บทที่ 775 มองเธอใกล้แบบนี้
เวินจิ้งผลุบตาลง พวกเขาคุยกัน สิ่งที่ทั้งคู่คุยกันส่วนใหญ่เป็นเรื่องงาน หยูจิ่งห้วนเป็นคนเอาใจใส่มาก ได้ทานอาหารกับเขา เวินจิ้งรู้สึกสบายใจมาก แต่มีแค่ความรู้สึกนี้เท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นอีก
ตอนออกมาก็ค่อนข้างดึกแล้ว ทั้งคู่ดื่มเหล้าไปบ้าง หยูจิ่งห้วนจึงหาบริการขับรถแทน เวินจิ้งนั่งเบาะหลัง แต่ความคิดชัดเจนมาก
ในเวลานี้บนถนนฝั่งตรงข้าม มีรถปอร์เช่คาเยนน์คันหนึ่งไม่รู้จอดตั้งแต่เมื่อไร ชายที่นั่งด้านหลังกั้นด้วยกระจกหน้าต่าง สายตามองออกไปด้านนอกไม่รู้นานเท่าไรแล้ว
ตั้งแต่เธอและหยูจิ่งห้วนออกมาจากร้านอาหาร ขึ้นรถด้วยกัน รอยยิ้มนั้นบนใบหน้าเธอ รู้สึกไม่ได้เห็นนานมากแล้ว
เขาคิดว่าตัวเองจะลืมแล้ว แต่จริงๆ มันลึกเข้าไปในกระดูกของเขา ในหัวใจเขา ยังอยู่ในใจเขาตลอดกาล
สามวันต่อมา มหาวิทยาลัยหนานเฉิง
การประชุมแลกเปลี่ยนวิชาการด้านประสาทวิทยาจัดขึ้นที่หอประชุมมหาวิทยาลัยหนานเฉิง เวินจิ้งไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับที่นี่ นั่งลงแถวหลังสุดของห้องประชุม หยูจิ่งห้วนได้เตรียมสุนทรพจน์ไว้ล่วงหน้าแล้ว และสุนทรพจน์ของเธอก็ไม่ได้เร็วขนาดนั้น
ผู้ที่เข้าประชุมพื้นฐานเป็นแพทย์ในระดับเดียวกัน เวินจิ้งคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย บรรยากาศคึกคักมาก ทุกคนกำลังพูดคุยกันจนกระทั่งการประชุมจะเริ่มขึ้น
คนแรกที่ขึ้นมาคือประธานประชุมครั้งนี้ มู่วี่สิง เวินจิ้งได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยของเขา ผลุบตาลง ปากกาในมือค่อยๆ กระชับขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น
ในระยะหลายสิบเมตร จริงๆ แล้วเธอเห็นเขาไม่ชัดเจน แต่สามารถร่างลักษณะใบหน้าและโครงหน้าหล่อของเขาได้อย่างชัดเจน
ทีละนิด เขาพูดอะไรเธอไม่ได้ฟัง ความหงุดหงิดในดวงตาแวบผ่านไป เธอจะสละความสนใจไปได้อย่างไร
ผลุบตาลง เธอพยายามสั่งตัวเองให้มีสมาธิ ตามด้วยสุนทรพจน์ของหยูจิ่งห้วน พอจบแล้วเขาก็นั่งข้างๆ เวินจิ้ง
เวินจิ้งกำลังมองไปที่ฉบับร่างสุนทรพจน์ของตัวเอง ไม่รู้ทำไม ตอนแรกช่วงนี้ก็ไม่ได้ประหม่าอะไร แต่ตอนนี้กลับรู้สึกประหม่าอีกแล้ว……
เธอขมวดคิ้ว ความหงุดหงิดนิดหน่อยตกอยู่ในสายตาหยูจิ่งห้วน
เขาพูดเสียงทุ้ม “เวินจิ้ง ผมเชื่อว่าคุณทำได้”
เธอเม้มปาก เบนสายตาขึ้นมองหยูจิ่งห้วน ไม่รู้ทำไม หยูจิ่งห้วนตรงหน้าก็ค่อยๆ กลายเป็นมู่วี่สิง……
เธอส่ายศีรษะทันที หลับตา หายใจลึกๆ
“อืม ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” เธอเผยรอยยิ้มออกมา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ถึงตาที่เวินจิ้งกล่าวสุนทรพจน์
มู่วี่สิงนั่งแถวแรก จริงๆ แวบเดียวเธอก็เห็นเขาแล้ว
สบตาเขาอย่างสงบมาก ความรู้สึกในดวงตาสงบมากเกินไป
มู่วี่สิงหรี่ตาเล็กน้อย สายตามองเวินจิ้งโดยไม่ได้ละสายตาเลย หนึ่งปีต่อมา ได้มองเธอใกล้ขนาดนี้
ทั้งคู่ห่างกันไม่กี่เมตร ดูเหมือนจะเป็นระยะทางที่เขาเอื้อมถึง
สุนทรพจน์จบแล้ว วินาทีต่อมา จู่ๆ มู่วี่สิงก็ขึ้นเวทีมาเรียกเวินจิ้ง
ฉากนี้ไม่ได้ตั้งกำหนดไว้ตั้งแต่แรก
เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงอาจจะกลั่นแกล้งเธอ แต่ก็ไม่ได้ทำ แค่ถามทัศนคติของเธอที่มีต่องานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับระบบประสาท เวินจิ้งตอบอย่างคล่องแคล่ว ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงสายตาของมู่วี่สิง
ไม่ละสายตาออกจากเธอเลย
ทันใดนั้นแก้มเธอก็ร้อนขึ้นมานิดหน่อย หลังจากจบแล้ว ความร้อนนั้นก็ยังไม่หายไป
จนกระทั่งนั่งลงที่นั่งของตัวเอง หยูจิ่งห้วนก็ประคองเธออย่างเป็นห่วง
“เวินจิ้ง แบบนี้เสียมารยาทไหม?” น้ำเสียงหยูจิ่งห้วนมีความโกรธโดยไม่รู้ตัว
เวินจิ้งเม้มปาก พูดขึ้นเรียบๆ “ไม่ค่ะ”
เธอรู้สึกว่าตัวเองสงบมาก
แค่เป็นคนที่เคยรักมาก ดังนั้นก็เลยรู้สึกนิดหน่อยมั้ง
เธอรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย และการประชุมก็ใกล้จะสิ้นสุดลง เธอออกไปข้างนอกห้องประชุม นานสักพัก หยูจิ่งห้วนก็ออกมา
“เดี๋ยวจะมีงานเลี้ยงตอนเย็น ถ้าไม่สบาย ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านก่อน”
เวินจิ้งส่ายศีรษะ ผู้อำนวยการเคยสั่งไว้ ในเมื่อพวกเขาทั้งสองเข้าร่วมเป็นตัวแทนในนามโรงพยาบาล ไม่สามารถขาดได้ในทุกๆ ขั้นตอน
“ฉันไม่เป็นไร” เธอยิ้ม
หยูจิ่งห้วนเห็นรอยยิ้มเธอ จู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดมาก
เขาอยู่กับเธอมานานมาก แต่พอมู่วี่สิงปรากฏตัวขึ้น ดูเหมือนมิตรภาพทั้งหมดของเขาจะหายไป
ตอนกลางคืน งานเลี้ยงประสาทวิทยาจัดขึ้นในโรงแรมระดับดาวที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยหนานเฉิง เวินจิ้งและหยูจิ่งห้วนนั่งโต๊ะแรก โต๊ะนี้นอกจากพวกเขาสองคนแล้วยังมีมู่วี่สิงและแพทย์สองสามคนในโรงพยาบาลหนานเฉิง
เมื่อก่อนหยูจิ่งห้วนเคยทำงานที่โรงพยาบาล รู้จักคนที่นั่งอยู่ไม่น้อย แต่เวินจิ้งค่อนข้างแปลกหน้า
เขาเริ่มแนะนำทีละคนให้เธอรู้จัก สุดท้ายก็คือมู่วี่สิง
เวินจิ้งเผยยิ้มเรียบๆ ให้กับเขา “คุณหมอมู่”
มู่วี่สิงเพิ่งมา โต๊ะนี้เหลือที่นั่งข้างๆ เวินจิ้งเพียงที่เดียว
รอยยิ้มเธอแข็งทื่อ
มู่วี่สิงพยักหน้าเรียบๆ สบตากับเวินจิ้ง สีหน้าเขาซีดเซียวและเงียบงัน
ราวกับเธอเป็นแค่คนแปลกหน้า
จริงๆ แล้วก็เป็นอย่างนี้แหละ
บนโต๊ะอาหาร หยูจิ่งห้วนและเพื่อนร่วมงานเก่าที่คุ้นเคยคุยกันอย่างมีความสุข เวินจิ้งพูดเสริมเป็นครั้งคราว มู่วี่สิงข้างๆ ยุ่งมาก ปกติจะมีคนมาชนแก้วพูดคุย หางตาเวินจิ้งเห็นเขาดื่มเหล้าไปเยอะมาก
เธอจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คออ่อนเป็นพิเศษ……
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวลอีกต่อไป
ไม่นานนัก แม้แต่แก้วเหล้าตรงหน้าเวินจิ้งก็เต็มไปด้วยเหล้า เวินจิ้งขมวดคิ้ว ตอนที่กำลังจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา ตรงหน้าจู่ๆ ก็มีสองมือยื่นออกมาจับแก้วเหล้าเธอไว้
มู่วี่สิงและหยูจิ่งห้วน
เห็นได้ชัดว่ามู่วี่สิงเร็วกว่า เขาแย่งแก้วเหล้าได้ก่อน เขารินไวน์แดงในแก้วเวินจิ้งทั้งหมดลงในแก้วตัวเอง
เธออึ้งไป ตอนได้สติกลับมา สายตาต่างๆ บนโต๊ะอาหารก็จับจ้องมาที่เธอ
จริงๆ มีหลายคนยังจำสถานะของเวินจิ้งได้ ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นคุณนายมู่ ความผิดปกติของมู่วี่สิงในคืนนี้ คนที่รู้จักเขาก็เห็นกันหมด
เขาไม่เคยกินเหล้าเยอะขนาดนี้
นอกจาก……น่าจะเพราะเวินจิ้งข้างๆ?
ต่อมาไม่มีใครกล้ารินเหล้าให้เวินจิ้งอีก แม้บรรยากาศโดยรอบจะกลายเป็นอึดอัดมาก
เวินจิ้งนิ่งไป รู้สึกทรมานทุกครั้งที่อยู่ที่นี่ ก็เลยเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า
ตอนนี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลินยี่โทรมาหาเธอ
“เสี่ยวจิ้ง อาหารเย็นเสร็จเมื่อไร ฉันจะไปรับเธอ”
“จะเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะไปแล้ว”
วางสายไป เธอหันตัวพอเดินออกมาก็เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา ในมือถือแก้วเหล้าชนเวินจิ้งโดยไม่ได้ระวัง เหล้าทั้งหมดในแก้วเปียกเสื้อผ้าเวินจิ้ง
“พี่สาว ขอโทษครับ……” เด็กผู้ชายเกาหลังศีรษะด้วยความหงุดหงิด
“ไม่เป็นไร” เวินจิ้งยิ้ม หันหลังกลับไปที่ห้องน้ำ สภาพแบบนี้เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถกลับไปที่โต๊ะอาหารได้อีกแล้ว คราบเหล้าบนเสื้อผ้าเธอไม่สามารถเช็ดออกได้ในตอนนี้ ทำได้เพียงกลับบ้านเท่านั้น
ตอนออกมา เวินจิ้งก้มศีรษะ ดังนั้นจึงเห็นเงาตรงหน้าเธออย่างชัดเจน
ลมหายใจที่คุ้นเคยอยู่ใกล้เธอมาก
หัวใจเธอเต้นระรัว ตอนเงยศีรษะขึ้นมา มู่วี่สิงก็ยืนตรงหน้าเธอ
