บทที่ 755 รักกันจริงๆ
เขากลืนคำพูดที่เตรียมไว้ของเขาลงลำคอไป เมื่อเห็นอารมณ์กลัดกลุ้มใจของเธอที่แสดงออกมา เวินจิ้งยังคงคิดว่าเธอเดาถูก “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการนะ”
เธอยิ้มกว้างเห็นฟันขาวครบทุกซี่ “ไม่กี่วันมานี้ประจำเดือนฉันมา ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ อดทนอีกหน่อย โอเคไหม?”
ยังพูดไม่ทันจบดี เธอก็มีอันต้องอึ้งไปเสียก่อน
ชายหนุ่มนำมือขึ้นมาก่อนจะค่อยๆกางออกต่อหน้าเธอ ภายในฝ่ามือใหญ่ของเขามีแหวนหนึ่งวงส่องประกายระยิบระยับ ส่องแสงแวววาวสะท้อนกับแสงไฟ
ดีไซน์ของแหวนเรียบง่ายสวยงาม ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ขนาดกำลังพอดี
love you all my life
แหวนวงนี้ เป็นวงเดียวกับที่เขาเคยใส่ไว้ในดอกกุหลาบที่เคยให้เธอเมื่อสี่ปีก่อนตอนเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน
ต่อมาเธอก็รู้มาจากอั้ยเถียนว่า แหวนวงนี้ถึงจะดีไซน์เรียบง่าย ทว่าบ่งบอกถึงความรักที่เป็นหนึ่งเดียว เป็นผลงานของนักออกแบบระดับโลก มูลค่ากว่าร้อยล้าน
ดวงตาที่ลึกซึ้งร้อนแรงของมู่วี่สิงคล้ายกับจะทำให้ผิวเนื้อของเธอร้อนผ่าว เสียงแหบต่ำดังขึ้นในความเงียบที่สามารถได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ จนทุกๆทำนองเสียงสามารถดังเข้ามาในโสตประสาทเธออย่างชัดเจน “แต่งงานกับผมนะ ตกลงไหม?”
เขามองเข้าไปในดวงตาเธอ ดวงตาสีดำขลับของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้ง เหมือนภาพลวงตาเมื่อถูกดึงเข้าไปคล้ายกับจะออกมาไม่ได้อีก
“ผมรักคุณ ชีวิตละอนาคตทั้งหมดของผม เป็นของคุณแล้วนะ”
มือของเธอยังคงจับที่ผ้าเช็ดผมที่ยังคงอยู่บนหัวของเธอ ก่อนที่ผ้าผืนนั้นจะไถลตามโครงหน้าลงมา
เธอได้ยินเสียงแหบต่ำที่ดูแข็งทื่อของตัวเองดังขึ้น “พวกเราไม่ใช่ว่าแต่งงานกันแล้วหรือไง?”
นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาขอเธอแต่งงาน
มีบางความทรงจำที่ช่างยาวนานเหลือเกิน แต่เธอยังคงจำมันได้ชัดเจน ในงานที่พวกเขาแต่งงานกัน เขาคุกเข่าลงเพื่อที่จะขอเธอแต่งงาน
เธอมองไปที่แหวนวงนั้น ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมา
มู่วี่สิงเมื่อเห็นน้ำตาของเธอเขาก็พลันตกใจทำอะไรไม่ถูก เขายกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ เสียงของชายหนุ่มลุกลี้ลุกลนแบบที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน “จิ้งจิ้ง อันนี้ผมต้องการหนึ่งอัน ที่เป็นของงานแต่งของพวกเรา”
เขารู้ดีว่าการแต่งงานเมื่อสี่ปีก่อนไม่ใช่เป็นเพราะความรัก แต่เป็นเพราะความต้องการ หลังจากความต้องการของหลินเจิ้นที่อยากให้จัดงานแต่ง เพื่อเป็นการสนองความต้องการเขาก่อนตาย มิหนำซ้ำงานแต่งนั่นก็ไม่สมบูรณ์อีก
เขาบรรจงใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายบนใบหน้าของเธอ
เธอร้องไห้แบบนี้มันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด เธอเพียงแค่ร้องไห้เงียบๆ ไม่ได้สะอึกสะอื้นหรือถามคำถามใดๆ
“จิ้งจิ้ง ผมอยากเห็นคุณในชุดแต่งงานอีกสักครั้ง”
งานแต่งครั้งนี้ของพวกเรา มันเกิดจากความรักระหว่างคนสองคนจริงๆ
เสียงทุ้มต่ำของเขาฟังดูอบอุ่นอ่อนโยน “แต่งงานกับผมอีกครั้งนะ ตกลงไหม? ผมอยากมองดูคุณเต็มใจที่จะมอบตัวคุณให้กับผม”
เธอแต่งงานกับเขา นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะแต่งงานกัน ไม่ว่าหลังจากนี้จะมีการหย่ากันอีกหรือไม่ จะไม่มีครั้งที่สามเกิดขึ้นอีกแล้ว
เวินจิ้งเม้มริมฝีปากก่อนจะยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา แต่เสียงของเธอไม่มีร่องรอยจากการร้องไห้ มันเงียบสงบผิดปกติ
เธอพึมพำว่า “มู่วี่สิง คำที่คุณขอฉันแต่งงาน เหมือนกับที่ฉันฝันเปี๊ยบเลย”
เหมือนกันมาก เมื่อตอนที่เธอสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด นี่เป็นเสียงที่เธออยากจะได้ยินที่สุด
“แล้วทำไมคุณถึงมาบอกฉันเอาตอนนี้”
ทั้งหมดทั้งมวล เป็นอะไรที่เธอชอบมากที่สุด
ผู้ชายที่เธอชอบ แหวนที่เธอชอบ คำขอแต่งงานที่เธอชอบ
แต่ว่าทำไมถึงพูดออกมาตอนนี้? พวกเขาสองคนไม่มีทางที่จะไปด้วยกันรอดแล้วแท้ๆ
เธอหัวเราะกับตัวเอง ดวงตาไม่ปิดบังความเหนื่อยล้าเลยสักนิด
“พวกเรารู้จักกันตั้งแต่สี่ขวบจนกระทั่งตอนนี้ ตอนนั้น ฉันก็มั่นใจแล้วว่า… ….ฉัน… … รักคุณมาตลอด”
รักเขา เหมือนที่เขารักเธอ
มู่วี่สิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจ เจ็บปวดยิ่งกว่าช่วงเวลาที่เซ็นหย่ากับเธอ และความรู้สึกนี้ก็ชัดเจนเกินไปราวกับว่ามีดกำลังทิ่มแทงที่หัวใจของเขา
“ก็แค่งานแต่งงาน” เขาก้มลงไปมองนิ้วเรียวสวยของเธอ จินตนาการภาพว่าถ้าเธอสวมแหวนวงนี้อีกครั้งมันจะสวยงามมากแค่ไหน
คิ้วของเขาเลิกขึ้นอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดทีละประโยคด้วยความหนักแน่น “เป็นเจ้าสาวของผม ถ้าหากว่าคุณเต็มใจ ก็คือเป็นตลอดชีวิต แต่ถ้าหากว่าคุณไม่เต็มใจ ก็อีกแค่สองปี ผมแค่ต้องการแค่ครั้งนี้เท่านั้น”
“เวินจิ้ง ว่าที่เจ้าสาวของผม มันเป็นคุณมาโดยตลอด ไม่มีใครคนไหนอีก”
เขาจับมือเธอมาวางไว้กลางฝ่ามือเขา
เขาหยิบแหวนเพชรขึ้นมาแล้วค่อยๆบรรจงสวมลงบนนิ้วนางของเธอ เวินจิ้งพยายามที่จะดึงออก ทว่าชายหนุ่มก็บังคับให้เธอใส่
เธอจึงเลือกที่จะเลิกขัดขืน ก่อนมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเขา และพูดอย่างเฉยเมยว่า “มู่วี่สิง แหวนเพชรวงนี้มันเล็กไป”
เธอจงใจที่จะแสดงสีหน้าดูถูกดูแคลน “แหวนที่คุณเคยให้หลิงเหยามันใหญ่กว่าวงนี้ คุณไม่ใช่เป็นประธานอยู่เหรอ? ตำแหน่งก็เลื่อนขึ้นไปกี่ระดับแล้ว แล้วทำไมยังซื้อวงเล็กแค่นี้”
ดังนั้นการกระทำรักใคร่หลงใหลของชายหนุ่มที่อยากจะให้เธอสวมแหวนวงนี้จึงสะดุดลง
แหวนวงนี้มันเล็กเกินไปอย่างนั้นหรือ?
เขาจำได้ว่าเมื่อสี่ปีก่อนแหวนวงนี้เป็นแหวนที่เขาวางองค์ประกอบคร่าวๆด้วยตัวเอง ตั้งแต่ขนาดไปจนถึงเลือกวัสดุ ทุกอย่างเป็นเขาที่ลงแรงทำเองจนเสร็จ เปลี่ยนแปลงนู้นนี่มานับไม่ถ้วนก่อนจะออกมาเป็นแบบนี้
แหวนที่เขามอบให้เธอ ต้องไม่มีทางที่จะด้อยกว่าของหลิงเหยาแน่นอน
เพราะว่ากระดูกของเธอเล็ก นิ้วมือของเธอก็เลยเล็กตาม เขาคิดว่าแหวนเพชรขนาดเท่านี้ถ้าสวมเข้าที่นิ้วมือของเธอจะต้องเข้ากับรูปมือเธอมากๆแน่
จริงๆแล้วเขาไม่ได้พูดแบบนั้น ก่อนจะหันไปมองเธอ “คุณชอบเพชรเม็ดใหญ่เหรอ?”
เวินจิ้งพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “แน่นอนสิ ผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเพชรเม็ดใหญ่บ้างล่ะ?”
มู่วี่สิงดึงแหวนเพชรวงเดิมกลับไปอย่างใจเย็น เวินจิ้งเมื่อเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชายหนุ่มพลันจับข้อมือเธอขึ้นมาอีกครั้ง
วินาทีต่อมา ทันใดกล่องแหวนสีน้ำเงินก็ได้มาอยู่ตรงหน้า เธอมองเขาอย่างตกตะลึง มือเรียวยาวของเขาเปิดกล่องสีเหลี่ยมออกมา ภายในกล่องกำมะหยี่มีแหวนเพชรรูปไข่นกพิราบขนาดใหญ่วางไว้อยู่ ส่องแสงแวววาวสวยสะท้อนกับแสงไฟสีส้ม
เขาขมวดคิ้ว ก่อนถามอย่างจริงจังว่า “อันนี้ได้ไหม?”
หลังจากนั้นเขาจึงทำท่าที่จะสวมให้เธออีกครั้ง
เวินจิ้ง : … …
เธอกำหมัดแน่น “นี่คุณซื้อมาอีกวง?”
เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่ขอแต่งงานแล้วเตรียมมาสองวงมาก่อน ผู้ชายคนนี้แปลกเกินคน พอเถอะ พอเถอะ
“ไม่ใช่ว่าผมเคยบอกคุณเหรอ ว่าจะส่งแหวนให้คุณทุกวัน?”
เพราะว่าแหวนวงแรกมีการแก้ไขเล็กน้อย ดังนั้นจึงล่าช้า
แค่เพียงไม่กี่คำในเวลานั้น เขาได้แยกนิ้วของเธอออกอย่างชำนาญ และกำลังจะนำแหวนไปสวมให้เธอ
“อันนี้มันขี้เหร่ เอาอันเดิมมาให้ฉัน” เวินจิ้งพูด
