บทที่ 776 ไม่มองเขาเลยสักนิด
เวินจิ้งอึ้งไป เสียงต่ำของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นข้างหู “ผมจะไปส่งคุณ”
น้ำเสียงค่อนข้างหนักแน่น
เวินจิ้งส่ายศีรษะทันที “ไม่ต้องค่ะ”
พูดจบเธอก็หันร่างจะออกไป ดวงตามู่วี่สิงหรี่เล็กน้อย วินาทีต่อมาก็จับแขนเวินจิ้งไว้ เธอไม่ทันได้ป้องกันตัว ทั้งร่างถูกเขาเหวี่ยงไปชนกำแพง ตอนเงยศีรษะขึ้นมาเขาก็อยู่ตรงหน้าเธอ
เวินจิ้งหายใจหอบเล็กน้อย มือจับหน้าอกผู้ชายคนนั้นทันที แต่แรงของเธอผลักเขาไม่ออก
“มู่วี่สิง!” เธอจ้องมองเขาอย่างค่อนข้างโกรธเคือง
ผู้ชายคนนี้เม้มริมฝีปากบาง แววตามีความเด็ดขาดนิดหน่อย
ใบหน้านี้ เขาเป็นห่วงมากี่วันกี่คืน
ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเขา
“ผมบอกว่าจะไปส่งคุณ” นานสักพัก เขาก็เอ่ยปากอย่างเย็นชา ถอดเสื้อคลุมบนร่างกายออกมาคลุมร่างเธอ ปิดตำแหน่งคราบไวน์แดง
“ไม่อยากให้ผมอุ้มคุณออกมา ก็ตามผมมา”
เวินจิ้งมองร่างเพรียวผู้ชายคนนั้น เธอรู้ว่าเขาพูดจริงทำจริงอยู่เสมอ
กลิ่นสะอาดของเสื้อคลุมของเขา ผสมกับกลิ่นผู้ชายอ่อนๆ ของมู่วี่สิง ไม่รู้ทำไมตอนนี้เวินจิ้งจู่ๆ ก็แสบจมูก
ออกจากโรงแรมมาแล้ว เวินจิ้งเข้าไปนั่งในรถคาเยนน์ที่คุ้นเคย โทรศัพท์ดังอยู่ตลอดเวลา เธอเอามันออกมาจากกระเป๋า
หยูจิ่งห้วนโทรมา
“คุณหมอหยู”
“เวินจิ้ง เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไม่ค่อยสบายเลยออกมาก่อน รบกวนคุณบอกทุกคนหน่อยนะคะ”
“ผมจะไปส่งคุณ เดี๋ยวผมออกมา”
พูดจบ เวินจิ้งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร็วๆ ดังขึ้นในโทรศัพท์
เธอขมวดคิ้ว เห็นด้านข้างมู่วี่สิงจากกระจกหน้าต่างรถ เธอกำโทรศัพท์แน่น
“ฉันขึ้นรถแล้วค่ะ คุณหมอหยู”
“ครับ งั้นเดินทางระมัดระวังนะ ถึงบ้านแล้วโทรหาผมด้วย”
วางสายไปแล้ว เวินจิ้งก็หันศีรษะมามองมู่วี่สิง “คุณให้คนขับรถจอดที่ทางแยกข้างหน้าเถอะ พี่ชายฉันจะมารับฉัน”
แต่มู่วี่สิงไม่สนใจคำพูดของเธอ เอ่ยถามกลับ “อยู่ที่ไหน?”
ราวกับจะต้องส่งเธอกลับบ้าน
เวินจิ้งก็ไม่สนใจเขา ย้ำอีกครั้ง “จอดข้างหน้าก็พอแล้วค่ะ”
มู่วี่สิงเม้มริมฝีปากบาง ออร่าที่แผ่ออกมาทั้งร่างทำให้ตกใจนิดหน่อย
บรรยากาศภายในรถลดลงถึงจุดเยือกแข็ง
ไม่มีใครพูดอะไร คนขับรถก็ขับช้ามาก อย่างไรแล้วตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องขับไปไหน
ข้างหน้าคือไฟแดง เวินจิ้งหันศีรษะมองด้านข้างของผู้ชายอย่างเย็นชา “ให้ฉันลงรถ”
“อยู่ที่ไหน?” มู่วี่สิงยังคงพูดขึ้นอย่างใจเย็น
“ถนนเขาซีซานหมายเลขห้า” เวินจิ้งตอบอย่างบึ้งตึง
“ดีมาก” ทันใดนั้นมู่วี่สิงก็ยกริมฝีปากบางขึ้น
รอยยิ้มที่มีเสน่ห์และดูดีมากนั้น เวินจิ้งใจสั่นนิดหน่อย
เธอรีบโทรหาพี่ชาย บอกเขาว่าเธอกลับไปแล้ว หลินยี่กลับพูดว่าเขารู้นานแล้ว
เวินจิ้งขมวดคิ้ว มองไปที่กระจกมองหลัง รถพี่ชายตามมาอยู่ด้านหลัง
เธอถึงได้วางใจนิดหน่อย
มู่วี่สิงเห็นการกระทำของเธออยู่ในสายตา รู้ว่าหลินยี่ตามอยู่ด้านหลังโดยธรรมชาติ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็จอดประตูทางเข้าตระกูลหลิน
“ขอบคุณค่ะ” เวินจิ้งพูดอย่างสุภาพ คืนเสื้อโค้ตบนร่างกายให้เขา
“กลับมาเมืองหนานตั้งแต่เมื่อไร?” จู่ๆ มู่วี่สิงก็ถามขึ้น
เวินจิ้งเปิดประตูรถแล้ว พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว “ไม่นานค่ะ”
มู่วี่สิงมองร่างด้านข้างเธอ สุดท้ายสายตาเขาก็มองไปที่นิ้วเธอ
บนนิ้วกลางสวมแหวนเพชรเม็ดงามวงหนึ่ง
ดวงตาเขาหรี่ลงทันที ปลายนิ้วบีบแน่นทีละนิ้ว
จนกระทั่งเวินจิ้งจากไปแล้ว เขาก็ยังคงไม่ละสายตากลับไป
ไม่นานหลินยี่ก็ตามกลับมา เวินจิ้งยืนที่ระเบียง มองรถคันนั้นด้านล่าง มู่วี่สิงยังไม่ไป
“ทำไมไปนั่งรถเขาล่ะ?” หลินยี่เดินมา
เวินจิ้งได้สติกลับมา “เสื้อผ้าฉันสกปรก”
หลินยี่ขมวดคิ้ว ถึงได้เห็นคราบเหล้าบนเสื้อผ้าเวินจิ้ง
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด”
“อืม……” เวินจิ้งละสายตากลับมา กลับไปที่ห้องนอน
หลินยี่ยังยืนอยู่ที่ระเบียง รถคันนั้นยังไม่ออกไปอยู่นานมาก รอยยิ้มบนริมฝีปากบางของเขายิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ
……
เช้ามืด บาร์ในเมืองหนาน
บนเวที หญิงสาวมีเสน่ห์สวมชุดกระโปรงคล้องคอกำลังเต้นรูดเสา หน้าตามีเสน่ห์ หุ่นเพรียว มีเสน่ห์เย้ายวนทั่วร่างกาย
การแสดงออกที่เต็มไปด้วยอารมณ์ดังกล่าวทำให้เกิดเสียงกรีดร้องดังข้างใน
ลี่หนานเฉิงนั่งลงบนโซฟานุ่มด้วยเท้าข้างเดียว ชำเลืองมองผู้หญิงที่เอาแต่มองมาทางนี้ ส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้แล้วเตะผู้ชายที่นั่งตรงข้าม
“เธอเอาแต่มองนาย เธอกระตือรือร้นดี ทำไมนายไม่แสดงปฏิกิริยากับฉันสักนิด?”
เสี้ยงหงอยู่ข้างเขา ได้ยินแล้วก็ยิ้มเยาะพูดขึ้น “วี่สิงมันชอบคนสะอาดบริสุทธิ์ จะซื้อคนเต้นกินรำกินในบาร์ได้ไง”
“ปึง!” ลี่หนานเฉิงโต้กลับทันที วางขวดเหล้าบนโต๊ะอย่างแรง
เสี้ยงหงหันศีรษะย้อนกลับไปยังผู้หญิงบนเวทีอยู่ตลอดเวลา “ฉันว่านะพี่ๆ เธอจีบนายมาหนึ่งปีแล้ว สาวสวยคนนั้นแสดงแบบนี้เพื่อนาย นายยังใจเย็นได้ยังไง? ใส่น้อยชิ้นขนาดนั้นทำให้คนพวกนั้นมันมองตลอด นายไปเอาเธอลงมาเถอะ”
“จริงด้วยๆ” คนข้างกายก็พูดคล้อยตาม “คุณหมอมู่ เธอกล้าหาญขนาดนี้น่าจะให้โอกาสเธอสักครั้งนะ เธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเวินจิ้งนั่นเลย……”
ลี่หนานเฉิงริมฝีปากบางกระตุก จ้องเขม็งไอ้บ้าที่ไม่พูดไม่จาทันที
แต่สีหน้ามู่วี่สิงยังคงเรียบเฉยมาก แค่ดื่มเหล้าอย่างสง่างาม
ในหัวมีแต่แหวนวงนั้นที่นิ้วเวินจิ้ง
ลู่เซิ่นให้เธอเหรอ? หรือว่า……หยูจิ่งห้วน?
หนึ่งปีที่ผ่านมาเขาจงใจไม่หาข่าวใดๆ เกี่ยวกับเธอ แต่ตอนนี้แทบจะทนไม่ไหวแล้ว
จนกระทั่งเกือบดึก ลี่หนานเฉิงเห็นใบหน้ามู่วี่สิงยังคงเหมือนภูเขาน้ำแข็ง โบกมือให้กับคนอื่นๆ “เอาล่ะๆ เจ้านี่คงยอมกลับไปหาคนดุๆ ของเขามากกว่ามองผู้หญิงคนอื่น”
ปีนี้เขาถือว่ามองขาด ก่อนหน้านี้มู้ชิงรอเขามามากกว่าครึ่งปี ตอนนี้หญิงสาวผู้กล้าหาญบนเวทีก็รบกวนเขามาสามเดือนแล้ว เขาไม่เห็นเลย
และเขาพบความจริงหนึ่งอย่างน่ากลัว มู่วี่สิงไม่ได้ทำเป็นไม่เห็น แต่ไม่เห็นจริงๆ !
เสี้ยงหงค่อนข้างเมาแล้ว นวดขมับแล้วยืนขึ้น เห็นมู่วี่สิงยังเป็นภูเขาน้ำแข็ง อดไม่ได้ที่จะเตะเขาหนึ่งที “ฉันว่าถ้านายอยากเป็นขันทีตลอดชีวิตจริงๆ ก็พูดมาเลย เราจะได้ไม่ต้องกังวลทำทุกวิถีทางหาเมียให้นาย”
มู่วี่สิงเหลือบมองเขาอย่างเรียบๆ “ฉันไม่ชอบสาวๆ พวกนี้ก็เป็นขันทีแล้วเหรอ?”
