บทที่ 779 เพราะพวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกันหรือเปล่า
เด็กหญิงก็อับอายจนโกรธ “คุณ!”
“ไม่อยากให้ฉันไล่เธอออกจากเมืองหนาน ก็อย่าให้ฉันเจอเธออีก” คำพูดเย็นชาดังมาจากด้านหลัง แขนเวินจิ้งถูกคนจับไว้ มู่วี่สิงพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร
เด็กหญิงยิ่งไม่อยากจะเชื่อ ช่วงนี้เธอตามมู่วี่สิงอยู่ตลอด ไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติกับผู้หญิงคนไหนดีแบบนี้เลย สีหน้าที่ดีที่สุดก็มีแค่เมียของเพื่อนๆ ของเขา
“คุณหมอมู่เย็นชากับผู้หญิงเหมือนเคยจริงๆ ” นั่งลงในห้องส่วนตัว น้ำเสียงเวินจิ้งก็มีความถอนหายใจเล็กน้อย
เธอยิ้ม “เธอชอบคุณจากใจจริง ไม่มีอะไรผิดไม่ใช่เหรอ?”
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ตอบเธอ แต่ถามกลับ “ทำไมลูกสาวชื่อเวินซิน? ”
มือเวินจิ้งที่ยกแก้วชาแข็งทื่อ มีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าละเอียดอ่อน แต่น้ำเสียงเบาบางไม่น้อย “ลูกสาวใช้นามสกุลฉันแปลกมากเหรอ?”
“เวินจิ้ง” ผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้ม ราวกับพยายามข่มใจ “กลับมาที่คำถามผม ทำไมลูกสาวคุณใช้นามสกุลคุณ?”
เวินจิ้งผลุบตาลง กลีบปากยิ้มสบายๆ “คุณอยากรู้อะไร?”
เธอเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ยิ้มลึกซึ้งยิ่งขึ้น “คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? ฉันไม่ได้ท้องนะตอนที่หย่า และฉันไม่ได้กีดกันคุณสมบัติในการเป็นพ่อของคุณด้วย”
มู่วี่สิงมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างหนักอึ้ง หัวใจเหมือนถูกมือใหญ่หนึ่งจับอย่างรุนแรง ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยการดูถูกตัวเอง
นานสักพักเขาถึงได้พูดขึ้น “ผมแค่อยากรู้ว่าที่ลูกสาวคุณไม่ใช้นามสกุลเขาเพราะพวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกันหรือเปล่า”
เสียงผู้ชายคนนี้สงบเหมือนเป็นเส้นตรง แต่ตึงเครียดมาก “ปีนี้ที่พวกคุณแต่งงานกัน และไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
เขาสืบเรื่องราวเธอจริงๆ
เวินจิ้งไม่ได้รู้สึกอะไร สีหน้าสงบนิ่งอยู่ตลอดเวลา
เธอยิ้มอย่างเย็นยะเยือก “ยังไงถึงเรียกว่าความสัมพันธ์ดี? บนโลกใบนี้มีการแต่งงานหลายแบบ มีหลายวิธีในการคบกัน ไม่ใช่ว่าทุกการแต่งงานจะต้องรักกันหวานชื่น บางครั้งก็เคารพกันเหมือนแขก บางครั้งก็เคารพกันอย่างเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ตลอด”
ใบหน้าหล่อของผู้ชายคนนี้ซีดเซียว เสียงทุ้มต่ำตึงเครียดราวกับจะแตกได้ทุกเมื่อ “คุณรักเขาไหม?”
ครั้งนี้เวินจิ้งหัวเราะออกเสียงจริงๆ แต่รอยยิ้มนี้ดูห่างเหินมาก “ถ้าฉันบอกว่าไม่รัก คุณจะจีบฉันเหรอ?”
“เวินจิ้ง ”
มู่วี่สิงกล่าวข้อเท็จจริงด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “คุณกลับมาที่เมืองหนานคนเดียว ดังนั้นอย่าให้ผมรู้ว่าคุณไม่มีความสุขในการแต่งงานนี้”
พูดประโยคนี้จบเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มคาดหวังว่าเวินจิ้งจะไม่มีความสุขในชีวิตแต่งงานนี้
ถ้าเธอไม่มีความสุขเขาจะได้มีโอกาส
เวินจิ้งยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า อาหารมื้อนี้ เธอแค่อยากพูดกับเขาให้ชัดเจน
“คุณรู้ไหมว่าทำไมตอนแรกฉันต้องไป? ”
เขารักเธอมาตลอด เธอรู้ และไม่เคยสงสัยมาก่อนเลย
“มู่วี่สิง เราเดินกันมาตั้งหลายปีสุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันไม่เชื่อว่าเรายังมีอนาคตอีก ถนนเส้นเดิมฉันไม่อยากเดินอีกครั้งแล้ว”
อารมณ์ที่เขาอดกลั้นมาตลอดถูกผลักขึ้นมาอย่างรุนแรง จากนั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงก็เหมือนฉีกเส้นประสาทเขา “เวินจิ้ง ถ้าคุณไม่ไป เราจะอยู่ด้วยกันได้”
หนึ่งปีก่อนมันคือครั้งสุดท้ายแล้ว หลินยี่ไม่ได้ตาย แต่เธอก็ไม่ยอมอยู่ต่อ
ความโกรธที่ถูกระงับไว้ยังคงแพร่กระจาย เสียงของผู้ชายคนนี้สั่นเล็กน้อย “เวินจิ้ง ผมปล่อยให้คุณไป คุณหันไปแต่งงานกับคนอื่น ตอนแรกผมคิดว่าคุณผ่านอุปสรรคในใจไม่ได้ เมื่อก่อนผมทำร้ายคุณมากเกินไป คุณเลยยืนกรานที่จะทิ้งผม ผมเลยควบคุมตัวเองไม่ให้บังคับคุณ”
“แต่ไม่ถึงเดือนคุณก็แต่งงานกับผู้ชายอีกคน แถมยังมีลูกกับเขา คุณไม่รักผมก็ไม่เป็นไร คุณบอกผมให้ชัดเลยก็ได้ว่าคุณไม่ได้รักผม ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาเล่นละครตบตา”
เธอรู้สึกว่าเขาเย็นชากับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักเกินไป แต่เขาแค่ให้คำตอบที่ง่ายที่สุดเท่านั้น เขาเย็นชาแบบนี้แค่เพราะพวกเธอส่งผลต่อชีวิตเขา
แค่ไม่รักก็ไม่เป็นไร หรือมันทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่เมื่อเห็นรายงานการแต่งงานของเธอ?
“เวินจิ้ง คุณแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแล้ว ผมไม่อยากได้ยินเหตุผลเสแสร้งพวกนี้อีก”
เกิดความเงียบในห้องส่วนตัว เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของอีกฝ่าย มีความถี่นิดหน่อย
เวินจิ้งเม้มปาก นานสักพักกว่าจะเอ่ยปาก “ฉันไม่รู้เลยว่าที่แท้คุณก็เกลียดฉันขนาดนี้”
เธอกัดฟัน หลุดยิ้มและพูดขึ้น “ตอนแรกคุณเคยบอกว่าจะไม่แต่งงานหรือรักคนอื่นตลอดไปเพราะมัน ฉันเอาจริงเอาจัง ฉันเลยคิดว่าระหว่างเราจะไม่ลำบากใจกัน”
รอยยิ้มเธอค่อยๆ กลายเป็นเย็นชา “ช่วงนี้ฉันอยู่ที่เมืองหนาน แต่ต่อไปนี้ได้โปรดอย่ามาหาฉันอีก ฉันก็จะพยายามไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณเหมือนกัน”
เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมา ยังไม่ทันสั่งอาหารก็คิดจะไปแล้ว
แค่วินาทีต่อมาข้อมือก็ถูกผู้ชายคนนั้นจับไว้ ลมหายใจเขาใกล้แค่เอื้อม “เวินจิ้ง คุณคิดว่าผมเกลียดคุณเหรอ? ”
จู่ๆ ใบหน้าหล่อของเขาก็เข้ามาใกล้เธอ ลมหายใจอุ่นแทบจะทำให้เธอไหม้ หางคิ้วของเขาเยาะเย้ยตัวเอง “ทำไมไม่พูดตรงๆ ว่าฉันยังรักคุณ เพราะคุณกลัวใช่ไหม?”
ดวงตาเวินจิ้งเบิกกว้าง ดูเหมือนว่าตกใจกลัวเขาจริงๆ
จริงๆ แล้วปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เคยจงใจรอให้เธอกลับมาหรือไม่อยากลืมเธอ แค่สงสัยว่าตอนงานแต่งงานที่มีชื่อเสียงระดับโลกที่ตระกูลลู่จัดขึ้นผู้หญิงคนนั้นคือเธอหรือไม่ ถ้าเป็นเธอ เขาก็อยากทำลายงานแต่งของเธอ
เมื่อเหงาและโกรธเขาแค่อยากลบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอออกจากหัวให้หมด
แค่ปีเดียวมันไม่พอ เขายังไม่เจอผู้หญิงที่ทำให้เขาชอบได้
จากนั้นเธอก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยไม่คาดคิด สดใสสวยงามมีเสน่ห์น่าหลงใหลแบบนี้
ตอนแรกเขาคิดว่าเธอหลั่งน้ำตามากมายเพราะเสียดาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนเป็นแค่เรื่องตลก
เขาเกลียดเธอ แต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิดจริงๆ
“มู่วี่สิง คุณบีบฉันเจ็บนะ” เวินจิ้งขมวดคิ้ว พูดอย่างดิ้นรน เห็นดวงตาลุ่มลึกของเขา ยังคงยิ้มเหมือนเดิม “ฉันกลัวอะไร? เพราะคุณบอกว่าคุณยังรักฉัน?”
เขาไม่ปล่อยเธอ เวินจิ้งสะบัดมือเขาออกอย่างแรงอยู่ตลอด “ตอนแรกฉันรักคุณจริงๆ แต่ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด ไม่ว่าจะแต่งงานกับใครมันก็เป็นอิสระของฉัน ก็เหมือนกับไม่ว่าฉันจะรักหรือเกลียดมันก็เป็นอิสระของฉัน”
“ผมไม่เคยมีหน้าที่ต้องแบกรับความกังวลของคุณ”
วันเวลาเหล่านั้นตอนอยู่ประเทศ F เธอจะคิดถึงเขาเป็นครั้งคราว แค่เป็นครั้งคราวเท่านั้น
