บทที่ 772 ครั้งนี้ จบสิ้นจริงๆ แล้ว
ผู้หญิงหัวเราะ “มิน่าคุณลุงคนขับมีทักษะการขับตามเก่งขนาดนี้”
“แน่นอนครับ ผมตามออกมา……ก็ไม่ได้ตามทุกเส้น ผมเดาว่าเขาชินแล้ว แค่ไม่ไปรบกวนเขา เขาก็คงไม่สนใจ ยังไงแล้วเราก็แค่มองจากที่ไกลๆ ”
ผู้หญิงคนนี้ผลุบตาลง ยิ้มจางๆ “ฉันกลับมาเพื่อหย่า จากนั้นก็เตรียมทำงานต่อที่ต่างประเทศ ต่อไปไม่รู้ว่าจะได้กลับมาไหม……”
คนขับรถมองเธออย่างสงสัย “คุณผู้หญิงกลับมาหย่าหรืออยากมาเจอคุณหมอมู่อ่า……”
เขาเหลือบมองไปที่ชุดของเธอ อดไม่ได้ที่จะพูดเกลี้ยกล่อม “ตอนนี้คุณยังสาวอยู่เลย ผู้ชายน่ะมองหาคนที่ใช้ชีวิตด้วยได้ ผู้ชายอย่างคุณหมอมู่ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเราจะคิดได้ เรามองเขาเหมือนเป็นดาราก็พอ ไม่ต้องไปหลงมาก ไม่งั้นเราจะหน่วงความสุขของตัวเอง……”
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตอบเขา แค่เหล่มองชายหญิงที่อยู่ไม่ห่างกัน ผู้หญิงลักษณะบริสุทธิ์ยืนข้างหูเขากำลังพูดอะไรบางอย่าง ผู้ชายก็ตั้งใจฟังเงียบๆ อยู่ตลอด พยักหน้าเป็นบางครั้งบางคราว ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่ก็มีความอดทนมาก
เธอยิ้ม “คุณลุงคะ คุณว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาดีมากไหม? ”
เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งชอบผู้ชายคนหนึ่ง ดวงตาจะเปล่งประกาย ถึงจะเก็บอาการเล็กน้อย แต่เธอก็มองออก
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ” จู่ๆ คนขับก็พูดขึ้น “มิน่าเธอดูคุ้นตามาก ช่วงนี้เห็นเธอในรายงานข่าวไม่น้อยเลย ตอนนี้คุณหมอมู่เป็นบัณฑิตทองคำอันดับหนึ่งในเมืองหนาน มีสาวน้อยกี่คนที่อยากเข้าหาเขา ปาปารัซซี่รายงานข่าวอย่างกระตือรือร้นทันทีที่มีความเคลื่อนไหวอะไร”
หญิงสาวยิ้มอย่างเห็นด้วย “จริงค่ะ ตอนนี้ผู้ชายที่เคยหย่าร้างยิ่งเป็นที่นิยม แถมเป็นผู้ชายร่ำรวยมีอำนาจที่ถูกตราหน้าว่าเอาอกเอาใจภรรยาได้หย่าร้างแล้ว”
มีความสามารถในการทำให้ผู้หญิงหลงหัวปักหัวปำจริงๆ
อย่างไรแล้วเธอก็เห็นการรายงานข่าวเหล่านั้นอธิบายแบบนี้
ผู้หญิงค่อยๆ เลื่อนกระจกรถขึ้น “เราไปกันเถอะ”
“ไปไหนครับ?”
เธอละสายตากลับมาเรียบๆ ยิ้มก็เรียบเช่นกัน “ไปสนามบินค่ะ”
เดิมทีเธออยากกลับมาเอามู่เสี่ยวเฮยไปด้วย แต่ไม่คิดว่ามู่วี่สิงจะมีความอดทนกับสุนัขตัวนี้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ตอนเธออยู่ด้วยเขาไม่เห็นจะสนใจ
แน่นอนว่าถึงเขาจะไม่ดูแล หมอมู้ผู้น่ารักอ่อนโยนคนนั้นคงช่วยเขาดูแลเป็นอย่างดี อย่างน้อยก็ดูแลดีกว่าเธอที่ทำงานอยู่ประเทศ F
เธอหันศีรษะไป มีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าสวยขาวเนียน จบแบบนี้ก็ดีมากเหมือนกัน
ครั้งนี้ จบสิ้นจริงๆ แล้ว
คนขับรถมองเธออย่างประหลาดใจ “คุณผู้หญิง คุณไม่ได้กลับมาหย่าเหรอ? ดำเนินการขั้นตอนเรียบร้อยแล้วเหรอครับ? ”
“ยังค่ะ” เธอก้มศีรษะยิ้มเรียบๆ แล้วพูดขึ้น “ตอนนี้เขายังมีชีวิตที่ดีมาก ฉันไม่ควรไปรบกวนเขาอีก ยิ่งไม่ควรเอาใบหย่าไปรบกวน รอถึงสนามบินฉันค่อยส่งไปให้เขาก็ได้”
เธอยกมือขึ้นถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า แท็กซี่เพิ่งเลี้ยวกำลังจะกลับ
“เสื้อผ้าหมาตัวนี้สวยมาก เอาไหม……”
มู้ชิงพูดยังไม่ทันจบ ผู้ชายที่เงียบอยู่ตลอดเวลาจู่ๆ ก็ตัวสั่น จากนั้นลูกสุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็ถูกปล่อย กระโดดลงจากเก้าอี้ข้างๆ
“ทำไม? ”
ยังไม่ทันได้ถาม ร่างเพรียวนั้นก็วิ่งออกไปเหมือนลมกระโชกแรง
มู่วี่สิงจ้องมองรถแท็กซี่คันนั้น ฝีเท้าเร็วมาก หัวใจเต้นเหมือนฟ้าร้อง เหมือนเสียงลมหวีดหวิวในหู เขาไม่กล้ากะพริบตาเลย
เธอกลับมาแล้วเหรอ?
เขาไม่เคยมองผิด มันคือใบหน้าเธอ เป็นใบหน้าที่ตราตรึงอยู่ในใจ ถึงแม้เมื่อครู่นี้จะแวบเดียว เธอสวมผ้าพันคอปิดคาง ผมยาวกว่าแต่ก่อน
รอบๆ มีการจราจรที่พลุกพล่าน ผู้คนดูคึกคัก
คนขับรถมองประตูผู้โดยสารที่ถูกเปิดอย่างแรงด้วยความประหลาดใจ ผู้ชายหน้าหล่อดูเกรงขามมาก บนหน้าผากเขามีเหงื่อผุด
เขาจับคอเสื้อคนขับอย่างมุ่งร้าย พูดด้วยน้ำเสียงโกรธ “เธอล่ะ? ”
ดวงตาคนขับเป็นประกายนิดหน่อย พูดขึ้นสั่นๆ ด้วยความหวาดกลัว “คุณผู้ชายไม่ได้นั่งแท็กซี่เหรอ……”
ผู้ชายคนนั้นจับคอเสื้อเขาแรงขึ้น หายใจหนักและถี่ ดวงตาสีเข้มหวาดกลัวอย่างลึกซึ้ง “ผู้หญิงที่เพิ่งนั่งเมื่อกี้!”
มันคือคันนี้ไม่ผิด ถึงจะเห็นเลขทะเบียนรถแค่แวบเดียว แต่เขาไม่มีวันจำผิดแน่
คนขับรถพยายามเต็มที่เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากแรงผู้ชายคนนี้ น้ำเสียงยังคงสั่นด้วยความหวาดกลัว “ไม่มีใครนะครับ รถผมว่างตลอด ไม่เชื่อคุณดู……”
“คุณมู่” หญิงสาวอ่อนโยนมาจากด้านหลัง “คุณมองผิดหรือเปล่า?”
มู้ชิงรีบตามมาเช่นกัน ร่างกายเธอไม่แข็งแรงเท่าผู้ชาย ต้องจัดวางมู่เสี่ยวเฮยให้เรียบร้อยก่อน
“คุณคิดถึงคุณเวินมากเกินไปจนมองผิดหรือเปล่า?”
งั้นเหรอ?
ดวงตาผู้ชายคนนั้นชะงักไป เขามองผิดเหรอ?
แรงที่มือค่อยๆ คลายออก เขาถอยออกมานอกรถ ใบหน้าหล่อบึ้งตึงมองคนขับรถด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เมื่อกี้รถคุณไม่มีคนจริงๆ เหรอ? ”
“ไม่ครับ……คุณผู้ชายต้องมองผิดแน่ๆ ”
ดวงตาผู้ชายคนนั้นค่อยๆ สลัวลง แต่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ
ไฟสีแดงจางลง รถข้างๆ เริ่มสตาร์ททีละคัน มีแค่แท็กซี่คันนี้ที่จอดอยู่ตรงกลาง และเสียงแตรก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
มู้ชิงโน้มน้าวเสียงเบา “คุณมู่ เราไปกันก่อนเถอะค่ะ อยู่กลางถนนมันอันตรายเกินไปแล้ว”
เธอหยุดไปสักพัก แล้วพูดต่อ “เสี่ยวเฮยยังอยู่ที่ร้านสัตว์เลี้ยง เราไม่อยู่มันจะไม่สบายใจนะ”
“ถ้าคุณเวินกลับมาจริงๆ คงไม่หลีกเลี่ยงที่จะพบคุณหรอกค่ะ ยังไงแล้วคนเดียวที่เกี่ยวข้องกับเธอที่นี่ก็มีแค่คุณ”
มู่วี่สิงจ้องมองที่นั่งว่างเปล่าตรงหน้าอยู่นานมาก ก่อนจะตอบเรียบๆ “อืม”
จนกระทั่งแผ่นหลังชายและหญิงจากไป คนขับก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขับรถไปข้างหน้าสักระยะหนึ่ง ก็เห็นสาวสวยที่กำลังยืนขยับไปมาอย่างสบายๆ ข้างถนน เธอยังคงสวมแว่นกันแดด แต่ในที่สุดเขาก็ดูอะไรบางอย่างออก กดบีบแตร หญิงสาวก็หันศีรษะมายิ้มอ่อนโยนให้เขา จากนั้นก็ขึ้นรถ
“คุณ……คุณเวิน? ”
“ฉันเองค่ะ” เวินจิ้งถอดแว่นกันแดดออก พิงเบาะหลังอย่างเกียจคร้าน “รบกวนส่งฉันที่สนามบินต่อนะคะ”
กลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน พอประตูรถเปิดออก มู่เสี่ยวเฮยก็ลงจากรถด้วยจิตสำนึก เมื่อก่อนเขาติดเวินจิ้งมาก แต่ตอนนี้ก็เริ่มติดมู่วี่สิงแล้วเหมือนกัน
มู้ชิงเดินตามหลังเขา พูดขึ้นก่อน “เดี๋ยวฉันต้องฉีดวัคซีนให้มัน อยากให้ฉันอาบน้ำให้มันอีกไหม? ”
“ฉีดยาก็พอแล้ว” ผู้ชายคนนั้นก้าวยาวเดินไปข้างหน้า “ผมจะอาบให้มันเอง”
ใบหน้ามู้ชิงมีความผิดหวังจางๆ แต่ก็ยังยิ้ม “ค่ะ”
