บทที่ 777 ทุกคนคิดว่าเขาลืมไม่ได้
เสี้ยงหงที่ใจเย็นอยู่เสมอทันใดนั้นก็รู้สึกขยับจะกระโดดขึ้นมา “มู่วี่สิง นายบอกฉันทีนอกจากเวินจิ้งแล้วมีใครที่ไม่ใช่สาวๆ พวกนั้นบ้าง บอกฉัน ฉันจะรีบไปหามาให้นาย”
สามปีก่อน ตอนนี้หนึ่งปี พอแล้ว พอแล้วจริงๆ
ลี่หนานเฉิงทั้งโมโหทั้งโกรธ “นายคิดว่านายยังเด็กอยู่เหรอ? ในเมื่อตอนแรกเวินจิ้งหย่ากับนายก็ไปกับลู่เซิ่นทันที นายรอเธอที่นี่ไม่ได้หรอก หรือวางแผนจะใช้ชีวิตนี้กับหมาตัวนั้นหรือไง?”
เขายิ่งพูดยิ่งโกรธ โจวหย่านข้างกายดึงเขาไว้ก็ไม่สามารถหยุดความโกรธเขาได้ “ถึงนายจะอยากใช้ชีวิตนี้กับหมาตัวนั้น นายไม่รู้ช่วงชีวิตของหมาหรือไง? ฉันว่านะพี่ๆ นายหาผู้หญิงที่ชอบมาอยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ?”
มู่วี่สิงค่อยๆ วางแก้วในมือลง เบนสายตาขึ้นเหลือบมองลี่หนานเฉิง พูดขึ้นเสียงเรียบ “นายจู้จี้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”
ตอนนี้เขารู้สึกว่าทุกคนกำลังเอะอะโวยวายเกินไป พูดขึ้นอย่างดูถูก “ตอนนี้ฉันสามสิบยังโสดอยู่ไม่ดีเหรอ?”
ใบหน้าหล่อเหลามีความหยิ่งผยองโดยเนื้อแท้ “ถ้าผู้หญิงตามจีบฉันแล้วฉันยอมรับหมด นายคิดว่าชีวิตนี้ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงพอเจอแล้วต้องยอมรับทันทีเหรอ?”
ลี่หนานเฉิงรู้สึกว่าสายตาที่มู่วี่สิงมองเขาในตอนนี้นั้นเบื่อหน่ายอย่างมาก
ลี่หนานเฉิงอย่างเขาเป็นผู้ชายที่ไม่น่าสนใจและน่าเบื่อ
ตอนนี้เขาอยากอาเจียนเป็นเลือด
มู่วี่สิงค่อยๆ ยืนขึ้นมา มองโจวหย่านอย่างเรียบเฉย พูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “ดูแลผู้ชายของเธอให้ดี ไม่งั้นเขาจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงคนอื่น และเธอก็จะโดนมันสวมเขา”
มุมปากโจวหย่านกระตุก……
ในลานจอดรถ ผู้ชายคนนี้หากุญแจในตัว กำลังจะเปิดประตูคาเยนน์ ด้านหลังก็มีเสียงหนึ่งของผู้หญิงดังขึ้น
“มู่วี่สิง”
การกระทำของชายคนนี้ไม่ได้หยุด ไม่คิดที่จะหยุดเลยสักนิด
หญิงสาวแค่เร่งฝีเท้าตามมา ขวางตรงหน้าเขา
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มีความรำคาญปรากฏขึ้นในดวงตา “ถอยไป”
“ทำไมคุณไม่ให้โอกาสฉันเลย?” เธอเพิ่งเต้นเสร็จ เห็นมู่วี่สิงออกมาก็รีบตามมาทันที ท่าทางของเธอน้อยใจและมีความเย็นชานิดหน่อย ค่อนข้างคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นเลย
“คุณหย่าแล้วไม่ใช่เหรอ และไม่มีคนที่ชอบ ลองคบกับฉันดูดีไหม?”
ดวงตาของหญิงสาวระยิบระยับ “มู่วี่สิง แค่คุณยอมรับฉัน เราจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ”
เธอพูดอย่างเชื่อมั่นแรงกล้า ความรู้สึกในดวงตามีความจริงใจและคาดหวัง
ลี่หนานเฉิงเคยบอกกับเขา ถ้าเขาไม่มีโจวหย่าน เขาก็คงหวั่นไหวเช่นกัน ดวงตาใสนี้เย้ายวนเกินไป
เย้ายวนเหรอ?
ทำไมเขาไม่รู้สึกหวั่นไหวแบบที่เวินจิ้งให้เขาได้เลยสักนิด
สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย “ถอยไป”
หญิงสาวยังคงมองเขาอย่างดื้อดึง “มู่วี่สิง ฉันไม่ถอย”
เธอเงยศีรษะขึ้น เป็นคนหนุ่มสาวถึงได้มีความดื้อรั้นและกล้าหาญ “มู่วี่สิง ฉันไล่มู้ชิงออกไปแล้ว คุณไม่ได้มีความเห็นอะไร แสดงว่าคุณก็ไม่ได้รังเกียจฉันใช่ไหม?”
“คนที่ชอบฉันมีตั้งเยอะ ถ้าฉันยอมรับผู้หญิงทุกคน มันจะไม่ได้เรื่องไม่ใช่เหรอ?” ยังคงเป็นน้ำเสียงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลงเลย
หญิงสาวสะอึก เธอรู้ดีว่าทั้งเมืองมีผู้หญิงกี่คนชอบผู้ชายคนนี้……
แต่เธอรู้สึกว่าตัวเองยังมีเสน่ห์มากพอ
“อย่ามารบกวนฉันอีก ถ้าเธอหายไปเองไม่ได้ ฉันจะใช้วิธีของตัวเองทำให้เธอหายไป”
พูดจบ มู่วี่สิงก็เข้าไปนั่งในรถ คาเยนน์สีดำก็ออกไปอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวยังยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นรถคันนั้นค่อยๆ หายไปจากสายตาตัวเอง น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างอดไม่ได้
บนรถ มู่วี่สิงกำพวงมาลัยแน่น ริมฝีปากบางค่อยๆ เผยความประชดประชันออกมา
ทำไมทุกคนคิดว่าเขาลืมเวินจิ้งไม่ได้?
จริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองจะลืมได้แล้วนะ
แต่ตอนนี้ให้เขาเห็นเธอในระยะใกล้แบบนี้ กลิ่นคุ้นเคยแบบนี้ ใบหน้าที่มีเสน่ห์แบบนี้
งานแต่งงานอันลึกลับแห่งศตวรรษที่สร้างความตื่นตาตื่นใจที่จัดขึ้นโดยตระกูลลู่เมื่อปีที่แล้วในประเทศ F บวกกับแหวนเพชรในมือเวินจิ้ง ดังนั้นเธอกลายเป็นคุณนายลู่แล้วจริงๆ เหรอ?
……
วันต่อมา เวินจิ้งต้องพาเวินซินมาตรวจรักษาใหม่ แต่ไม่คิดเลยว่าพอออกมาก็เห็นชายคนนั้นสวมเสื้อขาวกางเกงขายาวสีดำ
ใบหน้าเขาไม่มีความอบอุ่นเลย แต่ตอนที่เห็นเวินจิ้งออกมา แววตาก็มีความอบอุ่นขึ้นมาทีละนิด
เวินซินยังเป็นเด็ก เพิ่งหัดเดิน แต่ถ้าออกไปข้างนอกเวินจิ้งจะเข็นรถเข็นเด็ก
มู่วี่สิงเห็นทารกน้อยในรถเข็นเด็ก ทั้งร่างก็ตกใจ
เวินจิ้งรู้สึกประหลาดใจมากอย่างเห็นได้ชัดตอนเจอเขา มู่วี่สิงคงไม่ได้มารอเธอหรอกนะ?
เธอขมวดคิ้วอย่างกระอักกระอ่วน
เวินซินน้อยพอเห็นมู่วี่สิงก็กะพริบตามองเขา ดูดนิ้วด้วยความเอร็ดอร่อย ดูเหมือนผู้ชายตรงหน้าจะดึงดูดเธอมาก
เวินจิ้งนั่งยองๆ อย่างช่วยไม่ได้ ลูบศีรษะเวินซิน ดึงนิ้วเล็กของเธอลงมา
“ลูกรัก อย่าซนนะคะ”
เวินซินกลับหยุดคุณแม่ ทำท่าจะลงจากรถเข็นเด็ก แต่เธอยืนไม่นิ่ง เมื่อเห็นเธอกำลังจะล้ม มู่วี่สิงก็รีบเดินเข้าไปพยุงเธอ
ตอนอุ้มขึ้นมา เขาจ้องเขม็งไปที่เด็กน้อยที่มองเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น เอ่ยถามเสียงทุ้ม “นี่……ลูกสาวคุณเหรอ?”
หน้าตาเหมือนเวินจิ้งมาก แค่ก็ไม่ได้เหมือนมากเป็นพิเศษ แต่ดวงตาเหมือนแม่พิมพ์ที่แกะออกมา พอเห็นแล้วก็รู้ว่าสองคนนี้เป็นแม่ลูกกัน
เวินจิ้งรีบรับเวินซินมาอย่างรวดเร็ว หอมศีรษะนุ่มของเธอ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ใช่ค่ะ”
เขามองเวินจิ้งอุ้มเวินซินกลับไปที่รถเข็นเด็ก รัดเข็มขัดให้เธอแล้วปลอบเธออย่างอ่อนโยนมาก
“ลูกสาวคุณน่ารักมาก” เขายังคงพูดเสียงแหบพร่า
เวินจิ้งยิ้ม “ลูกสาวฉันต้องน่ารักที่สุดอยู่แล้ว”
มู่วี่สิงเม้มริมฝีปากบาง เด็กคนนี้น่าจะมีอายุไม่กี่เดือน ดังนั้นเป็นลูกสาวของเธอกับลู่เซิ่นเหรอ?
“จริงสิ คุณมามีอะไรหรือเปล่า?” เวินจิ้งปลอบลูกสาวแล้วถึงได้ยืนขึ้นมองมู่วี่สิง
“อืม ผมคิดว่าคุณจะไปทำงานเลยจะไปส่ง” น้ำเสียงผู้ชายกลับสู่ความสงบอีกครั้ง
“ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ” เวินจิ้งตอบเรียบๆ
“คุณไม่ต้องพาลูกไปด้วยเหรอ คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอ ผมจะไปส่งคุณ”
“ไม่ต้องรบกวนคุณมู่หรอกครับ” ตอนนี้ เสียงของหลินยี่ก็ดังมาจากที่ไม่ไกล
ชายสองคนที่มีออร่าแข็งแกร่งเหมือนกันเผชิญหน้ากันอยู่ เหมือนกับสงครามไร้เสียง
เวินจิ้งอยู่ตรงกลาง เวินซินยิ่งมองด้วยใบหน้าสับสน
“พี่ งั้นพี่ไปส่งฉันกับซินซินแล้วกัน” เวินจิ้งเอ่ยปากอย่างรวดเร็ว
พูดจบก็ไม่ได้มองมู่วี่สิงอีก เข็นรถเข็นเด็กอ้อมเขาไปแล้ว
สายตามู่วี่สิงยังคงอยู่ที่เวินจิ้ง ฝีเท้าหลินยี่หยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“คุณมู่ ฉันหวังว่าคุณจะไม่มารบกวนน้องสาวฉันอีกนะ เธอแต่งงานแล้ว”
แต่งงานแล้ว
เฮอะ ผู้ชายคนนี้ยกริมฝีปากบางขึ้นอย่างเย้ยหยัน
