บทที่ 783 รักหรือไม่ บอกผม
“คุณผู้หญิง ค็อกเทลที่คุณต้องการครับ” บริกรยื่นเหล้าสีฟ้าแก้วหนึ่งให้เวินจิ้ง
แต่เธอยังไม่ทันยื่นมือออกไปยกขึ้นมา จู่ๆ แขนก็ถูกจับไว้ จากนั้นก็เข้าสู่อ้อมกอดอันคุ้นเคย
กลิ่นผู้ชายที่เอาแต่ใจแทรกซึมเข้าไปในลมหายใจเธอทันที
เวินจิ้งกะพริบตา เบนสายตาขึ้นมองผู้ชายที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เอ่ยถามอย่างสับสน “มู่วี่สิงเหรอ? ”
ทำไมเขาอยู่ที่นี่
มู่วี่สิงกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อยเลย ปิดกั้นการมองเห็นของเธออย่างสิ้นเชิง สีหน้าเธอไม่พอใจนิดหน่อย
“คุณมาทำอะไรที่นี่? ออกมากับผม”
เวินจิ้งอึ้ง มองเขาอย่างตลก “มู่วี่สิง ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ มาที่นี่ก็ปกติไม่ใช่เหรอ? ”
และเขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอก่อนได้อย่างไร?
ผู้ชายคนนี้มองสีหน้าสงบนิ่งของเธอ รอยยิ้มของเธอ เหลือบไปมองเหล้าที่บริกรยกมาให้ สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย “คุณมาดื่มเหล้าเหรอ? ”
เวินจิ้งพยักหน้า “ใช่ วันนี้ไม่ต้องทำงาน เลยออกมาเดินเล่น”
มู่วี่สิงเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของเธอ แค่รู้สึกหัวใจบีบรัด นานมากกว่าจะพูดขึ้นอย่างเฉยเมย “ผมจะพาคุณออกไป”
เธอมองมือเขาที่จับแขนตัวเอง ยิ้มและพูดขึ้น “มู่วี่สิง เมื่อวานคุณเตือนฉันแล้วว่าอย่าเกาะแกะคุณ แต่ตอนนี้คุณกำลังเกาะแกะฉันอยู่……”
เขาจับมือเธอแรงมาก ราวกับกำลังโกรธอะไรอยู่
เกี่ยวกับเธอเหรอ?
เขาไม่สนใจอะไรมาก โอบแขนรอบเอวบางเธอแล้วบังคับพาเธอออกไปจากที่ที่มีอากาศเป็นพิษ ต้องออกไปจากสายตาลู่เซิ่นและผู้หญิงคนนั้น
เวินจิ้งไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงปรากฏตัวขึ้น และรีบพาเธอออกไปแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ออกแรงดิ้นมากนัก
จนกระทั่งเขาพาออกมาข้างนอก เขาถึงปล่อยมือ
“คุณเป็นอะไร? ” เธอมองเขาอย่างสงสัย และไม่รู้ว่าทำไมโกรธแบบนี้ เธอไม่ได้ยั่วโมโหเขาสักหน่อย
ลมหายใจของผู้ชายคนนี้หนักหน่วง จ้องมองเธออย่างบึ้งตึงมาก
เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณเหมือนแค้นอะไรฉัน? ”
“คุณรักเขาไหม?”
จู่ๆ มู่วี่สิงก็ถามขึ้น
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถามคำถามนี้ เวินจิ้งอึ้งไป
“ผมถามคุณว่าคุณรักเขาไหม”
สีหน้าบึ้งตึงของเขาควบคุมไม่ค่อยอยู่แล้ว เสียงคำรามทุ้มต่ำดึงดูดคนที่ผ่านไปผ่านมา
“รักไม่รัก บอกผม”
เวินจิ้งเบ้ปาก “ทำไมคุณดุแบบนี้”
เขาไม่ได้โกรธแบบนี้มานานแล้ว ถ้าไม่ได้อดกลั้นมาตลอด เขาไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะทำอะไรออกไป
ความสัมพันธ์ระหว่างลู่เซิ่นกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่นี้ เขาเป็นผู้ชาย รู้จักผู้ชายดีที่สุด
ความโหดร้ายแพร่กระจายออกมาจากดวงตาเขา เวินจิ้งกัดปาก มองเขาอย่างประหม่า “มู่วี่สิง แบบนี้คุณน่ากลัวอ่ะ”
เขามองผู้หญิงตรงหน้าตัวเอง นับๆ ดูเธอจะสามสิบแล้ว แต่ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูเหมือนยี่สิบต้นๆ เท่านั้น แม้แต่แววตาสับสนยังไร้เดียงสาและใสซื่อจริงๆ
บางสิ่งบางอย่างในร่างกายเขาเหมือนจะพรั่งพรูออกมา ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นกอดเธอแน่น
เขาเคยกอดเธอหลายครั้ง ไม่เคยออกแรงเท่าครั้งนี้ และไม่เคยแสดงออกถึงความสิ้นหวังที่ชัดเจนไปกว่าอ้อมกอดนี้
เขาแค่อยากบีบผู้หญิงตรงหน้าซ่อนเข้าไปในตัวเอง เขาค่อยๆ หลับตาลง เอ่ยพึมพำ “ขอโทษ ผมไม่ควรถาม คุณจะไม่รักเขาได้ยังไง”
เวินจิ้งแค่รู้สึกว่ากระดูกกำลังจะถูกเขาบีบแตก แต่บางส่วนในร่างกายเจ็บมากๆ เธอได้ยินเสียงเขา “ถ้าคุณไม่รักเขา จะแต่งงานกับเขาทำไม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมีลูกกับเขา”
เขารู้ว่าเวินจิ้งในตอนนี้ จะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก
เหมือนตอนแรกที่เธอเกลียดเขา แท้งลูกของเขาไป
จริงๆ แล้วเขาไม่ได้อยู่ในชีวิตของเธออีกแล้ว ไม่อยู่มาตั้งแต่หนึ่งปีก่อนแล้ว
เขารักเธอ เขาเกลียดเธอมันก็เป็นแค่เรื่องของเขาคนเดียว เธอพูดถูก เธอไม่จำเป็นต้องแบกรับความกังวลของเขา
“มู่วี่สิง” เวินจิ้งไม่กล้าดิ้นมาก ถึงจะเจ็บมากจริงๆ แต่ก็ยังเรียกเขาอย่างนุ่มนวล
“ไม่เป็นไร” เขาค่อยๆ จูบลงบนเส้นผมของเธอ จูบตามอำเภอใจ ถึงขั้นลืมไปแล้วว่าจูบแบบนี้มันเกินความสัมพันธ์ของพวกเขา เสียงเขาเบามาก ราวกับกลัวเธอตกใจ “จิ้งจิ้ง ไม่เป็นไร”
ทุกอย่างที่เขาเห็นในวันนี้ เขาจะไม่ให้เธอเห็น
การบาดเจ็บเหล่านั้นมันมากมายสำหรับเธอ เขาจะไม่ให้ความเป็นไปได้นี้เกิดขึ้นอีก
เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปกู้คืนความเสียหายที่เขาทำกับเธอ แต่ต่อไปเขาจะไม่ให้คนอื่นมีโอกาสทำร้ายเธออีก ไม่ให้อย่างแน่นอน
ลู่เซิ่นทำไม่ได้ ฉินซีผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งทำไม่ได้
ต่อไปจะไม่ให้มีใครทำร้ายคุณเหมือนที่ผมเคยทำร้ายคุณอีก
เวินจิ้งไม่รู้ว่าคำพูดพึมพำของเขาหมายถึงอะไร ทำได้เพียงทนกับอ้อมกอดแน่นๆ ของเขา อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”
เขากอดเธอนานมากๆ นานจนเลือดเธอแทบไม่ไหลเวียนแล้ว รู้สึกชาในช่วงสั้นๆ
เมื่อเวินจิ้งอยากประท้วงอย่างอดไม่ได้ มือผู้ชายก็ปล่อยในที่สุด เธอมองเขาอย่างอึ้งๆ
มู่วี่สิงประคองไหล่เธอ ผลักเธอไปที่รถแท็กซี่ ใบหน้าหล่อกลับมาน่าเบื่ออีกครั้ง แต่ยังคงอ่อนโยนมากต่อหน้าเธอ “คุณกลับบ้านไปก่อน”
เวินจิ้งไม่ได้ขยับ กะพริบตาค่อยๆ พูดขึ้น “ทำไมต้องกลับบ้าน ฉันอยากออกมาเที่ยว”
เธอยังไม่ได้แตะเหล้าสักหยดเลย ก็โดนเขาลากออกมาอย่างยากจะเข้าใจแบบนี้
เสียงมู่วี่สิงทุ้มต่ำมาก “คุณออกมาเที่ยวคนเดียวเหรอ? ”
ผู้ชายคนนั้นอยู่กับผู้หญิงอื่น แต่ให้คุณนายลู่มาคนเดียว?
ดวงตามู่วี่สิงยิ่งเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
“ใช่” เวินจิ้งพยักหน้าอย่างใจเย็น หรี่ตาวาดยิ้ม พูดขึ้นอย่างผ่อนคลาย “ช่วงนี้พี่ชายกับเวยอานกลับไปประเทศ F แล้ว แต่ก่อนฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ ได้กลับมาก็ต้องเดินเที่ยวให้ทั่ว”
มู่วี่สิงเม้มปาก “ศัตรูตระกูลลู่มีไม่น้อย คุณคือคุณนายลู่ อยู่ข้างนอกคนเดียวมันอันตรายมาก”
เวินจิ้งมองเขาอย่างเรียบๆ ดวงตาสีเข้มกรอกวนไป สวยงามมีเสน่ห์ “คุณคงไม่คิดว่าฉันอยู่ข้างนอกคนเดียวเพราะจงใจยั่วยวนคุณหรอกใช่ไหม? ”
“เวินจิ้ง อย่าพูดแบบนี้” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
เวินจิ้งยิ้มและพูดขึ้น “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ถึงคุณนายลู่อาจจะไม่ค่อยปลอดภัยนัก แต่ไม่มีใครรู้ว่าคุณนายลู่คือใคร หน้าตาเป็นยังไง ไม่ใช่เหรอ? นอกจากคนของตระกูลลู่ คนนอกที่รู้นับนิ้วได้เลย”
แม้ว่างานแต่งของเธอกับลู่เซิ่นจะยิ่งใหญ่มาก แต่จริงๆ แล้วคนที่ร่วมงานน้อยมาก และสวมผ้าคลุมมองเห็นไม่ชัดอยู่แล้ว
แต่คนอื่นไม่รู้จักเธอ แต่ถ้าเธอเห็นชายหญิงคู่นั้นเมื่อครู่นี้ล่ะจะทำอย่างไร
เธอทนบาดตาไม่ได้หรอก โดยเฉพาะตอนนี้สามีของเธออยู่กับผู้หญิงคนอื่น
ผู้ชายคนนั้นทำหน้าอึมครึมตลอดเวลา เวินจิ้งยิ้มและพูดขึ้น “คุณกลับไปเถอะ ฉันจะกลับบ้านเอง”
เธอถอยออกไปเล็กน้อย ท่าทีอบอุ่นอยู่เสมอ “บ๊ายบาย”
