Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 764

บทที่ 764 หรือว่าคุณแอบชอบฉันตั้งนานแล้ว

มู่วี่สิงยังคงยืนอยู่หน้าประตูโรงงานร้าง มองดูลี่หนานเฉิงพยายามลากตัวมู่ซีที่ขัดขืนไม่ยอมลงมาจากรถ เลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าที่นิ่งสงบทำให้คนอื่นกลัวจนใจสั่น “เมื่อกี้เป็นเธอที่อยู่ที่นี่หรอ”

“ไม่……ไม่ใช่……” เธออธิบายอย่างลนลาน “เมื่อกี้เห็นพี่จากไปทันทีหลังทานข้าวเสร็จ คุณปู่เห็นว่าพักนี้พี่ดูเพลียมาก ก็เลยให้ฉันตามมาดูว่าอะไรทำให้พี่เพลียถึงขนาดนั้น”

เธอพูดด้วยความกลัว ใบหน้าทำท่าจะร้องไม่ร้องอยู่อย่างนั้น “เดี๋ยวฉันก็จะกลับไปแล้ว และจะไม่ไปไหนอีกจนกว่าคดีพี่สะใภ้จะสิ้นสุดแล้วออกมา…..พี่อย่าได้ห่วง ฉันจะไม่แพร่งพรายอะไรออกไปทั้งนั้น พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน……ฉันไม่มีทางทำร้ายพี่กับพี่สะใภ้ได้หรอก”

สีหน้ามู่วี่สิงที่ยังคงเย็นชา ใบหน้าราบเรียบไม่มีความบิดงอแม้แต่น้อย และพูดขึ้นด้วยความเยือกเย็น “สำหรับผม คนไม่อยู่แล้วเท่านั้น ความลับถึงจะถูกเก็บตลอดกาล”

ใบหน้ามู่ซีซีดลงฉับพลัน “คุณชาย…..ฉันไม่มีทางจะเปิดเผยความลับอย่างแน่นอน…..โปรดเชื่อฉันสิ”

“ลี่หนานเฉิง ตรวจค้นร่างกายเธอและหาโทรศัพท์ออกมา”

ลี่หนานเฉิงขานรับและยื่นมือออกไปเพื่อทำการค้นหา

มู่ซีก้าวถอยหลังทันที การแสดงออกที่น่าสงสารบนใบหน้าของเธอได้เปลี่ยนไป“มู่วี่สิงทำไมคุณจะต้องทำกับฉันแบบนี้…..จะต้องทำถึงเพียงนี้เชียวเหรอ”

ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังความจำเสื่อม เธอไปทำอะไรให้เขา เขาถึงจงเกลียดจงชังเธอได้ถึงเพียงนี้

ก็เห็นๆอยู่ว่าเขานั้นเป็นคนที่ทำดีกับเธอก่อน เธอทราบดีว่าที่สามารถเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาได้ก็เพราะเวินจิ้ง แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจเธอนิ

แต่ตอนนี้……เขานั้นเกลียดเธอแล้วจริงๆ

เพื่อเวินจิ้งเขาไม่สนคำคัดค้านของคุณปู่และส่งเธอเข้าไปเรือนจำ เธอคิดว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำไปตลอดชีวิต แต่แล้วเมื่อเขาสูญเสียความจำ มู่เฉิงก็ได้ช่วยเธอออกมา

ผู้ชายจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึก สายตาที่เขามองเธอดูราวกับเป็นการมองสิ่งของ ไม่เหมือนกับเป็นการมองมนุษย์

เขาพูดอย่างเรียบๆและใจเย็นว่า “คุณทิ้งหลักฐานที่จะใช้ข่มขู่ผมไม่ใช่เหรอ นอกจากการหายตัวไปตลอดกาลแล้ว ผมคิดไม่ออกว่าจะมีวิธีใดเหมาะสมสำหรับคุณอีก”

มู่ซีเข้าใจความหมายที่เขาพูด เมื่อเขาพูดคำว่าหายไปตลอดกาล ไม่ใช่เป็นการข่มขู่เธอ แต่เป็นการสาธยายความเป็นจริงที่จะเกิดขึ้นให้ฟัง

หลังจากกลัวจนสุดขีดและหมดแล้วความสิ้นหวัง เธอก็เหลือทิ้งไว้เพียงความใจเย็น “ฉันก็แค่ถ่ายคลิปไว้เพื่อใช้ปกป้องตัวเองเท่านั้น”

เธอยิ้มจางๆ “คุณคงจำไม่ได้แล้วว่าก่อนที่คุณจะความจำเสื่อม เวินจิ้งใส่ร้ายป้ายสีฉัน ทั้งที่ตัวเธอตกลงมาจากชั้นบนเอง คุณจึงจงใจใช้ความผิดการทำร้ายคนนี้เพื่อมาดำเนินคดีกับฉันทำให้ฉันเข้าคุก…..ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ฉันก็แค่ต้องการแน่ใจว่าจะปลอดภัยหลังจากที่คุณฟื้นคืนความจำ”

ผู้ชายที่เดิมทีสวมใส่เพียงเสื้อโค้ต เมื่อชายเสื้อถูกลมพัดปลิวสะบัดทำให้เขาดูเหมือนกับยมทูตที่จะมาเอาชีวิต น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ชวนขนลุกราวกับเสียงเรียกจากนรก “ตอนนั้นไม่สามารถทำให้คุณอยู่แต่ในนั้น มันเป็นความผิดของผม”

ความผิดเดิมๆ เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

“ฉันใช้โทรศัพท์ถ่ายคลิปวิดีโอไว้แล้ว จากนั้นได้ตั้งค่าการส่งอีเมลแบบอัตโนมัติ” เธอมองดูผู้ชายด้วยสายตาเชิงท้าทาย “โทรศัพท์ฉันได้โยนทิ้งลงบึงน้ำถูกทำลายไปแล้ว เออใช่ อีกอย่างอีเมลเมื่อกี้นั้นฉันก็เพิ่งจะสมัครด้วย”

ความเย็นชาที่น่ากลัวได้แผ่กระจายไปในอากาศ

มู่วี่สิงได้ก้มต่ำลงเล็กน้อย และสาวเท้าเข้ามาเหยียบขยี้อย่างไร้ความปรานี มู่ซีตกใจกลัวจนตาเบิกกว้างขึ้นทันที

ขาสุดเจ็บปวด เลือดไหลออกสดๆ ตัวของเธอได้ล้มลงจมอยู่กับพื้น

เสียงฝ่ายชายพูดขึ้นอย่างช้าๆ “คุณรู้ไหมมีตั้งร้อยวิธีที่ทำให้คนนั้นอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น”

มู่ซีเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เธอมองเห็นแค่ขาที่เรียวยาวและตรงของเขา กับใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “เธอแค่จำใส่กะลาไว้ถ้าเวินจิ้งไม่สามารถออกมาได้ ผมจะทำให้คุณมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อย่างทุกข์ทรมาน”

มู่ซีใช้มือกดทับขาตัวเองที่เลือดไหลไม่หยุด “มู่วี่สิง ถ้าเปรียบเทียบความใจร้ายฉันอาจจะสู้คุณไม่ได้ แต่ว่ามีสิ่งหนึ่ง” เธอเงยหน้าตัวเองขึ้นด้วยสีหน้าที่สงบเยือกเย็น “ฉันกล้าพนันกับคุณได้เลย ว่าคุณห่วงใยเวินจิ้งมากกว่าที่ฉันห่วงใยชีวิตของฉันเสียอีก”

ร่างมู่วี่สิงที่หันหลังไปแล้วได้หยุดชะงักขึ้นอีกครั้ง

เพราะมู่ซีมีอาการบาดเจ็บที่ขา จึงทำให้เวลาพูดกลายเป็นต้องใช้แรงมาก แต่ว่าในแต่ละคำแต่ละประโยคของเธอยังคงรุนแรงน่ากลัวไม่ลดน้อยลงแม้แต่น้อย “วันนี้คุณคงต้องฝังฉันไว้ที่นี่แล้วแหละ……เพราะถ้าไม่อย่างนั้นฉันรับประกันได้เลยว่าเวินจิ้งจะไม่มีทางออกมาได้อย่างแน่นอนในชีวิต…..นี้ คุณรู้ไหมว่าฉันได้ส่งคลิปวิดีโอนี้ให้ใคร”

มู่วี่สิงหันกลับมา ยื่นมือไปบีบที่คอของเธอ ใบหน้ารูปหล่อดูโกรธเกรี้ยว “ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาคุณไม่มีอะไรจะสู้กับเธอได้เลย”

ลี่หนานเฉิงเห็นสถานการณ์แล้วดูเป็นห่วงมาก ตอนนี้มู่วี่สิงก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนบ้า…..เขาจึงรีบยื่นมือไปห้ามปราม “พี่น้องครับ อย่าใจร้อน ชีวิตเธอเทียบไม่ได้กับเวินจิ้งหรอก นายปล่อยมือก่อน มีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจากัน”

มู่ซีกลับยังท้าทายยียวน “มู่วี่สิง ถ้าคุณแน่จริงก็บีบฉันให้ตายอยู่ที่นี่เลย ถึงยังไงฉันก็มีเวินจิ้งตายเป็นเพื่อน ถึงตายก็ไม่เสียดาย”

ถ้าเทียบระหว่างการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก กับชีวิตที่ถูกเขาทรมานให้เหมือนตายทั้งเป็น

เธอยอมที่จะตายคามือของเขาแบบนี้ดีกว่า

“ถ้าเป็นเพราะฉันแล้วทั้งชีวิตของเวินจิ้งไม่สามารถออกมาได้ ตราบใดที่คุณยังลืมเธอไม่ได้ ก็เท่ากับคุณก็ลืมฉันไม่ได้เช่นกัน”

มือที่บีบคออยู่ได้ค่อยๆปล่อยคลายออกมา

ใบหน้ามู่วี่สิงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ผมบอกไปแล้ว คุณไม่มีอะไรที่จะสู้กับเธอได้เลย”

ยิ่งโชคชะตาแล้ว ยิ่งไม่มีทางที่จะสู้ได้

…..

เวลาผ่านได้ไปอย่างรวดเร็ว นอกจากเวินจิ้งที่อยู่ในเรือนจำอย่างสงบแล้ว สำหรับคนอื่นๆยังคงอยู่ในสภาวะที่ตึงเครียด

แม้แต่หลิงเหยา หรือมู่ซีก็ตาม

ในห้องเยี่ยมญาติห้องเดี่ยว มีเพียงโต๊ะธรรมดาตัวหนึ่ง

เมื่อเวินจิ้งเดินเข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อนั่งรออยู่

ผู้ชายรูปงามดุจเทพดูสะอาดสะอ้านเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ

เธอคิดว่ารูปลักษณ์ของมู่วี่สิงกับพี่ชายของเธอนั้นไม่มีใครที่จะเทียบได้อีกแล้ว แต่ว่าเวลานี้การปรากฏตัวของชายดังกล่าวดูสูสีไม่ได้ด้อยไปกว่าเลย

กุญแจมือในมือเธอถูกไขออก และก็เดินเข้าไปอย่างใจเย็น มองดูผู้ชายคนนี้อย่างเงียบๆอยู่หลายนาที แล้วยิ้มขึ้นเบาๆ “คุณไม่ใช่คนที่นี่”

เมื่อพูดจบ เธอก็ลากเก้าอี้แล้วนั่งลง

ตั้งแต่ที่เธอได้เดินเข้ามาชายที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ละสายตาไปจากตัวเธอ หว่างคิ้วดูสะอาดที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่

หลังจากที่เขามองเธออยู่สักพัก เวินจิ้งที่โดนเขาจ้องจนใบหน้าค่อยๆเริ่มแดงขึ้น

และแน่นอนว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความหวั่นไหวของหัวใจแต่อย่างใด

แค่ถูกผู้ชายรูปหล่อจ้องมองอยู่นาน เป็นเรื่องธรรมดาที่แก้มจะแดง

เธอยิ้มขึ้น “คุณผู้ชายท่านนี้มาที่นี่เพื่อจะมาจ้องฉันเหรอ”

ดูเหมือนชายที่อยู่ตรงหน้าเพิ่งจะดึงสติคืนมา พูดเบาๆขึ้น “ผมกำลังคิดอยู่ว่า คุณเหมาะสมที่จะมาเป็นคุณนายลู่หรือไม่”

เวินจิ้ง : ??

เธอยิ้มและมองชายคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า “หรือว่าคุณนั้นแอบชอบฉันตั้งนานแล้ว ถึงกับต้องมาหาถึงที่เรือนจำ”

ใบหน้าเธอปรากฏความเคอะเขินออกมา

มุมปากฝ่ายชายสั่นขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ “ผมสามารถพาคุณออกไปจากเมืองหนาน แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อื่นได้”