอยยิ้มที่เศร้าใจและเย็นชา
ถ้าเขาสามารถตัดสินความผิดของหลินยี่ได้ เขาจะสูญเสียหัวใจของเวินจิ้ง
ถ้าหลินยี่พ้นความผิดได้ เขาจะสูญเสียตัวคนของเวินจิ้งไป
สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้ ก็คือให้เวินจิ้งอยู่กับเขา ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม
…
ประตูห้องนอนถูกผลักเปิดออก ร่างสูงของผู้ชายก็เดินเข้ามา เวินจิ้งหลับตาและดูเหมือนว่าจะหลับพิงบนเตียง
ได้กลิ่นหอมอาหาร “จิ้งจิ้ง กินข้าว”
เขาขังเธอไว้ในบ้านตระกูลมู่ เธอก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง ทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย
เธอไม่ได้ลงจากเตียงด้วย ก็ไม่ได้พูดสักคำ
มีเงาขนาดใหญ่ปรากฏบนเปลือกตา ผู้ชายก็นั่งลงข้างๆเธอ แต่เขามีความอดทนมากเมื่อต่อหน้าเธอ “จิ้งจิ้งกินข้าวก่อน”
เวินจิ้งลืมตาขึ้น ดวงตาจ้องมองเขาตรงๆ ทำให้ใบหน้าของเธอยิ่งซีดไปอีก “ฉันไม่กิน”
เธอไม่ได้ใช้อารมณ์ ก็ไม่ได้โกรธ เธอบอกไม่กิน ก็แค่กินไม่ลงเฉยๆ
ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายสงบนิ่งมาก “ถ้าคุณไม่กิน ฉันก็จะป้อนคุณอย่างเดียว จิ้งจิ้ง ฉันจะมีวิธีป้อนคุณกินให้หมด”
เขาหยุดและพูดต่อเบาๆว่า “แต่คุณคงไม่ชอบแบบนี้ เพราะฉะนั้นกินเองนะ ได้มั้ย”
“คุณแน่ใจว่าตรวจสอบดีๆแล้วเหรอ ว่าพี่ชายฉันเป็นคนที่ชนมู่ซือซือตาย” เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะถาม
“อืม ฉันมั่นใจมาก”
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังทันที แต่สิ่งที่หมดหวังยิ่งกว่านั้นคือน้ำเสียงที่เย็นเยือกของมู่วี่สิง เขาพูดอย่างมั่งใจมาก
