บทที่ 707 ชาตินี้จะอยู่เคียงข้างฉันเท่านั้น
ริมทะเล
ที่นี่เป็นที่เดียวที่ใกล้ทะเลในหนานเฉิง ท้องฟ้าขมุกขมัวและลมพัดแรงมาก
หลินยี่มองผู้ชายที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตร อู๋ชิงยืนอยู่ข้างหลังเขา รู้สึกมีความกังวลย่างอธิบายไม่ถูก
มู่วี่สิงพาบอดี้การ์ดมากมายมาด้วย แต่หลินยี่ก็มีจำนวนมากเช่นกัน
หลินยี่หรี่ตาลงอย่างเกียจคร้าน “มู่วี่สิง น้องสาวของฉันล่ะ ”
มู่วี่สิงทั้งตัวเต็มไปด้วยความเย็นชาและเจตนาฆ่าในขณะนี้”คุณปู่ของฉันล่ะ
“คุณปู่ของคุณเหรอ … “น้ำเสียงของเขาซิวๆ และลมแรงพัดผมของเขาขึ้น”คุณปล่อยเสี่ยวจิ้งมา เขาก็จะกลับไปเอง”
มู่วี่สิงยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันเคยพูดหลายครั้งแล้ว เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นภรรยาของฉัน ชาตินี้จะอยู่เคียงข้างฉันเท่านั้น ”
เมื่อหลินยี่ได้ยินคำพูดนั้นก็ยิ้มขึ้นมา ขยับคิ้ว”มู่วี่สิง คุณปู่ของคุณทำร้ายเสี่ยวจิ้งตั้งหลายครั้ง มันเป็นเรื่องง่ายที่ฉันที่จะลงมือกับเขา คุณจะ … ลงมือกับเสี่ยวจิ้งไหม”
เขาส่ายหัวและยิ้มเบาๆ”คุณอยู่กับเธอก็นานพอสมควร แต่ดูเหมือนคุณไม่รู้จริงๆว่า คุณจะเสียเธอไปได้แค่ไหน … ”
เขาพูดช้าๆและลมทะเลก็พัดเสื้อโค้ทของเขาอย่างเสียงดัง”ในเมื่อเธอยอมกลับไปกับคุณ จริงๆแล้วเธอก็มีความหวังอยู่… คุณไม่เข้าใจจริงๆเหรอ”
มู่วี่สิงหลุดสติไปเล็กน้อย และภาพที่เวินจิ้งขอร้องเขาก็ปรากฏออกมา
“คุณมู่”
ในช่วงเวลาที่เขาหลุดสติไป มีผู้ชายจำนวนมากที่ใส่ชุดมินิสูทสีเขียววิ่งออกไปจากทุกทิศทาง เสียงอันอบอุ่นและเย็นเยียบก็ดังขึ้น
มู่วี่สิงเหล่ตา มองทหารพิเศษกลุ่มใหญ่ที่เข้ามากะทันหันอย่างเย็นชา
โม่ถิงเซินรวบรวมคนเกือบทั้งหมดในองค์กรนานหลิงของเขา
ความสัมพันธ์ระหว่างหนานหลิงของโม่ถิงเซินและองค์กรหยินเฟิงของหลินยี่ เป็นศัตรูกันมาโดยตลอด
มีรอยยิ้มอย่างประชดบนปาก เห็นได้ชัดเลยว่าโม่ถิงเซินตั้งใจที่เอาหลินยี่ ให้ตาย แต่เรื่องของที่นี่ในวันนี้ โม่ถิงเซินรู้ได้ยังไง
สีหน้าของอู๋ชิงเปลี่ยนไปทันที แค่พยายามทำเป็นใจเย็น”เฮีย มู่วี่สิงวางแผนหลอกพวกเราหรือเปล่า”
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินยี่ไม่ได้แสดงท่าทางที่ตกใจออกมาเลยแม้ว่าโม่ถิงเซินจะปรากฏตัวอย่างกะทันหันเขาก็ไม่ได้มองเขาสักหน่อย
เขายิ้มเบาๆ”ท่าทางวันนี้จะไม่มีใครสามารถถอยตัวได้อย่างสมบูรณ์ล่ะ”
สิ่งเดียวที่อู๋ชิงสามารถฟังออกจากน้ำเสียงของเขาได้ ก็คือความเสียดายเล็กน้อย
แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ เขาเสียดายอะไรอยู่
โม่ถิงเซินเย้ยหยัน”หลินยี่ คุณแพ้ให้ฉันตั้งนานแล้ว อีกหนึ่งครั้ง”
ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ตาม เขาส่งเขาเข้าคุกด้วยตัวเขาเอง แย่งผู้หญิงของเขาไป หลินยี่เป็นฝ่ายแพ้มาตลอด
และตอนนี้ จะเป็นวันที่พวกเขาจบสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์
โม่ถิงเซินเป็นฝ่ายเดียวที่คิดแบบนี้ แต่หลินยี่ ไม่เคยมองเขาเลย ราวกับว่าการมาถึงของเขาไม่สำคัญเลย
ความรู้สึกนี้ทำให้เขาหงุดหงิดอับอายและโกรธมาก
ดวงตาของมู่วี่สิงเย็นชามาก”หลินยี่ ฉันเคยให้โอกาสคุณไปจากนี้แล้ว”
แต่เขาจะอยู่ต่อเอง
โม่ถิงเซินยกปืนขึ้นชี้ที่หน้าอกของหลินยี่ ตรงกลางหัวใจของเขา และเขาพูดอย่างเย็นชาว่า”นี่ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณที่สามารถปรับตัวอีกแล้ว รวมถึงเวยอาน ในชีวิตของคุณ ก็แค่เคย … ได้เธอเฉยๆ ”
ใบหน้าที่อ่อนโยนและสุภาพเสมอของอู๋ชิงเหลือแต่ความเคร่งขรึม เขายกปืนขึ้นในเวลาเดียวกับที่โม่ถิงเซินยกปืนขึ้น
เสียงที่เย็นชาและเหยียดหยามของมู่วี่สิงดังขึ้นพร้อมกับสายลมที่พัดแรง “โม่ถิงเซินวางปืนลง คุณยังไม่มีสิทธิ์พอที่จะฆ่าเขาได้ ”
โม่ถิงเซินไม่พอใจอย่างมากกับน้ำเสียงของมู่วี่สิงในขณะนี้ ตัวเขาเองไม่มีหลักฐานที่จะตัดสินลงโทษ หลินยี่ ได้ ตอนนี้เขาก็จะช่วยจัดการหลินยี่ แทน ผู้ชายคนนี้ยังจะห้ามเขาอีก
“มู่วี่สิง”เสียงต่ำของหลินยี่ ก็เหมือนยิ้มอยู่ คราวนี้ทั้งสองชี้ปืนใส่กันและกัน ชี้ไปจุดที่ทำให้ตายได้โดยตรง
“คุณว่า พวกเราใครจะเร็วกว่ากันล่ะ”
มือของมู่วี่สิงได้รับเจ็บปวดอยู่ เขาจะไม่สามารถเร็วกว่าหลินยี่อยู่แล้ว…
แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ของโม่ถิงเซินก็ดังขึ้น ตาของเขาสว่างขึ้นทันที รีบรับไปทันที”หลินยี่ แม้ว่าคุณจะไม่สนใจเวยอาน คุณไม่เป็นห่วงน้องสาวของคุณด้วยเหรอ”
โม่ถิงเซินไม่ได้เห็นว่า สายตาที่เย็นชาที่สุดในขณะนี้คือมู่วี่สิง
หลินยี่ยิ้มขึ้นมา ทุกคนรู้สึกเครียดไปหมดในขณะนี้ แต่เขาเป็นคนเดียวที่ยังเกียจคร้านและประมาท”มู่วี่สิง ฉันรู้สึกเสียดายแทนคุณจริงๆ”
เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่เหมือนเคย และท่าทางการพูดคุยอย่างสบายๆ ก็เหมือนกับว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องที่ไม่ได้สำคัญอะไร
ใบหน้าของมู่วี่สิงมืดมนมาก ถือปืนไว้ในมือซ้าย มือขวาจับอย่างแน่นๆ อึดอัดถึงที่สุด
หลินยี่มองผู้คนทั้งหมดที่นี่และยิ้มสดใสมากขึ้น”ฉันจะไม่แตกต้องคุณปู่มู่ มู่วี่สิง คุณลงมือได้เลย”
เมื่อเขาพูดเสร็จ ขนาดอู๋ชิงก็ยังประหลาดใจเลย
ตอนนี้มู่เฉิงเป็นหมากรุกอย่างเดียวที่อยู่ในมือของพวกเขา แต่เขาบอกว่าจะไม่แตกต้อง
คิ้วตาที่เย็นชาของมู่วี่สิงไม่ได้เปลี่ยนไป กลับมืดมนมากขึ้น
นิ้วที่เขาถือปืนแน่นขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นในดวงตาของเขาคมราวอย่างมีด “หลินยี่”
“ฉันคิดว่า”รอยยิ้มบนปากของหลินยี่ไม่ได้ลดลง”คุณไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าฉันชนน้องสาวของคุณ คุณไม่มีวันฟ้องฉันได้ พระเจ้ายุติธรรมมาตลอด ตอนนั้นคุณช่วยโม่ถิงเซินใส่ร้ายว่าฉันข่มขืนผู้หญิง นี่คือผลกรรมของคุณ ที่ต้องสูญเสียน้องสาวสุดที่รักของคุณไป”
“แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกเสียดายในตอนนี้ ก็คือทำร้ายความสุขของเสี่ยวจิ้ง”
เขาเห็นกับตาว่า เวินจิ้งชอบมู่วี่สิงมากแค่ไหน
แต่ความเกลียดชังที่ลึกซึ้งระหว่างเขาและมู่วี่สิงจะมีอยู่เสมอ
“ถ้าออกจากคุกก็ไปจากที่นี่เลย เธอจะมีความสุขมาก”เหมือนเพราะพูดถึงเวินจิ้ง ใบหน้าของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยความโกรธ
ลมบนชายหาดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
ดูเหมือนว่าจะสับสนกับลม หลินยี่เหล่ตาและยิ้มเบาๆ”มู่วี่สิง คุณไม่จำเป็นต้องทำเอง ถ้าคุณมีความสามารถจริงๆ สามารถทำให้น้องสาวของฉันไม่รู้เรื่องนี้ตลอดไป อย่างนั้นคุณถึงเป็นผู้ชนะ ”
จริงๆแล้ว เขาได้สนใจจะตายหรือจะมีชีวิตต่อนานแล้ว เขาแค่หวังว่าความเกลียดชังระหว่างเขาและมู่วี่สิงจะไม่พันถึงเวินจิ้ง
ไม่อย่างนั้น … ชีวิตของเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน …
อีกอย่าง เวยอานด้วย …
โม่ถิงเซินรอจนหมดความอดทนแล้ว มันยากที่จับหลินยี่ได้ เขาต้องจัดการเขาด้วยตัวเองเด็ดขาด
เห็นว่ามู่วี่สิงยังไม่ได้ลงมือ เขาจึงยกปืนขึ้นอีกครั้ง ยังไม่ได้ขยับนิ้ว
ทันใดนั้น เสียงปืนแทงทะลุพายุที่ชายทะเล จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับพายุ
ร่างเพรียวถอยห่างจากริมหน้าผาครึ่งก้าว แล้วตกลงไปจนหมดดัว และหายไปในสายตาของทุกคน
มู่วี่สิงมองร่างที่หายไปตรงๆ และดูเหมือนว่าจะมีแผลมีดในหัวใจ
ความรู้สึกมืดมนในดวงตาแผ่กระจายออกไป จนไม่มีแสงสว่างอีกต่อไป หลังจากนั้นก็เงยปากเป็นเย็นชา มันเย็นเยือกเหลือเกิน
